Boze 18 jarige zoon
Onze jongste zoon is bijna 18 jaar en is al 2 jaar boos op ons. Wij zijn toen verhuist naar een dorp verderop en dat is het moment waar de boosheid en irritatie begon. Natuurlijk niet continu, maar wel heel veel. En ik vraag me af hoe het zou zijn als we niet waren verhuist, waarschijnlijk hetzelfde maar dan door een andere reden. Zijn karakter is heel erg gesloten, het is heel lastig om met hem te praten. Want ik weet ook wel dat achter die boosheid waarschijnlijk verdriet of frustratie zit. Hij irriteert zich zo ontzettend aan ons, we kunnen werkelijk niks goed doen. We lopen soms echt op eieren om hem maar niet te prikkelen. En ik heb vanalles geprobeerd, praten, boos worden (want soms is ie echt niet respectvol), belonen/straffen. Er is niet doorheen te komen. Ik zit nu op het punt dat ik denk, misschien is het wel beter als hij op zichzelf gaat wonen. Ik zou het verschrikkelijk vinden aan 1 kant, maar aan de andere kant ook heerlijk. Hij zegt zelf ook vaak dat ie liever niet thuis is. Ik vind dat echt heel verdrietig. Hij was laatst 1 week op vakantie met vrienden en toen viel het ons op hoe ontspannen de sfeer thuis was. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. We proberen het negatieve gedrag zoveel mogelijk te negeren en positief gedrag te benoemen. En af en toe wat humor erin te gooien. Ook wel eens geprobeerd dat hij met iemand anders gaat praten, maar dat wilt hij allemaal niet. Het is zo’n negatieve spiraal waar we soms inzitten en daar komen we steeds lastiger uit. Herkent iemand dit of iemand evt nog tips?
Geen etiket ? Normaal iq ?
Zo ja dan normaal doen en anders is daar het gat van de deur .
Lijkt me heel goed als hij op zichzelf gaat wonen. Waarom zou dat verschrikkelijk zijn? Dit is toch geen doen zo, en het is de natuurlijke gang van zaken dat kinderen uitvliegen.
De een wat eerder dan de ander, soms noodgedwongen eerder en soms noodgedwongen later, maar het hoort wel zo te gaan en het kan een enorme opluchting zijn om niet meer met meerdere kapiteins op één schip te zitten. Laten jullie hem wel alleen thuis als jullie op vakantie gaan? Dan heeft hij nl ook even lucht.
Wij wonen hier nu nog met 3 volwassen kinderen in huis, na dit weekend nog 2, en die staan echt te juichen als mijn man en ik een paar dagen weggaan, en liefst zijn ze stuk voor stuk alleen thuis maar dat lukt maar zelden.
Het is een voortdurende strijd om het huis en ik snap het zo goed, want ik vind het ook heerlijk als iedereen een dagje weg is.
Als jij dat zo afschuwelijk vindt, de gedachte dat hij weg gaat, snap ik wel dat hij daar niet over wil praten.
En meestal hebben jongeren sowieso geen zin in een "gesprek" omdat dat dan alleen gaat over alles wat zij fout doen en moeten veranderen. Je zou eens kunnen beginnen met hem vragen wat hij zou willen dat jullie anders doen. Grote kans dat hij dan zegt: mij met rust laten. En dat doe je dan.
Even uit eigen ervaring: de eerste keer dat wij niet met 4 maar met 3 kinderen op vakantie gingen, was een enorme opluchting. Ik vond het bijna gewoon vlak en saai eigenlijk. Toen voelden we echt hoeveel druk de oudste op het gezin legde. Ik vind het nog altijd moeilijk dat ze niet meer thuis woont, want ik mis haar vaak. Maar het is echt een enorme verbetering geweest voor iedereen en voor alle onderlinge relaties. Ze waarderen trouwens ook veel meer wat je allemaal voor ze deed 
.
zodra het kan inschrijven voor een huurwoning en op zoek gaan naar een kamer.
Onze oudste was er op die leeftijd ook echt aan toe en was nog net geen 18 toen ze ging. En het was echt niet zo dat ze zo'n hekel had aan ons, maar gewoon toe aan uitvliegen. En wij waren er ook aan toe dat ze uitvloog.
Jongste steekt wat anders in elkaar en leeft ook veel op zijn kamer. Ik denk dat hij langer zal blijven plakken, ook omdat er geen in de weg lopende zus meer is, maar hem schrijven we ook overal in zodra het kan.
Bij de SSH kan dat al vanaf 16 jaar.
Woonruimte krijgen is lastig, maar niet onmogelijk en het ermee bezig zijn is ook al leuk.
Misschien is het gewoon simpelweg weg zo dat hij zijn oude vrienden mist, en het na de verhuizing moeilijk is aansluiting te vinden bij nieuwe. Kan je in dat geval weinig mee.
Hij is boos en verdrietig sinds de verhuizing naar een dorp verderop. Op je 16e verhuizen kan een lastige leeftijd zijn. Moest hij van school veranderen, vrienden achterlaten, sport opgeven?
Of hij er aan toe is om een eigen plek te zoeken weet ik niet, heeft hij überhaupt de inkomsten om dat te kunnen betalen?
Ik zou er ook verdrietig van worden, maar "je bent nu 18 jaar en we hebben liever dat je gaat" vind ik nog verdrietiger.
Is het dorp heel ver weg? Mijn middelste zoon heeft in zijn oude dorp een vriendengroep aangehouden waar hij regelmatig in het weekend was. Inmiddels woont hij daar weer, met vrouw en kinderen. Terwijl ik hem eerder daar weg heb gehaald omdat hij op school gepest werd. Het kan verkeren.
Heeft hij dus vrienden in zijn oude dorp, had hij een clubje, is er zicht op waar hij vervolgonderwijs gaat volgen? Het verleden is één ding. Waar wil hij met zijn toekomst naartoe?
Tsjor
Even los van elkaar zijn tijdens die week vakantie, was blijkbaar voor iedereen fijn.
In hoeverre kan je in de thuissituatie zorgen dat jullie dagen wat minder door elkaar bepaald worden?
Ik vind dat er vaak veel excuses worden gezocht voor gedrag wat je eigenlijk gewoon niet hoeft te accepteren. Vervelend voor hem dat hij naar een dorp verder is verhuisd, maar nog altijd gewoon jullie keuze. Hij heeft zich daar in te schikken. Het is ook niet zo dat hij naar de andere kant van het land heeft moeten verhuizen.
Al 2 jaar boos zijn op jullie met daarbij onacceptabel gedrag is wat mij betreft heel veel bruggen te ver. Ik zou zeggen: of hij doet normaal of daar is de deur. Misschien tijd om eens flink je grens te laten zien i.p.v. hem met fluwelen handschoentjes aan te pakken.
Ik zou vragen om een wensenlijstje te maken wat betreft het gedrag van de anderen. Op een zakelijke toon. Zodat je weet wat hem het meeste triggert. Niet om hem dan te gaan ontwijken of te gaan veranderen, maar om zijn gedachtegang een beetje te begrijpen. Ik was geloof ik geen vervelende puber, maar ik kon exploderen als bleek dat mijn moeder me totaal niet begreep. En daardoor voelde ik me vreselijk schuldig want ze bedoelde het goed, uiteraard. Dat doen haast alle moeders.
AnnaPollewop schreef op 14-08-2024 om 12:58:
Lijkt me heel goed als hij op zichzelf gaat wonen. Waarom zou dat verschrikkelijk zijn? Dit is toch geen doen zo, en het is de natuurlijke gang van zaken dat kinderen uitvliegen.
De een wat eerder dan de ander, soms noodgedwongen eerder en soms noodgedwongen later, maar het hoort wel zo te gaan en het kan een enorme opluchting zijn om niet meer met meerdere kapiteins op één schip te zitten. Laten jullie hem wel alleen thuis als jullie op vakantie gaan? Dan heeft hij nl ook even lucht.
Wij wonen hier nu nog met 3 volwassen kinderen in huis, na dit weekend nog 2, en die staan echt te juichen als mijn man en ik een paar dagen weggaan, en liefst zijn ze stuk voor stuk alleen thuis maar dat lukt maar zelden.
Het is een voortdurende strijd om het huis en ik snap het zo goed, want ik vind het ook heerlijk als iedereen een dagje weg is.
Als jij dat zo afschuwelijk vindt, de gedachte dat hij weg gaat, snap ik wel dat hij daar niet over wil praten.
En meestal hebben jongeren sowieso geen zin in een "gesprek" omdat dat dan alleen gaat over alles wat zij fout doen en moeten veranderen. Je zou eens kunnen beginnen met hem vragen wat hij zou willen dat jullie anders doen. Grote kans dat hij dan zegt: mij met rust laten. En dat doe je dan.Even uit eigen ervaring: de eerste keer dat wij niet met 4 maar met 3 kinderen op vakantie gingen, was een enorme opluchting. Ik vond het bijna gewoon vlak en saai eigenlijk. Toen voelden we echt hoeveel druk de oudste op het gezin legde. Ik vind het nog altijd moeilijk dat ze niet meer thuis woont, want ik mis haar vaak. Maar het is echt een enorme verbetering geweest voor iedereen en voor alle onderlinge relaties. Ze waarderen trouwens ook veel meer wat je allemaal voor ze deed
Ik vind het uiteraard prima als ze op zichzelf gaan wonen, maar ik vind het zo jammer dat hij dit zou doen uit bozigheid naar ons. Maar goed misschien moet ik dat wat loslaten. Wij zijn dadelijk in september 2 weekjes op vakantie en hij kan ons niet wachten tot we weg zijn.
Alice12 schreef op 14-08-2024 om 15:09:
.
Al 2 jaar boos zijn op jullie met daarbij onacceptabel gedrag is wat mij betreft heel veel bruggen te ver. Ik zou zeggen: of hij doet normaal of daar is de deur. Misschien tijd om eens flink je grens te laten zien i.p.v. hem met fluwelen handschoentjes aan te pakken.
Al twee jaar denkt hij dat hij gelijk heeft en dat is echt zó lang dat ik denk dat daar een grond voor moet zijn.
rionyriony schreef op 14-08-2024 om 15:27:
[..]
Al twee jaar denkt hij dat hij gelijk heeft en dat is echt zó lang dat ik denk dat daar een grond voor moet zijn.
Maar dat is dan toch geen vrij brief voor asociaal gedrag .
Roos55 schreef op 14-08-2024 om 15:37:
[..]
Maar dat is dan toch geen vrij brief voor asociaal gedrag .
Nee natuurlijk niet, dat weet je op dat moment ook wel, maar de woedeimpuls is enorm en dat krijgt de overhand.
Om zó lang boos op iemand te zijn moet je die persoon wel heel belangrijk vinden.
Mir1975 schreef op 14-08-2024 om 15:23:
[..]
Ik vind het uiteraard prima als ze op zichzelf gaan wonen, maar ik vind het zo jammer dat hij dit zou doen uit bozigheid naar ons. Maar goed misschien moet ik dat wat loslaten. Wij zijn dadelijk in september 2 weekjes op vakantie en hij kan ons niet wachten tot we weg zijn.
Soms is die bozigheid nodig om los te komen van thuis.
Ik herken het wel en hier kwam het echt prima in orde op den duur
