dit is toch niet zo'n gekke 'eis'?

volwassen

"Mijn moeder vroeg mij op mijn 45e nog steeds om te bellen als ik veilig thuis aangekomen was. En nu ze er niet meer is mis ik dat echt"

Ja, dat snap ik helemaal.
Ik laat het mijn vader ook even weten als ik weer thuis ben. Hij vindt dat fijn en ik vind het een kleine moeite. Ik vind dat als volwassene heel anders dan toen ik een puber / jongvolwassenen was. Toen vond ik gewoon dat mijn ouders er maar op moesten vertrouwen dat ik het wel zou redden. Dat hebben ze vast niet altijd leuk gevonden, maar ik heb die ruimte wel gekregen. En daar ben ik ze heel dankbaar voor.

Een kind dat los wil en zo'n verplicht berichtje als een beperking ziet, neem ik daarom nogal serieus. Ik vind niet dat het kind zich moet aanpassen aan de bezorgdheid van moeder, maar dat moeder zich moet aanpassen aan de groeiende onafhankelijkheid van haar kind. Omdat dat een gezonde ontwikkeling is.

Niet ik maak er iets negatiefs van, dit kind ervaart het als negatief. Zoals ik dat toen ook gevoeld zou hebben. Maar als volwassene is het gewoon een gebaar van betrokkenheid bij elkaar. Ik stuur mijn vader, zussen en vriendinnen ook zo'n berichtje als ik weer thuis ben en ik zou willen dat mijn moeder mij nog zo volwassen zou hebben meegemaakt.

Een berichtje naar huis sturen (mijn man) omdat ik ergens ben aangekomen, doe ik eigenlijk alleen als er problemen waren, of te verwachten waren. Anders komt het gewoon niet in me op. Wel laat ik het weten als ik weer ga rijden.

Fase

Los-kom-fase. Misschien is het ook maar een los-kom-fase; iets tijdelijks. Mijn kind wilde rond die leeftijd geeneens een mobiel; het idee evt. opgebeld te wordende te vragen waar je bleef daar het eten op tafel stond of herinnert te worden aan een afspraak bij de ortho.. Brrr. Grappig dat een paar jaar later hij aan het eind van de werkdag even naar huis belt, al dan niet om te vragen wat we gaan eten of om te kijken of er gezellig iemand thuis is. Dat had ik een paar jaar geleden niet gedacht.

Kijkje situatie even aan; geef het tijd.

Loskomfase en 'fatsoen'

Dat zijn twee dingen die wat door elkaar lopen vind ik. Ik kan mijn dochters prima loslaten, maar ik vind het wel zo beleefd als ze laten weten of ze op tijd thuis zijn voor het eten.

Bij ons is erin geslopen dat etenstijd per se om 6 uur moet zijn. Maar dochter vindt 6 uur op de een of andere manier te vroeg. Half 7 is veel beter. Als ze op tijd zegt dat ze inderdaad half 7 thuis is, heb ik daar geen moeite mee, man meer, want dan klopt het patroon niet meer, maar goed, dan weet hij wel waar hij aan toe is. Komt ze gewoon zonder iets te zeggen pas om half 7 thuis, dan vind ik dat onbeleefd. Ik hang dan niet meteen aan de whatsapp, maar als het later dan half 7 zou worden toch wel.

hier ook hoor

Hier sturen de pubers (17 + 15) ook meestal even en berichtje als ze aangekomen zijn, of als ze ergens vandaan vertrekken ('stap nu op de fiets'). Dan kan ik inschatten hoe laat ze ongeveer thuis zullen komen. Niet als ze naar school gaan hoor, maar als ze na school nog even de stad in gaan of met een vriend(in) mee, sturen ze wel even een berichtje. Ik heb niet het idee dat ze dat als beperkend ervaren.
Net als velen hier ben ik gewend dat zodra ik aangekomen ben op plaats van bestemming op vakantie, dat ik dan meteen even bel of app. Met vliegen stuur ik meteen na landen een sms naar mijn zus, want zij heeft als oudste de 'zorgen' van mijn ouders overgenomen.

Volwassen

Ik heb de fase van volwassenheid gewoon nog niet bereikt.

NB met realiteitszin bedoel ik: wat kan er gebeuren dat iemand niet aankomt, niet in staat is om een bericht te sturen dat er iets is gebeurd en dat je er iets aan hebt dat je dan die melding niet hebt gehad dat iemand niet is - en dus dusdanig snel actie onderneemt dat er iets gebeurd om erger te voorkomen of dat je eerder op de hoogte bent dat er iets is mis gegaan. En wat is de kans dat dat gebeurd.
Dus: hoe terecht zijn de 'zorgen' dat je de melding nodig hebt dat iemand is aangekomen.

Maar ik laat het hier nu bij, heb andere dingen te doen.

Jesse

Het gaat om wat het met iemand doet om niets te horen, hoe redelijk of onredelijk je dat ook kunt vinden.

Kaaskopje

Zie #59, dat zegt het precies

Jesse

Voor jou wel, maar dan zou je dus kunnen stellen, helaas niet zo aardig, dat jij dan net als zo'n puber inlevingsvermogen mist. Dus dat jij het snapt, zegt niet dat jij en de puber het daardoor goed doen. Ik wil niet zeggen dat altijd maar willen weten waar iemand is, of iemand is aangekomen en dergelijke 'goed' is. Het hangt erg van de situatie af en ik vind dat je best rekening mag houden met de ongerustheid van een ander. Zelfs als je geen bal snapt van die ongerustheid.

Dit is het

Waarom het 'verplicht melden' me soms zo kan storen.
Omdat het (soms!) zo onder' fatsoen' geschaard wordt.
Omdat het vrij dwingend kan overkomen en weinig ruimte kan bieden voor andere zienswijzen hierin.

Kaaskopje, kun je niet gewoon accepteren en waarderen dat je dochter hier anders in staat en dat zij gewoon andere ideeën over fatsoen heeft?
En dat die van jou niet perse beter zijn?

Op het moment dat de vraag om contact/controle/afstemming minder dwingend/normerend is, is bij mij de weerstand er tegen minder groot. Het loopt vanzelf al soepeler dan.

Ik ben zelf net zo goed een controle freak soms. .
Niet uit bezorgdheid, maar ik wil ook graag alles strak plannen etc en soms schiet ik ook in een controlerende rol op moment dat bijv eten niet goed gepland kan worden of anders loopt dan gepland.
Ik doe dan altijd een stapje terug van mijn emotie en vraag me af hoe belangrijk het echt is en weeg af.
Meestal kom ik dan tot de conclusie dat het niet zo belangrijk is, dat ik het ook kan laten gaan/er flexibel mee kan omgaan.
Het is maar een maaltijd bijv. Belangrijk (voor mij meestal) maar andere dingen zijn ook belangrijk.

In jouw geval Kaaskopje zou ik gewoon eten wanneer je wilt eten, komt je dochter een half uurtje later dan warmt ze haar bord toch op?
Iedereen blij.

Flanagan

Niets laten horen en dan te laat thuiskomen voor het eten, dat heeft wat mij betreft niks met ‘loslaten’ te maken, maar alleen met ‘normaal sociaal gedrag’. We hebben bij ons thuis geen standaard etenstijd. Kinderen hebben sport en muziekles op rare tijden. Mijn man heeft heeft heel onregelmatige werktijden en komt vaak van ver, of werkt thuis en heeft dan op de raarste momenten allerlei conference calls en zo. Ook van hem verwacht ik dat ie even een appje stuurt hoe laat hij ongeveer thuis denkt te zijn ( of zegt dat ie een ‘call’ heeft die tot x uur duurt) zodat we kunnen besluiten of het handig/haalbaar is om samen te eten of beter van niet. Ik ben meestal de ‘koker’ in huis en zou echt gillend gek worden als iedereen maar deed waar ie zin in had zonder iets te laten horen. Maar dat geldt dus voor elke leeftijd.

Ingrid

IngridT,

Klopt, ik ben ook niet gewend dat zoon vaak even later komt, het was meer een incidenteel voorval. Als het wel vaker gaat voor komen, laat ik hem weten het op prijs te stellen anderen niet te laten wachten. En idd, dat geldt ook voor de andere huisgenoten.

In de praktijk

wordt er hier natuurlijk ook een hoop afgestemd en overlegd.
Ik probeer er wel flexibel mee om te gaan als zaken eens minder strak lopen of afgestemd worden.

Zelf vind ik het (heel incidenteel) ook weleens erg fijn 'gewoon te zien' of en hoe laat ik thuis eet.
Vaak geef ik vantevoren wel aan 'dat ik wel zie', soms lopen plannen anders en soms vergeet ik ook te bellen of te appen.
Voor mij heel fijn dat partner daar geen punt van maakt.
(en als het warme eten thuis dan op is eet ik een boterham)

Ria

Ik accepteer erg veel van mijn dochter. Téveel.

Op zich houden we dus erg veel rekening met dochter. Dus een half uurtje later eten is, als ze dat aankondigt, helemaal niet zo heel erg. Dan doen we de volgorde waarin we alles doen vaak even anders. Geen man overboord dus. Als ze moet werken, eten we sowieso apart. Dan komt ze midden op de avond thuis, of zoals nu middenin de nacht. (Ze moet nog thuiskomen van haar werk.) Ze eet 's nachts nog gewoon. De ene keer spreek ik met haar af dat er eten voor haar is, de andere keer dat ze zelf even iets mee moet nemen. Als ze 's nachts thuiskomt dus. We overleggen bijna altijd wat zíj wil eten. We passen ons daar liever bij aan, dan chagrijn over ons af te roepen, omdat we precies het verkeerde gekozen hebben.

Niets zeggen, zie ik als dat ze geen rekening met óns houdt. Ze is volwassen, dat mag ik van haar verwachten. Dus nee, dat waardeer ik niet. Accepteren zal ik wel moeten, want het is dan al gebeurd. Dit gebeurt alleen als ze vrij is. Ik vind dat ze dan best gelijk met ons kan eten.

Vanwaar eigenlijk opeens die persoonlijke preek over mijn opvattingen? Het maakt voor mij duidelijk dat je op een forum als dit vrij gemakkelijk verkeerd kunt inschatten hoe de situatie is.

Mijn man kan er niet goed tegen als hij niet van te voren weet waar hij rekening mee moet houden. Dat was vroeger al zo, maar sinds hij een herseninfarct heeft gehad is dat nog meer aanwezig. Hij wordt ook snel ongerust als het net even uitloopt en zo. Daarom heb ik jaren geleden alweer afgesproken, dat ik niet zeg hoe laat ik thuiskom als ik een dagje op stap ga. Hij kan dan gewoon zelf gaan eten en doen wat hij moet doen. Hij wordt dan minder snel ongerust, omdat er geen tijdstip is waar hij zich op vastpint. Dat soort afspraken zijn hier dus normaal.

Kaaskopje

Het was niet als preek bedoeld, maar als vraag.
Ik las in je post langerdurende ergernis naar dochter, zelf zou ik daar dan iets mee willen doen.
(hetzij de gevolgen minder bij jou en meer bij haar leggen hetzij iets doen aan de ergernis)

Maar misschien lees ik je post verkeerd of wil je niets doen aan de situatie/ergernis.
Verhelderend wel hoe je eea uitlegt over dat ruilsysteem. (niet persoonlijk over jou maar de meer voorkomende dynamiek waarin mensen vinden dat er te weinig rekening met ze gehouden wordt)
Zelf schiet ik daar ook wel in en probeer daar vervolgens weer uit te schieten want het is puur mijn beleving, gekleurd door dat moment en het levert mij niets op. (de ander zal die beleving nl vast ook hebben)

Ria

Ik zeg er eens in de zo wel tijd iets over. Ik vrees dat vooral eten een ergenis blijft. Ze is zo flexibel als een betonblok op dit gebied. Voor de rest is het wel gezellig met haar. Het wordt gewoon zaak dat ze weer een eigen huis krijgt, maar dat is niet zomaar geregeld.

Nou Kaaskopje

Laat haar dan voor haar eigen kostje zorgen. Het is jouw huis en jouw keuken, en zij zou zich aan jou moeten aanpassen, niet andersom.

Ginny

Sorry, ik zie nu pas dat je nog iets tegen mij gezegd hebt .

Je hebt gelijk dat we daar minder in mee zouden moeten gaan. Het is haar streven om zo snel mogelijk weer een eigen plek te vinden, dus als duidelijk wordt hoe het komende schooljaar eruit gaat zien, wordt ook duidelijk wat dit voor ons gaat betekenen. Dat zorgt er ook een beetje voor dat ik met het gevoel zit van 'het is maar tijdelijk, ik ga het eten dus niet op de spits drijven'. Maar als duidelijk wordt dat dit schooljaar een werkjaar gaat worden en dat het woonruimte zoeken ook op een lager plan komt te staan, ga ik toch uit een ander vaatje tappen. Dan ga ik ook kostgeld vragen onder andere. Dat weet ze al.