16 jaar en zwanger

Klopt

'Maar wees eens eerlijk, niemand van ons kon toch echt overzien wat er allemaal ging veranderen met de geboorte van je eerste kind.'

Maar er zijn wat verschillen: ten eerste kregen de meesten van ons een kind nádat we met voorbehoedsmiddelen zijn gestopt en voor degenen onder ons voor wie dat niet zo was: we hoefde zelf niet nog opgevoed te worden en we waren klaar met onze opleiding en onafhankelijk van onze ouders.

Harde woorden

Triva: Dit komt zo hard aan, ik heb niet gezegd dat ik mijn kind het huis uit zou zetten en dat iemand hier durft te suggeren dat ik er een breuk met mijn kind voor over zou hebben vind ik echt te ver gaan===

Ik zei dat dat geen ondenkbaar scenario zou zijn. En dat scenario is niet alleen iets wat in jouw hand ligt. Als je kind weet dat je er zeer negatief tegenover staat, waarom zou je dan bij je ouders blijven? Liever met baby in een goedkope woonruimte met krijgertjes op het gebied van meubels en kleertjes, dan in die sfeer een baby neerzetten.

Er zijn genoeg mensen die kinderen krijgen terwijl ze nog studeren. Als je ouders graag in een verantwoordelijke rol ziet met weloverwogen keuzes, dan valt er iets te zeggen voor ouderschap op 36-plus leeftijd.

Bewust zijn

Deze discussie voor mij niet hypothetisch.

Toen mijn pleegzoon en zijn vriendin me belden omdat ze een probleem hadden, wist ik genoeg. Haar ouders waren niet in beeld. De zijne ook niet, want anders waren wij nooit zijn pleegouders geworden.

Ik was de eerste bij wie ze zich meldden, ik heb heel wat gesprekken met hen gehad.

Ik ben geduldig en respectvol gebleven in alles wat ik gezegd en gedaan heb. Maar ik huilde van binnen omdat ik wist wat de consequenties zouden zijn.
Abortus was echt het enige verstandige. Gezien het stadium kon dat ook gemakkelijk.

Maar zij hadden een onrealistisch optimisme. Ik had net zo goed niets kunnen zeggen, het kwam toch niet aan.

Lang verhaal kort:
De baby is 2 maanden na de geboorte in een pleeggezin geplaatst. Ze mag 1 keer per week bij haar moeder zijn. Want die is onvoldoende in staat gebleken zelfstandig voor het kind te zorgen.

De praktijk viel enorm tegen.

Maar je kunt er niets tegen beginnen. Helemaal niets

Ik hoop vooral dat deze baby in een heel fijn pleeggezin terecht is gekomen, zodat ze er zo min mogelijk schade door oploopt.

En zo,

kan je als ouders geheel voorbereid / ingesteld zijn op de komst van een kind; de babykamer klaar en de crèche geregeld en beide ouders gaan een dag minder.
Alleen zul je moeten omschakelen als het niet volgens ideale beeld verloopt. Dan dien je flexibeler te worden. In huize Franmi is de toekomst net zo onbekend als in elk ander huis. Haar docher en vriend mogen blij zijn met zulke lieve flexibele ouders en broers.

Zo is mijn nicht van 28 onlangs bevallen. Zwangerschap was een verrassing vanwege medische elementen. Maar ze wonen samen, in bezit van en auto en ze hebben allebei een baan. Ze zijn tussendoor getrouwd vanwege de administratieve zekerheden. De eerste maanden moederschap verliep niet volgens plan; ze zit nu in de ziektewet. Maar ze komen er samen uit, met hulp en begrip van ouders.

Ergens vind ik het pijnlijk voor Franmi als ik lees hoe aangeven wordt dat ze vooral ook aan zichzelf moet denken. Ik vermoed dat Franmi dat zelf ook wel inziet.

Triva

Ik vind het uiteraard niet "leuk" dat ik je blijk te kwetsen. Dat is ook niet mijn doel. Maar jouw reacties over dit onderwerp heb je zelf gegeven. Die zijn persoonlijk, jouw mening. En daar reageer ik op mijn beurt op.

Ik vind echt dat je mening nogal ik-gericht over komt. Jij wilt en vindt, maar je lijkt in dit verhaal te vergeten dat een 16- jarige (daar gaat het over) daar iets van kan vinden en jouw mening uit kan leggen als " mijn kind is niet gewenst, ik ben met kind niet gewenst", ik moet hier weg.

Het is een denkbeeldige situatie, dus dit zal je niet letterlijk kunnen gebeuren. Dat geldt ook voor mij. Maar mijn mening heb ik altijd al gehad. Toen zwanger worden denkbaar was geworden, heb ik het daar ook over gehad met mijn dochters en ze op het hart gedrukt dat ze altijd bij ons terecht konden, stel dat... En, ja sorry, die geruststelling voel ik niet in jouw reacties.

tsjor

Het zal vast zo zijn dat er 16/jarigen zijn die het prima kunnen. Het meisje dat ik van nabij zag kon de zorg voor de baby wel aan, maar de bijkomende relatie met de vader van kind niet, het gemis aan vriendinnen evenmin. Dat is een hele nare tijd geweest. Verhaal van Tihama is ook niet vreemd in de praktijk. Tijd geleden was er een documentaire over tienermoeders op tv. Het merendeel van de meiden vond de praktijk totaal anders dan ze verwacht hadden. Al die schattige roze jurkjes, strikjes en speldjes bleken achteraf beter te passen bij een pop dan bij een baby van vlees en bloed.
En ik vind de opmerking dat we tegenwoordig kinderen bewust klein houden een vreemde. Ik laat mijn kinderen behoorlijk vrij, veel keuzes zijn hun eigen, groot worden doe je met vallen en opstaan. Helaas gaat dat laatst minder goed als er een baby is waarvoor gezorgd moet worden.
Ik denk dus dat een tienerouderschap vooral kans van slagen heeft als de ouders van de tienerouder zich er ook ten volle voor inzetten. En dat vraagt dus wel wat van die ouders. Mijn punt was alleen maar dat er erg makkelijk over die rol van ouders heen wordt gestapt. Alsof je een ontaarde ouder zou zijn als het je niet `samen met je kind een team zou vormen` wat ik ergens las.

Alkes.

Maar is er een alternatief?
Je dochter van 16 is zwanger en ze wil het kindje houden. Ik denk persoonlijk helemaal niet eenvoudig over mijn rol, geef direct aan puber schoonzoon niet in huis te nemen. Maar verder?
Zonder hulp gaat een 16 jarige het niet redden, ik vermoed dat ik voor een voldongen feit sta en er moet zijn voor kind en kleinkind.
Ik zal niet direct springen van vreugde en me veel zorgen maken over het jonge stel en de baby. Maar ik zie verder geen alternatieven. Aansturen op abortus of dochter aan haar lot overlaten is voor mij geen alternatief.
Ik weet ook van dichtbij dat dat allemaal geen rozengeur en maneschijn is, maar accepteren van de situatie en de baby niet de dupe laten worden, wat moet je anders?
Er is geen stevige basis, ik zou die toch enigszins willen creëren. Die stevige basis is misschien dat "team" gevoel?

Kaaskopje

Jij ziet duidelijk niet dat je precies andersom doet. Door jouw mening er in te gooien als algemeen iets kan de toekomstige oma die dit draadje leest een schuldgevoel krijgen als ze het niet allemaal zo zonnig in ziet en het allemaal maar even makkelijk doet. Daar ging mijn reactie over. Niet iedereen heeft de ruimte in het huis, de ruimte in het leven en de ruimte in het hart allemaal in die overvloed dat dit even makkelijk te doen is.

Dat jij niet begrijpt dat ik in een algemene situatie op een forum iets anders neer kan zeggen als dat ik zou doen tegen mijn eigen kind en je dingen over mij zegt en mijn kind die enorm hard aan komen doen mij inderdaad pijn. Wat weet je van mij in een situatie waar ik totaal niet in zit? Hoe durf je dingen over mij te zeggen als 'kind uit huis zetten' en 'een breuk verkiezen met mijn kind'?

Sowieso heb ik ook extreem moeite met jouw stukje over hoe iemand omgaat met de miskraam van een ander. Ik vind echt dat je wel twee keer mag nadenken voor je dit soort dingen zegt.

Triva.

En zo is het, we denken keuzes te maken terwijl we niet in de situatie zitten. Niemand roept hier "pro" abortus te zijn en niemand zegt:"ik gooi direct mijn kind de deur uit".

Onze persoonlijke situatie en de onverwachtte komst van een kleinkind kan ik amper inschatten. Sterker, ik heb niet eens een 16 jarige dochter. Jij denkt nu net zoals wij van een afstand. Gelukkig maar

Gewaarschuwd man telt voor twee (ot)

Nadat mijn dochter haar maag had omgekeerd, heb ik haar vanochtend even geattendeerd op het gevaar van verminderde bescherming. Ze is wat ouder, maar ook haar/hun wereld zou op zijn kop staan. Het kan ieder overkomen.

Triva

Misschien heb ik het wat hard gezegd wat de miskraam betreft. Ik heb helaas teveel ervaring met miskramen en een niet levend geboren kindje. Ik weet dus hoe het is. Ik zeg eerlijk dat die ervaring meespeelt bij een onderwerp als dit. Daarom kan ik het niet goed hebben dat een prille zwangerschap wordt afgedaan met een klompje cellen. Zo werkt dat niet in de beleving van iemand die gewenst zwanger is. Je krijgt meteen een kind. En als het misgaat, raak je dat kind kwijt en de toekomstdroom die daar al over was ontstaan. Ik zal een miskraam daarom nooit bagatelliseren. Ik word boos, of ik voel boosheid, als iemand daar laconiek over doet. Datzelfde geldt voor abortus. Ik ben niet voor abortus, maar ik heb begrip voor bepaalde situaties én ik heb niet zoveel te zeggen over een ander, omdat de wet ons de vrijheid geeft om ervoor te kiezen. Maar net als ik bij een miskraam niet goed tegen een laconieke houding kan, zo kan ik dat ook niet bij abortus. Het is al nieuw leven. Ik vind niet dat je daar achteloos mee om zou moeten gaan. Ik heb dáár geen begrip voor.

Wat betreft hoe je zou doen als een (denkbeeldig) kind zwanger blijkt te zijn, is geschreven naar aanleiding van hoe jij hiermee op mij over komt. Uiteraard kan ik het verkeerd interpreteren, maar dat kan dan toch ook komen door hoe jij het verwoord hebt.

Weinig vruchtbaar

De een zit haar opvatting als een morele maatstaf, de ander een andere mening als een persoonlijke aanval. Niet echt een vruchtbare bodem voor een zinnige discussie.

Kaaskopje

" Zo werkt dat niet in de beleving van iemand die gewenst zwanger is."

Spreek niet voor anderen alsjeblieft. Ik denk hier bijvoorbeeld heel anders over, ook na meerdere miskramen.

Alkes

Toen mijn oudste zoon 13 was ging hij ene keer met een vriend naar Amsterdam om een paar dagen met mensen op een boot te gaan vissen. De ouders vand e vriend stonden helemaal klaar, hele familie, allemaal zorgen, samen naar het station (het was aan de andere kant van het land) en uitzwaaien.
Ik was eerst helemaal in de war: wat vreemd! Ik had alleen aan mijn zoon gevraagd of hij zijn portemonnee, mobiele telefoon en een onderbroek bij zich had. Maar toen realiseerde ik me dat mijn reactie vreemd was: ik was al vanaf zijn 10de jaar eraan gewend dat hij alleen met de trein van het oosten van het land naar Amsterdam reisde. De reactie van de ouders van de vriend was normaal: een jongen van 13 (!) alleen met de trein (!) naar Amsterdam (!).
Nou ja, je kunt hier de draadjes erbij halen van nog oudere kinderen die alleen zouden moeten reizen en hoe doen we (ouders) dat nou.
Vanaf dat moment realiseerde ik me dat kinderen veel meer kunnen dan wij toelaten. We houden ze echt klein en afhankelijk. Vroeger tot 18, nu door nood gedwongen vaak nog langer.
Het ene kind is het andere niet, dus niet elke 16-jarige kan beslissingen even weloverwogen nemen. Maar dat laat onverlet dat elke 16-jarige het recht heeft op de eigen lichamelijke integriteit, dus ook als iemand slechte beslissingen neemt heeft iemand het recht om een slechte beslissing te nemen.
Ondertussen zijn er ook mogelijkheden voor jonge moeders, zonder dat ze bij jou in huis komen wonen. Dit: 'Ik denk dus dat een tienerouderschap vooral kans van slagen heeft als de ouders van de tienerouder zich er ook ten volle voor inzetten.' hoeft dus niet waar te zijn.

Tsjor

Floria

Je hebt gelijk, ik had in de ik-vorm moet schrijven.

Moet=moeten

...

tsjor

Ik merk dat we verschillen van mening of het goed is dat kinderen al op hun 10e of 16e van alles kunnen. Jij noemt dat klein houden, ik vind het "de tijd hebben om met vallen en opstaan volwassen te worden".
En als jouw zoon was als de mijne toen hij 13 was dan had je hem echt niet alleen met de trein 150 km verderop laten reizen. En dan kun je alles van mij en mijn zoon vinden, maar kinderen verschillen nu eenmaal. Ik heb van mijn ouders ook de tijd gehad om in eigen tempo volwassen te worden en heb dat gewaardeerd.

Kind klein houden

Mijn kinderen hoefden tot groep 7 eigenlijk amper serieus aan het verkeer deel te nemen, op twee ritjes per week heen en terug naar het zwembad na, omdat ze voor het meeste via redelijk veilige paden bij vriendinnen en winkels konden komen. Ze mochten vanaf een jaar of 10 (meen ik) alleen naar het zwembad en met 11 naar de stad. Je kon aan kinderen die ergens anders woonden en daardoor vroeger op de fiets naar school moesten, merken dat ze meer gewend waren om deel te nemen aan het verkeer dan mijn kinderen, omdat mijn kinderen dat niet hoefden. Met andere woorden... natuurlijk kan het zijn dat sommige kinderen op een jongere leeftijd geleerd hebben om iets zelf te doen en zich daar zeker bij te voelen en daar verantwoordelijk mee om te gaan. Zo is dat ook met jongeren die eigenlijk té jong aan een volwassen taak als het ouderschap moeten beginnen. De een zal dat zelfstandig en volwassen op kunnen pakken, de ander is meer kind met een kind. En die zal dus meer begeleiding nodig hebben. En los van het geleerd hebben, kan iemand gewoon jonger of wat ouder zijn in denken en doen, wat dan ook weer mee bepaalt hoe zelfstandig diegene zich kan redden. Je kunt dus nooit stellen dat iedere 16-jarige een taak als het ouderschap aan kan. Wel dat er 16-jarigen zijn die dat kunnen.

Franmi

Het lijkt een beetje ondergesneeuwd te raken in de reacties, maar jouw toevoeging dat jullie je neef in huis hebben genomen na het overlijden van zijn ouders raakt me.

Als gezin hebben jullie duidelijk al ervaring met het je schikken in het lot. Het is fijn om planningen te maken in het leven, maar deze kunnen zomaar doorkruist worden door situaties die we niet hebben kunnen voorzien. Die misschien niet gewenst waren, niet goed uitkomen, maar die er wel zijn. En die om een oplossing vragen.

Ik bewonder jouw houding in dit hele verhaal: niet alleen je dochter, maar straks ook je kleinkind zal in jullie huis een warm welkom vinden. Net als je neef, 11 jaar geleden.

Rutiel

Bedankt voor je reactie.

Om mijn destijds 6 jarige neefje in huis te nemen was een vanzelfsprekendheid. Als je ineens je papa en mama verliest en ik mijn zus en zwager is dat niet iets waar we over na hoefde te denken. Snap dat dit niet voor iedereen zo is maar nogmaals wij hadden en hebben de middelen en de ruimte en natuurlijk een heleboel liefde. Dat wil niet zeggen dat dit voor ons en hem altijd makkelijk is geweest, maar met veel geduld en het gesprek aan blijven gaan is het gelukt.

Ben ook een beetje geschrokken van alle reacties en vooral de discussie die ontstaan is na mijn post. Ben blij dat mijn dochter deze discussie niet heeft gevolgd.

Zo'n reactie van jou doet me goed.

Inderdaad

Het klinkt alsof je dochter en kleinkind een warm thuis bij jullie hebben. Met jullie hulp en ondersteuning zullen ze het vast wel redden. En hoe dat vorm zal hebben uiteindelijk merk je vanzelf wel. Zolang iedereen de bereidheid heeft om te helpen en van goede wil is komt het vast wel goed.

Natuurlijk is een baby erbij in huis even inschikken maar we hoeven ook niet te doen alsof het een enorme ramp is. Mijn ervaring leert me dat extra mensen in huis (kinderen, babies, volwassenen) altijd even wennen is maar dat je ook weer vrij makkelijk je evenwicht hervindt en de nieuwe situatie vlug gewoon is.

Nog sterker

Een kleinkind kan ook zoveel vreugde brengen. Ik wens het jullie van harte toe.

Tsjor

Ik ook.

Alleen maar fijn dat het kindje in zo'n warm nest terecht komt. Ik zou het leuk vinden als je in de toekomst nog eens laat horen op OO hoe het gaat met jullie, je dochter en haar vriend en natuurlijk jullie kleinkind.

het zal een aanpassing worden

met een kleintje in huis van een nog jonge moeder. Maar ik denk dat het zeker meespeelt dat jullie destijds jullie neefje in huis genomen hebben, dan sta je overal vaak toch al anders in. En dat de ruimte en middelen er zijn, dat is alleen maar erg fijn.
Zelf heb ik pasgeleden mijn kersverse achterneefje mogen bewonderen, ik was er gelijk dol op.

Het zal vast niet allemaal even makkelijk gaan maar door allemaal klaar te staan, zal het vast goed komen.

Gefeliciteerd

Het wordt dus een kleinzoon! Zo wordt het weer een beetje concreter. Wat een mooi nieuws.

Ik zou trouwens ook aanraden het kindje de achternaam van de moeder te geven. Of desnoods een dubbele achternaam.

Het

is naar Nederlands recht niet mogelijk om het kind een dubbele achternaam te geven.

frammi (ot)

"Ben ook een beetje geschrokken van alle reacties en vooral de discussie die ontstaan is na mijn post. Ben blij dat mijn dochter deze discussie niet heeft gevolgd"

Je post hier een bericht op een openbaar forum. Een forum waarvan bekend is dat er discussies ontstaan. Vervolgens vind je schijnbaar een aantal reacties niet gepast en ben je blij dat je dochter deze discussie niet volgt. Eerlijk gezegd heb je best een aantal zaken benoemd, waardoor je in je omgeving herkenbaar kan zijn. Misschien leest de tante of buurvrouw van de vriend van je dochter wel mee. Of ouders van klasgenoten van je dochter.
Dit is geen besloten groep waar je alleen met vrienden praat.

Alkes

Ondanks dat je weet dat het een openbaar forum is, kun je schrikken van de reacties. Als je van jezelf het gevoel hebt, dat je goed bezig bent en je krijgt opeens om je oren dat sommigen daar anders over denken, ja... dat kan schrikken zijn.

franmi

Wat bijzonder en fijn, dat je neefje na het verlies van zijn ouders bij jullie een nieuw thuis heeft gevonden en dat jullie hem dat hebben kunnen bieden en nog steeds bieden.
Ik snap heel goed dat een dergelijke ingrijpende gebeurtenis als het overlijden van twee ouders (en dus ook een broer of zus van een van jullie) je kijk op het leven verandert en een boel relativeert.

Fijn dat jullie de mogelijkheid hebben, qua ruimte maar ook qua incasseringsvermogen en leefsituatie, om een aankomend kleinkind plus de ouders op te vangen.

Maak je niet teveel zorgen over de opmerkingen hier. Het is idd een openbaar forum, en jouw specifieke vraag wordt vanzelf ook een soort algemene vraag, wat zou iemand doen in een dergelijke situatie. Dus mensen spreken vanuit en ook voor zichzelf.