Dochter van 13 vind het lastig om bij mij te zijn.
Goedemiddag, ik zit met een dilemma. Als eerst zal ik mijzelf introduceren, ik ben een 35 jarige mam, inmiddels ruim 7 jaar uit elkaar met mijn ex vriendin. Ik heb een verslavingsverleden maar ik ben inmiddels ruim 4 jaar clean en ben zon 6,5 jaar terug naar een afkickkliniek geweest. Daarnaast heb ik af en aan last gehad van mentale problemen maar dat gaat de laatste tijd erg goed. Ik ben kalm, rustig en heb ondertussen vrij veel ervaring in hoe ik rustig en respectvol een gesprek kan voeren.
Mijn dochter van 13, bijna 14 heeft de laatste tijd veel moeite om bij mij te komen, ze geeft aan dat ze stress heeft van school en dat ze bij mij niks te doen heeft. Ik probeer van alles met haar ( en mijn 8 jarige zoon) te ondernemen maar ze wil niks, en nou komt erbij dat ze niet meer bij mij wil zijn. Ze geeft aan dat ze last heeft van het verleden waarbij ik eerder nog wel eens explosief kon reageren, en dat de angst er nog is dat ik boos wordt. Ik kan van mezelf zeggen dat ik mijn explosieve uitingen wel achter mij heb gelaten, maar ik stel duidelijke grenzen aan wat wel en niet kan. Dit ervaart zij dan als boosheid, terwijl ik dit niet zo bedoel. In de eerste plaats vind ik het voor haar heel erg dat ze dit alsnog zo ervaart, en het maakt mij ook onzeker als vader zijnde. Ik weet ondertussen niet goed meer waar ik wel of geen goed aan doe. Ik probeer met haar het gesprek aan te gaan maar dit wil ze niet, of ze zegt dat er niks aan de hand is. Inmiddels heeft ze weer gesprekken gepland met de praktijkondersteuner van de huisarts, wat ook iets goeds is. Ik wil er echt voor haar zijn maar ik weet niet meer zo goed wat ik nu moet doen. Moet ik het accepteren en haar vaker bij haar moeder laten? Of moet ik zorgen dat ons contact in stand blijft met het risico dat ze eigenlijk niet hier wil zijn. Ik wil het beste voor haar en hierin ook mijzelf niet vergeten.
Groet, een 35 jarige vader.
het is ook de leeftijd waarop ze zich beginnen los te maken van beide ouders.
Dat ze 1 thuisbasis willen en niet meer steeds heen en weer. Met jouw verleden is dat alleen wel een makkelijke kapstok want alles moet een reden hebben om iets te veranderen.
Ook bij haar moeder zal ze zich los gaan weken. Pubers zitten vooral alleen op hun kamer of trekken naar vrienden waar ze dan samen op een kamer of buiten zijn.
Vaak zie je dat de oude omgangsregeling rond hun 16e op natuurlijke wijze vervalt, ze kiezen zelf waar ze zullen zijn aan de hand van school, sport, baantje en vrienden. Ze gaan daarvoor al minder mee naar gezinsuitjes, blijven alleen thuis etc.
Bij jouw dochter zijn dit waarschijnlijk de eerste stappen op dit pad van los maken.
Ik denk dat je door op je strepen te gaan staan, haar niet dichterbij je houdt.
Ga met haar in gesprek. Het hoeft niet van alles naar niets, misschien is wat minder ook al voldoende voor haar? Desnoods alleen mee eten?
Een boze vader kan wel veel indruk maken heb ik de ervaring bij mijn kinderen. Dat is hun echt niet in de koude kleren gaan zitten, dus dat zou ik wel serieus nemen. En dus laten zien dat je rustig, meedenkend en flexibel bent.
Ik zou het gewoon accepteren dat ze niet meer bij jou wil zijn. Zorg wel dat je regelmatig met haar afspreekt, even de stad in of naar de bioscoop dat soort dingen. Ze is aan het puberen en dus ook wat gevoeliger geworden en verwerkt waarschijnlijk nu pas de impact die jouw boze buien gehad hebben op haar. Ik ben zelf kind van een boze explosieve vader en ik heb daar mn leven lang angstklachten door gehad. Wel goed dat je zo aan jezelf gewerkt hebt!!!
Super knap dat je 4 jaar clean bent. Die laatste zin van je op... het draait even niet om jou en jouw gevoel. Ik vind echt dat je de impact van een onvoorspelbare verslaafde ouder op een kind en hun brein onderschat en of dat nog goed komt , dat weet je niet.
Neem haar en haar angst serieus
En het is toch niet zo raar dat je 13 jarige dochter niet zo veel met haar 8 jarige broertje wilt doen, hoort wel echt bij de leeftijd
Dank voor de reacties. En het met haar in gesprek gaan probeer ik ook zeker maar ik merk dat zij het erg lastig vindt om te praten. Het echt explosieve reageren is al een aantal jaar niet meer aanwezig maar ik begrijp zeker dat het haar nou alsnog kan triggeren en terug kan brengen naar het verleden. Mijn gevoel zegt ook dat ik het het beste kan accepteren en hierin een weg moet zien te vinden met haar, en mijn ex
volg je dochter in haar behoeften. Vraag wat ze wel fijn zou vinden. Misschien wekelijks een filmavondje of enkel zondag middag samen lunchen uit of thuis. Zeg gewoon, is goed schat. Stel bovenstaande voor. Zeg dat ze er maar even over na moet denken. En benadruk wat ze ook kiest het is allemaal goed.
Het kost gewoon tijd als je vroeger explosief was. Iedere ervaring dat je dat nu niet bent is er een meegenomen en stukje dichter bij weer vertrouwen. Je kunt vertrouwen niet forceren het komt te voet en gaat te paard. Je kunt praten wat je wil. Geen woorden maar daden. Slik je frustraties in. Jouw consequenties van de verslaving helaas. Het komt wel goed met de tijd. Daarnaast trek je er niet teveel vanaan aangezien pubers vrij onredelijk zijn. Laat haar maar. En ik hoop voor jou dat moeder je niet zwartpraat en een goed woordje voor je doet.
Moederkareltje schreef op 08-06-2024 om 14:38:
Het kost gewoon tijd als je vroeger explosief was. Iedere ervaring dat je dat nu niet bent is er een meegenomen en stukje dichter bij weer vertrouwen. Je kunt vertrouwen niet forceren het komt te voet en gaat te paard. Je kunt praten wat je wil. Geen woorden maar daden. Slik je frustraties in. Jouw consequenties van de verslaving helaas. Het komt wel goed met de tijd. Daarnaast trek je er niet teveel vanaan aangezien pubers vrij onredelijk zijn. Laat haar maar. En ik hoop voor jou dat moeder je niet zwartpraat en een goed woordje voor je doet.
En ik hoop voor jou dat moeder je niet zwartpraat en een goed woordje voor je doet. Moeder kareltje waarom de behoefte zijn ex hierbij te betrekken? Waarom moet zij een goed woordje doen? En waarom zou zij hem zwartmaken? Hoe krijg je het je toetsenbord uit
To , Nee alsjeblieft leg geen verantwoording neer bij je ex, een vrouw die dus 2 kinderen heeft moeten opvoeden en opvangen en beschermen voor een explosieve verslaafde vaderen nu nog steeds de veilige haven is
Wonen jullie ver uit elkaar of dichtbij elkaar? Met andere woorden, als jullie elkaar zien moet ze dan meteen een dag of een weekend bij je zijn of kan ze ook bijvoorbeeld een dag in de week bij je komen eten?
In het laatste geval zou ik met haar gaan praten dat je haar begrijpt en maar dat je het wel belangrijm vindt dat jullie elkaar blijven zien. Ook al is het minder frequent dan het was. Vraag haar hoe zij het dan voor zich ziet, bijvoorbeeld door een keer per week te komen eten of iets in die richting.
Als jullie verder uit elkaar wonen ligt het misschien wat lastiger, omdat er dan een reistijd bij komt. Maar ook dan zal ik haar vragen wat ze wel wil, wil ze je helemaal niet meer zien of meer tijd in een huis zijn. Vanuit daar kan je kijken naar een oplossing om elkaar wel te zien maar dat er minder verplichting achter zit.
Accepteer haar gevoelens en angsten en dring jezelf niet op, maar laat zien dat je een heel andere weg in bent geslagen. Je hebt haar (en gelukkig zie je dat zelf in) kapot gemaakt en beschadigd en ze moet helen.
Ik hoop van harte dat er een warm contact met haar in jouw verschiet ligt.
De laatste jaren is het vertrouwen ook echt een stuk beter geworden, hebben we hele fijne momenten gehad, leuke vakanties en ook echt contact, dus met elkaar praten. Zij ziet ook zeker dat ik veranderd ben, maar het lijkt alsof het de laatste 3 maanden weer wat om begint te draaien. Nu begrijp ik datdit ook bij de puberteit hoort. Als puber was ik ook een behoorlijk pittig ventje dus daar heb ik alle begrip voor. Ik probeer haar ook te begrijpen en er voor haar te zijn, op elke mogelijke manier, maar ik moet zeggen dit vind ik toch echt wel pittig, en confronterend, helemaal omdat mijn eigen vader ook erg explosief kon reageren vroeger er er toen helemaal niet gepraat werd over emoties. Bedankt voor alle tips, hier kan ik wat mee.
"En ik hoop voor jou dat moeder je niet zwartpraat en een goed woordje voor je doet. Moeder kareltje waarom de behoefte zijn ex hierbij te betrekken?
Waarom moet zij een goed woordje doen? En waarom zou zij hem zwartmaken? Hoe krijg je het je toetsenbord uit"
ik stip alleen wat dingen aan die kunnen gebeuren. Ik ben niet wereldvreemd. Ik heb van dichtbij gezien hoe schadelijk het is als een ouder de andere ouder zwartmaakt. Ik vraag me af of dit ook speelt. Sommige scheidingen gaan niet over rozen. Het helpt als moeder zegt dat papa idd veranderd is. Klaar. Ik zeg niks gemeens en niks wereldschokkends. Dus ik krijg het prima mijn toetsenbord uit.
Ik denk dat het niet wat met jou te maken heeft, maar met de leeftijd van je dochter. Ik heb zelf ook een dochter van bijna 14 en mij vertelt ze veel meer dan mijn man.
Het zal waarschijnlijk een stukje leeftijd zijn, maar ook nog een stukje verwerking van het verleden. Ik zou haar de ruimte geven voor een nieuwe/andere inrichting van jullie contact met inspraak voor haar. Dat je graag contact wil houden en hoe zij dat voor zich ziet. Bijvoorbeeld af en toe samen eten, of samen iets ondernemen (kan ook één op één). Of bijvoorbeeld wel langskomen, maar minder vaak naar gelang haar andere plannen.
Wat goed dat jij bent afgekickt en je problemen hebt aangepakt.
Ook goed van je dochter dat ze met iemand praat.
Een goed boek is puberbrein.
