Vind jij je kind mooi?
Dit is misschien wel een hele rare, maar vind jij je kind mooi? Als ik naar mijn dochter kijk zie ik veel uiterlijke kenmerken van mijzelf waar ik zelf niet tevreden mee ben. Wij hebben allebei te grote oren, hoog voorhoofd en een prominente neus. Ik was\ben daar nog best onzeker over en mijn dochter (6 jaar) is nu op een leeftijd dat zij ook begint te merken dat zij bijvoorbeeld de grootste oren van de klas heeft. Er zijn ook veel meisjes in de klas waar zij zich mee vergelijkt. En dan zegt ze dingen als Marietje is veel mooier dan ik. Ik noem dan andere kwaliteiten op zoals aardig zijn of slim zijn. Twee dingen waar mijn dochter wel in uitblinkt. Ik weet dat mijn moeder altijd zei dat ik ook mooi was, maar ik zag zelf ook wel dat het niet zo was. Hoe gaan jullie daarmee om?
Ik vind al mijn kinderen mooi. Vanaf de geboorte. Intussen zie ik ook echt wel dingen die de meeste mensen minder mooi zouden vinden, een wat grotere neus, lange oren, scheve tanden. Maar over het algemeen zijn het gewoon prachtige kinderen, gezond, stralend, slank, met volle bossen haar en een gave huid.
Mijn dochter vond ik na de geboorte helemaal niet mooi. Ze is prematuur geboren met een spoedkeizersnede. Ik vond al die premature baby's trouwens niet mooi. Maar goed, ze hadden eigenlijk ook nog moeten uitkristalliseren in hun moeders buik.
Die hormonale roze wolk had ik ook helemaal niet in het begin, maar dat is ruimschoots goed gekomen en ze is ook leuk opgedroogd. Ik kan nu soms naar haar kijken en dan helemaal overvallen worden door een gevoel van allesoverheersende liefde.
Ik heb overigens altijd gehoopt dat mijn kinderen niet al te veel op mij zouden lijken, omdat ik ze zou gunnen net wat makkelijker door het leven te fietsen. Ik heb mezelf ook heel lang voorgehouden dat mijn dochter meer op mijn man lijkt, misschien ook wel omdat ik dat graag wilde geloven, maar ik moet toch steeds vaker erkennen dat ze toch wel veel van mij heeft, ook dingen waarvan ik dat niet per se gehoopt had, voor haar niet en voor mezelf niet.
MamaE schreef op 05-12-2024 om 21:48:
Mijn dochter vond ik na de geboorte helemaal niet mooi. Ze is prematuur geboren met een spoedkeizersnede. Ik vond al die premature baby's trouwens niet mooi. Maar goed, ze hadden eigenlijk ook nog moeten uitkristalliseren in hun moeders buik.
Die hormonale roze wolk had ik ook helemaal niet in het begin, maar dat is ruimschoots goed gekomen en ze is ook leuk opgedroogd. Ik kan nu soms naar haar kijken en dan helemaal overvallen worden door een gevoel van allesoverheersende liefde.
Ik heb overigens altijd gehoopt dat mijn kinderen niet al te veel op mij zouden lijken, omdat ik ze zou gunnen net wat makkelijker door het leven te fietsen. Ik heb mezelf ook heel lang voorgehouden dat mijn dochter meer op mijn man lijkt, misschien ook wel omdat ik dat graag wilde geloven, maar ik moet toch steeds vaker erkennen dat ze toch wel veel van mij heeft, ook dingen waarvan ik dat niet per se gehoopt had, voor haar niet en voor mezelf niet.
Vind je jezelf minder mooi dan je man dan? Een partner kan je wel onzeker laten voelen. Heb momenten gehad dat ik helemaal gek was op iemand dat ik er onzeker van werd en steeds aantrekkelijker wilde worden uit liefde voor een ander, totdat ik besefte dat je altijd jezelf als de prijs moet zien
Uhooy schreef op 05-12-2024 om 21:51:
[..]
Vind je jezelf minder mooi dan je man dan? Een partner kan je wel onzeker laten voelen. Heb momenten gehad dat ik helemaal gek was op iemand dat ik er onzeker van werd en steeds aantrekkelijker wilde worden uit liefde voor een ander, totdat ik besefte dat je altijd jezelf als de prijs moet zien
Niet per se. Dit ging eigenlijk meer over innerlijk. Ik vind mijn man qua karakter wel leuker dan mezelf, daarom ben ik er ook mee getrouwd. Samenleven met een kopie van mezelf lijkt me nogal ingewikkeld. Ik vind mijn man niet per se knap of mooi, maar wel aantrekkelijk. Hij heeft iets zachts en tegelijkertijd zelfbewusts in zijn uitstraling.
En we hadden vanaf moment één een hele goede klik met elkaar, het voelde heel veilig en vertrouwd. Daar ben ik voor gevallen.
MamaE schreef op 05-12-2024 om 22:04:
[..]
Niet per se. Dit ging eigenlijk meer over innerlijk. Ik vind mijn man qua karakter wel leuker dan mezelf, daarom ben ik er ook mee getrouwd. Samenleven met een kopie van mezelf lijkt me nogal ingewikkeld. Ik vind mijn man niet per se knap of mooi, maar wel aantrekkelijk. Hij heeft iets zachts en tegelijkertijd zelfbewusts in zijn uitstraling.
En we hadden vanaf moment één een hele goede klik met elkaar, het voelde heel veilig en vertrouwd. Daar ben ik voor gevallen.
Ik snap je, chemie.
MamaE schreef op 05-12-2024 om 21:48:
Mijn dochter vond ik na de geboorte helemaal niet mooi. Ze is prematuur geboren met een spoedkeizersnede. Ik vond al die premature baby's trouwens niet mooi. Maar goed, ze hadden eigenlijk ook nog moeten uitkristalliseren in hun moeders buik.
Die hormonale roze wolk had ik ook helemaal niet in het begin, maar dat is ruimschoots goed gekomen en ze is ook leuk opgedroogd. Ik kan nu soms naar haar kijken en dan helemaal overvallen worden door een gevoel van allesoverheersende liefde.
Ik heb overigens altijd gehoopt dat mijn kinderen niet al te veel op mij zouden lijken, omdat ik ze zou gunnen net wat makkelijker door het leven te fietsen. Ik heb mezelf ook heel lang voorgehouden dat mijn dochter meer op mijn man lijkt, misschien ook wel omdat ik dat graag wilde geloven, maar ik moet toch steeds vaker erkennen dat ze toch wel veel van mij heeft, ook dingen waarvan ik dat niet per se gehoopt had, voor haar niet en voor mezelf niet.
Onze dochter werd ook prematuur geboren dmv een spoedkeizersnede door zwangerschapsvergiftiging met 34 weken, in het begin was ze heel klein en fragiel maar ik vond haar meteen de knapste baby op de nicu, ze is nu 18 maanden en zo'n knap jong, daar moet ik straks de jongens vanaf slaan denk ik.
Nick90 schreef op 05-12-2024 om 22:06:
[..]
Onze dochter werd ook prematuur geboren dmv een spoedkeizersnede door zwangerschapsvergiftiging met 34 weken, in het begin was ze heel klein en fragiel maar ik vond haar meteen de knapste baby op de nicu, ze is nu 18 maanden en zo'n knap jong, daar moet ik straks de jongens vanaf slaan denk ik.
De onze was 29 weken, zelfde situatie, maar na vijf weken zag ze er echt al wel beter uit. Het was gewoon alsof ze wel af, maar nog niet helemaal 'rijp' was om eruit te komen, wat feitelijk gezien natuurlijk ook zo was. Ze ging er gewoon met de tijd beter uitzien. En ze was uiteraard wel de allerliefste en dat is ze nog steeds.
Mijn kind is moeders mooiste....Ze is dan ook mijn enige kind...
Na haar geboorte vond ik haar een beetje engig, ze had de pech enorm op mijn oma te lijken. Gelukkig trok dat bij. Ik vond haar een schattige kleuter en nu is ze 8. Ik vind haar een mooi kind maar ik zie ook wel dat ze echt niet de allerknapste van de wereld is. En fotogeniek is ze ook niet, een echt mooie foto is meestal echt een toevalstreffer.
Maar ze heeft een dijk van een uitstraling en als ze lacht twinkelen haar ogen is ze de mooiste van allemaal. Ze is super lief en heel geliefd.
Ze lijkt veel op mij en, net als TO, heb ik een laag zelfbeeld. Ik heb mezelf nooit knap gevonden, nu nog niet. Het is een tijd zo erg geweest dat ik serieus elke keer schrok van mijn eigen spiegelbeeld, wie ik zag was niet hoe ik mezelf inbeelde. Dat gaat beter, ik heb veel hulp gehad en nu nog af en toe. Ik vind mezelf ook niet heel lelijk maar zeker niet knap. Wel heb ik veel uitstraling, en dat is wat ik ook altijd heb gehoord: "je straalt iets uit dat mensen aantrekt. Mensen voelen zich daardoor fijn bij je. Je hebt een knappe uitstraling"
Wel ben ik blij dat dochter het figuur van mijn man heeft en kan eten wat ze wil, ze blijft mooi slank. Niet mager, niet dik, precies goed. Ik hoefde alleen maar te kijken naar taart en ik was alweer dikker. Dat hielp ook niet mee met mijn zelfbeeld als puber.
Als baby vond ik mijn dochter ech niet mooi. Maar inmiddels is ze prachtig in mijn ogen.
Ik zie ook heel veel van mezelf in haar terug, dingen die ik bij mezelf nooit mooi vond, maar bij haar echt prachtig zijn.
Als het om het gezicht gaat, kan een andere haardracht mogelijk wat doen om de gelaatstrekken wat te verzachten.
Maar uiteindelijk is mooi een kwestie van smaak, en smaken verschillen.
Wat meer van belang is, is het zelfvertrouwen van je dochter. Als zij vindt dat ze lelijk is, wat doet dat met haar?
Nu ik dit alles zo lees voel ik mij wel een slechte moeder. Ik zie gewoon heel veel eigenschappen van mijzelf in haar. En dat maakt mij verdrietig, want ik weet hoe moeilijk het is (zeker als meisje) om zo door het leven te gaan. Ik had haar een ander uiterlijk gegunt. Ze is 6 dus begint de awkward-fase nu en misschien droogt ze mooi op. Ik hoop het voor haar. Niemand heeft ooit tegen mij of haar gezegd dat ze de jongens van haar moest afslaan. Meer dat ze wel een lieve jongen zou vinden. Als mijn dochter complimenten krijgt is dat nooit over haar uiterlijk. Dan wordt er gezegd hoe pienter en vlot ze is. Misschien ben ik daar nu hyper-aware voor dit soort opmerkingen geworden. En ze heeft een mooi karakter en ze is heel erg cute.
Maar waarom zou dat je een slechte moeder maken? Kinderen opvoeden is bij vlagen enorm confronterend. Je wilt je kind graag de pijn besparen die jij hebt meegemaakt en dat is heel logisch.
En misschien ben ik te optimistisch hoor, maar ik heb echt het gevoel dat er nu veel, heel veel meer waardering is voor andere vrouwelijke kwaliteiten dan alleen hun uiterlijk.
Wat verdrietig dat je zo denkt en het ervaart.
Je maakt een paar denkfouten. Hoe moeilijk of makkelijk je het in het leven hebt, hangt niet af van het uiterlijk. Jij hebt dat onterecht aan elkaar gekoppeld, maar ze staan volledig los van elkaar.
In jouw redenatie zouden alleen mooie mensen makkelijk door het leven gaan, en dat is niet zo.
Ik zou inzetten op hulp, want zo te denken en het misschien onbewust projecteren is verdrietig en niet de bedoeling.
kaatjecato schreef op 05-12-2024 om 20:31:
[..]
Nou, volgens mij zegt Moeder Kareltje niet dat ze deze mensen een kind misgunt, maar gaat het meer over dat niet alles soepel loopt of vanzelf lijkt te gaan. Toevallig gaat het dan in dit geval over het krijgen van kinderen. Ik denk dat heel veel mensen dit soort gedachten wel eens hebben en vervolgens meteen bedenken hoe onaardig dat is. Moeder Kareltje is er in elk geval eerlijk over.
Een van die stellen zat in een fertiliteitstraject omdat het niet lukte om kinderen te maken. Toen dacht ik gelukkig maar, jullie moeten ook ergens op inleveren. Heel gemeen misschien maar zo dacht ik echt. Je kunt niet alles hebben.
Het woordje mischien hier , daar val ik over , iedereen heeft soms gemene gedachten maar de meeste van ons weten dat jaloezie een naar monster kan zijn maar door het woordje mischien toe te voegen stelt ze in mijn ogen ter discussie of dat het wel gemeen is zo te denken en ja dat is het wel vind ik
In mijn ogen het is een nare gemene door jaloezie gevoede gedachte.
Anoniemvoornu schreef op 06-12-2024 om 09:26:
[..]
Een van die stellen zat in een fertiliteitstraject omdat het niet lukte om kinderen te maken. Toen dacht ik gelukkig maar, jullie moeten ook ergens op inleveren. Heel gemeen misschien maar zo dacht ik echt. Je kunt niet alles hebben.
Het woordje mischien hier , daar val ik over , iedereen heeft soms gemene gedachten maar de meeste van ons weten dat jaloezie een naar monster kan zijn maar door het woordje mischien toe te voegen stelt ze in mijn ogen ter discussie of dat het wel gemeen is zo te denken en ja dat is het wel vind ik
In mijn ogen het is een nare gemene door jaloezie gevoede gedachte.
Och ja. Ik denk wel ergere dingen 
Ik ken een stel waarvan de man niet moeders mooiste is, een beetje een aardappelhoofd. Die mensen hebben dus gewoon zes kinderen gekregen, waarbij de uiterlijke kenmerken van pa heel dominant zijn gebleken. Ik gun ze hun kinderen van harte, maar het is natuurlijk wel een beetje sneu om na het tweede kind door te gaan als inmiddels is bewezen wiens uiterlijk ze krijgen.
FruitMoeder schreef op 06-12-2024 om 07:43:
Nu ik dit alles zo lees voel ik mij wel een slechte moeder. Ik zie gewoon heel veel eigenschappen van mijzelf in haar. En dat maakt mij verdrietig, want ik weet hoe moeilijk het is (zeker als meisje) om zo door het leven te gaan. Ik had haar een ander uiterlijk gegunt. Ze is 6 dus begint de awkward-fase nu en misschien droogt ze mooi op. Ik hoop het voor haar. Niemand heeft ooit tegen mij of haar gezegd dat ze de jongens van haar moest afslaan. Meer dat ze wel een lieve jongen zou vinden. Als mijn dochter complimenten krijgt is dat nooit over haar uiterlijk. Dan wordt er gezegd hoe pienter en vlot ze is. Misschien ben ik daar nu hyper-aware voor dit soort opmerkingen geworden. En ze heeft een mooi karakter en ze is heel erg cute.
Ze is pas zes. Hoezo worden er opmerkingen gemaakt over jongens? Hoezo zijn mensen daar mee bezig?
Als je wil dat ze opmerkingen krijgt over haar uiterlijk dan moet je ze zelf maken. Ik zeg niet regelmatig tegen mijn kinderen hoe mooi ik ze vind (ook al vind ik dat wel) omdat ik hoop dat ze hun eigenwaarde halen uit hun karakter en innerlijk. Vlot en pienter zijn prachtcomplimenten toch?
Probeer je eigen onzekerheid niet op je dochter te projecteren en ga daarmee aan de slag. Ik ken zoveel niet standaard beauties die succesvol door het leven fietsen en aantrekkelijk gevonden worden puur op houding. Een mooi koppie zegt echt niks.
