Mag ik even mijn hart luchten: moeite met opvoeden

Als je kind niet precies in het hokje van een bepaalde diagnose past, dan kan het nog steeds zo zijn dat hij toch wel wat extra’s nodig heeft. En dat is zwaar en vergt veel van jou als ouder. Misschien kun je wat kennis opdoen over ADHD/Autisme en kijken/uitproberen welke tips en adviezen wellicht werken in jouw situatie. Na het lezen van info over ADHD/Autisme herken ik wel sommige dingen daarvan bij mijn zoon en dat helpt om me beter in hem te kunnen verplaatsen. Al herken ik ook veel niet van wat ik gelezen heb. Je pikt er toch altijd wat uit wat wel strookt met wat je bij je kind ziet en kunt dan concrete tips op dat onderwerp opvolgen of zelf een aanpak verzinnen. Bij mijn zoon zie ik dat hem dit ruimte, rust en hulp biedt, waardoor hij beter met het leven kan omgaan en ik het ook weer beter weet te bolwerken. Ook probeer ik nu steeds meer te zoeken naar een oplossing of aanpak die voor ons als ouders ook goed vol te houden is. Die hebben we nog niet gevonden (angst bij alleen in slaap vallen), maar we zoeken rustig verder en accepteren dat de zoektocht nog wat langer duurt.

Wat zwaar voor je, dus allereerst heel veel sterkte de laatste loodjes van de vakantie!

Er is natuurlijk al veel hulpverlening betrokken geweest, maar het klinkt een beetje of dat vooral gericht was op het vinden van een diagnose. Misschien lees ik dat verkeerd hoor, dus geen oordeel, meer een tip die misschien nog kan helpen als het nog niet geprobeerd is. Een van mijn zoons heeft ooit een paar maanden cognitieve gedragstherapie gehad bij een orthopedagoog. Hij heeft geen diagnose, is zelfs een hele normale jongen, voor zover er zoiets als normaal bestaat, maar hij had toen net even wat extra ondersteuning nodig. Ik vond het een hele fijne therapie die hem op dat moment heel erg heeft geholpen. Niet omdat er iets mis met hem was, maar om hem te helpen wat beter in zijn vel te zitten. 

Sterkte 

Niet alles is maakbaar. Je komt welliswaar een eind met opvoeding, maar verwacht niet dat je met de perfecte aanpak de persoonlijkheid van je kind significant kan beïnvloeden. Misschien moet je dat loslaten en je eigen kinderen niet vergelijken met kinderen die geen problemen op (lijken te) leveren? Jullie doen je best, meer kan je niet doen. 

En als je na de vakantie met je gezin, alweer toe bent aan vakantie, doe dat dan! 

Ik herken de stress tijdens vakanties heel erg. Met mijn gezin, kom ik altijd opgebrand thuis. Maar om andere redenen. Onze oudste heeft ernstige epilepsie en woont in een instelling, maar hij gaat wel mee op vakantie. We zijn dan dus, net als jij, 24/7 gefocust op wat een ander nodig heeft en doet. Dat is ontzettend vermoeiend. 
Sinds een paar jaar begin ik al tijdens de gezinsvakantie een week in september voor mezelf te plannen. Ik vlieg dan terug naar ons vaste Franse stekkie. Dat vooruitzicht alleen al, is heerlijk. De eerste keer was spannend, maar wat een eye-opener! Ik zag ineens weer de prachtige horizon boven het meer waar ik normaal alleen maar kijk of onze zoon niet verzuipt. Kon gaan en staan waar ik wilde, zonder me zorgen te maken over het welzijn van onze zoon. Na zo'n week waarin ik eindelijk weer mijn eigen gedachten kan horen èn afmaken, kan ik er weer stukken beter tegen. En dat werkt thuis door op de anderen: want van een gelukkige moeder, wordt het hele gezin blijer! 

Kortom: een gezin met een uitdaging heeft ouders nodig die náást de zorg voor hun kinderen ook zorgen dat ze zelf op de been blijven! Dus hou je doelen realistisch. Meer dan je best, kan je niet doen. En gun jezelf ook af en toe wat afstand. 

Ik lees dat je man het niet nodig vindt om bijv. de vakantie anders aan te pakken. Diezelfde discussies heb ik ook met mijn vriend gehad over onze kinderen. Maar het is nu eenmaal een gegeven dat je niet hetzelfde bent en als hij er minder last van heeft, jij dan ook maar minder last moet hebben.
Ik zou in alle gevallen het gesprek met je man opnieuw openen en bespreekbaar proberen te maken wat ieder van jullie nodig heeft om overeind te blijven.

Het is heel zwaar en daarbij is het erg belangrijk dat jullie elkaar steunen in wat jullie nodig hebben. Zijn de kinderen ergens anders ook vertrouwd (familie, opa/oma, andere kinderen, een clubje met kinderen die ze goed kennen en mee op kamp kunnen)? Omdat ze niet zonder jullie kunnen, ben ik benieuwd in hoeverre je ze uit logeren kunt doen of op kamp kunt laten gaan. Is dat niet mogelijk vanwege die angsten, dan zou ik toch proberen in te zetten op het aanpakken van angsten. Deze angsten remmen nu nl. een normale ontwikkeling voor je kinderen en het zou best kunnen zijn dat de angsten van de oudste de jongste negatief beinvloedt en deze de angsten 'overneemt'. Hoe vaster die overtuigingen worden, hoe lastiger het is om daar vanaf te komen. Ik zou er alleen om die reden niet te lang mee wachten.

Ik hoorde onlangs goede ervaringen over deze kliniek https://www.breinkliniek.nl/neurofeedback/angst-paniekstoornis/?gad=1&gclid=EAIaIQobChMI0ryN8abtgAMVhAGLCh1H7wHhEAAYBCAAEgK2P_D_BwE

Heel veel sterkte, het is niet niks.

Het lijkt alsof je heel veel schuldgevoelens ervaart eenhoorn. Niet alleen over dat je kinderen niet altijd gewenst gedrag laten zien, maar ook omdat je graag werkt en tijd voor jezelf pakt. Terwijl dat allemaal hele normale dingen zijn, waar je je echt niet schuldig om hoeft te voelen.

Ik zit thuis met kraamverlof. Al sinds week twee kijk ik er naar uit om weer een dag te mogen werken. Dat durf ik behalve tegen mijn man en moeder tegen niemand te zeggen. Maar het gevoel is er wel. Het doet ook verder niks af aan de liefde voor mijn baby. Ik kan ook intens genieten van de momenten dat ze bij mij drinkt of wanneer ze in de draagdoek in slaap valt. We zullen echt niet de enige zijn die het werken ook gewoon een fijne onderbreking van het ouderschap vinden. En waarom is dat normaal bij een vader en gek bij een moeder?

Qua opvoeden heb je al zoveel ondersteuning gehad en zoveel geprobeerd dat ik denk dat je het best mogelijke al doet. Dan blijft alleen over dat je zal moeten accepteren dat het zwaar is en dat het ideale plaatje niet haalbaar is.

Ik denk dat als je minder kritisch bent op jezelf, de lat lager legt en accepteert dat het minder perfect gaat zijn dat er ook weer meer ruimte ontstaat om te genieten van je gezin en de positieve dingen te zien.

Ik vond je bericht ontroerend eerlijk Eenhoorn en ik denk dat het goed zou zijn als ouders dit meer met elkaar delen. Er zijn al veel mooie en zinvolle reacties geweest. Ik ga op een specifiek aspect in van je verhaal. Als het niet passend is, leg het dan vooral naast je neer.
Ik meen te lezen dat je je eigenlijk de hele tijd afvraagt of je kinderen 'normaal' zijn of niet. Ze hebben geen 'officiële' diagnose. Dus zouden jullie de opvoeding toch gewoon makkelijk aan moeten kunnen. Zoiets lees ik tussen de regels door. Dat raakt me omdat ik het heel erg herken. Mijn oudste was van kleins af aan een beetje anders dan de meeste kinderen die ik kende. Dat viel ook anderen op. Op 7-jarige leeftijd diagnostiek, conclusie: kenmerken van ADHD en van ASS maar niet voldoende voor een diagnose, wel een heel disharmonisch intelligentieprofiel. Maar dat is geen diagnose. We hebben veel gehad aan de opvoedadviezen die we kregen bij dit onderzoek maar het was een kort traject. Het was heel intensief om hem op te voeden. De jaren erna bleef ik worstelen met 'niet willen of niet kunnen'. Als ik een 'niet kunnen' periode had lukte het me heel goed hem te ondersteunen, en ik denk dat hij veel groei heeft doorgemaakt doordat wij dit konden. Maar ik kon ook in 'niet willen' schieten, en dan dacht ik: hij heeft immers geen diagnose, wij zijn gewoon te soft en te veel curling-ouders, hij moet het gewoon zelf leren, we moeten strenger worden in allerlei opzichten. Dit was uiteindelijk nooit helpend en van sommige dingen heb ik spijt, we overvroegen hem dan. Het lastige was alleen dat hij op school altijd hooguit een beetje opviel ("apart kind") maar nooit in de problemen raakte, dus ik dacht dan vaak "ligt het dan toch alleen aan de opvoeding?". Hij is nu 18, heeft een VWO diploma en begint met een vervolgopleiding. Aan de oppervlakte functioneert hij dus heel goed. Onderliggend blijven dezelfde problemen spelen en is hij nog heel onzelfstandig, en zijn er echt zaken waarover ik me veel zorgen maak voor de toekomst. Hij wil zelf geen herdiagnostiek, ik hoop dat hij nog een keer van mening verandert. Want ik denk toenemend dat een diagnose hém vooral zou kunnen helpen (evt ADHD medicatie, evt psycho-educatie over autisme).
Achteraf gezien denk ik dat hij op school niet uitviel en net geen diagnose kreeg mede omdát wij thuis zo veel konden bieden. Wij waren zijn protheses waardoor een deel van het disfunctioneren onzichtbaar bleef. 
Mijn 2e kind heeft geen vergelijkbare problemen en lijkt zorgeloos groot te worden (zorgeloos voor kind en voor ons). Het verschil is absurd groot. Jij hebt dat vergelijkingsmateriaal niet maar wij zien daardoor dat de opvoeding enorm gekleurd wordt door hoe het kind is. 
Lang verhaal maar wat ik je ermee wil zeggen: Misschien zijn je kinderen 'afwijkender' dan je denkt, niet uitvallen op school zegt niet alles. Misschien is opnieuw diagnostiek toch nuttig, mede omdat een 'etiket' je zou kunnen helpen accepteren dat opvoeden bij jullie thuis lastiger is dan gemiddeld. Én omdat kinderen met de juiste behandeling (evt medicatie) een veel makkelijker leven krijgen als het aanslaat. En tot slot: sommige kinderen zijn heel evenwichtig en flexibel en daar valt als ouders bijna niks aan te verpesten (je moet uiteraard goed voor ze zorgen en veel liefde geven). Dat zie je alleen pas echt als je in je eigen gezin het verschil kan zien. Ik vind dat er te weinig aandacht is voor het feit er enorme verschillen zijn in hoe evenwichtig en flexibel kinderen zijn en hoe goed/slecht ze zichzelf kunnen reguleren. Dat begint al bij baby's. Dus: accepteer dat het zwaar is, dat je ingewikkelde kinderen hebt, dat dat niet aan jou/jullie ligt, hou vol en zorg goed voor jezelf.
Tip: lees ook het draadje 'Ouderlijk zelfvertrouwen bij zorgenkinderen' in de rubriek Zorgenkinderen. Dat gaat deels ook hierover.

Ik snap dat dit heel zwaar is, je wanhoop spat zo'n beetje van het scherm af. Je vindt je kinderen ongetwijfeld heel leuk, maar hun gedrag trekt wel een wissel op jou en op je relatie.
Toch vallen me wel een paar dingen op;
- Ze gaan niet alleen naar de wc. Hoe doen ze dat dan op school of bij vriendjes? 
- Ze durven geen vijf minuten alleen te blijven, ook niet als jullie naar de wc gaan of gaan douchen.
Is dat alleen op vakantie zo of ook thuis? Want ze hebben niet meer de leeftijd dat dit normaal is. De oudste gaat volgend jaar naar het VO. Dan kan het voorkomen dat er een les uitvalt of een korte dag is en kind thuis is voordat jullie uit je werk komen. Het kan niet zo zijn dat jullie dan telkens uit je werk moeten komen hiervoor.
Dus ik zou hier wel hulp bij vragen. Ongeacht wel of niet een diagnose, dit gedrag is niet normaal en het is in ieders belang dat ze leren dat er niks gebeurt als papa en mama even niet in de buurt zijn en dat ze dingen zelf kunnen. 

Hebben de mensen die hebben meegekeken wel eens gesproken over onbewust faciliteren van bepaald gedrag dat negatief is voor het kind?

is een video home training iets dat ooit is aangeboden? Soms heb je zelf niet zo goed zicht op een bepaalde dynamiek die er -ongetwijfeld met goede reden- in is geslopen. Het kan dan heel verhelderend zijn om met meekijkende ogen en helicopterview te kijken naar deze dynamieken. Misschien ligt daar nog wat aan bij te schaven.

Want het beschreven gedrag kan toch niet houdbaar zijn buiten de deur op school. Dan gaan er grote problemen ontstaan en dat is een hele goede reden om dat niet langer uit de weg te gaan.

Overigens, ook de opvoeding van “normale”  kinderen kan uitdagend zijn hoor (tenminste, dat denk ik, wij hebben drie IAHD kinderen en een zo makkelijke jongste dat het eigenlijk ook niet normaal is…). En het is ook altijd een wisselwerking tussen jezelf en het kind, iets wat docenten graag ontkennen maar wij ouders weten wel beter…
Dus kan het best dat de ene ouder met bepaald gedrag geen probleem heeft terwijl de andere ouder zijn of haar haren uit het hoofd trekt van ergernis. En als die twee ouders dan met elkaar getrouwd zijn… het kan heel leerzaam zijn om in pretparken, dierentuinen etc te kijken naar andere ouders. Sommigen zijn heel layer back, anderen heel lief en behulpzaam, sommigen zijn zo agressief dat je liefst VT op ze af zou sturen en je hart vast houdt voor de kinderen in kwestie. Maar ik ben ook al vaak aangenaam verrast, dat ouders die er niet aardig uitzien toch heel leuk bleken te zijn. En vooral allochtone ouders vind ik vaak erg ontspannen, niet dat de kinderen alles mogen maar ze schieten niet zo uit hun slof. Duitse ouders zijn ook vaak heel lief, en zij zijn er ook heel goed in om een kind dat over de zeik is, gewoon te laten uiteendeden zonder er zelf agressief op te reageren. Ze laten het maar gewoon even gaan. Nou ja, dat is wat ik zie natuurlijk maar ik probeer dan wel van alle goede voorbeelden wat mee te nemen en te kijken waar ik zelf wat mee zou kunnen. En je ziet dat er vele wegen naar Rome leiden, dat elk kind ook anders is, iets anders nodig heeft en dat het al bij al gewoon geen makkelijke job is om kinderen op te voeden.
En vakantie is vreselijk, dat vind ik al vele jaren, zeker die zes weken in de zomer. Eindeloos, zonder structuur, hopeloos. Wij lieten wel de BSO doorlopen en dat scheelde dan nog, en inmiddels zijn ze volwassen en zijn ze zelf wel wat weken weggeweest, o.a. met scouting en ook een week met elkaar. Maar ik zal toch ook nu weer blij zijn als het gewone jaar begint.

Het valt niet mee met twee (zorg)intensieve kinderen en vakantie. Dit voelt waarschijnlijk meer aan als hard werken dan als vakantie. Kan het zijn dat de kinderen het overzicht missen in een vreemde omgeving en daarom niet zelf op pad durven? Of dat ze veel beren op de weg zien als ze alleen iets moeten doen? Met mama in de buurt worden ‘problemen’ altijd opgelost. Misschien kun je met kleine dingen beginnen. Als ze weten waar de wc is (niet te ver weg) én hoe de deur van de wc werkt én hij gaat heel makkelijk, dan kun je ze daar (gedeeltelijk) alleen naartoe laten gaan zonder ouder. 

Wat MamaE zegt over het VO, daar ben ik het wel mee eens. Op de basisschool is alles nog veilig en is er structuur. Dat valt op het VO weg. Daar heb je lesuitval, eerder vrij, later beginnen etc. Dan is ze alleen thuis, tenzij jullie thuis werken. Ook zijn pubers (in een groep) heel anders dan basisschoolleerlingen, vooral meisjes. En je dochter krijgt de leeftijd dat ze voor het eerst ongesteld gaat worden. Met haar angsten kan dit best wel allemaal een ding worden. Professionele hulp kan hierbij nodig zijn. 
Probeer de relatie met je man sowieso goed te houden. Zeg wat jij nodig hebt om op de been te blijven. En vraag wat hij nodig heeft. Want je hebt elkaar heel hard nodig als team.