Dochter heeft ingebeelde lelijkheid.
Zoals de titel aangeeft: onze dochter heeft ingebeelde lelijkheid.
Ze is in therapie voor o.a haar stress en angst stoornis.
Ze heeft al behoorlijk vooruitgang geboekt w.b.t haar angststoornis.
Ben ook echt enorm trots hoe ze het afgelopen jaar hard aan zichzelf gewerkt heeft en niet zonder resultaat!
Helaas is er (nou een behoorlijk probleem) wat tijdens de therapie nog niet echt aandacht heeft gekregen: het enorme negatieve beeld wat ze van zichzelf (haar uiterlijk) heeft.
Heb het bij de therapeut aangegeven en deze zal het bij de eerstvolgende sessie met dochter bespreken.
Mijn hart breekt als ik mijn kind zo ongelukkig zie. Terwijl het helemaal nergens voor nodig is, en zo zonde van de energie die het haar kost.
Zijn er ouders die dit ook mee hebben gemaakt / mee maken? Hoe ga je als ouder hier op een goede manier mee om?
Alvast bedankt voor het lezen.
Zilver Gray.
Leene schreef op 10-08-2021 om 21:25:
Ik lees even mee. Hoe oud is je dochter? Mijn zoon is nog maar 11 en zegt ook vreselijke dingen over zichzelf. Dat
er niemand op de wereld lelijker is dan hijzelf.
Bij hem is het het gevolg van pesten. Hij is gediagnosticeerd met PTSS
en heeft EMDR gehad. Het is wel rustiger nu ( heeft ook doodswensen
gehad) maar hij vindt zichzelf nog steeds lelijk ( is ook vaak tegen hem
gezegd door oud klasgenoten).
Nu herken ik het ook enigszins bij mijzelf. Ik vond mijzelf ook altijd
heel lelijk, als ik nu de foto's van vroeger bekijk denk ik "nou dat
viel eigenlijk best wel mee" Maar ik had wel altijd vriendinnen en ben
nooit gepest.
Af en toe spuit het nog steeds naar boven... ik kan die gedachten nu
parkeren. (hoe het komt? geen idee, had lieve ouders... ik weet het
niet)
Maar ik hoop wel dat mijn zoon er over heen groeit, en ik hoop ook op tips van anderen
🥺
Zilver_gray schreef op 10-08-2021 om 22:20:
[..]
Dankjewel voor je bericht MamaE, ik neem het zeker serieus. Ik heb ook wel eens gedacht dat het een "puber ding" was. Maar dit is te extreem! Niet in spiegels willen kijken, overal een mondkapje dragen, haar make up kan ze niet zelf (omdat ze het niet aan kan zichzelf in de spiegel te zien) dus sta ik voor dag en douw haar op te maken. En zo nog meer voorbeelden..
Dit is wel echt extreem inderdaad. Heel zorgelijk. Je bent heel bezorgd en betrokken, en dat is heel goed. Dat heeft ze ook nodig denk ik. Maar door haar op te maken faciliteer je haar extreme gedrag ook. Make up willen dragen maar niet in de spiegel willen kijken, dat wordt lastig. Bij het programma levenslang met dwang zag je ook dat de familie en vrienden van die mensen hun dwang min of meer gingen faciliteren om conflictsituaties te voorkomen. Zo was er een vrouw die was bang voor kranen dus als een vriendin daar op bezoek kwam een een glas water wilde, dan pakte ze dat zelf zodat die vrouw dat niet hoefde te doen. Een ander had smetvrees en die wilde dat iedereen acuut ging douchen bij thuiskomst. Haar man vond dat onzin, maar deed het maar gewoon zodat er geen ruzie komt. Goedbedoeld, maar wel bepaald gedrag in stand houdend. Dit is overigens geen verwijt. Als het op dit moment nodig is voor je dochter om haar dagen door te komen, dan is dat zo. Maar op de lange termijn is dit natuurlijk niet houdbaar en ook verre van gezond. Lijkt me ook geen bijzaak in de therapie. Jezelf lelijk vinden is één ding, maar zo van jezelf walgen dat je niet naar jezelf kan kijken en je verstopt achter een mondkapje, ook als het niet nodig is, dan is er echt wel professionele hulp bij nodig. Heel veel sterkte de komende tijd, ook voor je dochter.
Herkenbaar, mijn dochter van inmiddels bijna 18 is vanaf groep 7 in therapie ivm negatief zelfbeeld en een eetstoornis. Gelukkig zijn er ook momenten waarop het goed gaat en ze geniet van het leven, we zitten nu momenteel weer aan het einde van een langere periode waarin het heel slecht ging met haar vooral op eetstoornis gebied. Ze is zo mager en dan nog niet in een korte broek willen lopen of een rokje want dan zien mensen haar " dikke benen" het is niet te beschrijven hoe machteloos je je als ouder voelt. Ik blijf voor haar vechten en breng haar overal naar toe waar ze heen moet om geholpen te worden want ik gun haar echt zo'n fijne toekomst zonder zorgen en stress om haar uiterlijkheden.
Sterkte aan alle ouders / verzorgers die een kind hebben die zo negatief beeld heeft van zichzelf, het vreet aan je.
Yolo schreef op 10-08-2021 om 22:51:
Ach wat rot voor je dochter, ik herken het van mijzelf van toen ik jonger was.. Ik was al erg onzeker omdat mijn thuissituatie totaal niet fijn was, en daardoor voelde ik mijzelf al niet goed genoeg (als kind,onveilige hechting) maar ook vond ik mijzelf niet mooi, niet goed genoeg maar lelijk. Terwijl ik een knap jong meisje was..
Ik voel met je mee TO en inderdaad je bent een betrokken moeder, zo dat is erg fijn voor je dochter! Ik kan het weten want mijn moeder was dat niet.
Ik zou proberen te achterhalen waardoor of waarom zij zo negatief beeld van haar zelf heeft, en met haar praten als ze daar voor openstaat.
Dankjewel Yolo voor je bericht! Verdrietig om te lezen dat je zo'n nare thuissituatie hebt gehad. Dat vormt je zeker als kind en later ook als volwassene.
Heb jij daar ook (professionele) hulp bij nodig gehad?
Tja ik doe maar wat ik denk dat goed voor haar is. Gelukkig kunnen we goed praten over haar issues. Tuurlijk is ze ook gewoon een tiener/puber die ook wel perioden heeft dat ze niet wil praten of überhaupt boe of bah tegen me wil zeggen.
Waar het bij haar vandaan komt? Ze is van zichzelf al een erg gevoelig en onzeker kind, door bepaalde ervaringen en pesterijen is het erger geworden denk ik.
Helaas van mij ook geen tips, maar een 
voor iedereen die hiermee te maken heeft. Mijn hart breekt als ik deze verhalen lees, laat staan hoe het voor jullie moet voelen als het je kind betreft. 
MamaE schreef op 11-08-2021 om 00:31:
[..]
Dit is wel echt extreem inderdaad. Heel zorgelijk. Je bent heel bezorgd en betrokken, en dat is heel goed. Dat heeft ze ook nodig denk ik. Maar door haar op te maken faciliteer je haar extreme gedrag ook. Make up willen dragen maar niet in de spiegel willen kijken, dat wordt lastig. Bij het programma levenslang met dwang zag je ook dat de familie en vrienden van die mensen hun dwang min of meer gingen faciliteren om conflictsituaties te voorkomen. Zo was er een vrouw die was bang voor kranen dus als een vriendin daar op bezoek kwam een een glas water wilde, dan pakte ze dat zelf zodat die vrouw dat niet hoefde te doen. Een ander had smetvrees en die wilde dat iedereen acuut ging douchen bij thuiskomst. Haar man vond dat onzin, maar deed het maar gewoon zodat er geen ruzie komt. Goedbedoeld, maar wel bepaald gedrag in stand houdend. Dit is overigens geen verwijt. Als het op dit moment nodig is voor je dochter om haar dagen door te komen, dan is dat zo. Maar op de lange termijn is dit natuurlijk niet houdbaar en ook verre van gezond. Lijkt me ook geen bijzaak in de therapie. Jezelf lelijk vinden is één ding, maar zo van jezelf walgen dat je niet naar jezelf kan kijken en je verstopt achter een mondkapje, ook als het niet nodig is, dan is er echt wel professionele hulp bij nodig. Heel veel sterkte de komende tijd, ook voor je dochter.
Ik heb de afleveringen ook gezien inderdaad levenslang met dwang.
Ik heb ook aangegeven dat er een moment zal komen dat ik weer naar kantoor moet (werk nog thuis) dan zal ik de deur al uit zijn als zij opstaat.
Ze is al 2x naar haar baantje gegaan zonder make-up maar wel met mondmasker.
Vrijdag zal ik haar therapeut weer spreken.
Bedankt voor je uitgebreide bericht en het meedenken.
Vind het zo wie zo enorm fijn om alle reacties te lezen. Hartverwarmend hoe men meedenkt of een hart onder de riem steekt.
Chocobloem schreef op 11-08-2021 om 07:39:
Herkenbaar, mijn dochter van inmiddels bijna 18 is vanaf groep 7 in therapie ivm negatief zelfbeeld en een eetstoornis. Gelukkig zijn er ook momenten waarop het goed gaat en ze geniet van het leven, we zitten nu momenteel weer aan het einde van een langere periode waarin het heel slecht ging met haar vooral op eetstoornis gebied. Ze is zo mager en dan nog niet in een korte broek willen lopen of een rokje want dan zien mensen haar " dikke benen" het is niet te beschrijven hoe machteloos je je als ouder voelt. Ik blijf voor haar vechten en breng haar overal naar toe waar ze heen moet om geholpen te worden want ik gun haar echt zo'n fijne toekomst zonder zorgen en stress om haar uiterlijkheden.
Sterkte aan alle ouders / verzorgers die een kind hebben die zo negatief beeld heeft van zichzelf, het vreet aan je.
Ohhhhh lieve Chocobloem tranen in mijn ogen van jouw bericht. Je dochter is bijna 18 en al vanaf groep 7 in therapie!
En zo herkenbaar wat je allemaal schrijft, de perioden dat het weer wat beter gaat, dat ze weer even lekker in haar vel lijkt te zitten. Maar ook de perioden als we net weer uit een diep dal omhoog krabbelen.
En ja het verdriet wat je als moeder hebt om je kind zo te zien is niet te beschrijven.
Ik ben altijd zo blij als weer even goed gaat, je wil toch ook dat ze gelukkig zijn. Als ik het van d'r over kon nemen, zonder twijfelen had ik dat gedaan. Wat een stress om inderdaad uiterlijkheden.
En inderdaad het vreet aan je.
Een hele dikke knuffel voor jou en je dochter.
Kersje schreef op 11-08-2021 om 10:05:
Helaas van mij ook geen tips, maar een
Dankjewel Kersje!
Flanagan schreef op 10-08-2021 om 20:52:
Geen ouder, maar ik ken wel iemand die door amc wordt behandeld.
Een ander hardnekkig probleem ( als ik het zo mag noemen) is onlangs overwonnen. Ik vroeg of na dat succes, de behandeling bij amc ook werd gestopt. Nog niet, dat gevoel is nog niet voldoende gedaald. Persoon is wel opgelucht dat het daar serieus genomen wordt.
Ik heb dochter de link doorgestuurd. Ze denkt er serieus over na. Vrijdag heeft ze weer een afspraak met de therapeut, ik zal het aankaarten. Heb ook al laten weten dat wanneer zij niet de mogelijkheden hebben om hiervoor therapie aan te bieden, dat ik dan verder zal kijken.
ik hoop dat het haar rust geeft.
Hier is het een vriend van één van de jongvolwassen kinderen. Als hij langs komt, staat hij best vaak met beide handen in broekzakken. Ik gaf aan dat die houding overkomt als een ‘heb geen zin om de handen uit de mouwen te steken’. Ik weet dat hij dat niet zo bedoelt, maar zo kan het op de werkvloer ook overkomen. Sindsdien is hij daar mee gestopt.
Ik was even vergeten dat hij moeite heeft met van jezelf houden terwijl dat bij anderen zo vanzelfsprekend is. Dus de beheersing van handen niet in de broekzakken is voor hem een hele drempel. Toch kan hij dat opbrengen. Best knap van hem. Maar hij heeft nu wel weer iets anders wat zijn innerlijke tot rust brengt; ipv handen in broekzak, nu knippen met de vingers.
Dat is ergens net zo’n weergave van onzekerheid, maar ik pas er voor op ook hier iets van te zeggen.
Ik zie het als een afwisseling van lapmiddelen. Het feit dat je omringd bent door mensen die veel van je houden, is wat je overeind houdt.
Zilver_gray schreef op 10-08-2021 om 22:10:
[..]
Leene dochter is 16, ze heeft het eigenlijk al zo lang als ze zich kan herinneren. Ook PTSS en EMDR gehad, na een heel naar voorval met klasgenoten.
Ook dochter heeft wel eens aangegeven dat ze "hier niet meer wil zijn". Dat was overigens wel heel in het begin van therapie. Nu gaat dat wel beter (durf er ook niet goed naar te vragen, zoiets wil je niet horen als ouder).
Jouw zoon is ook nog erg jong zeg! Werd hij veel gepest? Krijgt hij nog therapie?
Ik weet dat ik zelf ook wel issues had vroeger, maar lang niet zo extreem als dochter. Zij hoopte ook dat naarmate ze ouder werd het minder zou worden, helaas is dat niet het geval, eerder het tegen overgestelde..
Ach ZIlvergray wat verdrietig toch als ik jouw berichten lees.. ik hoop echt dat de therapie bij je dochter gaat helpen.
Mijn zoon heeft een hele lastige basisschool periode gehad met name nadat vriendjes die hij had van school gingen door verhuizing of om andere redenen. Hij is vanaf groep 5 steeds meer alleen komen te staan. Groep 6 was heel ingewikkeld en heeft hij veel met pesten te maken gehad, begin groep 7 van school gewisseld en dat gaat wel een stuk beter, hij heeft nu ook weer een vriend en de sfeer in deze klas is stukken beter. Maar het blijft wat wiebelig. Hij blijft angstig dat het pesten terug komt. Het hele heftige van vorig jaar is wel weg na de EMDR. In het verleden heeft hij speltherapie gehad maar dat heeft niet zo veel zoden aan de dijk gezet. Richtte zich op de verkeerde dingen denk ik nu achteraf. Hij is wel eens door een orthopedagoge getest ( IQ test op verzoek van school) maar daar kwam alleen maar uit dat hij een verbaal/performaal kloof heeft. De GGZ instelling heeft hem nu wel 'doorgetest' en ( itt speltherapeute en andere orthotherapeut) gezegd/vastgesteld dat hij een lichte vorm van autisme heeft. Nu geven ze hem meer ondersteuning op dat gebied en zijn ze ook met cognitieve gedragstherapie bezig. Hij heeft eerder vorig jaar een soort jongenstherapie gehad waar ik zelf wel tevreden over was, Deze man heeft ook heel snel doorgehad wat er aan de hand was en heeft ons doorgestuurd voor EMDR omdat onze zoon anders niet verder kwam. Hij heeft daar ook een SOVA training gevolgd in een groep wat wel een succes was.
Maar ja je kunt niet therapieën blijven volgen, dus we proberen hem ook zoveel mogelijk andere positieve ervaringen geven. Hij zit op scouting en dat gaat geweldig, en ook op reddingszwem gaat het heel goed, hij maakt daar contacten en dat verloopt allemaal veel soepeler dan op school. Het zal een lange weg worden, hij zal er echt over heen moeten groeien. Eerlijk gezegd vrees ik wel een beetje de puberperiode. Ik hoop dat hij zich voor die tijd al een stuk sterker voelt. We zeggen hem ook vaak dat het naar is om zulke gedachten hebben maar dat zijn gedachten niet altijd kloppen. Hij knikt dan wel maar of het helemaal blijft hangen? Ik vind het maar lastig of ik bepaalde uitspraken moet negeren, hem een knuffel geven en er verder niet op ingaan.
Welke therapieën volgt jouw dochter.
Sterkt voor iedereen die hier mee te maken heeft.
Zilver_gray schreef op 11-08-2021 om 10:37:
[..]
Ohhhhh lieve Chocobloem tranen in mijn ogen van jouw bericht. Je dochter is bijna 18 en al vanaf groep 7 in therapie!
En zo herkenbaar wat je allemaal schrijft, de perioden dat het weer wat beter gaat, dat ze weer even lekker in haar vel lijkt te zitten. Maar ook de perioden als we net weer uit een diep dal omhoog krabbelen.
En ja het verdriet wat je als moeder hebt om je kind zo te zien is niet te beschrijven.
Ik ben altijd zo blij als weer even goed gaat, je wil toch ook dat ze gelukkig zijn. Als ik het van d'r over kon nemen, zonder twijfelen had ik dat gedaan. Wat een stress om inderdaad uiterlijkheden.
En inderdaad het vreet aan je.
Een hele dikke knuffel voor jou en je dochter.
Dank je wel! voor jouw dochter ook uiteraard! Het is idd een lange strijd maar we gaan dapper door. Kunnen niet anders. En als ik realistisch ben en wat ze ook aangeven bij therapie is dat zij er nooit helemaal van zal genezen, ze moet alleen de handvatten hebben om er mee om te gaan en niet steeds in zo'n neerwaartse spiraal naar beneden te kelderen.
Ze wil vechten, dat scheelt al zoveel. Ze zegt regelmatig waarom heb ik dit? Ik wil ook gewoon normaal zijn.
Heel veel sterkte voor jullie en dat het maar snel weer de goede kant op mag gaan. 
Leene schreef op 11-08-2021 om 23:17:
[..]
Ach ZIlvergray wat verdrietig toch als ik jouw berichten lees.. ik hoop echt dat de therapie bij je dochter gaat helpen.
Mijn zoon heeft een hele lastige basisschool periode gehad met name nadat vriendjes die hij had van school gingen door verhuizing of om andere redenen. Hij is vanaf groep 5 steeds meer alleen komen te staan. Groep 6 was heel ingewikkeld en heeft hij veel met pesten te maken gehad, begin groep 7 van school gewisseld en dat gaat wel een stuk beter, hij heeft nu ook weer een vriend en de sfeer in deze klas is stukken beter. Maar het blijft wat wiebelig. Hij blijft angstig dat het pesten terug komt. Het hele heftige van vorig jaar is wel weg na de EMDR. In het verleden heeft hij speltherapie gehad maar dat heeft niet zo veel zoden aan de dijk gezet. Richtte zich op de verkeerde dingen denk ik nu achteraf. Hij is wel eens door een orthopedagoge getest ( IQ test op verzoek van school) maar daar kwam alleen maar uit dat hij een verbaal/performaal kloof heeft. De GGZ instelling heeft hem nu wel 'doorgetest' en ( itt speltherapeute en andere orthotherapeut) gezegd/vastgesteld dat hij een lichte vorm van autisme heeft. Nu geven ze hem meer ondersteuning op dat gebied en zijn ze ook met cognitieve gedragstherapie bezig. Hij heeft eerder vorig jaar een soort jongenstherapie gehad waar ik zelf wel tevreden over was, Deze man heeft ook heel snel doorgehad wat er aan de hand was en heeft ons doorgestuurd voor EMDR omdat onze zoon anders niet verder kwam. Hij heeft daar ook een SOVA training gevolgd in een groep wat wel een succes was.
Maar ja je kunt niet therapieën blijven volgen, dus we proberen hem ook zoveel mogelijk andere positieve ervaringen geven. Hij zit op scouting en dat gaat geweldig, en ook op reddingszwem gaat het heel goed, hij maakt daar contacten en dat verloopt allemaal veel soepeler dan op school. Het zal een lange weg worden, hij zal er echt over heen moeten groeien. Eerlijk gezegd vrees ik wel een beetje de puberperiode. Ik hoop dat hij zich voor die tijd al een stuk sterker voelt. We zeggen hem ook vaak dat het naar is om zulke gedachten hebben maar dat zijn gedachten niet altijd kloppen. Hij knikt dan wel maar of het helemaal blijft hangen? Ik vind het maar lastig of ik bepaalde uitspraken moet negeren, hem een knuffel geven en er verder niet op ingaan.
Welke therapieën volgt jouw dochter.
Sterkt voor iedereen die hier mee te maken heeft.
Leene, de therapie die ze krijgt zijn afgestemd op haar sociale angst stoornis, hoe om te gaan met paniekaanvallen en haar stress.
Jouw zoon heeft in zijn jonge leven ook al behoorlijk wat (stress) voor de kiezen gehad zeg!
Kan me voorstellen dat je de pubertijd vreest. Dat hij nu al wat munitie mee krijgt voor straks. Hoe beter hij tegen die tijd in zijn vel zit, hoe makkelijker hij wellicht om kan gaan met de obstakels die hij dan moet overwinnen.
Voor mijn dochter was het vast veel beter geweest als ze eerder in therapie was gegaan.
Ik snap wat je zegt over bepaalde uitspraken van je kind en hoe daarmee om te gaan. Ik struggle daar ook wel mee hoor. Soms probeer ik het van de positieve kant te benaderen en probeer niet te veel mee te gaan in de negatieviteit, maar dat kan juist het gevoel van onbegrip versterken. Soms is luisteren en een knuffel genoeg.
Oh dochter is ook getest (intelligentietest op advies van de instelling). Voor ons niet nodig, maar men wou toch weten of ze op de juiste plek zit kwa niveau op school. En dat zit ze.
Sterkte voor jou en je zoon.
Flanagan schreef op 11-08-2021 om 16:14:
ik hoop dat het haar rust geeft.
Hier is het een vriend van één van de jongvolwassen kinderen. Als hij langs komt, staat hij best vaak met beide handen in broekzakken. Ik gaf aan dat die houding overkomt als een ‘heb geen zin om de handen uit de mouwen te steken’. Ik weet dat hij dat niet zo bedoelt, maar zo kan het op de werkvloer ook overkomen. Sindsdien is hij daar mee gestopt.
Ik was even vergeten dat hij moeite heeft met van jezelf houden terwijl dat bij anderen zo vanzelfsprekend is. Dus de beheersing van handen niet in de broekzakken is voor hem een hele drempel. Toch kan hij dat opbrengen. Best knap van hem. Maar hij heeft nu wel weer iets anders wat zijn innerlijke tot rust brengt; ipv handen in broekzak, nu knippen met de vingers.
Dat is ergens net zo’n weergave van onzekerheid, maar ik pas er voor op ook hier iets van te zeggen.
Ik zie het als een afwisseling van lapmiddelen. Het feit dat je omringd bent door mensen die veel van je houden, is wat je overeind houdt.
Flanagan, je zult het best heel lief bedoelen.
Bij mijn zoon zou het desastreus zijn geweest. Hij ‘mag’ er al zo weinig zijn (van zichzelf!) en dat zou koren zijn op zijn molen.
Wij als ouders hebben daar zeker ook fouten in gemaakt, met vallen en opstaan geleerd hem vooral te valideren in ‘zijn’ zijn. Dus hier was die hoody prima en er was heus nog wel erger gedrag.
Misschien ontneem je de knul nu de mogelijkheid het knippen met zijn vingers te verbergen.
Een ander kind met genoeg vertrouwen zou gewoon zijn vingers weer in zijn zakken steken. Het feit dat die jongen dat nu niet meer doet bij jullie kan voelen als een overwinning maar is waarschijnlijk een verlies. Hij durft het niet meer. Is gewezen op feit dat er op hem gelet wordt, iets dat hij juist zo graag wil vermijden uit grote angst en onzekerheid.
En vaak zijn kinderen met deze problematiek zich al zo hyper bewust van zichzelf.
De enige manier waarop je zoiets wel veilig zou kunnen doen is vanuit een uberveilige situatie (dus eerst moet vertrouwen overlopen) neutrale algemene opmerkingen maken, liefst grapjes (vermindert stress en spanning)
Maar vaak is het een kwestie van hard proberen de onveiligheid weg te werken in de hoop dat jongen zo relaxt wordt dat hij dat gedrag niet meer nodig heeft. De meeste mensen hebben dat geduld helemaal niet, zeker omdat het een lange adem van vaak jaren behoeft. Maar laat hem dan ajb gewoon zijn handen in zijn zakken steken!
Eens Stelle, ik gaf ook aan dat ik het even vergeten was. Hiermee wilde ik aangeven dat buitenstaanders het zo gemakkelijk kunnen vergeten omdat het voor hen geen dagelijkse zorg/patroon is.
In vervolg probeer ik er meer bij stil te staan. Gelukkig heeft hij veel aan de vriendschap met één van de kinderen.
