Boze 18 jarige zoon
Onze jongste zoon is bijna 18 jaar en is al 2 jaar boos op ons. Wij zijn toen verhuist naar een dorp verderop en dat is het moment waar de boosheid en irritatie begon. Natuurlijk niet continu, maar wel heel veel. En ik vraag me af hoe het zou zijn als we niet waren verhuist, waarschijnlijk hetzelfde maar dan door een andere reden. Zijn karakter is heel erg gesloten, het is heel lastig om met hem te praten. Want ik weet ook wel dat achter die boosheid waarschijnlijk verdriet of frustratie zit. Hij irriteert zich zo ontzettend aan ons, we kunnen werkelijk niks goed doen. We lopen soms echt op eieren om hem maar niet te prikkelen. En ik heb vanalles geprobeerd, praten, boos worden (want soms is ie echt niet respectvol), belonen/straffen. Er is niet doorheen te komen. Ik zit nu op het punt dat ik denk, misschien is het wel beter als hij op zichzelf gaat wonen. Ik zou het verschrikkelijk vinden aan 1 kant, maar aan de andere kant ook heerlijk. Hij zegt zelf ook vaak dat ie liever niet thuis is. Ik vind dat echt heel verdrietig. Hij was laatst 1 week op vakantie met vrienden en toen viel het ons op hoe ontspannen de sfeer thuis was. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. We proberen het negatieve gedrag zoveel mogelijk te negeren en positief gedrag te benoemen. En af en toe wat humor erin te gooien. Ook wel eens geprobeerd dat hij met iemand anders gaat praten, maar dat wilt hij allemaal niet. Het is zo’n negatieve spiraal waar we soms inzitten en daar komen we steeds lastiger uit. Herkent iemand dit of iemand evt nog tips?
Achter boosheid gaat vaak een depressie schuil. Dat las ik onlangs in een boek over kinderen leren omgaan met boosheid. Bij kinderen en jongeren is een depressie minder goed te herkennen. Die verhuizing kan best een bepaalde depressie veroorzaakt hebben. Een verhuizing is op zich al ingrijpend. Misschien voelde hij zich onbegrepen en afgewezen in zijn teleurstelling daar over. Misschien hadden jullie door de drukte rond de verhuizing ook minder tijd voor hem en zijn gevoelens.
Ik denk dat de verhuizing op zich na twee jaar niet langer de reden van zijn boosheid is. Eerder de veranderde verhouding tussen jullie. Door zijn boosheid is die verhouding vrijwel zeker nog verder verslechterd. Ik zoek straks op of het boek ook oplossingen geeft.
Zelf zou ik ook niet willen dat de zoon om zo'n negatieve reden het huis verlaat. Hoe moet je dan samen verder? Zeker als er een depressie achter zit, moet het voelen of je hem dubbel straft. Eerst werken aan de onderlinge verstandhouding, lijkt mij.
Nou, één dorp verderop is nu ook weer geen onoverbrugbare afstand en over het algemeen kun je dan gewoon op dezelfde school en sportclub blijven en je vrienden blijven zien. Dat hij die verhuizing niet leuk vond, dat kan. Dat legitimeert geen volkomen asociaal en respectloos gedrag naar jullie toe alsof jullie à la Ik Vertrek naar een bouwval/ruïne in een half ontwikkelingsland zijn verhuisd.
Ook als kind een diagnose heeft, is dat gedrag niet oké. Een diagnose betekent niet dat je nergens meer wat van mag zeggen en nergens grenzen aan hoeft te stellen.
Ik zou je zoon adviseren om zich vast in te schrijven bij de woningbouw. En in gesprek te gaan over zijn frustraties en wat jullie daar aan kunnen doen. Niet dat je daarin overal tegemoet moet komen, maar het er samen over hebben kan wel duidelijkheid scheppen in verwachtingen en frustraties.
rionyriony schreef op 14-08-2024 om 15:27:
[..]
Al twee jaar denkt hij dat hij gelijk heeft en dat is echt zó lang dat ik denk dat daar een grond voor moet zijn.
Dat kan, maar is geen enkel excuus voor dit gedrag. Hier komt hij straks in de grote boze wereld niet ver mee.
Wilmamaa schreef op 14-08-2024 om 16:15:
Achter boosheid gaat vaak een depressie schuil. Dat las ik onlangs in een boek over kinderen leren omgaan met boosheid. Bij kinderen en jongeren is een depressie minder goed te herkennen. Die verhuizing kan best een bepaalde depressie veroorzaakt hebben. Een verhuizing is op zich al ingrijpend. Misschien voelde hij zich onbegrepen en afgewezen in zijn teleurstelling daar over. Misschien hadden jullie door de drukte rond de verhuizing ook minder tijd voor hem en zijn gevoelens.
Ik denk dat de verhuizing op zich na twee jaar niet langer de reden van zijn boosheid is. Eerder de veranderde verhouding tussen jullie. Door zijn boosheid is die verhouding vrijwel zeker nog verder verslechterd. Ik zoek straks op of het boek ook oplossingen geeft.
Ja dat is het precies denk ik….het lijkt ook wel of hij er zelf niet uit komt
Wilmamaa schreef op 14-08-2024 om 16:19:
Zelf zou ik ook niet willen dat de zoon om zo'n negatieve reden het huis verlaat. Hoe moet je dan samen verder? Zeker als er een depressie achter zit, moet het voelen of je hem dubbel straft. Eerst werken aan de onderlinge verstandhouding, lijkt mij.
nee dat wil ik echt. Prima als kinderen uitvliegen, maar niet op zo’n negatieve manier.
Wilmamaa schreef op 14-08-2024 om 16:15:
Achter boosheid gaat vaak een depressie schuil. Dat las ik onlangs in een boek over kinderen leren omgaan met boosheid. Bij kinderen en jongeren is een depressie minder goed te herkennen. Die verhuizing kan best een bepaalde depressie veroorzaakt hebben. Een verhuizing is op zich al ingrijpend. Misschien voelde hij zich onbegrepen en afgewezen in zijn teleurstelling daar over. Misschien hadden jullie door de drukte rond de verhuizing ook minder tijd voor hem en zijn gevoelens.
Ik denk dat de verhuizing op zich na twee jaar niet langer de reden van zijn boosheid is. Eerder de veranderde verhouding tussen jullie. Door zijn boosheid is die verhouding vrijwel zeker nog verder verslechterd. Ik zoek straks op of het boek ook oplossingen geeft.
Dit is precies wat ik dacht. Geen enkel kind wil zich steeds zo boos voelen. Bij mijn kind was de boosheid (en echt wel wat heftiger dan TO beschrijft) een symptoom van een flinke depressie. Natuurlijk ga je een kind dan niet de deur uit zetten.
Ik schrik een beetje van de harde reacties en het gebrek aan bereidheid van sommigen om in te leven in de belevingswereld een jongere. Geen laag iq of diagnose, dan moet je je maar normaal gedragen? En een dorp verder is ook weer niet zo'n ramp? Kennelijk was deze verhuizing voor de zoon van TO een heftige verandering op een leeftijd die voor veel jongeren lastig is.
Jullie zijn niet naar de andere kant van het land gegaan he? En daarnaast is hij oud genoeg om zichzelf te verplaatsen. Hij kan zo vaak hij wil mensen opzoeken of zelfstandig contact onderhouden met bekenden. Dit komt heel verwend over. Een kind bepaald niet hoe ouders hun leven vormgeven. Misschien een goede les over omgaan met tegenslagen in het leven. Hij zal in zijn leven nog veel meer echte ellende tegenkomen. Als hij nu al omvalt zal ik maar uitkijken wat er straks nog komt aan echte problemen. Tijd voor een goed gesprek. Hij mag als volwassene straks eigen keuzes maken. Heb begrip voor teleurstelling maar accepteer niet langer vervelend gedrag in huis. Je mag best grenzen stellen. Jullie zijn met meer.
Is de jongen nog bezig met een opleiding of werkt hij? Als hij klaar is met de opleiding, kan een baan hem doen inzien hoe prettig het is nog even thuis te kunnen wonen ipv je salaris uitgeven aan huur. Werk hem niet de deur uit, maar geef hem de tijd om te wennen aan de groei naar jongvolwassene en alle uitdagingen die daarbij horen. Geef hem nog wat stabiliteit ondanks zijn nukken.
Izza schreef op 14-08-2024 om 21:14:
Jullie zijn niet naar de andere kant van het land gegaan he? En daarnaast is hij oud genoeg om zichzelf te verplaatsen. Hij kan zo vaak hij wil mensen opzoeken of zelfstandig contact onderhouden met bekenden. Dit komt heel verwend over. Een kind bepaald niet hoe ouders hun leven vormgeven. Misschien een goede les over omgaan met tegenslagen in het leven. Hij zal in zijn leven nog veel meer echte ellende tegenkomen. Als hij nu al omvalt zal ik maar uitkijken wat er straks nog komt aan echte problemen. Tijd voor een goed gesprek. Hij mag als volwassene straks eigen keuzes maken. Heb begrip voor teleurstelling maar accepteer niet langer vervelend gedrag in huis. Je mag best grenzen stellen. Jullie zijn met meer.
Ik denk dat het uitgangspunt van 'verwend gedrag' en dat dit een goede les is over omgaan met tegenslagen dmv een goed gesprek (met risico dat dit eerder een preek zal zijn) niet echt passend zijn. Ik zou eerder denken dat de zoon van TO om wat voor reden dan ook moeite heeft met zich aanpassen aan deze verandering. Daar kan van alles aan ten grondslag liggen, en niet elke kind zit hetzelfde in elkaar. Ik zou proberen te achterhalen hoe kind zich gevoeld heeft, toen en de afgelopen tijd. Wat gaat er in hem om? Waar loopt hij tegenaan. Voelt hij zich niet gezien en gehoord?
Maar ik begrijp uit TO's bericht dat haar zoon nogal gesloten is. Super lastig, en ik zou daarom niet insteken op een gesprek en tegenover elkaar zitten, maar eerder de verbinding zoeken door samen leuke momenten te hebben, te investeren in een relatie. Tijdens activiteiten waar je niet tegenover elkaar zit, komen vaak meer gesprekken op gang. Hoewel het ook goed kan zijn om te vragen hoe het nu echt met hem gaat.
Hoe reageerde je zoon toen hij 16 was toen jullie hem vertelden dat het gezin ging verhuizen?
Kon je toendertijd nog met hem praten?
Had hij vrienden? Lag hij goed in de groep?
Waterfles schreef op 15-08-2024 om 06:38:
Hoe reageerde je zoon toen hij 16 was toen jullie hem vertelden dat het gezin ging verhuizen?
Kon je toendertijd nog met hem praten?
Had hij vrienden? Lag hij goed in de groep?
Toen was het eigenlijk oké, maar ik merkte toen we eenmaal verhuist waren dat hij het er heel moeilijk mee had. Je kunt vantevoren vanalles bedenken, maar in de praktijk komt je gevoel erbij en hij had het moeilijk.
Mir1975 schreef op 15-08-2024 om 08:17:
[..]
Toen was het eigenlijk oké, maar ik merkte toen we eenmaal verhuist waren dat hij het er heel moeilijk mee had. Je kunt vantevoren vanalles bedenken, maar in de praktijk komt je gevoel erbij en hij had het moeilijk.
Ik denk dat hij het nog steeds heel moeilijk heeft. Die verhuizing heeft nog steeds gevolgen voor hem waar hij last van heeft. Gevolgen die hij voor de verhuizing en midden in de puberteit niet goed kon inschatten en die nu meer negatieve impact hebben dan toen verwacht door hem.
Nee, ik vind niet dat je kunt stellen dat hij het moeilijk heeft door de verhuizing. Deze jongen heeft blijkbaar heel veel moeite met veranderingen, met omgaan met emotie en blijft heel erg hangen in emotie. Heeft hij sowieso altijd al een wat negatieve instelling? Onzekerheid?
Dit is echt een probleem wat voor het grootste deel in hem zit. Het is niet handig om dat te ontkennen, want dan wordt niet duidelijk dat hij echt met zichzelf aan de slag moet. Jullie kunnen hem helpen door heel duidelijk grenzen aan te geven. Zijn gedrag is niet normaal en hij moet zich leren aan te passen. Ik vermoed dat hij hulp nodig heeft.
Ik vond trouwens de opmerking van iemand dat hij zo lang boos is dat hij dat hij 'waarschijnlijk een goede grond' daarvoor heeft volkomen belachelijk en schadelijk voor TS. Je zou je nog schuldig gaan voelen omdat je een paar jaar geleden verhuisd bent. Kom op zeg!
