Discussie

Och mama Inge, zoooo herkenbaar dit. Zoon heeft een tos ( de gevolgen zijn gelijk aan ass) heeft het brugjaar gedaan en totaal geen zin om buiten te " spelen of om af te spreken". 
En voor het eerst dit jaar hebben wij hem " gelaten".

Gewoon met de drie r en en hij zit lekker in zijn vel. Echt laat je jongen gewoon lekker! 
Kind is op gebloeit omdat papa geen enkele afspreek druk meer op hem legt en we hebben afgesproken iedere avond samen buiten te gaan zitten om naar de sterren te kijken, een spelletje te doen, een rondje met de hond te doen of wat dan maar ook. Dat kan je hem zelf in laten vullen. Doordat je oprecht naar hem luistert zoals je doet voelt hij zich gehoord.
Dadelijk start school weer en heeft hij weer genoeg sociale contacten. En wellicht wel jongens die hem liggen en aardig voor hem zijn! Inplaats van smiezie spelletjes met hem buiten uit te willen gaan halen. Hier ging dat precies zo en zoon is blij dat ik hem nóóit gedwongen heb met hun te moeten spelen. 
Wilde hij vroeger wel, was het altijd huilen geblazen. Ze zijn verbaal minder sterk! 

Je doet het goed zo!! 
En papa moeten stoppen met bokken en zeuren! Misschien kunnen ze samen lego bouwen? Vinden ze dat leuk?

Pinokkio schreef op 25-08-2022 om 13:09:

[..]

Ik snap dat je dat allemaal als heel vervelend hebt ervaren.
Maar kun je, nu je erop terug kijkt, ook zien dat het gewoon dom meiden gedrag was en niet perse om je te vernederen? (Soort spelen met Barbies)
Veel groepen willen saamhorigheid uitstralen en doen dat vaak door uiterlijk veel te delen. Ze wilden je ‘erbij’ halen,

Niks voor mij hoor maar dit soort dingen gebeuren, veelal onbewust (copieren we elkaar) en soms heel bewust.
Ik hoorde ook weleens een groep praten over een make over van iemand. Iemand waarvan we vonden dat die persoon zó ontzettend niet tot zijn recht kwam en we dachten echt er een zwaan uit te kunnen toveren.
Ik voelde toen veel bezwaren maar het was overduidelijk dat er iig totaal géén intentie was de ander te vernederen. (Maar juist om die persoon meer zelfvertrouwen te geven) Maar het kan voor de ander wel vernederend voelen natuurlijk.

Ja, ik zie achteraf echt wel dat de intenties goed waren, maar ik begrijp die drang naar uiterlijke gelijkenis om erbij te horen niet. Alsof ik er zoooo veel beter uitzag met een laagje verf over mijn wimpers. En hoezo zou dat een voorwaarde zijn voor vriendschap? De een vindt dit mooi, de ander dat, dan kun je toch gewoon vrienden zijn? Ik begreep en begrijp dat soort redeneringen gewoon oprecht niet. Ik kan inmiddels sommige dingen wel als gegeven/feit aannemen, maar dat is iets anders dan begrijpen.
Het was overigens niet de enige make-over in die periode. Ook in de klas werd dat plan met enige regelmaat opgevat en dan had ik thuis nog een zus die met de regelmaat van de klok commentaar leverde. Al met al heeft het mijn zelfvertrouwen vooral ondermijnd in plaats van er iets aan toe te voegen.

De worsteling van ouders met een kind dat 'anders' is, ken ik ook. Die zorgen hadden mijn ouders ook. Die bespraken ze dan in de tuin terwijl ik op mijn kamer lag, met het raam open en alles kon horen. 

Waar ik moeite mee heb is de halsstarrigheid van de man naar zijn zoon toe. Het lijkt erg op moeite met acceptatie van de situatie zoals die is. Is ook lastig, misschien met ASS nog extra (ik herken het van mezelf), maar wel in het belang van het kind. 
Als hulpverlening aangeeft dat kind op manier x functioneert en baat heeft bij benadering y, is het niet helpend om te blijven redeneren in de trant van 'ja maar alle kinderen doen z dus moet mijn kind dat ook. Zijn kind is niet zoals alle kinderen.
Juist thuis zou hij moeten kunnen zijn wie hij is. 

Je kunt je kind heel veel gunnen en ook bepaalde dingen niet. Je eigen verleden speelt daar hoe dan ook in mee. Iemand die zelf een grote groep vrienden had, gunt zijn kind dat ook. Maar niet iedereen heeft daar behoefte aan. Iemand die enorm gepest is en altijd alleen was, wil dat niet voor zijn kind. Maar misschien is het kind juist wel graag op zichzelf.

Pinokkio schreef op 25-08-2022 om 13:30:

Maar nav een verhaal over een machtsstrijd tussen een ouder en een beginnende puber aangrijpen om de man hier op forum weg te zetten als totaal blijvend ongeschikt als vader?
Dat vind ik wel heftig en realiseer je ook dat je daarmee een heeel groot gedeelte van de ouders afschrijft.

Dat is veel te generaliserend. Die man heeft vast allerlei kwaliteiten die zijn vaderschap waardevol maken. Maar iedere ouder heeft naast kwaliteiten ook tekortkomingen of zwakheden. Dat je die tekortkomingen erkent, benoemt en ernaar handelt betekent nog niet dat je alles wat die mens te bieden heeft waardeloos vindt of dat je die hele persoon afschrijft. We zijn geen van allen ouders volgens het boekje, dat is een waarheid als een koe. Maar dat gaan we dus ook niet worden, ook al houdt onze partner nog zoveel rekening met ons of verricht die nog zoveel emotionele arbeid. Als partner ben je als het puntje bij paaltje komt niet verantwoordelijk voor de kwaliteit van (een bepaald aspect van) het ouderschap van de andere ouder. Op een gegeven moment moet je loslaten dat je die ander kan en moet veranderen. Als deze vader een probleem ervaart, moet hij aan de bak. En als dat niet zo is, zal hij sowieso niet veranderen. Als partner kun je vinden dat je erover moet blijven praten, moet blijven bijsturen, maar met onwillige honden is het slecht hazen vangen. Het is natuurlijk mooi om ernaar te streven er samen in te staan, waar het gaat om het stimuleren en begeleiden van je kind, maar bij iemand die al acht jaar laat zien daar niks voor te voelen, wordt dat trekken aan een dood paard. Ik zou me dan liever focussen op andere, waardevolle dingen en het conflict zoveel mogelijk uit de weg gaan. 

Temet schreef op 25-08-2022 om 14:30:

" Maar toen zij naar de wc gingen zag ik een briefje liggen met daarop een 'plan make-over mamaE' waarop allemaal punten beschreven stonden die niet leuk/goed aan me waren, o.a. dat mijn kleding lelijk was, dat ik saai was. Dat hebben ze niet besproken maar ik ben dat niet vergeten. Het verklaart ook wel mijn wantrouwen denk ik.
Er zat iets oordelends en iets heel voorwaardelijks in."

Ze bedoelden het waarschijnlijk niet eens rot, en hadden hun inspiratie vermoedelijk uit een van de vele films waarin zo'n makeover alleen maar tot allerlei prachtigs leidt. Lelijk eendje wordt mooie zwaan, en eind goed al goed (merkwaardig genoeg hebben de brildragende eendjes ook ineens geen bril meer nodig. Ik herinner me nog levendig hoeveel tijd het mij kostte om aan lenzen te wennen, dus dit deel van het sprookje wou er bij mij nooit zo in). Ik zit met smart te wachten op de eerste film waarin het eendje na haar zwanenmoment op het schoolfeest (oid) haar slobbertrui weer aandoet en haar bril weer opzet en zegt "ok, het was grappig, en nu doen we weer gewoon", maar dat terzijde.

Het idee dat iemand die er niet zo hip uitziet er op alle fronten op vooruitgaat als er een makeover plaatsgrijpt is hardnekkig. Dat het voor het lijdend voorwerp van de belangstelling nogal vernederend voelt om als liefdadigheidsproject te worden behandeld kwam bij die meiden natuurlijk niet op. Wat niet wegneemt dat het heel begrijpelijk is dat je er bepaald niet blij mee was. Het is niet zo dat je pas gekwetst mag zijn als iemand bewijsbaar kwade bedoelingen had.

Nee, ik denk ook niet dat het kwaad bedoeld was. Maar als je regelmatig op verschillende plekken hoort dat je niet goed bent zoals je bent of dat er voorwaarden gesteld worden om leuk gevonden te worden die buiten je karakter liggen, dan doet dat wel wat me je. Het voelt een beetje alsof je een liefdadigheidsproject bent inderdaad, maar dan aanbodgestuurd, alsof je er ook nog dankbaar voor moet zijn terwijl je er helemaal niet om hebt gevraagd. 
Mijn zus heeft zich met periodes heel negatief en afwijzend naar mij gedragen en ik vermoed dat dat ook te maken heeft met dat ze het moeilijk vond om met mij en commentaar van andere mensen om te gaan. Ook mijn ouders hebben met de beste intenties dingen verkeerd gedaan. Inmiddels lukt het me om daar met meer mildheid naar te kijken dan dat ik dat destijds kon. Maar alsnog; het neemt de pijn niet weg en het blijft hard werken.
Ook nu ik zelf moeder ben. Ook ik maak fouten, ook ik doe onbedoeld wel eens mensen pijn. Maar wat ik zelf wel heb ontwikkeld (is nog steeds work in progress) is open staan voor andere inzichten, van mening durven veranderen, sorry durven zeggen als ik in zie dat ik iets verkeerd heb gedaan. Ik ken mensen met ASS (vooral mannen) die enorm aan hun eigen gelijk hangen en dat zie ik ook terug bij wat TS schrijft over haar man.

Een zekere conditionering zal wel nodig zijn om optimaal deel te (kunnen) nemen aan de samenleving, maar sommigen gaan te ver in het (willen) sturen van de ander. Met als levendig risico: een gebrek aan identiteit en autonomie bij de getroffene(n). Of? Verzet!

Valérie Lagrange klaagt het eerste aan en doet impliciet een oproep tot het laatste met het nummer 'Conditionné'. En laat een 'reggae beat' opeens heel wat minder lieflijk klinken dan gewoonlijk.

MamaE schreef op 25-08-2022 om 14:27:

[..]

Ja, ik zie achteraf echt wel dat de intenties goed waren, maar ik begrijp die drang naar uiterlijke gelijkenis om erbij te horen niet. Alsof ik er zoooo veel beter uitzag met een laagje verf over mijn wimpers. En hoezo zou dat een voorwaarde zijn voor vriendschap? De een vindt dit mooi, de ander dat, dan kun je toch gewoon vrienden zijn? Ik begreep en begrijp dat soort redeneringen gewoon oprecht niet. Ik kan inmiddels sommige dingen wel als gegeven/feit aannemen, maar dat is iets anders dan begrijpen.
Het was overigens niet de enige make-over in die periode. Ook in de klas werd dat plan met enige regelmaat opgevat en dan had ik thuis nog een zus die met de regelmaat van de klok commentaar leverde. Al met al heeft het mijn zelfvertrouwen vooral ondermijnd in plaats van er iets aan toe te voegen.

De worsteling van ouders met een kind dat 'anders' is, ken ik ook. Die zorgen hadden mijn ouders ook. Die bespraken ze dan in de tuin terwijl ik op mijn kamer lag, met het raam open en alles kon horen.

Waar ik moeite mee heb is de halsstarrigheid van de man naar zijn zoon toe. Het lijkt erg op moeite met acceptatie van de situatie zoals die is. Is ook lastig, misschien met ASS nog extra (ik herken het van mezelf), maar wel in het belang van het kind.
Als hulpverlening aangeeft dat kind op manier x functioneert en baat heeft bij benadering y, is het niet helpend om te blijven redeneren in de trant van 'ja maar alle kinderen doen z dus moet mijn kind dat ook. Zijn kind is niet zoals alle kinderen.
Juist thuis zou hij moeten kunnen zijn wie hij is.

Je kunt je kind heel veel gunnen en ook bepaalde dingen niet. Je eigen verleden speelt daar hoe dan ook in mee. Iemand die zelf een grote groep vrienden had, gunt zijn kind dat ook. Maar niet iedereen heeft daar behoefte aan. Iemand die enorm gepest is en altijd alleen was, wil dat niet voor zijn kind. Maar misschien is het kind juist wel graag op zichzelf.

MamaE, het ging in het geval (van make over) dat ik benoemde zeer zeker NIET over voorwaardes tot vriendschap oid. Juist niet. We (ik deed er wel een klein beetje in mee maar voelde bezwaren)  deden het juist vanuit vriendschappelijke gevoelens. We zagen een mooi erg onzeker meisje dat zich zoveel mogelijk afsloot voor haar omgeving en haar uiterlijk speelde daar een grote rol in. We zouden haar zo graag zien stralen en dat was echt met de allerbeste intenties. 
(en nogmaals: nee, dat maakt het niet ok en dat maakte toen al, lang geleden, dat ik twijfelde en het ook niet heb doorgezet. Is ook niet iets dat ik ooit nog zou doen. 

Houden van is een hele goede basis en uiteraard het belangrijkste maar dat betekent niet automatisch dat je ook de juiste benadering gebruikt. 
Helpt het om je man als hij terugvalt te herinneren aan de boodschap van de hulpverlener? 
Als ik bijvoorbeeld hier op het forum advies vraag/krijg en ik kom later in een soortgelijke situatie door hetzelfde verkeerde handelen lees ik wel eens terug wat er destijds geschreven is om mezelf daar weer aan te herinneren.

Dat klinkt alsof je man wel degelijk wil, maar het gewoon (nog) niet kan. (volhouden) 
Als je echt denkt aan ass bij hem dan heeft hij ‘gewoon’ een andere aanpak nodig, hij leert anders. 
Een goede autisme coach zou hiermee misschien kunnen helpen. 
Verwacht niet veel van reguliere hv, die kunnen vaak nog helemaal niet veel met ass. 
En toch, neem ook de mening van je man mee, al kan hij eea misschien niet zo goed verwoorden. Vlak niet uit dat je man je zoon wellicht beter snapt dan wie dan ook. 
(niet in dit specifieke voorbeeld maar in z’n algemeenheid) 
Bovendien krijg je vast meer bereikt bij hem als je voldoende oog hebt voor zijn kwaliteiten. (Hij zal niet overlopen van zelfvertrouwen) 

Mama-Inge schreef op 25-08-2022 om 21:33:

[..]

Mooi om te lezen. Ik wil er ook geen druk op leggen.

Net een hele poos samen met kind buiten gezeten, je hoeft niet te praten, maar het mag wel

Nog een kleine week en dan gaat kind naar school, dan hoop ik dat hij wat aansluiting vind in zijn klas. Zijn allemaal kinderen met ASS, denk dat er veel herkenning en erkenning is

Mama- Inge, onze zoon zat er afgelopen school jaar voor het eerst en wij hebben er een andere jongen voor terug gekregen! Je kunt de mentor ook vragen om handvaten.. Belangrijk is dat je man ook mee gaat en visueel gaat zien hoe ze daar werken en hoe de andere kinderen stil in de klas zitten. Daar word idd weinig gepraat. Mooi dat je dat vanavond gedaan hebt. Wij zetten dan vaak natuurgeluiden aan en gaan gewoon alleen maar liggen. Je zoon zal dit gaan onthouden. Man heeft hier geen geduld voor en dat is ook oke. Misschien kun je dat ook tegen je man zeggen. Dat jullie het beide op een andere manier doen. 

Wij hebben al jaren trainingen gedaan, ondersteuning gehad met hem en mijn man vond het ook heel erg lastig hem te " laten" maar blijf het herhalen. Eigenlijk ben jij dan de soort van " begeleider" binnen het gezin en ik weet precies hoe dat voelt. 

Zo vader, zo zoon vermoed ik.

Laat je niet gek maken en blijf dichtbij jezelf. Het is een heel ander leven om een kind met deze talenten te mogen hebben in je leven. 

Een kleine tip die ik steeds terug kregen kreeg zijn de wie, wat, waar vragen. Dus wie zegt (naam van je kind)  wat zegt hij etc. Dit kun je ook herhalen naar man toe. Ik vraag dan altijd aan man, heb je gehoord wat kind zei? Hij heeft nee gezegd en nee is nee. 

Mama-Inge schreef op 26-08-2022 om 08:47:

miss1984 bedankt
En goed om ook in mijn achterhoofd te houden.
Doordat man en kind op deze manier botsen heb ik de nijging om nogal aanvallend te reageren
Dat is mijn struikelpunt, ik moet er ook om denken dat ik man in principe net zo aan moet pakken als kind (alleen dan op een volwassen manier)

Soms stapelen de irritaties op en ja ik ben ook een mens en maak fouten

Graag gedaan! 

Begrijpelijk dat emoties de overhand nemen ! En ja inderdaad het valt niet altijd mee! We krijgen er helaas geen gebruiksaanwijzing bij en hun padjes in het hoofd werken totaal anders maar een duidelijke en rustige aanpak werkt vaak het beste tegenover partner/kind. 

Oprechte vraag, doe je af en toe wel wat voor jezelf? Dan kun je weer opladen en voel je minder irritatie.