Dochter heeft ingebeelde lelijkheid.
Zoals de titel aangeeft: onze dochter heeft ingebeelde lelijkheid.
Ze is in therapie voor o.a haar stress en angst stoornis.
Ze heeft al behoorlijk vooruitgang geboekt w.b.t haar angststoornis.
Ben ook echt enorm trots hoe ze het afgelopen jaar hard aan zichzelf gewerkt heeft en niet zonder resultaat!
Helaas is er (nou een behoorlijk probleem) wat tijdens de therapie nog niet echt aandacht heeft gekregen: het enorme negatieve beeld wat ze van zichzelf (haar uiterlijk) heeft.
Heb het bij de therapeut aangegeven en deze zal het bij de eerstvolgende sessie met dochter bespreken.
Mijn hart breekt als ik mijn kind zo ongelukkig zie. Terwijl het helemaal nergens voor nodig is, en zo zonde van de energie die het haar kost.
Zijn er ouders die dit ook mee hebben gemaakt / mee maken? Hoe ga je als ouder hier op een goede manier mee om?
Alvast bedankt voor het lezen.
Zilver Gray.
De jongeman is van huis uit erg inschikkelijk geweest. Daar heeft hij het zwaar mee. Vandaar de onvrede over zijn uiterlijk.
Hier in huis zijn wij direkter. Ik hoopte dat dat voor hem een voorbeeld mocht wezen; meer ruimte voor eigenwaarde. Na de overwinning van het eerste aspect, ging ik te hard. De flow willen voortzetten. Maar dat is aan de psycholoog, niet aan een goedbedoelde toeschouwer.
Flanagan, ik begrijp je niet helemaal (wat bedoel je met inschikkelijkheid en met name de link met zijn onvrede?
En wat bedoel je met ruimte voor eigenwaarde? Bedoel je dan dat je hem stimuleert om er zelfverzekerder uit te zien?
Dat soort ‘opvoeding’ kan ik me nog goed herinneren van mijn eigen jeugd, zowel van mijn ouders als een hoop andere mensen. Mij deed het geen goed!
Lastig,
Jullie post ( die van jou en Zilver-gray) zijn juist de post van lieve betrokken ouders die hun kind willen helpen. De jongeman in kwestie heeft die liefde en steun gemist en in kader van lieve vrede zich inschikkelijk opgesteld. Al lange tijd vreet die scheve situatie aan hem omdat hij ziet hoe het in andere gezinnen er aan toe gaat.
Ik vind dat pijnlijk maar ik was er niet bij en ga er dus ook niet met zijn ouders over praten. Het gemis en de daaruit voortvloeiende onrust heeft geleid tot zichzelf lelijk vinden. Met behulp van de therapie zal hij zelf hierin een weg moeten vinden.
Ik stimuleer hem niet om er zelfverzekerder uit te zien. Wij hebben hier zelf ook wel een aantal obstakels op ons weg gehad. Dat maakt dat je minder belang hecht aan uiterlijk, meer waarde aan eerlijkheid of gelijkheid.
Ik zeg wel dat het in het leven gaat om wat je voor elkaar krijgt; niet op anderen leunen om verder te kunnen maar zelf iets willen behalen. Hij is te snel gefocust op wat anderen voor elkaar krijgen.
Soort van verleggen ipv accepteren.
PS,
Omdat het niet over mijn kind gaat, kan ik het niet maken om op zijn situatie verder uit te wijden.
