dit is toch niet zo'n gekke 'eis'?

Hoe was dat vroeger?

Nu lijkt het allemaal zo makkelijk omdat je 'even een appje' kunt sturen. Maar ik denk dat wij allemaal van het pre-mobieltjes tijdperk zijn. Toen belde je toch ook niet altijd als je ergens heen ging? Of moesten jullie dat wel van jullie ouders?
En dan heb ik het niet over dat je even belde als je ergens ging spelen of met iemand meeging uit school ipv naar huis, maar als je in het weekend vanuit huis naar een vriend of vriendin ging?

Hier wel de appjes van 'ik ben zo laat thuis' ivm het eten, of als iemand later dan normaal thuis komt. Mijn man appt bij een buitenlandse trip ook vaak even een foto van de hotelkamer . De 'controle' appjes "ik ben goed aangekomen" niet. Ik zie daar ook het nut niet van. Als je zo'n appje eist, en die komt niet, wat dan, ga je dan zelf appen? En als er geen reactie komt, wat doe je dan?

Maar nogmaals, ik heb zo'n "onbezorgde" instelling ook van huis uit mee gekregen. Ik slaap 's nachs ook heerlijk als de oudste nog niet thuis is.

Bij ingewikkelde of nachtelijke reizen kan ik me wat voorstellen hoor, maar ook dan, hoe ging dat vroeger? Slaan we niet een beetje door, door de mobiele telefoon?

@Ria, ik kan me je gevoel voorstellen hoor.

Jesse

Dank voor je bevestiging, ik begon me door dit draadje toch wel erg vreemd te voelen

Ik vergeet ook gewoon altijd als puberella weg is, en ben dan altijd wat verbaasd als ze braaf belt over waar ze is etc....
Ik probeer dat dan wel te verbergen en bevestig haar in haar meld-gedrag omdat ze nog jong is en ik het verstandelijk dan wel verstandig vind maar gevoelsmatig hoeft het voor mij dus niet. Ik vertrouw haar volledig en weet ook dat ik haar zo nodig totaal niet kan beschermen op afstand.

Ik hoefde me trouwens als kind niet te melden maar mijn vader werd wel akelig woedend als ik met stappen te laat thuis was. Ik hoop mijn kinderen nooit zo'n rotgevoel te geven.. Ik kan niet zeggen dat ik van thuis uit dat onbezorgde heb meegekregen dus.
Overigens is dat dan ook wel weer makkelijker met mobiel: je verontschuldigen dat je te laat bent.

Vroeger

Vroeger moest ik de telefoon altijd 3 x laten overgaan. Dan wisten ze dat ik goed was aangekomen. De moeder van een goede vriendin vroeg mij dat ook altijd als ik in donker naar huis fietste en als oppas deed ik het ook. Ook moest ik me altijd even melden na het stappen als mijn ouders sliepen. Op vakantie moest ik om de 2 dagen bellen. Als ik met vriendinnen was dan belde 1 van ons en de ouders belden dan elkaar. Ook deed ik weleens collect call bellen. Mijn ouders accepteerden dan de call niet maar je kon dan gauw roepen: joehoe alles is goed hoor!!!

Overigens vraag ik ook vaak aan kids als ik op werk ben . Iedereen veilig thuis?
Toch prettig te weten.
En ik app inderdaad ook als ik weg rij. Onderweg! Opruimen en vaatwasser!

Ria ik vind het echt verdrietig te lezen dat het zo'n opgave voor je is. Maar dan zijn dat appen of niey appen er toch alleen bestrijding van symptomen? Dan is er toch echt iets ad hand wat betreft je begrenzing?
Als mensen mij appen ook schoonmoeder fan app ik terug waar ik zin in heb. Soms is dat: alles goed!

Wat ik ze heb geleerd is bij status te kijken van whatsapp. Dan post ik foto's en dan weten ze waar we uithangen.
Uitgebreid appen met mensen doe ik zelden en werk blijft thuis. Maar als ik iets gaafs meemaak dan deel ik dat graag.

Zo zie je maar. Ieder is anders.

Geen app

Ik herken die behoefte aan niet bereikbaar zijn en de daaruit voortvloeiende rust.
Ik heb een oud model mobiel zonder app-applicatie. Heerlijk rustig, geen geping de hele dag.
Wie mij iets wilt mailen, stuurt dan een sms of belt.
Als ik wel een app-applicatie had, zou ik die op vergader-stand zetten, als dat tenminste mogelijk is.

Mijn oudste kind stuurt wel eens een sms over hoe examen ging of als ze onderweg naar huis is. De jongste, die vroeger geen mobiel wilde omdat zijn ouders het vroeger ook zonder mobiel redden, belt als hij van het werk naar huis gaat; even checken of er iemand thuis is en hij evt opgehaald kan worden bij een storing in het OV.

Soms vraag ik mij dan af waarom ze bellen, maar dat doen ze omdat ze dat fijn vinden. Niet omdat ze zich verplicht voelen.

Flanagan

Ik heb een moderne telefoon, niet hypermodern, want het is alweer een verouderd model (dat is het al na een paar maanden), met alle mogelijkheden die bij zo'n model hoort en toch zit ik in álle rust in de kamer kan ik je vertellen. Tot ergernis van wie mij wat te melden heeft soms. De keerzijde van bereikbaar zijn (in theorie) is dat men wil dat je bereikbaar bént. Maar er zit een knop aan je telefoon, waarmee je elk geluid het zwijgen oplegt.

Als ik aan mijn eigen jeugd denk, verbaas ik me weleens over hoe vrij mijn ouders mij lieten tijdens een dag. Zeker als je dat vergelijkt met de praktijk van het heden. Ik vertelde bijvoorbeeld wel met wie ik iets ging doen, maar als ik bijvoorbeeld spontaan de natuur in ging met een vriendin, of met vrienden en die vriendin, meldde ik dat niet. Het enige wat ertoe deed, was dat ik thuis was met etenstijd. Het was ze ook worst of ik 's avonds alleen met de fiets door het donker naar huis moest, als ik maar om een bepaalde tijd thuis was. Ze stonden totaal niet stil, althans zo leek het, bij dat er toch risico's waren. Ik heb ook het gevoel dat dat nog niet zo hevig speelde in die tijd. Uiteraard gebeurden er toen ook ellendige dingen, maar mensen werden nog niet zo bang gemaakt door elkaar als nu door het gebruik van internet. Ging je toen gewoon met je fiets die lange weg tussen de weilanden op, nu voel je dat als risico. Die ontwikkeling is niet meer te stoppen en in dat kader vind ik het begrijpelijk dat mensen meer behoefte hebben aan geruststelling. We leven nu, vroeger was het anders.

hoe het hier ging

Ik heb dochter een keer (niet als ze in een dwarse bui is) uitgelegd hoe het voor mij voelt als zij op pad is. En dat ik wéét dat ik waarschijnlijk niet reëel bezig ben, dat ik wéét dat zij niet in 7 sloten tegelijk loopt, maar dat ze misschien wel eens iemand kan tegenkomen die wel raar is (huidig voorbeeld Anne Faber) en dat ik het gewoon fijn vind dat ze het even meldt, dat ze veilig aangekomen is. Gewoon, voor mij, doe je moeder een plezier, ik ben de bangerik, ik ben misschien te zuinig op haar, ik haal stomme dingen in mijn hoofd. Mijn dochter vond het schattig, deze openbaring en heeft sindsdien altijd wel haar best gedaan om even een teken van leven te geven, ik kan dan weer rustig zitten (of slapen als ik al in bed lag)

Eis

Ja, ik vind het wel een gekke eis. Jij vindt het belangrijk om te weten hoe het met je dochter gaat. Kun je dan zelf geen berichtje sturen? Nu eis je van je dochter om aan jou te denken, terwijl zij juist lekker onbezorgd weg wil zijn.

Je kunt haar best uitleggen waarom je het zo belangrijk vindt (zoals Jasmijn) en dan hopen dat ze daar rekening mee wil houden. Maar eisen... Ik denk dat ze daar net een beetje te oud voor is.

Kaaskopje

Ik denk niet dat onze ouders naïef waren en de risico's niet beseften.
Net zoals (oa) ik dat niet ben maar er toch voor kies mijn kinderen los te laten.
Hetgeen overigens niet al te best lukt want mijn kinderen zijn zelf poepie voorzichtig
(en dat geldt ook voor veel van hun vrienden)

Zelf fiets ik ook op stukken in het donker waar veel vrouwen niet willen fietsen.
Niet omdat ik de risico's niet ken (ik ken ze beter dan me lief is) maar omdat ik me niet (sterk) wil laten leven door angst/zorg.

Ria

Helemaal eens met jouw bericht. Loslaten is een keuze. Je niet laten leiden door angst ook.
Een kind van 16 dat vol vertrouwen op pad gaat is iets om trots op te zijn.

Nee

Is niet gek, ik vraag het ook altijd. Zoon begrijpt het maar vergeet het 50% van de tijd. En dat begrijp ik dan weer want als je net bij mensen of op een feestje aankomt, vergeet je dat. Maar hij begrijpt het dan weer als ik alsnog app of hij goed is aangekomen.

enfin een heel begripvol geheel dus.

Vader van zoon (mijn ex) vraagt het niet en dat vinden zowel zijn nieuwe vrouw als ik maar niks. heel normaal hoor dat ze even terugrapporteren.
Oh ja mijn zoon is 17

Misschien

"zij vindt natuurlijk weer dat ik haar teveel beperk (waarin??)."

Zij wil haar eigen leven leiden en met haar vriendinnen omgaan, maar jij wilt dat ze steeds contact met jou houdt. Iedere keer als ze weg gaat, moet ze als éérste aan jou denken. Daarin beperk jij haar.

Hier was het juist andersom Kaaskopje

Het maakte niet uit hoe laat ik thuis kwam, als ik maar niet alleen in het donker naar huis kwam fietsen. (Wel op tijd voor het eten hoor, of melden als ik niet meeat).

Overigens is de enige keer dat ik werd 'lastiggevallen' op klaarlichte dag.
Toen ik op kamers woonde fietste is vaak 's nachts in mijn eentje door de stad. Ik vond dat ook nooit eng.
Hoe zien ouders dat die nu altijd een appje krijgen als hun kind weg gaat/ergens aan komt, hoe dat zo gaat als ze op zichzelf wonen? Als jullie kinderen zo op zichzelf wonen, dan weet je niet wanneer ze weg gaan of thuis komen.
Maken jullie je dan constant zorgen? Maak je je sowieso zorgen? Waar ben je bang voor, ben je bang voor een ongeluk, of ben je bang dat ontvoerd of lastig gevallen worden?

Wat niet weet...

Wat niet deert Jesse, uitzonderingen daargelaten.

Wat is gek?

Je kan het zelf geen gekke eis vinden maar mijn ervaring met pubers is inmiddels dat zij daar heel anders over denken.
Puberdochter van 17 hier kan met allerlei vragen appen waarvan ik dan denk, kan ze dat zelf niet bedenken, maar even appen of ze wel of niet thuis eet of hoe laat ze thuis is blijft lastig. Tegenwoordig app ik zelf maar naar haar om te vragen of ze thuis eet en hoe laat ze thuis denkt te komen.
Ongerustheid van ouders is verder ook zo'n ding dat pubers niet lijken te begrijpen. Die van mij roept altijd dat haar niets overkomt en dat ze altijd voorzichtig is. Alleen als het haar uitkomt dat ik haar kom ophalen ergens, is ze opeens bang om in het donker over straat te gaan. Pubers blijven rare wezens hoor.
En het verschilt erg per puber ook. Zoon is 13 en appt altijd heel braaf waar hij is, als hij tenminste zijn telefoon bij zich heeft, want hij is weer veel minder verknocht aan dat ding dan zijn zus. Dus ook hem ben ik wel eens kwijt

Jesse

Met kinderen die op zichzelf wonen, kun je niet aan de gang blijven. Dan geldt wat niet weet wat niet deert. Ik weet niet dat ze van huis zijn, dus ook niet of ze lang of kort weg blijven en of dat normaal is of niet normaal. Als ze hier zijn, zie ik dat allemaal wel. Als ik weet dat mijn dochter zo'n beetje half 2 thuis moet zijn en ze is om half 3 nog niet thuis, dan 25 jaar of niet... app ik haar even. Als dan blijkt dat ze nog ergens naartoe is gegaan, of dat het is uitgelopen op haar werk, kan ik het ook weer loslaten.

Twee dingen

1. Laten weten dat je later thuis komt, vind ik heel wat anders dan laten weten dat je ergens bent aangekomen.
2. Wat niet weet wat niet deert is ook al thuis toe te passen door minder te (willen) weten.Gewoon:, wel / niet thuis met eten en 'vandaag nog' (voor middernacht) , of 'met de laatste bus', lijkt mij op een zeker moment genoeg informatie. .

Zolang zoon / dochter in kwestie er geen last van heeft, is er natuurlijk niks aan de hand.
Maar anders vind ik eigenlijk wel dat moeder (vader?) degene is die een stapje terug moet doen.

Laten weten

Het lijkt mij belangrijk te weten of iemand nog thuis komt slapen of niet, ipv met het nachtslot.
Of dat iemand thuis eet, zodat je meer of minder hoeft klaar te maken.
Sociaal wenselijke zaken.

Als een jongvolwassene op zichzelf woont, is het een heel ander verhaal. Dan hoeven dergelijke zaken je niet bezig te houden omdat je weet dat ze niet thuis komen. Net als tijdens een vakantie, da; weet je ook dat je geen rekening met hen hoeft te houden.
Het geeft gewoon meer rust.

Emmawee

Op den duur slijt dat gedrag van alles moeten weten misschien ook vanzelf. Toen mijn jongste dochter een eigen auto had en dus met die auto de weg opging, was ik heel erg ongerust. In het begin niet helemaal onterecht, gezien haar rijstijl. Maar het is altijd goed gegaan. Op een gegeven moment leer je vertrouwen te krijgen. Niet eens zozeer in je eigen kind, maar in de omstandigheden.

Ik merk nog steeds dat ik het vervelend vind als een kind niet begrijpt dat ouders soms geruststelling nodig hebben, maar wie weet komt er ook voor dat kind een dag dat er een lampje gaat branden, als het zelf ouder van een kind is geworden bijvoorbeeld. Dit jaar heb ik mijn dochter bijvoorbeeld een paar keer om haar vakantieadres gevraagd. Na 'zeur' nummer 3 van mij heb ik het erbij gelaten. Ik stel me voor dat men in geval van nood gaat uitzoeken wie ze moeten bellen. Ze heeft haar telefoon altijd bij zich. Dat is het voordeel van het mobieltjestijdperk.

Ik heb mezelf ook toegesproken over dat vakantie-adres . Vorig jaar trok ze langs Airbnb-adressen in de VS, dus had ik ook geen gegevens. Ze is een paar jaar geleden ook door Europa getrokken met de auto, dus ook geen vast adres. Gelukkig wel af en toe een foto, dus een teken van leven.

Flanagan

Veel meer rust. Bij ons is eten en etenstijd de grootste bron van ergernis nu dochter weer thuis woont. Wat we eten, hoe laat we eten... De rest kan me niet veel schelen. Als ik maar weet of ze nog thuiskomt inderdaad. Als ze niet thuiskomt draai ik de deur dusdanig op slot dat je niet meer binnen kunt komen met een sleutel.

Eigenlijk....

... precies dat wat Emmawee zegt.

Ja hoor eens

Dat mogen jullie vinden. En bij mijn 19-jarige ben ik ook relaxter dan bij mijn 16- jarige, maar om nu meteen de vergelijking met een jongvolwassene te maken gaat mij wat ver.

En dan nog hè. Als ze zelf roepen dat ze zeker met de laatste bus thuiskomen dan is het duidelijk, maar als ik er een om 2 uur 's middags thuisverwacht ga ik echt niet tot middernacht op mijn handen zitten omdat ik de stoere moeder wil uithangen. Doe dat maar lekker zelf.

Ginny

",,, ,maar als ik er een om 2 uur 's middags thuisverwacht ga ik echt niet tot middernacht op mijn handen zitten omdat ik de stoere moeder wil uithangen. "

Nee. Ik ook niet! Als ik rekening houd met 2 uur thuis gaat er zeker voor 3 uur een appje uit met de vraag of het plan is gewijzigd. Tussen 2 uur 's middags en middernacht zit bovendien ook nog etenstijd. En tegen die tijd ben ik al in alle staten en is er weinig stoers aan.Het gaat hier dan ook helemaal niet over stoer doen. Waar lees je dat?

De mate waarin je informatie wilt (eist) is vanzelfsprekend groter bij een 16-jarige (mijn oudste is trouwens 15) dan bij een jongvolwassene.

Maar ik vind de eis van 'ma' waar het hier om gaat (nl. laten weten dat je ergens bent aangekomen), onnodig beperkend. Zeker ook omdat haar dochter er last van heeft. Die denkt niet aan haar moeder als ze op haar bestemming aankomt. Prima, lijkt mij. Ik zou vroeger ook heel chagrijnig zijn geworden van zo'n eis.

Hoe meer je tussendoor wilt weten, hoe vaker het zal gebeuren dat het kind 't vergeet en jij je daarover gaat opwinden. En dat is meestal geheel onnodig.

Laten weten of je mee eet en thuis slaapt vind ik wel heel normaal zolang je thuis woont. 2 uur 's middags hoef ik niet precies te weten. Maar als ik 2 uur wel weet... ja dan word ik rond half 3 onrustig. (als ik zelf thuis ben tenminste...)

Ginny

Maar dat is toch juist punt 1 van Emmawee? Als je iemand thuis verwacht en die komt niet, dan is dat raar. Ik krijg altijd wel een appje als ze later thuis komen, maar soms vergeten ze dat. Of ben ik vergeten dat ze dat de dag ervoor tegen me gezegd hebben . En ze zullen zeker appen als ze onverwacht niet thuis eten, dus als ik tegen etenstijd nóg niets gehoord heb, dan stuur ik zeker een appje.

Als iemand ergens anders heen gaat, dan verwacht ik niet dat er iets mis gaat, of in ieder geval dat ik iets hoor als het niet goed gaat. Ik hou er geen rekening mee dat iets dermate mis gaat, dat diegene me daarover niet op de hoogte kan stellen (ernstig ongeval of ontvoering). Zeker niet bij een gewoon bezoek aan een vriend(in) overdag. Ik hoef dus ook geen melding als diegene daar aan komt, ik maak me daar ook geen zorgen over; geen bericht, goed bericht.
Maar als gezegd; zo ben ik ook opgevoed. Ik maak me ook echt zelden zorgen over dit soort dingen.

Eis

Het probleem kan zijn dat er zo'n druk op ligt. Als niet aan de 'eis' wordt voldaan is er direct herrie in de tent.

Dat dient het doel niet. Dat je kind waar dan ook veilig is.

Dochter van TO is 16,5

Dat is geen jongvolwassene. En dan snap ik TO dus wel. Al zou ik inderdaad ook niks eisen. Wel lief vragen.
Daar heeft mijn dochter het maar mee te doen. Ik leer om haar los te laten, en zij leert om geduld te hebben met mij (omdat ik minder snel leer dan zij zou willen).

En sowieso hè

Mijn moeder vroeg mij op mijn 45e nog steeds om te bellen als ik veilig thuis aangekomen was. En nu ze er niet meer is mis ik dat echt.

Gelukkig neemt mijn zus de honneurs tegenwoordig waar.

Ik vind dat jij en Jess hier een onnodig negatieve lading aan geven.

Onnodig negatief?

Ik zeg alleen; ik ken het niet en ik snap het niet.
Omdat ik het niet snap, kan ik begrijpen dat een tiener het ook niet snapt en dus geïrriteerd hierdoor raakt.
Het is (mi) een gevoelskwestie en geen realiteitszin.

Wat

Is geen realiteitszin Jesse?

Melden

Mijn moeder is bang om te vliegen en vliegt dus nooit. Ik vlieg wel en stuur direct na landing voor ik überhaupt WiFi heb een SMS naar mijn moeder: geland, alles goed. Omdat ik weet dat zij niet slaapt tot ik geland ben.

Kleine moeite, groot plezier. Voor de statistiek: ik be 45. Overigens :mijn man appt zijn goede vriend dat hij thuis is nadat ze zijn wezen stappen