Cadeau na overlijden
Mijn nichtjes (tieners) zijn begin dit jaar hun 2e ouder verloren. Binnenkort zou een van de ouders jarig zijn en ik zou ze graag iets toesturen om te laten voelen dat er bij ze zijn, iets troostrijks.
Ze zullen de dag doorbrengen met de grootouders (ouders van de jarige ouder), dus het hoeft geen invulling voor de dag zelf te zijn. Dingen als beeldjes van engeltjes enzo vind ik moeilijk, dat past ook niet zo lekker bij ze.
Iemand een idee?
Dat boek van Gijs van der Sanden is eigentijds. Hij beschrijft uit eigen ervaring wat een eenling je je voelt als je als jongere allebei je ouders al kwijt bent. Dat maken leeftijdgenoten ( gelukkig !!!) zelden mee. Voor TO lijkt het me een prima boek, wat haar nichtjes betreft - dat weet ik niet, misschien volgend jaar of daarna. Het is nu nog zo kort geleden gebeurd.
En ja Pejeka, bellen is nu - algemeen gesproken - anders dan in jouw jeugd. De communicatie verandert stevig. Ben met je eens dat een appje onbeduidend voelt, maar dan redeneer je als boomer.
Een mooie kaart is altijd goed ( hoewel, er staan soms stomme meeleef-kaarten tussen in de rekken ) en minder ‘vluchtig’.
ik zou nu geen bioscoopbon doen, maar idd bewaren voor een ander moment. Een kaart sturen, evt met de chocolade oid, prima. Schrijf er een mooie tekst bij, persoonlijk. Denk dat dat al heel fijn is om te krijgen
Over bellen of een appen: niet elke puber is hetzelfde. De gewoontes zijn bij de jongere generatie welliswaar anders, maar dat wil niet zeggen dat communicatie tussen verschillende generaties bij voorkeur op de manier moet waarop jongeren onderling communiceren. Als je ze nooit geprobeert te bellen, weet je ook niet of ze het waarderen. Doe het dus gewoon een keer of stel het voor tijdens het appen. Dan merk je het vanzelf. Daarnaast zullen ze het, ook als ze het awkward vinden, uiteindelijk toch moeten leren.
Ik vind die bioscoopbonnen een heel leuk idee. Maar mijn keuze zou zijn om ze die gewoon als verwennerij te geven. Omdat je aan ze denkt en ze een uitje gunt. Ik zou het dus niet linken aan hun overleden ouders.
Ik zou ook de bioscoopbonnen loskoppelen van deze dag. Een kaartje vind ik wat mager. Ik zou zelf bellen op zo'n dag. Mijn kinderen hebben een aantal vrienden die 1 of beide ouders zijn verloren en die bellen wel op dit soort dagen. Die jongens vinden het vrijwel altijd fijn om hun verhaal even kwijt te kunnen. Mijn ene zoon gaat zelfs vaak wel even langs bij de jongen die niemand meer heeft (zo triest, zo jong). Zelf bel ik ook vaak met de ouders die een partner verloren zijn, ook (juist) op dit soort dagen. Ik merk dan de behoefte tot praten vanzelf en meestal is die er enn flink ook.
Klopt in mijn optiek dan ook niet dat pubers niet meer bellen. Dat doen mijn kinderen wel veel met hun vrienden. Bellen en facetimen.
Kados die met de ouders te maken hebben zou ik niet geven als verrassing. Ik zou met hem bespreken dat ik ze zoiets wil geven en overleggen wat ze kunnen waarderen en wanneer.
Coreopsis schreef op 13-03-2022 om 20:08:
[..]
Geloof het of niet, maar de tieners en jongvolwassenen van tegenwoordig hebben bijna allemaal een soort bel-angst. Ze appen zich een ongeluk, plaatsen eindeloos filmpjes en fotos van alles en niets op instagram, tiktok, snapchat. Maar béllen? Dat is voor boomers. Net als Facebook.
Ik vind in zo'n situatie een appje juist fijn. Dat geeft mij de gelegenheid om in mijn tijd te antwoorden/verdrietig te zijn. Bellen doorbreekt wat ik op dat moment aan het doen ben. Overigens mag er best in het appje staan: "denk aan je, wil je vanavond even bellen?". Want dan is het belletje gepland.
Het is allemaal gissen waar je goed aan doet maar vraag gewoon aan ze waar ze behoefte aan hebben. Iedereen verwerkt verdriet op zijn eigen manier. Ik heb op een gegeven moment aangegeven bij familie en vrienden dat ik het niet fijn vind dat ze met bloemen komen enzo op de verjaardag van mijn overleden man. Laat die dag maar gewoon voorbij gaan net zoals de datum waarop hij gestorven is. Het is allemaal heel lief hoor als mensen aan je denken maar ik vind het helemaal niks en heb dat ook aangegeven.
Als het overlijden nog maar drie maanden geleden is, dan is het verdriet nog heel vers en rauw, en de wond nog open. Een kadootje hoe goed bedoeld ook, kan dan helemaal verkeerd vallen. Dat zou ik bewaren voor een feestelijker gelegenheid en dan wat extra in de bus blazen.
Mijn zus en ik waren 15 en 18 toen onze moeder toch nog plotseling overleed. TS kent de meisjes natuurlijk het beste, maar heel eerlijk gezegd zou je mij nog ongelukkiger hebben gemaakt met zo'n rouwknuffel of een kussen. Ik zou niet geweten hebben wat ik ermee aan zou moeten, hoe erop te reageren of ervoor te bedanken. Het heeft jaren geduurd voordat ik weer naar een actuele foto van mijn moeder kon kijken. Waar ik het meeste behoefte aan had was een luisterend oor en afleiding - zonder dat ik die zelf hoefde te bedenken.
Oprechte aandacht is zoveel waardevoller dan iets materieels in mijn ogen.
Mijn advies zou zijn een mooie kaart te maken met kaartje to go oid en daarop iets meelevends te schrijven, een mooie herinnering aan de ouders te delen. Dat is fijn om te krijgen, en ze hoeven er in tegenstelling met een appje of een telefoontje niets mee.
Als er een graf is waar de meisjes naar toe gaan met hun opa en oma zou je die een bloemenbon kunnen sturen, zodat ze samen iets uit kunnen gaan zoeken.
Mijn vader overleed tien jaar later. En ondanks dat ik toen al ruim volwassen was, kinderen en een partner had, was daar toch het gevoel dat er nu niemand meer was die onvoorwaardelijk van je hield, bij wie je altijd terecht kon. Het zou mooi zijn als jullie dat als familie kunnen bieden. Niet alleen nu, maar ook later. Ik heb een hele lieve tante bij wie ik me nog steeds altijd graag een beetje laat bemoederen.
@Kenfan:
Ik zou het ook moeilijk hebben met zo'n rouwknuffel of kussen.
Heel andere situatie en off-topic: wij hadden in onze jeugd een hond die op een bepaald moment gewurgd is door mijn vader. Jaren later kwam mijn moeder toen aanzetten met een muismat met daarop de foto van onze toenmalige hond; die heb ik ook direct bij het vuilnis gekieperd, haalt gewoon oude wonden open om daar constant mee geconfronteerd te worden.
In huis ook geen direct zichtbare foto's van overleden familieleden.
Neweve schreef op 14-03-2022 om 08:21:
[..]
Ik vind in zo'n situatie een appje juist fijn. Dat geeft mij de gelegenheid om in mijn tijd te antwoorden/verdrietig te zijn. Bellen doorbreekt wat ik op dat moment aan het doen ben. Overigens mag er best in het appje staan: "denk aan je, wil je vanavond even bellen?". Want dan is het belletje gepland.
Precies, helemaal mee eens. Ik word ook moe van mensen die nu zelfs bij een appje erbij zetten: ik hoop niet dat ik stoor.... En andersom: dan stuur ik een appje met een vraag en dan krijg ik terug: Sorry ik heb het nu heel druk.
Het hele principe van mailen of appen is gewoon: je reageert als je daar tijd voor hebt. Juist daarom bel ik niet. Dan moet je opnemen en je taken onderbreken.
Coreopsis schreef op 13-03-2022 om 20:08:
[..]
Geloof het of niet, maar de tieners en jongvolwassenen van tegenwoordig hebben bijna allemaal een soort bel-angst. Ze appen zich een ongeluk, plaatsen eindeloos filmpjes en fotos van alles en niets op instagram, tiktok, snapchat. Maar béllen? Dat is voor boomers. Net als Facebook.
Voel ik me ineens toch weer een stuk jonger met mijn 40+. Ik haat bellen echt. Inderdaad richting belangst. Ik wil mensen aan kunnen kijken als ik met ze praat. Of appen zodat ik juist over antwoorden na kan denken. Maar bellen, ik krijg letterlijk het zweet als ik mijn telefoon hoor rinkelen.
to, zoals ik jouw bericht lees komt alles wat je overweegt uit een goed hart. Dat is het belangrijkste.
Vraag wat ze het liefste willen. En dan misschien juist week van tevoren, zodat je er zelf ook nog op kan anticiperen. En willen ze niks, dan is dat ook een prima antwoord.
Sterkte, want het verdriet van een ander zien in zo'n situatie is ook zwaar. En ongetwijfeld zul je zelf ook een gemis te dragen hebben.
kenfan schreef op 14-03-2022 om 09:55:
Oprechte aandacht is zoveel waardevoller dan iets materieels in mijn ogen.
....niemand meer was die onvoorwaardelijk van je hield, bij wie je altijd terecht kon. Het zou mooi zijn als jullie dat als familie kunnen bieden. Niet alleen nu, maar ook later. Ik heb een hele lieve tante bij wie ik me nog steeds altijd graag een beetje laat bemoederen.
((Kenfan))
Wat een rake woorden.
En wat vreselijk verdrietig, pas 15 en 18 - en tien jaar later jullie tweede ouder.
Onvoorwaardelijke aandacht en liefde. Daar kan niks tegenop.
Diepe zucht.
