Dochter van 16 lijkt uit onze handen te glippen
Onze dochter van 16,5 jaar is ineens zo'n ander kind geworden. Een paar jaar geleden dacht ik nog dat we fluitend de puberteit door zouden komen, maar het laatste half jaar is alles zo anders geworden.
Ze is altijd al een meisje geweest dat erg op zichzelf was. Zo zit ze uren op haar kamer en zien we haar alleen voor het eten en een kopje thee 's avonds (op mijn verzoek). Maar begin dit jaar gaf ze aan dat ze best vaak in de put zit. We hebben psychologische hulp ingeschakeld en sinds een paar weken heeft ze daar 1 x per week een gesprek.
Een paar maanden geleden heb ik sigaretten in haar tas gevonden, terwijl ze altijd heel erg tegen roken was. Ze vond het vies en stinken. Ze beweerde toen nog dat de sigaretten van haar vriendin waren, maar echt geloven deden we dat niet. Ook heb ik laatst e-sigaretten en een fles drank in haar kast gevonden.
Deze week zijn we erachter gekomen dat ze seks heeft gehad met een jongen en dat ze heeft geblowd. Verder schijnt ze een feestje te willen geven, als wij deze week een nachtje weg zijn. En wat ons misschien nog wel het meeste zorgen baart, is dat ze zichzelf snijdt.
En het ergste van alles vind ik nog het gelieg en bedrieg. We hebben haar meerdere keren de kans gegeven om dingen te vertellen, maar telkens blijft ze alles ontkennen.
Gisteren hebben we haar geconfronteerd met wat we wisten, maar ze blijft toch weer dingen verdraaien en ontkennen. We hebben ook echt het gevoel dat we haar niet meer kunnen vertrouwen. Omdat ze zo'n breekbaar meisje is, hebben we geprobeerd niet boos en teleurgesteld over te komen, want dat werk alleen maar averechts. Maar mán, wat is dat moeilijk, zeg! Ik ben boos op haar en heel erg teleurgesteld dat ze zich zo aan het afzetten is.
Heeft iemand hier nog tips? We proberen dus al heel erg de connectie met haar te maken, door begripvol te zijn en te luisteren. Maar ze sluit zich wel behoorlijk af voor ons.
Niet meer alles met je ouders delen is ook een manier van volwassen worden. To is zelf ook op een dag gestopt om alles met haar ouders te delen. Ik vind dat eerlijk moeten zijn geen voorwaarde om haar te helpen en van haar te houden. Ik zou eerder aangeven dat zij voor alles bij jullie terecht kan. Juist iemand met een trauma dwingen om eerlijk te moeten zijn en impliciete oordeel dat zij dus liegt wanneer zij niet praat, zou ik nou net niet als boodschap willen meegeven. Misschien duurt het wel even voordat dochter over e.a. durft te praten.
Ik heb me dat ook afgevraagd. Of er iets traumatisch is gebeurd, waardoor ze dat doet. Maar ik weet het oprecht niet, Het enige wat ik me kan bedenken is dat ze tot haar ca. 11e jaar heel veel bij lieve familie kwam, waar ze vaak logeerde. Door een ruzie in de familie is er geen contact meer. Daarnaast heeft ze 2 hechte vriendschappen gehad, waarbij haar vriendin ineens een vriendje kreeg en haar links liet liggen. Dat is 2 x achter elkaar gebeurd. De laatste keer was dat voor de zomervakantie. Ik denk dat dit er wel heel ingehakt bij haar.
Koralinde, wat jij zegt is ook helemaal waar! Bedankt daarvoor. Nee, ik weet niet waarom ze zichzelf pijnigt. Ik durfde zelf niet zo door te vragen, omdat ze helemaal van streek was, toen we het erover hadden.
Fijn ook om ervaringen van anderen te lezen! Wat MoederBarberin zegt, dat zei mijn man ook precies! De druk vanuit de buitenwereld is haar waarschijnlijk te veel....
Viva-amber schreef op 16-10-2021 om 12:29:
Niet meer alles met je ouders delen is ook een manier van volwassen worden. To is zelf ook op een dag gestopt om alles met haar ouders te delen. Ik vind dat eerlijk moeten zijn geen voorwaarde om haar te helpen en van haar te houden. Ik zou eerder aangeven dat zij voor alles bij jullie terecht kan. Juist iemand met een trauma dwingen om eerlijk te moeten zijn en impliciete oordeel dat zij dus liegt wanneer zij niet praat, zou ik nou net niet als boodschap willen meegeven. Misschien duurt het wel even voordat dochter over e.a. durft te praten.
Als het om woorden gaat, kan je inderdaad kiezen of je het brengt als de hoop op 'eerlijk zijn' of de hoop op 'een hulpvraag stellen'. Of gooi het beiden op tafel. Communicatie is zenden en ontvangen. Als je in moeilijke situaties wil dat er gezonden wordt, is mijn ervaring, kan je als ontvanger het beste zo min mogelijk uitzenden en kijken hoe je in de buurt komt van de frequentie waarop wordt uitgezonden.
Sorry, klinkt misschien ingewikkeld, maar wie er midden in zit, snapt het wel. Heb geen tijd op duidelijker te zijn.
Ga nog eens met je dochter in gesprek. Zeg dat je ziet dat ze het moeilijk heeft. Dat je je zorgen maakt. En vraag wat je kunt doen of betekenen voor haar om haar te helpen. Wat heeft ZIJ nodig van jou . Mijn ervaring is dat pubers, hoe erg ze ook in de knoop zitten, hier vaak wel een specifiek antwoord op kunnen geven. Dochter hier wilde vooral veel knuffels. En een luisterend oor zonder dat ik er tussendoor kwam met vragen. En zeker geen veroordeling. En zeker geen negatieve reacties of commentaar. Waar ik uit onmacht toch snel in verviel.
Toen ik écht oprecht luisterde naar wat zij nodig had, en daar naar handelde, veranderde ook haar gedrag. ( ten goede)
Dat is inderdaad ook een goeie, Lientje! Ik heb haar natuurlijk al gevraagd of we haar ergens mee kunnen helpen, maar dat was vlak na de confrontatie. Ik zal het er zeer binnenkort nog eens met haar over hebben.
Er zijn ook echt wel momenten dat ze open probeert te zijn naar mij toe. Er is natuurlijk een reden dat ze naar de psycholoog wilde. En ze had al wat laten doorschemeren dat ze zichzelf soms wat aandoet. Dat heeft ze niet zo letterlijk gezegd destijds, maar dat maakte ik er wel uit op. Op andere momenten kan ze weer heel erg blij en gezellig zijn. Het is niet alleen maar negatief, gelukkig.
En dat trauma waar sommigen van jullie het over hebben, zou dat er ook mee te maken kunnen hebben dat 1 van haar vriendinnen (niet haar beste, maar 1 van het vriendengroepje) anorexia heeft? Ze is daar 2 x op bezoek geweest in de kliniek en dat heeft wel hele grot indruk op haar gemaakt, tot huilen aan toe toen ze thuis kwam.
Als je eerlijk bent en er komt dan een reactie waar je alleen maar nadeel van hebt dat stop je met eerlijk zijn. Zo simpel is het.
Zou kunnen Luck. Mijn dochter heeft ook aan automutilatie gedaan én anorexia gehad. De kliniek is heftig, je ziet en hoort hele heftige dingen daar. Kan zijn dat ze zich dat erg aangetrokken heeft en uit onmacht en verdriet om haar vriendin, omdat ze niet weet hoe dit te verwerken, aan automutilatie doet. Om de emoties niet te hoeven voelen en doormaken. Want dan focus je je op de lichamelijke pijn en niet op je geestelijke pijn. Zo legde mijn dochter het uit tenminste.
Wel goed dat ze psychologische hulp heeft. Hopelijk kaart ze het daar ook aan of heeft ze een goede psycholoog die voldoende doorvraagt.
mooi dat je ziet dat kind niet haar gedrag is. Ik zou alleen vooral oppassen dat je niet te veel waarde aan eerlijk zijn hangt.
Natuurlijk heb je het liefst dat ze alles vertelt, zodat jij haar kunt zeggen het niet meer te doen. Maar de werkelijkheid is dat ze soms niet weten wat ze doen of wat ze voelen, laat staan waarom. En als ze zich dan ook nog l.g voelen over wat ze deden, dan is in hun hoofd (misschien in ieders hoofd) zo een antwoord gegeven dat net iets anders is dan de eerlijke waarheid.
Door te vragen of ze eerlijk is, leg je misschien wel een hele grote claim op haar. Want als ze zelf al niet meer weet waarom ze blowt, hoe kan ze dat dan aan jou vertellen. Hou het bij open. En dan nog; bied aan dat ze bij jou open kan zijn, maar veroordeel niet als ze dat niet is.
Overigens is snijden niet altijd aan een trauma te linken; mijn IADH-kind sneed omdat zijn hoofd ontplofte van faalangst, overprikkeling en het gevoel onbegrepen te worden. Snijden was voor kind de manier om even alleen op zijn lichaam te focussen. Een hele ongezonde vorm van mindfulness, zou je kunnen zeggen.
Het belangrijkste is vooral veel luisteren en zelf weinig zeggen/ praten. Maar o, wat is dat moeilijk! Voor mij was het dat in elk geval wel. Nog steeds soms. Dan zeggen kinderen tegenwoordig heel droog: mam, zou je misschien mij éérst even willen laten uitpraten? En dan denk Ik, oeps....verval ik weer in mijn fout té snel te reageren of meteen met oplossingen te komen...
Koralinde schreef op 16-10-2021 om 08:32:
Ik was ook zo'n puber. Naar alle waarschijnlijkheid liegt en draait ze omdat ze bang is/jullie hiermee niet vertrouwt/zich schaamt. Dat gevoel wordt ongetwijfeld versterkt doordat jij boos en heel erg teleurgesteld bent. (Ookal probeer je dat misschien te verbergen, ze voelt het echt wel.)
Wat maakt dat je zo boos en teleurgesteld bent? En heb je zicht op waarom je dochter ineens zo is veranderd? Bij mij zat er een trauma achter. Dat hoeft natuurlijk niet zo te zijn, maar het is wel opvallend dat het plotseling zoveel slechter met haar gaat.
Poeh, wat me vooral.opbalt is dat je boos en teleurgesteld bent.... Weet je wat het enige gevoel bij mij zou zijn: me zorgen maken! Ga alsjeblieft achter haar staan!
bieb1963 schreef op 16-10-2021 om 17:06:
[..]
Poeh, wat me vooral.opbalt is dat je boos en teleurgesteld bent.... Weet je wat het enige gevoel bij mij zou zijn: me zorgen maken! Ga alsjeblieft achter haar staan!
Dat gaat gemakkelijk hand in hand. Ik heb ook een ‘moeilijk’ kind en hij is een grote schat waar ik veel van hou, met wie ik het goed heb en om wie ik me zorgen maak EN hij doet geregeld ook een (te) groot beroep op mijn flexibiliteit en die van de rest van het gezin. Ik ben geen ouder volgens het boekje. Ik ben gewoon een mens met grenzen en emoties. Als hij met zijn gebrekkige emotieregulatie en ontbrekende realiteitszin voor de zoveelste keer het hele huishouden onder druk zet, ben ik ook boos en teleurgesteld. Dat lijkt me vrij normaal. Als werkelijk jouw enige gevoel dat van zorg zou zijn, ben je kennelijk een verlichte ziel. Ik ben dat niet en ik ken er ook geen. Ik denk dat TO hulp mag vragen om zowel zorg als boosheid als teleurstelling te voelen en er constructief mee om te gaan.
Mija schreef op 16-10-2021 om 17:23:
[..]
Dat gaat gemakkelijk hand in hand. Ik heb ook een ‘moeilijk’ kind en hij is een grote schat waar ik veel van hou, met wie ik het goed heb en om wie ik me zorgen maak EN hij doet geregeld ook een (te) groot beroep op mijn flexibiliteit en die van de rest van het gezin. Ik ben geen ouder volgens het boekje. Ik ben gewoon een mens met grenzen en emoties. Als hij met zijn gebrekkige emotieregulatie en ontbrekende realiteitszin voor de zoveelste keer het hele huishouden onder druk zet, ben ik ook boos en teleurgesteld. Dat lijkt me vrij normaal. Als werkelijk jouw enige gevoel dat van zorg zou zijn, ben je kennelijk een verlichte ziel. Ik ben dat niet en ik ken er ook geen. Ik denk dat TO hulp mag vragen om zowel zorg als boosheid als teleurstelling te voelen en er constructief mee om te gaan.
Dat snap ik, maar als zichzelf snijden één van de punten zijn, zou al het andere toch echt even op de achtergrond staan
Als het goed is, heb je haar de afgelopen jaren goed opgevoed, normen, waardes, seksuele voorlichting, nee zeggen, wat te doen als... etc.
Waarom vertrouw je niet op haar puberjaren dat ze hierin mag experimenteren, de ruimte mag opzoeken. En ja daar horen alcohol, sigaretten, drugs, een vreemd vriendje bij. En ja, dat is retespannend, maar ook voor haar.
Dus wees de veilige haven om naar terug te keren, de warme armen om haar heen. En luister zonder goede raad, maar luister, luister luister.
Wat betreft het automutileren; luister, luister luister. Wees het veilige nest.
Vertrouw erop dat ze dit ook niet wilt, en ze vanzelf gaat vragen om je advies.
het advies dat mij is gegeven en dat ik nog altijd probeer toe te passen is “pick your battles” oftewel kies waar je tegenin gaat en laat de rest zitten. Vriendje, drank en sigaretten lijken mij puber experimenten. Veel pubers doen dit, wij deden dit dus laat haar experimenteren. Hou de communicatie open maar ga hier niet de strijd over aan. Drugs en zichzelf verwonden is voor mij al een heel ander verhaal. Ik zou extra voorlichting geven over de gevaren van drugs. Maar nogmaals hou de communicatie open en wees niet verwijtend of straffend. En over het zelfverwonden, begrijp haar en knuffel haar want ze heeft het nu heel moeilijk. Wees er voor haar en blijf haar een veilige plek bieden thuis. Heel veel sterkte 💞 en probeer niet meer teleurgesteld te zijn in haar maar benoem expliciet dat je teleurgesteld bent in haar gedrag van drugs gebruiken. Teleurgesteld in dat ze niet meer maagd is zou ik niet meer benoemen vertel haar de basis, anticonceptie, soa’s en zwangerschappen. En de rest is verder aan haar.
Over automutileren: neem het serieus, maar maak er geen drama van.
Mijn ervaring met hulpverleners op dit gebied is dat ze het heel droog oppakken, dus tips geven over hoe ze de wonden schoon moet houden etc maar dat ze het verder voorlopig bij die persoon laten.
Het is geen manier om je ouders te kwetsen, het is geen aandacht trekken, het is een manier om om te gaan met moeilijke dingen. Niet de juiste manier, maar op dit moment blijkbaar nodig en dan is dat maar even zo. Dus hoe afschuwelijk je het ook vindt, accepteer het als een gegeven en kijk verder naar wat je voor je dochter kan doen. Ook (juist) in de gewone dingen. Kunnen jullie meer samen doen? Bv dat je samen kookt, of dat ze mee de stad in gaat, dat je af en toe een spelletje doet samen of naar een film of tv kijkt? En dan niet over moeilijke dingen praten, maar een veilig gevoel geven en lief zijn, complimentjes geven, luisteren naar haar wereld en tonen dat je haar accepteert, ook op alle punten waar zij moeite met zichzelf heeft.
Geef haar de zekerheid dat jij er altijd voor haar bent, no matter what, en dat je haar accepteert, ook al accepteer je misschien niet alles wat ze doet. Vraag hoe je haar kan helpen.
En ja, natuurlijk ben je ook maar een mens en val je soms uit of ben je verdrietig. Maar benoem dat dan eerlijk (houd het wel bij jezelf) en wie weet kan ze ook iets voor jou betekenen om je je beter te laten voelen. Contact houden, dat is het belangrijkste. De opvoeding is nu wel klaar, ze moet het nu zelf gaan doen en daarvoor ben jij het veiligheidsnet.
