Discussie
Ben wel benieuwd wat jullie van het volgende vinden:
Er kwamen net 2 oud klasgenoten van mijn puber (12 jaar) aan de deur of hij kwam spelen
Ene kind heeft wel eens met hem afgesproken en kwam dan vervolgens niet opdagen
Andere kind negeerde mijn zoon in het begin en later werd hij gedoogd door dit kind (omdat een vriendje van hem wel met onze zoon optrok)
Zoon heeft er geen zin in.
Mijn man vind dat zoon met ze mee moet gaan.
Ik heb zo iets van: geen zin is geen zin, dus laat hem
Maar nu is man dus boos op kind omdat hij alleen maar in huis zit (en volgens man niets doet).
En op mij omdat ik niet achter hem sta.
Ik vind dat kind oud genoeg is om zelf te bepalen wat hij wil en vooral wat betreft deze 2 kinderen
Feitelijk ligt hier een ander probleem onder. Je zoon heeft (in de ogen van zijn vader?) te weinig sociale aansluiting en geen goede invulling van zijn vakantie.
In plaats van discussiëren over deze twee jongens kunnen jullie het misschien beter hebben over hoe hier meer invulling aan te geven? En boos worden helpt sowieso niet 
GinnyTwijfelvuur schreef op 24-08-2022 om 13:54:
Feitelijk ligt hier een ander probleem onder. Je zoon heeft (in de ogen van zijn vader?) te weinig sociale aansluiting en geen goede invulling van zijn vakantie.
In plaats van discussiëren over deze twee jongens kunnen jullie het misschien beter hebben over hoe hier meer invulling aan te geven? En boos worden helpt sowieso niet
In vulling geven aan de vakantie bedoel je? Het is geen klein kind meer die je aan de hand mee neemt naar de speeltuin. Hij is 12 en gaat volgende week naar het voortgezet onderwijs. We kunnen van alles voorstellen, maar als kind niet wil/ geen zin heeft, dan houd het op. We hebben verschillende dingen ondernomen deze vakantie, daarnaast nog een aantal verplichte dingen die moesten gebeuren (kranten en folderwijk) en bepaalde taken in huis die hij moet doen. Verder is hij prima in staat om zelf iets te gaan doen en als dat een halve dag hangen is, prima (maar daar denkt mijn man dus anders over)
Het probleem van de vakantie loopt snel op zijn eind, en als je zoon straks een brugpieper is dan is hij de eerste maanden waarschijnlijk te moe om met wie dan ook sociale contacten te onderhouden (hier meegemaakt met twee kinderen, met name de oudste. Pas tegen de kerstvakantie hadden ze het een beetje in de vingers en waren ze niet meer zo afgepeigerd).
Dat idee van je man dat zoon vooral precies dingen zo moet doen als hijzelf is natuurlijk wel een probleem dat ook na de vakantie gaat voortduren. Ik kan je uit ervaring zeggen dat een dergelijke opvatting het er niet gezelliger op maakt en als zoonlief een beetje begint te puberen dan kunnen er nog heel vervelende confrontaties van komen. Probeer je man ervan te doordringen dat hij moet houden van de zoon die hij heeft en niet van de zoon die hij denkt dat hij zou moeten hebben.
En als hij het met je zoon verpest is er niet gezegd dat dat vanzelf goedkomt.
Waarom discussieer je hier eigenlijk nog met je man over? Zoals jij het vertelt, is het heel duidelijk dat hij niet de juiste snaar met zoon weet te treffen, is dit al heel lang zo en staat hij totaal niet open voor andere inzichten, niet van zijn vrouw en kind en zelfs niet van deskundigen. Triest en stom genoeg, maar waarom daar iedere keer weer energie aan verspillen in een discussie die nooit ergens toe leidt? Om een waardevolle gesprekspartner te worden, zal hij op zijn minst nieuwsgierig moeten zijn naar wie zijn kind is, hoe die denkt, wat die wil en hoe die dingen aanvliegt. En ook naar hoe dat nou zit met die diagnose en naar hoe zijn vrouw er tegenaan kijkt. Dat klinkt allemaal niet zo. Hij weet hoe het zit en jij en zoon snappen het niet. Dat is natuurlijk geen zinvol gesprek dus misschien wordt het tijd voor de tactiek van het ene oor en het andere oor uit. En dat je zoon ook in diplomatieke termen uitleggen, dat hij zijn vader hierin maar wat moet ontwijken. Pas als zijn vader echt bereid is zich in zijn zoon te verdiepen, is hij een waardevolle gesprekspartner. Nu draait hij helaas in zijn eigen cirkeltjes rond en plakt hij zijn eigen heilige overtuigingen rücksichtslos op zijn zoon. Ik vind het al met al nogal respectloos om alsmaar vol te houden dat jij de enige bent die weet hoe het echt zit. Ik zou mijn geduld er behoorlijk mee verliezen en hem in arren moede maar in zijn sop laten gaarkoken.
MamaE schreef op 24-08-2022 om 13:28:
[..]
Iemand die op de basisschool zich acht jaar lang als een klootzak heeft gedragen (negeren, pesten, buitensluiten, etc.) hoeft van mij geen tweede kans te verwachten.
Ik geloof ook niet dat diegene dan een paar weken na de basisschool opeens met oprechte intenties wil afspreken.
Ppfff overdrijf je niet een klein beetje? Dat vind ik wel rellen hoor.
Het is verder helemaal aan jou om iemand na 1 fout af te serveren, ook bij een kind mag je dat doen.
Maar er is ook niets verkeerds aan om dat niet te doen.
En er is ook niets verkeerds aan om je kind dat mee te willen geven. (waarbij ik verder natuurlijk niet weet of dit überhaupt wel (mee) speelt bij vader)
Verder is het totaal niet mijn stijl om kinderen te dwingen en zeker niet tot sociaal contact. Maar dat is wel de stijl van een hoop mensen. (al gebruiken veel mensen andere termen zoals stimuleren, lijntjes zijn soms dun) En als je partner hierin vastloopt lijkt me praten en uitleggen veel meer kans op succes geven dan hem domweg afserveren. Dat gaat onvermijdelijk vastlopen, zeker als er ass in het spel is bij partner.
dwingen hoeft niet maar een beetje aanmoedigen helpt misschien wel om de drempel te verkleinen, ik snap je man dus ergens wel. Wat als jullie beiden tegen zoon hadden gezegd ga maar gezellig met ze mee, vind je het niks kan je zo weer terug komen. Dan was de kans groter geweest dat hij was gegaan en wellicht hadden ze het dan heel leuk gehad.
Je maakt de ruzietjes in het verleden wel erg groot, en jouw zoon misschien ook omdat hij misschien wat zwart/ wit denkt. Deze jongens stonden vast niet aan de deur met slechte intenties.
Kan best dat ze geen slechte intenties hebben, maar als ik goed heb gelezen dan is er nogal een geschiedenis van pestgedrag, en ook al zijn deze jongens nu niks naars van plan, je kan niet van de zoon van TO vragen dat alles nu koek en ei is.
Pinokkio schreef op 25-08-2022 om 00:48:
[..]
Ppfff overdrijf je niet een klein beetje? Dat vind ik wel rellen hoor.
Het is verder helemaal aan jou om iemand na 1 fout af te serveren, ook bij een kind mag je dat doen.
Maar er is ook niets verkeerds aan om dat niet te doen.
En er is ook niets verkeerds aan om je kind dat mee te willen geven. (waarbij ik verder natuurlijk niet weet of dit überhaupt wel (mee) speelt bij vader)
Verder is het totaal niet mijn stijl om kinderen te dwingen en zeker niet tot sociaal contact. Maar dat is wel de stijl van een hoop mensen. (al gebruiken veel mensen andere termen zoals stimuleren, lijntjes zijn soms dun) En als je partner hierin vastloopt lijkt me praten en uitleggen veel meer kans op succes geven dan hem domweg afserveren. Dat gaat onvermijdelijk vastlopen, zeker als er ass in het spel is bij partner.
Vind ik niet. Ik zou een kind wel stimuleren om iets af te spreken, maar dan met kinderen waarmee hij op de basisschool ook optrok. Iemand die nooit leuk heeft gedaan en je zelfs heeft gepest, dat niet. Het gaat niet om iemand afschrijven op één incidentje. Pesten is structureel. Dan heb je dus een langere periode naar gedrag vertoond. Ik moet toegeven dat vergeving niet per se mijn talent is, maar je hoeft ook niet na jaren treiteren te verwachten dat iemand daarna nog behoefte heeft aan gezellig afspreken met jou.
MamaE schreef op 25-08-2022 om 10:09:
[..]
Vind ik niet. Ik zou een kind wel stimuleren om iets af te spreken, maar dan met kinderen waarmee hij op de basisschool ook optrok. Iemand die nooit leuk heeft gedaan en je zelfs heeft gepest, dat niet. Het gaat niet om iemand afschrijven op één incidentje. Pesten is structureel. Dan heb je dus een langere periode naar gedrag vertoond. Ik moet toegeven dat vergeving niet per se mijn talent is, maar je hoeft ook niet na jaren treiteren te verwachten dat iemand daarna nog behoefte heeft aan gezellig afspreken met jou.
Ik lees misschien wel heel slecht maar ik lees niets over pesten. Er is een incident geweest waarbij er vermoedens rezen maar niet meer dan dat.
Verder weet ik dat jij negeren ook ziet als buitensluiten maar dat hoeft helemaal niet zo bewust te zijn gegaan. Er zijn zoveel redenen waarom een kind minder aandacht geeft aan een ander kind. Kan ook simpelweg verlegenheid zijn.
Van pesten weet ik alles, net als velen met mij. Die degradatie van het onderwerp vind ik niet prettig en opblazen van verhalen ook niet.
Deze jongen had en heeft uiteraard altijd het recht nee te zeggen, ook tegen zijn beste vrienden.
In de OP staat dat een van de jongens meermalen een afspraak niet is nagekomen en dat de ander kind van TS negeerde en later gedoogde (nou, daar mag je blij mee zijn zeg).
Ze zijn nooit vrienden geweest, keken amper tot niet naar hem om en de zoon vertrouwt het niet. Ik snap dat en zou hem dan eerder stimuleren om zich te richten op afspreken met de jongens waarmee hij wel optrok op de basisschool.
Ik heb het ooit meegemaakt dat er een paar 'vriendinnen' (ik ging wel degelijk met ze om) mij belden om af te spreken, ik er heen ging en vervolgens kreeg ik een 'make-over' (wat impliceerde dat ik niet goed genoeg was zoals ik was). Niet dat ze onaardig waren, ze vroegen of ze me mochten opmaken en mijn haar mochten doen en zo, nou prima. Maar toen zij naar de wc gingen zag ik een briefje liggen met daarop een 'plan make-over mamaE' waarop allemaal punten beschreven stonden die niet leuk/goed aan me waren, o.a. dat mijn kleding lelijk was, dat ik saai was. Dat hebben ze niet besproken maar ik ben dat niet vergeten. Het verklaart ook wel mijn wantrouwen denk ik.
Er zat iets oordelends en iets heel voorwaardelijks in.
Jongens doen dit soort dingen anders dan meiden, maar met een groepje collectief iemand vernederen is niet moeilijk als je met meer bent.
Verder zit er tussen ass en sociale contacten nu eenmaal een relatie die behoorlijk schuurt.
Veel ouders van kinderen met ass worstelen daarmee.
Ik vind het juist helemaal niet vreemd dat partner van ts ermee worstelt, dat doen veel ouders. En misschien is hij door zijn ass (en verleden, al dan niet met ass) hierin extra gevoelig en ook somberder, zorgelijker en angstiger.
Dat alles ‘op zijn manier’ moet is wrs een copingstrategie. Als je beter kijkt en luistert (daar moet je wel voor gaan praten natuurlijk) zal er een hoop meer nuance en verschillende belevingen en emoties achter zitten.
Er ‘meer druk’ op zetten door hem weg te zetten en hem niet serieus te nemen gaat niemand helpen. Vader zal ook meer gaan vastbijten. (Met luisteren bedoel ik niet gehoorzamen, voordat hier weer vreemde reacties op komen)
De stress bij vader moet naar beneden. Daar zijn verschillende mogelijkheden voor, maar net wat past bij deze vader en dit gezin.
Liefst kreeg vader heldere uitleg maar die komt alleen binnen als vader minder stress ervaart. Dus tijdelijk zou bijv ook een soort ‘bondje’ tussen moeder en vader kunnen helpen. Hem meenemen in een soort flow van ‘ongelofelijk hoe oud hij nu al wordt, pijnlijk dat onze invloed afneemt, en kijk hoe mooi hij groeit’.
Maar een bondje tussen zoon en vader zou natuurlijk nog mooier zijn en wie weet wat daar voor mogelijkheden in zijn, nu of in toekomst.
En/of zoon deze zaken op laten nemen met een autisme coach (heeft hij die?) liefst op zo’n manier dat hij alleen leert dealen met vader en jij er (meer) tussen uit kunt.
MamaE schreef op 25-08-2022 om 12:56:
In de OP staat dat een van de jongens meermalen een afspraak niet is nagekomen en dat de ander kind van TS negeerde en later gedoogde (nou, daar mag je blij mee zijn zeg).
Ze zijn nooit vrienden geweest, keken amper tot niet naar hem om en de zoon vertrouwt het niet. Ik snap dat en zou hem dan eerder stimuleren om zich te richten op afspreken met de jongens waarmee hij wel optrok op de basisschool.
Ik heb het ooit meegemaakt dat er een paar 'vriendinnen' (ik ging wel degelijk met ze om) mij belden om af te spreken, ik er heen ging en vervolgens kreeg ik een 'make-over' (wat impliceerde dat ik niet goed genoeg was zoals ik was). Niet dat ze onaardig waren, ze vroegen of ze me mochten opmaken en mijn haar mochten doen en zo, nou prima. Maar toen zij naar de wc gingen zag ik een briefje liggen met daarop een 'plan make-over mamaE' waarop allemaal punten beschreven stonden die niet leuk/goed aan me waren, o.a. dat mijn kleding lelijk was, dat ik saai was. Dat hebben ze niet besproken maar ik ben dat niet vergeten. Het verklaart ook wel mijn wantrouwen denk ik.
Er zat iets oordelends en iets heel voorwaardelijks in.
Jongens doen dit soort dingen anders dan meiden, maar met een groepje collectief iemand vernederen is niet moeilijk als je met meer bent.
Ik snap dat je dat allemaal als heel vervelend hebt ervaren.
Maar kun je, nu je erop terug kijkt, ook zien dat het gewoon dom meiden gedrag was en niet perse om je te vernederen? (Soort spelen met Barbies)
Veel groepen willen saamhorigheid uitstralen en doen dat vaak door uiterlijk veel te delen. Ze wilden je ‘erbij’ halen,
Niks voor mij hoor maar dit soort dingen gebeuren, veelal onbewust (copieren we elkaar) en soms heel bewust.
Ik hoorde ook weleens een groep praten over een make over van iemand. Iemand waarvan we vonden dat die persoon zó ontzettend niet tot zijn recht kwam en we dachten echt er een zwaan uit te kunnen toveren.
Ik voelde toen veel bezwaren maar het was overduidelijk dat er iig totaal géén intentie was de ander te vernederen. (Maar juist om die persoon meer zelfvertrouwen te geven) Maar het kan voor de ander wel vernederend voelen natuurlijk.
Pinokkio schreef op 25-08-2022 om 13:00:
Dat alles ‘op zijn manier’ moet is wrs een copingstrategie. Als je beter kijkt en luistert (daar moet je wel voor gaan praten natuurlijk) zal er een hoop meer nuance en verschillende belevingen en emoties achter zitten.
Er ‘meer druk’ op zetten door hem weg te zetten en hem niet serieus te nemen gaat niemand helpen. Vader zal ook meer gaan vastbijten. (Met luisteren bedoel ik niet gehoorzamen, voordat hier weer vreemde reacties op komen)
De stress bij vader moet naar beneden. Daar zijn verschillende mogelijkheden voor, maar net wat past bij deze vader en dit gezin.
Liefst kreeg vader heldere uitleg maar die komt alleen binnen als vader minder stress ervaart. Dus tijdelijk zou bijv ook een soort ‘bondje’ tussen moeder en vader kunnen helpen. Hem meenemen in een soort flow van ‘ongelofelijk hoe oud hij nu al wordt, pijnlijk dat onze invloed afneemt, en kijk hoe mooi hij groeit’.
Maar een bondje tussen zoon en vader zou natuurlijk nog mooier zijn en wie weet wat daar voor mogelijkheden in zijn, nu of in toekomst.
En/of zoon deze zaken op laten nemen met een autisme coach (heeft hij die?) liefst op zo’n manier dat hij alleen leert dealen met vader en jij er (meer) tussen uit kunt.
Mama-Inge schrijft op pagina 1: “We weten al vanaf dat kind 4 is, dat hij ASS heeft. Ik heb me goed ingelezen. Man niet, de stof komt niet bij hem binnen en het interesseert hem ook niet
Al van verschillende kanten (professionele hulp) ideeën aangereikt gekregen over hoe ermee om te gaan, maar het moet op man zijn manier en niet anders.”
Dit kind is nu twaalf. Ze zijn dus acht jaar verder. Steeds opnieuw aandringen op verandering, op ontwikkeling, praten, luisteren, geeft ook druk bij vader en verhoogt ook zijn stress. Als je door acht jaar ervaring weet dat er geen echte opening is om zich goed te informeren, nieuwe inzichten op te doen en open van gedachten te wisselen en dat dit steeds wrijving en conflicten veroorzaakt, kun je ook eens wat anders proberen. Als het inderdaad stress is, zou het zelfs kunnen dat het sneller over is bij man als er geen aandacht aan wordt besteed. Discussie houdt de stress immers hoog. Het is als pulken aan een wond en houdt de stressvolle gedachten steeds maar in het bewustzijn en geeft zelfs kans om je er helemaal in te wentelen. Dat is nou net wat je niet wil.
Het zou natuurlijk fijner zijn als de vader wel meer in verbinding zou zijn maar het lijkt op basis van de jarenlange ervaringen niet echt realistisch om dat nog te verwachten. Zeker niet als het de anderen zijn en niet hijzelf die het als een probleem ervaren. Als vrouw-van en moeder-van, lijkt het me een onmogelijke opdracht om deze man nog bij te sturen.
Discussie moet er sowieso uit. Discussie werkt niet, is idd stress verhogend en lost niets op.
Ook met iemand met ass en een eigenwijze denkwijze (vreemd hè, met ass
) zul je moeten (blijven) verbinden.
De kans is alleen levensgroot dat inspanningen hiertoe (zeker voorlopig) vooral van de (een) ander moeten komen.
Behalve dat je dat mi nu eenmaal moet blijven doen als je samen oudert, zou het ook doodzonde zijn zijn eigenaardige kijk op zaken te negeren. Misschien voelt hij wel veel beter wat zijn kind nodig heeft. (Nee, niet in genoemd voorbeeld)
Dat hij niet goed reageert op hulpverlening is ook niet vreemd als die hulpverlening niet aangepast is aan zijn autisme. (Dat is helaas heel vaak zo: niet aangepast betekent vaak totaal niet passend en de plank misslaan, van beide kanten uit)
Er dit natuurlijk een grens aan wat je als partner kunt handelen. Maar nav een verhaal over een machtsstrijd tussen een ouder en een beginnende puber aangrijpen om de man hier op forum weg te zetten als totaal blijvend ongeschikt als vader?
Dat vind ik wel heftig en realiseer je ook dat je daarmee een heeel groot gedeelte van de ouders afschrijft.
Mija schreef op 25-08-2022 om 13:16:
[..]
Mama-Inge schrijft op pagina 1: “We weten al vanaf dat kind 4 is, dat hij ASS heeft. Ik heb me goed ingelezen. Man niet, de stof komt niet bij hem binnen en het interesseert hem ook niet
Al van verschillende kanten (professionele hulp) ideeën aangereikt gekregen over hoe ermee om te gaan, maar het moet op man zijn manier en niet anders.”
Dit kind is nu twaalf. Ze zijn dus acht jaar verder. Steeds opnieuw aandringen op verandering, op ontwikkeling, praten, luisteren, geeft ook druk bij vader en verhoogt ook zijn stress. Als je door acht jaar ervaring weet dat er geen echte opening is om zich goed te informeren, nieuwe inzichten op te doen en open van gedachten te wisselen en dat dit steeds wrijving en conflicten veroorzaakt, kun je ook eens wat anders proberen. Als het inderdaad stress is, zou het zelfs kunnen dat het sneller over is bij man als er geen aandacht aan wordt besteed. Discussie houdt de stress immers hoog. Het is als pulken aan een wond en houdt de stressvolle gedachten steeds maar in het bewustzijn en geeft zelfs kans om je er helemaal in te wentelen. Dat is nou net wat je niet wil.
Het zou natuurlijk fijner zijn als de vader wel meer in verbinding zou zijn maar het lijkt op basis van de jarenlange ervaringen niet echt realistisch om dat nog te verwachten. Zeker niet als het de anderen zijn en niet hijzelf die het als een probleem ervaren. Als vrouw-van en moeder-van, lijkt het me een onmogelijke opdracht om deze man nog bij te sturen.
Mija, jouw strategie zou zeker ook helpend kunnen zijn. Dat ligt een beetje aan de man en situatie.
Het zou nl ook goed kunnen zijn dat hij zich al jaren onvoldoende erkend voelt als ouder en dat daardoor zaken oplopen. Jouw strategie zal dan meer schade toebrengen en/of tot een scheiding leiden.
