Boze 18 jarige zoon
Onze jongste zoon is bijna 18 jaar en is al 2 jaar boos op ons. Wij zijn toen verhuist naar een dorp verderop en dat is het moment waar de boosheid en irritatie begon. Natuurlijk niet continu, maar wel heel veel. En ik vraag me af hoe het zou zijn als we niet waren verhuist, waarschijnlijk hetzelfde maar dan door een andere reden. Zijn karakter is heel erg gesloten, het is heel lastig om met hem te praten. Want ik weet ook wel dat achter die boosheid waarschijnlijk verdriet of frustratie zit. Hij irriteert zich zo ontzettend aan ons, we kunnen werkelijk niks goed doen. We lopen soms echt op eieren om hem maar niet te prikkelen. En ik heb vanalles geprobeerd, praten, boos worden (want soms is ie echt niet respectvol), belonen/straffen. Er is niet doorheen te komen. Ik zit nu op het punt dat ik denk, misschien is het wel beter als hij op zichzelf gaat wonen. Ik zou het verschrikkelijk vinden aan 1 kant, maar aan de andere kant ook heerlijk. Hij zegt zelf ook vaak dat ie liever niet thuis is. Ik vind dat echt heel verdrietig. Hij was laatst 1 week op vakantie met vrienden en toen viel het ons op hoe ontspannen de sfeer thuis was. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. We proberen het negatieve gedrag zoveel mogelijk te negeren en positief gedrag te benoemen. En af en toe wat humor erin te gooien. Ook wel eens geprobeerd dat hij met iemand anders gaat praten, maar dat wilt hij allemaal niet. Het is zo’n negatieve spiraal waar we soms inzitten en daar komen we steeds lastiger uit. Herkent iemand dit of iemand evt nog tips?
Achter boosheid gaat vaak een depressie schuil. Dat las ik onlangs in een boek over kinderen leren omgaan met boosheid. Bij kinderen en jongeren is een depressie minder goed te herkennen. Die verhuizing kan best een bepaalde depressie veroorzaakt hebben. Een verhuizing is op zich al ingrijpend. Misschien voelde hij zich onbegrepen en afgewezen in zijn teleurstelling daar over. Misschien hadden jullie door de drukte rond de verhuizing ook minder tijd voor hem en zijn gevoelens.
Ik denk dat de verhuizing op zich na twee jaar niet langer de reden van zijn boosheid is. Eerder de veranderde verhouding tussen jullie. Door zijn boosheid is die verhouding vrijwel zeker nog verder verslechterd. Ik zoek straks op of het boek ook oplossingen geeft.
Zelf zou ik ook niet willen dat de zoon om zo'n negatieve reden het huis verlaat. Hoe moet je dan samen verder? Zeker als er een depressie achter zit, moet het voelen of je hem dubbel straft. Eerst werken aan de onderlinge verstandhouding, lijkt mij.
Nou, één dorp verderop is nu ook weer geen onoverbrugbare afstand en over het algemeen kun je dan gewoon op dezelfde school en sportclub blijven en je vrienden blijven zien. Dat hij die verhuizing niet leuk vond, dat kan. Dat legitimeert geen volkomen asociaal en respectloos gedrag naar jullie toe alsof jullie à la Ik Vertrek naar een bouwval/ruïne in een half ontwikkelingsland zijn verhuisd.
Ook als kind een diagnose heeft, is dat gedrag niet oké. Een diagnose betekent niet dat je nergens meer wat van mag zeggen en nergens grenzen aan hoeft te stellen.
Ik zou je zoon adviseren om zich vast in te schrijven bij de woningbouw. En in gesprek te gaan over zijn frustraties en wat jullie daar aan kunnen doen. Niet dat je daarin overal tegemoet moet komen, maar het er samen over hebben kan wel duidelijkheid scheppen in verwachtingen en frustraties.
rionyriony schreef op 14-08-2024 om 15:27:
[..]
Al twee jaar denkt hij dat hij gelijk heeft en dat is echt zó lang dat ik denk dat daar een grond voor moet zijn.
Dat kan, maar is geen enkel excuus voor dit gedrag. Hier komt hij straks in de grote boze wereld niet ver mee.
Wilmamaa schreef op 14-08-2024 om 16:15:
Achter boosheid gaat vaak een depressie schuil. Dat las ik onlangs in een boek over kinderen leren omgaan met boosheid. Bij kinderen en jongeren is een depressie minder goed te herkennen. Die verhuizing kan best een bepaalde depressie veroorzaakt hebben. Een verhuizing is op zich al ingrijpend. Misschien voelde hij zich onbegrepen en afgewezen in zijn teleurstelling daar over. Misschien hadden jullie door de drukte rond de verhuizing ook minder tijd voor hem en zijn gevoelens.
Ik denk dat de verhuizing op zich na twee jaar niet langer de reden van zijn boosheid is. Eerder de veranderde verhouding tussen jullie. Door zijn boosheid is die verhouding vrijwel zeker nog verder verslechterd. Ik zoek straks op of het boek ook oplossingen geeft.
Ja dat is het precies denk ik….het lijkt ook wel of hij er zelf niet uit komt
Wilmamaa schreef op 14-08-2024 om 16:19:
Zelf zou ik ook niet willen dat de zoon om zo'n negatieve reden het huis verlaat. Hoe moet je dan samen verder? Zeker als er een depressie achter zit, moet het voelen of je hem dubbel straft. Eerst werken aan de onderlinge verstandhouding, lijkt mij.
nee dat wil ik echt. Prima als kinderen uitvliegen, maar niet op zo’n negatieve manier.
Wilmamaa schreef op 14-08-2024 om 16:15:
Achter boosheid gaat vaak een depressie schuil. Dat las ik onlangs in een boek over kinderen leren omgaan met boosheid. Bij kinderen en jongeren is een depressie minder goed te herkennen. Die verhuizing kan best een bepaalde depressie veroorzaakt hebben. Een verhuizing is op zich al ingrijpend. Misschien voelde hij zich onbegrepen en afgewezen in zijn teleurstelling daar over. Misschien hadden jullie door de drukte rond de verhuizing ook minder tijd voor hem en zijn gevoelens.
Ik denk dat de verhuizing op zich na twee jaar niet langer de reden van zijn boosheid is. Eerder de veranderde verhouding tussen jullie. Door zijn boosheid is die verhouding vrijwel zeker nog verder verslechterd. Ik zoek straks op of het boek ook oplossingen geeft.
Dit is precies wat ik dacht. Geen enkel kind wil zich steeds zo boos voelen. Bij mijn kind was de boosheid (en echt wel wat heftiger dan TO beschrijft) een symptoom van een flinke depressie. Natuurlijk ga je een kind dan niet de deur uit zetten.
Ik schrik een beetje van de harde reacties en het gebrek aan bereidheid van sommigen om in te leven in de belevingswereld een jongere. Geen laag iq of diagnose, dan moet je je maar normaal gedragen? En een dorp verder is ook weer niet zo'n ramp? Kennelijk was deze verhuizing voor de zoon van TO een heftige verandering op een leeftijd die voor veel jongeren lastig is.
Jullie zijn niet naar de andere kant van het land gegaan he? En daarnaast is hij oud genoeg om zichzelf te verplaatsen. Hij kan zo vaak hij wil mensen opzoeken of zelfstandig contact onderhouden met bekenden. Dit komt heel verwend over. Een kind bepaald niet hoe ouders hun leven vormgeven. Misschien een goede les over omgaan met tegenslagen in het leven. Hij zal in zijn leven nog veel meer echte ellende tegenkomen. Als hij nu al omvalt zal ik maar uitkijken wat er straks nog komt aan echte problemen. Tijd voor een goed gesprek. Hij mag als volwassene straks eigen keuzes maken. Heb begrip voor teleurstelling maar accepteer niet langer vervelend gedrag in huis. Je mag best grenzen stellen. Jullie zijn met meer.
