Dochter wordt met haar uiterlijk gepest

Je gaat toch niet je kind een neusoperatie voorstellen vanwege een of andere stomme miep in de tram???

Ik heb niet alles gelezen, dus sorry als t dubbel is...
Onze kinderen hebben best wel wat issues, maar niet qua uiterlijk. Wat we ze vooral meegeven is dat iedereen wel iets heeft. Ook al zie je het niet. Wie het hardst naar een ander wijst wil vaak de aandacht van zz afleiden. Misschien mooi om je dochter dit mee te geven. Jij bent dit, het hele pakket. Met oké, misschien iets waar je minder blij mee bent, maar ook met pluspunten! Benoem die vooral!

Ik vraag me inderdaad ook af: heeft ze werkelijk een wanstaltig grote neus of beeldt ze zich dit vooral in?
Ik zou een 13-jarige nooit richting plastische chirurgie leiden, tenzij ze echt misvormingen heeft.  Het is precies de leeftijd waarop je alles wat je niet perfect vindt aan jezelf vreselijk uitvergroot. Het is een normale fase waar je doorheen moet.

Het is niet makkelijk, maar ze moet ook leren weerbaarheid op te bouwen tegen domme mensen die denken anderen te mogen uitlachen. Ze gaat die helaas nog wel vaker tegenkomen in haar leven.

Selfiecamera's zijn inderdaad vreselijk. Ik heb een smal gezicht en mijn selfiecamera gooit er een filter overheen waardoor het nog smaller wordt, dan zie ik er echt abnormaal uit, met een gigantische neus (valt in werkelijkheid wel mee). Ik gebruik die camera dus niet.

Of een 13 jarige direct wordt geholpen door een plastisch chirurg voor een neuscorrectie weten wij niet, of dit meisje een wat groter dan gemiddelde neus heeft of dat de neus echt totaal niet bij haar gezicht past weten wij niet. 
Je "stuurt" je kind niet naar een plastisch chirurg, dat doet de huisarts op haar verzoek als de huisarts haar klacht begrijpt. 
Als moeder roepen dat ze prachtig is, weerbaar moet zijn en dat ze goed is zoals ze is komt voort uit liefde. Kinderen weten dat dit geen objectieve mening is, althans, mijn kind wel. 
Los van alle extreem plastisch chirurgie waar het nu niet over gaat. Het gaat over een 13 jarig meisje die haar neus lelijk vindt. Ik zou mijn kind steunen richting huisarts, ons informeren, vragen stellen en naar de mogelijkheden luisteren. Misschien besluit ze om niet te opereren, prima. Of pas als ze ouder is, ook prima. Of ze ziet in dat haar neus prima is zoals die is. Het is niet aan mij als moeder zijnde om deze keuze te maken. 

Regendrup. schreef op 26-06-2023 om 20:42:

[..]

Ik zie het anders, sorry. We kunnen niet allemaal maar ons uiterlijk aanpassen om maar in de mainstream te vallen. En ik vind het een heel ongezonde ontwikkeling dat alles en iedereen maar denkt zichzelf te moeten "verbeteren". Voor mijn gevoel zijn het niet meer de extreme gevallen die zich (en dat is hun goed recht, begrijp me niet verkeerd) iets lagen doen aan hun uiterlijk. Maar om dit nou al bij kinderen/pubers te gaan neerleggen als optie, nee sorry.

Ja dit dus. Plus die normale fase van onzekerheid waarin elke 13-jarige wel het een of ander aangepast zou willen. Ik zou terughoudend zijn een kind daarin te bevestigen. Als je bij de eerste de beste onzekerheid naar een dokter gaat, bevestig je je kind in het gevoel dat het inderdaad wel erg afwijkend is. Iets met alles wat je aandacht geeft groeit.

Zeker bij onomkeerbare dingen. Een keer een andere kleur haar verven is wel weer terug te draaien, een operatie niet. Daar zijn ook wel richtlijnen voor wanneer iets wel en niet vergoed wordt. Bij echt forse afwijkingen of aandoeningen snappen mensen ook wel dat iemand daar last van heeft.

In Iran is een nosejob laten doen zo'n beetje onderdeel van de opvoeding. Ik heb een Iraanse collega die twee keer zo'n operatie heeft laten doen en nog steeds niet helemaal tevreden is. Ik vind haar neus heel onnatuurlijk smal, niet echt mooi om eerlijk te zijn. 

Wat ook nog een rol speelt is dat wanneer dit soort ingrepen gemeengoed worden, dat het dan ook een soort verwachting wordt om iets te laten doen bij de minste of geringste afwijking.

Jezelf accepteren zoals je bent, lijkt me sowieso belangrijk. Want als de neus is verkleind, is er misschien wel weer iets anders niet goed. En er zijn ook veel dingen die je niet kunt veranderen met een ingreep. Mijn dochters pigment is niet goed verdeeld, zodat ze witte, maar ook donkere vlekken heeft. Het ziet eruit als vitiligo, maar het is geen ziekte maar een dna afwijking, die ze van haar vader heeft. Dat is wat het is, je kunt het niet oplossen. Maar mensen kijken ernaar en maken opmerkingen. De ergste was van een moeder die luidkeels tegen haar kind riep: "Dat krijg je dus als je met chloor speelt. Vies he?"
Ik ben dus al toen ze jong was begonnen met haar weerbaar te maken. Nee, het is niet leuk dat je dat hebt, maar heel veel mensen hebben wel wat. En hebben ze niks dat je zo kunt zien, dan hebben ze misschien wel problemen met leren of zijn ze heel verlegen. Of ze hebben een rotkarakter, kijk maar naar de kinderen die jou pesten. 
Dochter zei meestal niets terug als ze werd gepest, maar af en toe werd het haar te gek. Ik herinner me een meisje dat maar niet kon stoppen met mijn dochter 'koe' noemen, vanwege die vlekken. Dat meisje kwam uit een niet zo sociale familie. Mijn dochter had al een paar keer gezegd dat ze moest stoppen met 'koe' zeggen, maar het kind ging maar door. Waarop mijn dochter venijnig zei: "IK weet tenminste zeker dat mijn vader mijn vader is." 
De dochter van TO zou iets kunnen bedenken wat ze kan zeggen als mensen haar pesten met haar neus. Bijvoorbeeld: "Ik kan ermee ruiken dat jij een pestkop bent. Gatver."

Onze dochter heeft wel wat zichtbare dingetjes en haar primaire reactie is meestal 'wil ik niet over praten' als ze iets vervelend of moeilijk vindt. Nu hoeft dat ook helemaal niet altijd, maar om te voorkomen dat mensen zelf dingen gaan verzinnen en invullen, hebben we haar wel geleerd om dingen uit te leggen en dat ze ook mag zeggen dat ze het zelf ook niet leuk vindt. 
Mijn ervaring is wel dat uitleggen helpt. Dat doe je natuurlijk niet bij mensen in de tram (die krijgen hooguit een sneer als ze echt te luid gemene dingen zeggen), maar wel bij je sociale omgeving, school, sport, familie etc. Ook om te voorkomen dat mensen zelf dingen gaan verzinnen en invullen. En om te voorkomen dat je dertig keer dezelfde vraag moet beantwoorden. 

Pubers proberen een evenwicht te vinden tussen hoe ze zichzelf zien en hoe dit beïnvloed wordt door oordelen van buitenaf. Zeker als het om uiterlijk gaat. Dat is op zich al ingewikkeld genoeg, laat staan als een puber constant geconfronteerd wordt met commentaar op hoe hij/zij eruit ziet.

Mijn oudste (inmiddels volwassen) werd/wordt ook vaak uitgelachen en nagewezen, vooral in de zomer. Ze heeft vitiligo in haar gezicht. In de winter zie het je minder, maar zodra ze bruiner wordt, blijft de onderkant van haar gezicht, vanaf haar neus, compleet wit. En dat valt echt op. Ze heeft wat bijnamen: van Duo Penotti tot Michael Jackson. Of er wordt gevraagd of ze geen geld meer had om de rest te schminken. 

Daar heeft ze nooit problemen mee gehad. Ook niet op de kindergarten of scholen. De opmerkingen interesseerde haar gewoon niet. Wij waren er blij om. Maar vreemd genoeg wilde ze met 15 jaar opeens geen short meer dragen. Iemand had tijdens sport tegen haar gezegd dat ze dikke dijen had. Ze is echter heel tenger gebouwd en woog toen 47 kilo. Haar dijen waren nog dunner dan mijn bovenarmen, maar zij zag wiebelend vet. Gelukkig luisterde ze wel naar haar vriendinnen en uiteindelijk ging het "complex" vanzelf weg. 

Ik denk inderdaad dat het belangrijker is om je te concentreren op de gevoelens van je dochter: wat de mening van anderen met haar doet. Dus niet haar neus zelf in het middelpunt zetten.

 

wennie10 schreef op 27-06-2023 om 21:37:

dank jullie wel voor alle berichten. Plastische chirurgie is niet wat ik met haar bespreek. Mocht ze er ooit zelf mee komen dan sta ik ervoor open om met haar mee te denken.
Ze is prachtig en dat zal ik haar ook steeds zeggen.

Heel goed!!! 

Misschien vragen hoe zij zulke naar situaties wil oplossen en daar dan samen aan werken. 
Wil ze het negeren en proberen "erboven te staan"? Ga samen bedenken hoe ze dit kan doen. Bijvoorbeeld van plaats veranderen in de metro. Weglopen bij "grapjes" of opmerkingen. Of over een ander onderwerp beginnen als het met klasgenootjes is.
Wil je dochter er juist iets van zeggen? Ga samen bedenken wat je dan kunt zeggen en hoe. Hoe kan je dochter in een paar zinnen duidelijk maken dat het niet oké is om (goedbedoelde) opmerkingen te maken over een uiterlijk kenmerk. Of hoe kan ze duidelijk maken dat ze er verdrietig van wordt in één zin. Had ze bijvoorbeeld tegen de mensen in de metro willen zeggen: ik ben erg onzeker over mijn neus en omdat jullie steeds naar mij kijken en lachen komt het op mij over dat jullie mij uitlachen. Dit is geen fijn gevoel, ik zou het fijn vinden als jullie dit niet meer doen.
Wil je dochter juist een koekje van eigen deeg geven? Is er bijvoorbeeld één klasgenootje in de klas die vaak opmerkingen maakt die ook iets opmerkelijks heeft. Oefen daar dan mee. Misschien kan ze zeggen: jij hebt het wel altijd over mijn neus, maar jij zou het ook niet leuk vinden als ik het altijd heb over het feit dat jij nog nooit een hoger cijfer dan een 6 gehaald heb. 
Of wil je voorkomen dat mensen er überhaupt iets over zeggen. Bespreek dan samen hoe jullie dit kunnen bereiken. Wil ze bijvoorbeeld op Jiu Jitsu of karate dat haar hele houding verandert naar die van een sterke, zelfverzekerde vrouw?

Bespreek met haar hoe zij het in het vervolg zou willen aanpakken en oefen hiermee. En geef dan zelf het goede voorbeeld. Als jij er iets van zegt in de metro (kan gewoon stilletjes, even naar die mensen toelopen) dan durft zij dat de volgende keer misschien ook. Al moet je er tegenwoordig natuurlijk wel voor waken dat je niet gelijk wordt neergestoken. 

Mijn hart brak in ieder geval bij je topic. Maar erover praten helpt. Gewoon elke dag even vragen, even peilen. Want je kunt er wel stil over blijven, zij zit er echt wel elke dag mee, dus even ventileren is alleen maar fijn. En dan samen bedenken hoe je bepaalde situaties de volgende keer aan kunt pakken, zodat ze steeds beter weet hoe ze kan handelen. Een dankbaarheidsdagboek bijhouden kan trouwens helpen met haar algehele gemoedsstand (elke dag opschrijven waar je blij mee bent, op google is hier meer over te vinden).