Dochter van 16 lijkt uit onze handen te glippen
Onze dochter van 16,5 jaar is ineens zo'n ander kind geworden. Een paar jaar geleden dacht ik nog dat we fluitend de puberteit door zouden komen, maar het laatste half jaar is alles zo anders geworden.
Ze is altijd al een meisje geweest dat erg op zichzelf was. Zo zit ze uren op haar kamer en zien we haar alleen voor het eten en een kopje thee 's avonds (op mijn verzoek). Maar begin dit jaar gaf ze aan dat ze best vaak in de put zit. We hebben psychologische hulp ingeschakeld en sinds een paar weken heeft ze daar 1 x per week een gesprek.
Een paar maanden geleden heb ik sigaretten in haar tas gevonden, terwijl ze altijd heel erg tegen roken was. Ze vond het vies en stinken. Ze beweerde toen nog dat de sigaretten van haar vriendin waren, maar echt geloven deden we dat niet. Ook heb ik laatst e-sigaretten en een fles drank in haar kast gevonden.
Deze week zijn we erachter gekomen dat ze seks heeft gehad met een jongen en dat ze heeft geblowd. Verder schijnt ze een feestje te willen geven, als wij deze week een nachtje weg zijn. En wat ons misschien nog wel het meeste zorgen baart, is dat ze zichzelf snijdt.
En het ergste van alles vind ik nog het gelieg en bedrieg. We hebben haar meerdere keren de kans gegeven om dingen te vertellen, maar telkens blijft ze alles ontkennen.
Gisteren hebben we haar geconfronteerd met wat we wisten, maar ze blijft toch weer dingen verdraaien en ontkennen. We hebben ook echt het gevoel dat we haar niet meer kunnen vertrouwen. Omdat ze zo'n breekbaar meisje is, hebben we geprobeerd niet boos en teleurgesteld over te komen, want dat werk alleen maar averechts. Maar mán, wat is dat moeilijk, zeg! Ik ben boos op haar en heel erg teleurgesteld dat ze zich zo aan het afzetten is.
Heeft iemand hier nog tips? We proberen dus al heel erg de connectie met haar te maken, door begripvol te zijn en te luisteren. Maar ze sluit zich wel behoorlijk af voor ons.
Waar heb je haar mee geconfronteerd? Ook dat je wist dat ze seks heeft gehad? Dat lijkt me namelijk een onderwerp waar je als ouder vandaan moet blijven op advies over anticonceptie na en dat je baas over eigen lijf bent.
Ik zou ivm het snijden wel zsm huisartsafspraak maken. Met of zonder jou erbij, wat kind wil.
Het probleem is vooral dat je het gedrag en de persoon niet scheidt. Je bent teleurgesteld in haar als mens, dat voelt zij mogelijk ook aan. Ik zou eens kijken of je daar mee kunt stoppen en dat je je meer focust op het feit dat zij de grenzen opzoekt en dat gedrag is die bij de puberteit hoort. Dus je zorgen maken over het gedrag ipv dat je haar veroordeelt als persoon.
Daarbij wordt e.a. nu gezien als haar probleem, terwijl ik denk, waarom betrekt zij zich nooit bij het gezin (voelt zij zich niet welkom), waarom heeft zij geen gewone hobby's?
Misschien is het handig om zelf ook eens met de huisarts te praten en om wat ondersteuning te vragen bij de opvoeding.
De automutilatie is wel zorgwekkend. Weet de huisarts en de behandelaar dat ook?
Heeft je dochter een traumatische ervaring gehad?
Ik zou niet 1 ding eruit pikken zoals DS zegt en haar dan ook nog het gevoel geven dat er iets mis met haar is, omdat zij een keer seks heeft gehad. Dit lijkt een veel breder probleem.
Ik was ook zo'n puber. Naar alle waarschijnlijkheid liegt en draait ze omdat ze bang is/jullie hiermee niet vertrouwt/zich schaamt. Dat gevoel wordt ongetwijfeld versterkt doordat jij boos en heel erg teleurgesteld bent. (Ookal probeer je dat misschien te verbergen, ze voelt het echt wel.)
Wat maakt dat je zo boos en teleurgesteld bent? En heb je zicht op waarom je dochter ineens zo is veranderd? Bij mij zat er een trauma achter. Dat hoeft natuurlijk niet zo te zijn, maar het is wel opvallend dat het plotseling zoveel slechter met haar gaat.
Viva-amber schreef op 16-10-2021 om 08:31:
Het probleem is vooral dat je het gedrag en de persoon niet scheidt. Je bent teleurgesteld in haar als mens, dat voelt zij mogelijk ook aan. Ik zou eens kijken of je daar mee kunt stoppen en dat je je meer focust op het feit dat zij de grenzen opzoekt en dat gedrag is die bij de puberteit hoort. Dus je zorgen maken over het gedrag ipv dat je haar veroordeelt als persoon.
Daarbij wordt e.a. nu gezien als haar probleem, terwijl ik denk, waarom betrekt zij zich nooit bij het gezin (voelt zij zich niet welkom), waarom heeft zij geen gewone hobby's?
Misschien is het handig om zelf ook eens met de huisarts te praten en om wat ondersteuning te vragen bij de opvoeding.
De automutilatie is wel zorgwekkend. Weet de huisarts en de behandelaar dat ook?Heeft je dochter een traumatische ervaring gehad?
Ik zou niet 1 ding eruit pikken zoals DS zegt en haar dan ook nog het gevoel geven dat er iets mis met haar is, omdat zij een keer seks heeft gehad. Dit lijkt een veel breder probleem.
Dit en misschien helpt het om een boek van Thomas Gordon te lezen over communiceren met kinderen (ook pubers en eigenlijk alle mensen). Het kan wonderen verrichten om het gesprek anders aan te gaan.
Wel erg moeilijk dus. Je dochter heeft sinds kort psychologische hulp maar het is verstandig om voor jezelf (en eventueel je partner) ook advies te vragen hoe het beste om te gaan met jullie dochter.
Is je dochter eerlijk naar haar behandelaar?
Misschien kunnen jullie ook een gesprek krijgen met haar behandelaar? Ze is natuurlijk al 16.... moet dochter daar dan ook mee instemmen? Dat weet ik eigenlijk niet.
Ik kan me je zorgen goed indenken...
Wat een verdrietige situatie, voor haar èn jullie.
Ik denk dat je dochter, ook als je het niet zou laten zien, heel goed weet dat je teleurgesteld en boos bent als je weet wat ze uitvreet.
Ben je vooral teleurgesteld en boos omdat jij graag een geslaagde dochter hebt of omdat je ongelukkig bent omdat je ziet dat zij dat is? In het eerste geval, moet je maken dat je de focus verlegt naar het tweede geval. In het tweede geval kan je uitleggen waarom je zo reageert en erbij vertellen dat het voor jou al een hoop zou schelen als je weet wat er speelt, zodat je mee kan denken.
Bedankt voor alle adviezen. Dat boek ga ik zeker naar kijken.
Ze zal het ook vast voelen dat wij teleurgesteld en boos zijn. En dat is ook waarschijnlijk de reden dat ze alles achter onze rug om doet. Aan de ene kant begrijp ik dat wel, maar aan de andere kant zijn we ook best open. Zo hebben we het er wel eens over gehad dat we begrijpen dat ze puber is en dingen wilt uitproberen, dat ze een keer met haar vriendinnen alcohol drinkt of een keer een joint wil proberen. Ze mag bij ons thuis ook wel eens een glas wijn mee drinken.
Na het eerste gesprek bij de psycholoog gaf ze ook aan dat de psycholoog had gezegd dat het goed is als ze er met ons over praat. Ik begrijp dat wij binnenkort ook een keer bij een gesprek zijn.
Ze vertelde gisteren dat het zichzelf beschadigen al langer aan de gang is. Zeker al 2,5 jaar. Eerst dmv haar nagel in haar been te duwen, zodat er een vormpje ontstaat. Ze zegt dat het zichzelf snijden al een aantal maanden geleden gestopt is en dat dat juist komt door dat contact met die jongen. (wat nu overigens over is, zegt ze)
Ik vind het vooral lastig te geloven wat ze zegt. Ik ga alles in twijfel trekken en dat is ook niet goed. Zo maak ik mezelf alleen maar gek.
Klinkt als mijn jeugd.
Mijn moeder die nooit iets begreep en die teleurgesteld was dat ik niet meer het lieve kind was van vroeger.
Ik denk dat pubers vrij snel gaan liegen omdat ze hun eigen weg willen gaan (ze willen hun eigen leven ontdekken) maar ze willen thuis gezeik vermijden omdat dat alleen maar extra energie kost terwijl het niets oplevert.
Maakt het wel echt uit of alles wat ze zegt de (volledige) waarheid is? Je weet dat het niet goed met haar gaat en dat ze het moeilijk vindt om daar open over te zijn. Dat is denk ik de kern en dat geeft je voldoende informatie om op te handelen. Het is fijn dat ze al bij een psycholoog loopt, daar hebben jullie goed aan gedaan.
Vertelt ze ook waarom ze automutileert?
Je kind verwond zichzelf, om een andere pijn die zij bij zich draagt niet te voelen. Wat is er 2,5/3 jaar gedelen gebeurd? Heeft iemand haar kwaad gedaan?
Viva-amber schreef op 16-10-2021 om 10:44:
Je kind verwond zichzelf, om een andere pijn die zij bij zich draagt niet te voelen. Wat is er 2,5/3 jaar gedelen gebeurd? Heeft iemand haar kwaad gedaan?
Hele goede vraag. Ik denk/hoop dat de psycholoog dit oppakt.
Trauma's (geen idee of dat speelt) zijn niet zomaar iets waarvan een ander kan zeggen dat je er NU mee aan de slag moet. Struisvogelen is niet altijd slecht. Het kan een goede manier zijn om op de been te blijven tot je er wel mee kan dealen.
Dat boekvan Gordon heeft mij veel handvatten gegeven. Er staan gespreksverslagen in die ik redelijk ongeloofwaardig/absurd vond.
Tot ik de tips in de praktijk ging toepassen. Het bleek echt te werken. En het was nog heel simpel ook.
Ik las het toen de kinderen jonger waren en het heeft zéker bij gedragen aan een fijne, open relatie gebaseers op wederzijds respect
Ik herken mezelf als puber wel in je dochter. Ik kraste mezelf, daar lag in mijn geval geen trauma aan de basis, maar ik was depressief en het werkte hypnotiserend. Het voelde fijn en hoe gek het ook klinkt, het hielp me realiteit van depressie te onderscheiden. Het was dus eigenlijk een extreme vorm van zelfmedicatie.
Ik sprak er nooit over met mijn ouders, of anderen. Niet omdat ik dacht dat ze het niet zouden begrijpen, maar omdat ik het niet uit kon leggen. Dat gevoel is zo diep en complex en je zit in een leeftijd waar alle emoties heftiger zijn en er altijd druk wordt gevoeld vanuit de buitenwereld (populariteit, vriendjes, verwachtingen van school/ouders/bijbaan), maar je nog niet de capaciteiten hebt om de gevoelens te scheiden, van afstand te bekijken en helder te verwoorden. Ik sprak er niet over, omdat ik simpelweg zelf niet wist wat ik voelde.
Misschien liegt en verdraait je dochter niet omdat ze niet met je wil praten, misschien weet zij ook niet hoe en wat?
Ik vind het advies om gedrag en persoon te scheiden heel goed. Je houdt van haar, maar haar gedrag maakt je teleurgesteld en verdrietig.
Liegen is wel problematisch, aangezien vaak liegen ervoor zorgt dat mensen je ook niet meer geloven als je wel een keer eerlijk bent.
Automutilatie komt ergens vandaan. Ik zou haar dat zeker met haar therapeut laten bespreken. Of als jullie zelf een keer gaan binnenkort, dat daar op tafel leggen.
Ik zou vooral aangeven dat je je zorgen maakt, omdat je van haar houdt. En dat je haar wil helpen, maar dat zij daar wel voor open moet staan en eerlijk moet zijn tegen zichzelf en tegen jullie. Haar eigen gedrag veroordelen doet ze waarschijnlijk zelf al.
