Afstromen door overlijden oma.

misschien is de vraag al beantwoord, maar vind jij dit erg of je kind? En in welke mate? Op een mensenleven maakt 2-3 jaar meer onderwijs niks uit. Opnieuw beginnen kan heel pijnlijk zijn, maar ook een opluchting. Ik krijg het gevoel uit jouw berichten dat jij je enorm miskent voelt, vanuit het niets. Maar het is niet vanuit het niets. En het “maar” de middelbare school. Shit gets better. Het kan voor je kind ook heel fijn zijn als die zo erg in rouw is, om even achterover te leunen en qua onderwijs niet aan hoge verwachtingen te voldoen 

KimVeerman schreef op 26-07-2024 om 01:56:

[..]

Kwam dit doordat je een exact vakkenpakket had? Ik merk dat als je interesse ligt bij exacte vakken je niet veel hebt met vakken als geschiedenis en aardrijkskunde. Zelfs niet met talen. Maar de scholen kijken dus niet naar wiskunde en natuurkunde, of iemand hier goed in is.

Ja, ik kan niet automatiseren, dus de talen waren een verschrikking in de onderbouw. Geen moeite met geschiedenis en aardrijkskunde (behalve topografie). Toen ik me in de bovenbouw eindelijk kon concentreren op wat ik wel goed kon gingen mijn cijfers spectacair omhoog. Dus daarom kon ik die stap maken van 4 havo naar 5 vwo. Overigens zelfs Engels met een 8 afgesloten, want voor het eindexamen hoef je geen eindeloze rijen van woordjes uit het hoofd te leren.

Daglicht, maar dan heb je het over 3 havo. En blijven zitten in 4 havo is zo ongeveer een natuurlijk proces. Het ligt erg aan de analyse van wat het probleem is. Blijkbaar hebben de docenten gezien dat je meer mogelijkheden had zodra je een vakkenpakket kon kiezen. Het is gelukkig niet zo dat de inzet van ouders bepalend is voor het niveau (alhoewel ik me ook wel een keer bovenmatig heb ingespannen, met succes).
Verder zie ik aan de ontwikkeling van mijn kinderen dat havo (of vwo) niet zo'n voordeel is. VMBO-MBO betekent dat kinderen op jongere leeftijd beginnen met werken, geen of weinig studieschuld hebben (ik ben geen rijke ouder), dat ze op de werkvloer hun weg vinden al naar gelang hun interesse en kwaliteiten en dan, zo rond hun 30ste er beter voor staan: geen studieschuld, zelfs al een eigen huis, veel werkervaring op verschillende vlakken, dus meer perspectieven, en als ze verder willen leren zijn ze goed gemotiveerd. Havo/HBO betekent studieschuld, later op de arbeidsmarkt, vaak met één beroep en als dat niet lukt dan eigenlijk niets.
Het verschil is vooral een bepaald type leren, niet eens intelligentie, maar hoe leert iemand. Daarin zit voor mij het grote verschil. Die intelligentie neem je altijd mee, ook op de werkvloer.

Tsjor

tsjor schreef op 26-07-2024 om 07:27:

. Blijkbaar hebben de docenten gezien dat je meer mogelijkheden had zodra je een vakkenpakket kon kiezen. Het is gelukkig niet zo dat de inzet van ouders bepalend is voor het niveau (alhoewel ik me ook wel een keer bovenmatig heb ingespannen, met succes).

Nee mijn moeder had dat gezien, het advies van de docenten was 4 mavo.

Kim, kan het zijn dat je op basis van de boeken concludeerde dat je dochter VWO deed en dat je daar ook zo over gesproken hebt met haar, waardoor 'de val' nu nog veel groter is?
Wat betreft rouw en school, zoals je zelf merkt zijn er heel veel verschillen tussen mensen hoe iemand met rouw omgaat. Ik ben voor een splitsing tussen verantwoordelijkheden van school en van ouders. Begeleiding bij rouwverwerking van kinderen is in principe iets voor ouders, niet voor school. Het kan zijn dat het gevolgen heeft voor school, bijvoorbeeld als je vrij wil hebben voor de uitvaart. Maar school heeft ook een eigen verantwoordelijkheid. Ik kreeg geen vrij van mijn examens toen mijn opa begraven werd, daar ligt de grens van school. Als je daar overheen wil stappen heeft dat gevolgen, niet deelnemen aan en examen betekent niet slagen. Daar kun je als ouder dan weer voor kiezen. Het kan ook zijn dat de resultaten een bepaalde periode slecht zijn, dan kun je daarover in gesprek met school met de vraag: wat kunnen we daar nu aan doen. Maar uiteindelijk heb je te maken met protocollen van school en de gevolgen daarvan.

Tsjor

Daglichtlamp schreef op 26-07-2024 om 07:31:

[..]

Nee mijn moeder had dat gezien, het advies van de docenten was 4 mavo.

Maar de docenten zijn daarin meegegaan, met de argumenten van je moeder. Zo is het bij mij in elk geval wel gegaan. Ik had argumenten, maar uiteindelijk was het bepalend of school die argumenten overnam.

Tsjor

tsjor schreef op 26-07-2024 om 07:38:

[..]

Maar de docenten zijn daarin meegegaan, met de argumenten van je moeder. Zo is het bij mij in elk geval wel gegaan. Ik had argumenten, maar uiteindelijk was het bepalend of school die argumenten overnam.

Tsjor

In mijn tijd was het gelukkig nog niet de school die de doorslag gaf.

Daglichtlamp schreef op 26-07-2024 om 07:45:

[..]

In mijn tijd was het gelukkig nog niet de school die de doorslag gaf.

Toen ook al, want ik ben daar juist een slachtoffer van.

Jij had het geluk dat de school open stond voor de argumenten van je moeder en hun beslissing wilde heroverwegen en een andere beslissing namen.

School waar ik zat wilde mij koste wat kost houden zodat ik daarna als reclame voor de school kon dienen. Hebben ze toegegeven aan de directie van de nieuwe school toen ik met een bore-out thuis kwam te zitten.

KimVeerman schreef op 25-07-2024 om 21:38:

Ik begrijp de reacties maar al te goed. Het lijkt alsof ik als ouder het niet kan accepteren, maar dit is niet zo. Ik ben positief en heb het meteen al geaccepteerd, alle voordelen met haar doorgenomen van VMBO-t.

Mijn vraag gingen meer over het overlijden. Ik kon erg weinig vinden over het omgang met rouw op scholen. Dus over het beleid wat hierin leidend is. Nu begrijp ik na al de reacties dat er gewoon wordt gekeken naar de cijfers en prestaties. En ik zie dat persoonlijke situaties ondergeschikt zijn, want idd heeft iedereen wel iets in z’n leven en uiteindelijk gaat het om het rapport.

Mijn dochter is degene die het niet accepteert, ze heeft nog maar weinig tegenslagen geïncasseerd en nu twee keer in 1 jaar, dus het accepteren duurt wat langer.

De oude klasgenoten zijn heel lief voor haar en de nieuwe klasgenoten kent ze nog niet dus dat komt ook vast wel goed.
Daar ben ik van overtuigd.

Het voelde heel oneerlijk en ik heb het voor haar opgenomen om haar ook te laten zien dat ik achter haar sta. Ik weet zeker dat ze het wel aan zou kunnen, maar ik kan niet toveren 🧚 en dat hoeft ook niet.

Ze gaat van 2havo/vwo naar 3VBMO-t dus ze blijft niet zitten in een 2havo. Ze heeft nu allemaal VWO boeken in de 2havo/vwo klas. Ik snap ook niet helemaal hoe dat werkt… het is heel verwarrend allemaal. Ook met cijfers, ik weet ook niet of ze nou havo of vwo cijfers heeft gekregen.

Voor wat betreft de cijfers, in principe krijg je in zo'n gezamenlijke klas les op het hoogste niveau, maar om op het hoogste niveau te blijven moet je meer dan een 7 (dat was tenminste bij ons de grens) gemiddeld halen. Voor het laagste niveau gaat het om niet te veel onvoldoendes te halen. Om te mogen blijven.

Daglichtlamp schreef op 25-07-2024 om 20:06:

[..]

Ik ben mijn moeder nog steeds dankbaar dat ze ging liggen voor het plan van school om me te laten afstromen naar de mavo toen ik doubleerde in drie havo. Dat is gewoon niet voor alle kinderen een goed idee. (ik heb drie havo opnieuw gedaan, vervolgens 4 havo, en mocht toen 5 havo overslaan en direct naar 5 vwo, ben geslaagd met een 8,3 gemiddeld. Ik was echt niet gelukkig geworden op de mavo. Mijn twee beste jaren op de middelbare school waren die twee jaar op het vwo.

Dat weet je niet, want je bent niet afgestroomd. 

Ik ben dus wel afgestroomd en dat zag ik ook absoluut niet zitten. Hemel en aarde proberen te bewegen, niet voor elkaar gekregen. En uiteindelijk een zoveel leukere tijd op het MAVO gehad dan ik ooit op het HAVO gehad heb. Ongekend.

To ik denk dat je het ook anders kunt zien. Van deze gebeurtenis heeft je dochter hopelijk ook geleerd. Er zullen nog enorm veel tegenslagen en vervelende zaken gebeuren in haar leven. En veel ouders in deze tijd proberen het leven voor hun kinderen zo goed mogelijk te maken. Heel logisch. Maar veel kinderen zijn niet meer gewend om te gaan met tegenslagen die bij het leven horen. Zaken als ziekte, overlijden, scheiding, ontslag of relatieproblemen zijn van alle tijden. Maar tegenwoordig zitten er veel meer jongeren al bij de hulpverlening omdat ze tal van zaken in het leven niet meer aankunnen. Een goede vriend werkt in deze sector en heeft enorme wachtlijsten. Niet alleen met jongeren met ernstige problemen (waar hij eigenlijk voor is) maar ook met zaken die bij het leven horen maar waar men niet meer mee kan omgaan (stress, studiedruk, verbroken relaties etc). 

Leren omgaan met teleurstelling en problemen is een van de grootste uitdagingen in het leven. En het besef dat jij dat echt zelf moet doen in een leven dat niet maakbaar is. 

Elpisto schreef op 26-07-2024 om 10:37:

[..]

Dat weet je niet, want je bent niet afgestroomd.

Ik ben dus wel afgestroomd en dat zag ik ook absoluut niet zitten. Hemel en aarde proberen te bewegen, niet voor elkaar gekregen. En uiteindelijk een zoveel leukere tijd op het MAVO gehad dan ik ooit op het HAVO gehad heb. Ongekend.

Ik zeg ook niet dat dat voor iedereen geldt, maar met mijn iq had dat echt niet gepast. Zoals ik al zei waren mijn beste jaren op het vwo, toen had ik eindelijk klasgenoten waar ik bij paste.

Izza schreef op 26-07-2024 om 10:53:

To ik denk dat je het ook anders kunt zien. Van deze gebeurtenis heeft je dochter hopelijk ook geleerd. Er zullen nog enorm veel tegenslagen en vervelende zaken gebeuren in haar leven. En veel ouders in deze tijd proberen het leven voor hun kinderen zo goed mogelijk te maken. Heel logisch. Maar veel kinderen zijn niet meer gewend om te gaan met tegenslagen die bij het leven horen. Zaken als ziekte, overlijden, scheiding, ontslag of relatieproblemen zijn van alle tijden. Maar tegenwoordig zitten er veel meer jongeren al bij de hulpverlening omdat ze tal van zaken in het leven niet meer aankunnen. Een goede vriend werkt in deze sector en heeft enorme wachtlijsten. Niet alleen met jongeren met ernstige problemen (waar hij eigenlijk voor is) maar ook met zaken die bij het leven horen maar waar men niet meer mee kan omgaan (stress, studiedruk, verbroken relaties etc).

Leren omgaan met teleurstelling en problemen is een van de grootste uitdagingen in het leven. En het besef dat jij dat echt zelf moet doen in een leven dat niet maakbaar is.

Dit vertelt duidelijker wat ik eerder probeerde te zeggen met de vergelijking met de ziekte van mijn kind.  Niet alles is maakbaar of controleerbaar.  En leren accepteren dat iets tegen zit en dan vertrouwen leren krijgen in dat het goed komt is zo veel waard.  Ik hoop dat je dochter over een dik half jaar terugkijkt en dit dan geleerd heeft. Dat je je soms veel te druk loopt te maken over dingen die nu eenmaal zijn wat ze zijn. En dat dat maar een korte momentopname in je leven is.  Daarna loopt je pad verder en je krijgt nieuwe kansen en opportuniteiten.