dit is toch niet zo'n gekke 'eis'?

Nee is niet gek

Ik vraag dat ook, vooral als ze wat verder weg gaan en ‘ s nachts. En ze doen het ook braaf

ik vraag dat ook hoor

en ja ook hier vergeten ze t..."ooo..ik ben dr al een half uur "

En anders

Stuur ik ze zelf een berichtje: stel je moeder eens gerust dat je goed aangekomen bent?

Maar ja, ik vergeet het ook wel eens.

ja dan stuur ik een berichtje

en denk je dat ze dat dan leest?
neu, normaal zit de telefoon ongeveer in de hand geplakt en dan ineens is ie op of wordt er niet op gekeken...

Ja ooit

Ergens krijg je dan in elk geval hier een berichtje terug. En je hebt de kans vergroot dat je een bericht krijgt.

Tegenwoordig zijn ze groot en laat ik het ook meer los. Ze passen op zichzelf of vragen hulp aan derden zonodig waar ik toch niet kan vliegen om ze bij te staan.

zelfs ik doe het nog.

Ik woon op bijna 2 uur van mijn ouders weg en reis ook per OV. Mijn moeder heeft geen whatsapp, maar ze wil graag dat ik zodra ik thuis ben de telefoon 3x laat overgaan. Ook al ben ik inmiddels in de vijftig

Kleine moeite, groot plezier.

Eis

of wens? Hoe ouder ze worden des te minder er te eisen is. Maar wensen kan altijd.

Tsjor

Eis niet gek

maar de uitvoering van het geheel laat hier nog weleens te wensen over. Mijn dochter is 25 overigens . Ik word nooit echt boos trouwens. Ik vind het vervelend dat ze het vergeet (?), maar ze is volwassen, heeft al op zichzelf gewoond en is ons éigenlijk geen rekenschap verschuldigd. Bij een meisje van 16 ligt dat toch anders.

Ik vind wel dat je haar erop mag aanspreken, maar als ze gezond en wel voor je staat, zou ik er geen heisa van maken. Bij de volgende keer wéér benadrukken dat het erom gaat dat je zonder bericht ongerust wordt, daar draait het om. Niet omdat je haar wilt controleren. Ze zal heus wel goed kunnen reizen enzovoorts enzovoorts, maar die 'ouwe moeder' van haar maakt zich nu eenmaal snel zorgen.

tip

Als je er toch iedere keer alsnog om moet vragen laat de 'eis' dan vallen. Dan stuur je haar iedere keer rond de tijd dat ze aan zou moeten komen de vraag. Hopen dat ze antwoord geeft...
Anderzijds... wat wil je nu bereiken met deze controles of het goed met haar gaat? waar ben je bang voor? Als ze bijv. wordt aangevallen onderweg, behoeden jouw controle appjes haar dan ergens voor?
Wetende dat ze vaak geen antwoord geeft of pas veel later kun je zelfs niet eens zeggen dat je op een bepaald moment weet dat ze dus in gevaar is en je de politie zou moeten waarschuwen..of zoiets.
Dus wat levert het op?
En wat zou het opleveren als je er gewoon inderdaad mee stopt dit steeds te vragen van haar? Misschien voelt je dochter zich dan meer serieus genomen en krijg je een betere sfeer en ...uiteindelij... misschien alsnog je bevestigende appjes dat zij oke is. Gewoon omdat ze weet dat jij het graag wilt en je gestopt bent met 'zeuren'.

Overdag?

Overdag een bevestiging vragen vind ik wel wat overdreven. Moet ze ook laten weten dat ze veilig op school is aangekomen en stuur jij altijd een appje als je het weer naar je werk hebt gered?
Van mij hoeft het alleen ‘s avonds of als ze op vakantie gaan.

Juf ank

Het gaat er niet om dat je ze ergens voor behoedt maar dat je weet dat ze er veilig is. Ik vind het ook prettig maar dan als oudste met de auto weg is. Met ov heb ik dat niet meer zo.

Vergeten doe ik zelf ook, is heel normaal, je bent namelijk elders en dan denk je niet meer aan thuis.

triva

Ik ben niet dom: ik heb heus wel begrepen dat moeders wil weten of ze veilig is. Maar wat ik hier even wil belichten is de vraag of dochter wel WIL laten weten op ieder gewenst moment of ze wel dan niet veilig is. Er komt een moment dat kinderen dat niet steeds meer gaan laten weten aan hun ouders. Wanneer dat moment is, bepaalt niet moeder alleen. Dus ...wen er maar aan!

Aan mij heb je niets

Mijn moeder is van het type 'Geen bericht, goed bericht. Ik ben ook zo, genen of opvoeding, of een beetje van allebei .
Van een minderjarige die in het donker over straat gaat, nou, daar kan ik me nog wel wat bij voorstellen - vooral het een nieuwe/onbekende bestemming is.

Mijn schoonmoeder is het tegenovergestelde, maar die ziet sowieso overal bij alles het gevaar, of wat er mis zou kunnen gaan.
Mijn schoonzus moest dan ook vroeger toen ze op kamers zat, altijd laten weten of ze goed was aangekomen. Ze had geen telefoon, dus moest vanuit een telefooncel bellen. De inconsequentie hiervan; Wat er verder kon gebeuren van de telefooncel naar huis of als ze verder door de week aan het rondreizen was in de stad, dat was blijkbaar niet gevaarlijk, maar de reis van huis naar kamer wel (of zo).
Ze is ook altijd ongerust als een van de kinderen of kleinkinderen op vakantie is en weer opgelucht als iedereen 'veilig weer thuis is'. Dat er door de week vele kilometers worden gereisd van en naar werk etc, dat maakt dan weer niet uit.

Maar goed, mijn kinderen gaan dus ook met school op uitwisseling of buitenlandse reis zonder dat ze mij tijdens de reis moeten appen.

Vreselijk

Mijn schoonmoeder vraagt nog vaak of we goed zijn aangekomen, vooral met vakanties ed.
Ik heb daar echt een hekel aan!
Uit beleefdheid reageer ik meestal dan wel maar wel met grote tegenzin.

@ria

Gelukkig hoef je anno nu niet meer met een handvol muntjes op zoek naar een functionerende telefooncel.

Jammer dat de bezorgdheid van je schoonmoeder je ergert. Snap het wel een beetje. Maar misschien kom je zelf ooit in omstandigheden waarin je vaststelt - oh, zo voelde ze zich kennelijk...

Andersom

Vraag je kind om voorstaan alleen wat te laten horen als er wat aan de hand is.
Zolang je niks hoort is alles dus goed.

Wilgenkatje

Wat bedoel je precies?
Mijn schoonmoeder heeft niet meer reden dan een ander om bezorgd te zijn.
Ik eigenlijk juist wel... zeker wat mijn kinderen aangaat. Ik ben dan ook bezorgd. Maar waak er echt wel voor die last niet op de schouders van mijn kinderen te leggen.

Mijn schoonmoeder en ik zitten gewoon erg verschillend in elkaar.
En ik doe mijn best om begripvol ed te zijn.
Maar ben inmiddels zelf bijna 50 en heb niet zo'n, zin meer me te 'moeten melden' omdat iemand dat graag zo wil.

(waarmee ik zeker niets negatiefs wil zeggen over die gewoonte, die best zijn charme heeft, die zie ik ook wel hoor. Maar de charme sneeuwt onder op het moment dat 1 partij het niet zo ziet zitten)

Ria

Als jij "al" 50 bent, weet je toch dat je je altijd zorgen blijft maken om je kinderen? Ook moeders van 80. Als het jou ergert, laat je haar zoon toch bellen?

Gewoon attent

Ik snap best dat een achterblijvende (schoon)moeder even een belletje wil. Zij blijven achter, de wereld wordt kleiner en wat maakt het uit en wat kost dat nou helemaal.
Mij ex belde zijn moeder en ik de mijne als we waren aangekomen op de vakantiebestemming.
Ik snap die starheid nooit zo.

In elk geval, on topic vroeg ik het mijn kinderen wel maar gebeurde het nooit. Beetje in het kader van een nutteloos verlangen. Ik was nooit bezorgd, anders had ik geen leven meer, maar er is op 3 keer na nooit iets gebeurd. ( in het kader van lekke band waarbij een vreemde helpt/ruzie in de fietsgroep enz.)

Herkenbaar

Wij sturen altijd even sms naar ouders en schoonouders als we op reis zijn. Geeft veel plezier. Kleine moeite. En ik vind dat ook van mijn kinderen als ze savobds op pad gaan of iets.
Stuur een bericht als het niet goed is wat onzinnig tenzij het iets oplosbaar is wat mis gaat.
Ik vraag mijn zoon om mij te appen zodra hij onderweg naar huis gaat op de fiets midden in de nacht. Ik vraag dan inderdaad begrip aan hem voor mijn zorgen en ik spreek uit dat ik snap dat hij het wellicht onzin vindt. Hij voelt het niet als controle. Ik denk dat dochter dat missch anders vindt maar die is nog jonger en nog niet in de nacht op pad. Dus app zelf even anders als zij het steeds vergeet. Elk kind is anders en elke ouder ook. Ik ben er de hele avond mee bezig als oudste weg is. Heel vervelend.

Jippox

'Vraag je kind om voorstaan alleen wat te laten horen als er wat aan de hand is.
Zolang je niks hoort is alles dus goed'

Dat klinkt zo simpel maar het lost niks op. Ik vind het nog prettig om te weten dat oudste veilig is aangekomen. Hij kan nu eenmaal niet bellen als hij een zwaar ongeluk heeft gehad

Ik vergeet het zelf ook, we hebben regelmatig een neef over de vloer die blijkbaar gewend is mijn schoonzus op de hoogte te houden en nu doet hij het bij ons. Hij rijdt meestal zelf naar huis en appt dan uit zichzelf. Soms brengen wij hem en dan vergeet ik weer te appen als ik thuis ben....

Echt lastig dit, worstel er zelf ook mee. Wil die onlogica niet dat je niet belt als je naar je werk rijdt en wel als je op vakantie gaat maar de manier zoals mijn oudste dit jaar ging... Ja dan geniet ik toch een stuk meer van mijn eigen vakantie als ik weet dat hij daar veilig is aangekomen. Ik weet niet hoe laat dat is dus met jouw manier zit ik langer in spanning. Van alle gekke verplaatsingen die hij daar uitvoert heb ik dan geen weet.

Nogmals, lastig, ik vergeet het zelf ook...

ik "hoor" graag

als onze zoon, jong volwassene inmiddels, veilig is aangekomen bij een evenement. Meestal app ik zelf even en als hij tijd en zin heeft reageert hij.
Als we zelf op vakantie gaan, laat ik ook nog aan mijn ouders weten dat we veilig zijn aangekomen, bij thuiskomst ook even een kort belletje.

Onoverzichtelijke route

Bij van en naar werk is de route bekend en wordt dus relatief snel duidelijk als er iets mis is gegaan. Bovendien wordt je op het werk vast gemist. Typisch gevalletje van geen nieuws is goed nieuws.

Bij een lang stuk rijden is de gemist worden factor volgens mij veel kleiner, en daarom vind ik het fijn als ze even appen als ze er zijn. Ook als ze met de trein gaan. En als oudste op stap gaat dan vind ik het ook heel erg fijn als ie even appt.

Maar het is geen eis. Het is een wens. Ik denk dat dat het verschil maakt. Als ze het vergeten app ik. En als ze niet reageren bel ik.

Oh en TO

Zou het niet kunnen dat je dochter wat geirriteerd is door de ‘eis’ en daarom je appjes niet hoog op haar prioriteitenlijst heeft staan?

Wat kost het

Ik denk niet dat jullie het begrijpen (zoals ik jullie reacties lees) maar het kost me wel degelijk wat, om op vakantie te appen.
Misschien een beetje aanstel, ik zal er eens over denken.
Maar mijn leven is overvol en mijn hoofd loopt meestal over. Ik ervaar een heleboel 'moeten' in mijn leven. Ook op sociaal gebied. Voor mij is iets op sociaal gebied eerder 'moeten' dan voor een ander, omdat ik zelf minder behoeften heb op dit gebied dan gemiddeld.
Ik ben, vind ik zelf, wel echt een sociaal dier en geniet intens van contact, maar niet van vluchtig oppervlakkig gepraat.
Zo houd ik me ook verre van een hoop social media terwijl schoonmoeder er van geniet 'alles' met 'iedereen' te delen. Dat schuurt al vaker want ook mij appt ze graag en ik zit dan steeds met het dilemma hoe en hoe vaak en hoe uitgebreid te antwoorden. Want voor mij hoeft het echt niet en ik voel me toch schuldig/onattent als ik niet antwoord.
Uiteraard heb ik dit ook met andere mensen.
Voor mij is het onrustig, ik zoek graag rust en het liefst deed ik mijn telefoon geregeld een week weg.

Vakantie is voor mij even naar een andere dimensie, alles thuis achterlaten en me richten op het leven daar. Nogmaals, misschien wel aanstel, maar ik ervaar het als een inbreuk in mijn rust als ik dan van thuis appjes ontvang.

Een van mijn kinderen is daar nog extremer in en bij dit kind calculeer ik in dat die nog eens gaat verdwijnen voor weken of maanden zonder taal nog teken.
Ik droom daar zelf ook nog weleens van maar heb minder ballen dan dit kind om het ook echt te doen.

Uiteraard probeer ik het contact zoveel mogelijk bij manlief te laten met schoonmoeder.
Maar schoonmoeder appt iedereen persoonlijk, dus ook de kinderen. Met bezorgdheid heeft het dus weinig te maken, van manlief krijgt ze wel braaf bevestiging van aankomst ed.
Ze vindt het gewoon leuk. Prima. Maar ik niet... Tsja.

hah dit groeit aardig uit

nee, ik vraag niet continu een appje, alleen als ze aan is gekomen of bijv . er iets bijzonders is en ze veel later uit school komt of zo.
het is niet voor controle, en ik weet dat je er niets aan kunt doen als er iets is.. maarja, bv bij een vermissing is het toch handig het snel te weten (en ja, dit komt niet veel voor...).
uiteraard probeer ik dit zo min mogelijk te vragen.. ik vind vooral als het 's avonds is wel fijn.,

Ik vind het heel normaal.

Niet alleen qua mijn kinderen trouwens, man en ik doen ook braaf mee. Als man ver op reis moet voor zijn werk appt of belt hij altijd even als hij er is. Ik app zelf echt altijd even maar huis als ik vertrek, maar dat is vooral om de pubers de kans te geven tosti ijzers op te ruimen en zo....

En kinderen appas s avonds laat idd even als ze op de fiets of in de auto auto stappen huiswaarts. Doen ze voor mijn gemoedsrust. Ik waardeer het zeer.

Overigens: is dit bij jullie ook vooral een moeder-dingetje? Of heb ik een heel onbezorgde ega? Die presteert het rustig om s avonds om 10 uur te vragen waar dochter eigenlijk is. Terwijl hij zelf als enige overdag thuis was en haar tussen de middag de deur heeft zien uitrennen. En we zonder haar gedineerd hebben. Ik heb dan wel een keurig appje gehad trouwens....

Ingrid

Kan Ingrid

Dat het een moeder-dingetje is...
Maar dan ben ik (vrouw) de man in huis en mijn (mannelijke) partner de moeder!

Hier was dit afgelopen week

ook een punt van discussie.
Zoon van 18 ging 4 weken alleen naar Thailand backpacken. Af en toe liet hij wat van zich horen op snap chat. Verder weinig. Dat ken ik van 'm dus ok. Maar op mijn vraag of ik z'n wachtwoord voor " find my iPhone" kan krijgen - voor geval van nood was t antwoord "nee". Hij wil ook niet instellen op snap chat of ergens aderspat we z'n locatie kunnen zien.
Het is niet dat ik 'm dan volg-maar t stelt mij enigszins gerust dat we bij vermissing tenminste een laatste verblijfplaats hebben.
Zoon voelt het als controle en wordt er zeer onwillig van.

Hij loopt niet in 7 sloten tegelijk maar ik vind dit niet prettig. Hij gaat overigens eind dit jaar voor een paar maanden terug naar Azië. Ik ga er toch nog es een goed gesprek tegenaan gooien

En trouwens; dochter van 16 zou ik ook vragen te appen s avonds. Vaak denkt ze eraan.