Mag ik even mijn hart luchten: moeite met opvoeden

Bepaalde kinderen zijn zwaarder om groot te brengen dan anderen. Zo te lezen doe je je uiterste best dus verwijt jezelf niets.

Het enige wat ik concreet als tip kan geven na het lezen van je bericht: ga komende schooljaar een keer niet als gezin op vakantie. Vakantie is geen noodzaak en in jullie geval extra hard werken.

Ik zou in de weekenden ook eens opsplitsen.  1 ouder + 1 kind doen A en de andere twee personen doen B.

Wat je beschrijft komt over als heel complex en heel zwaar.
'Maar ondanks alles lijken we geen invloed te hebben op het gedrag van onze kinderen.'
Een wetenschappelijke studie ontdekte ooit eens dat het heel vaak andersom is: kinderen beïnvloeden hoe ouders opvoeden. Eert dacht men dat moeilijke kinderen kwamen doordat de ouders moeite hadden met opvoeden. Maar als je de moeilijke kinderen bij 'goede' opvoeders plaatsten werden die mensen ook mensen met moeite om op te voeden.
Zo lijkt het ook bij jullie te gaan: de kinderen maken dat jullie denken dat je niet goed kunt opvoeden.
Ondertussen zijn er al zoveel professionals bij betrokken, als er ergens een goede manier was, dan had je die wel aangereikt gekregen. Zij zouden eerlijk mogen zeggen dat ze het niet weten.
Het kan zijn dat bepaalde dingen niet kunnen met moeilijke kinderen. Op vakantie gaan bijvoorbeeld. Misschien daar maar eens naar terug gaan: erkennen dat het moeilijk en complex is en er geen antwoorden zijn, terwijl je toch iets moet doen emt de kinderen. Dan maar eens kijken: wat kan wel, wat kan niet. Niet meer proberen om de kinderen te veranderen, maar accepteren dat de kinderen zo zijn en daarmee omgaan.
Alhoewel het mysterieus blijft waarom de kinderen bijvoorbeeld zoveel angsten ontwikkelen en zoveel ruzie maken.
Op school zijn er geen problemen? 

Tsjor

Ik lees heel veel spanning en frustratie. Ook, omdat jullie zeker wel inspanning leveren om dit te doorbreken en mee om te gaan.
Ik lees ook dat er zeer waarschijnlijk sprake is van een achterliggende stoornis? Is hier wel eens uitgebreid onderzoek naar gedaan? Het 'eigenwijze' bijvoorbeeld en alles moet gaan zoals jou jongste het in gedachte heeft, kan bijvoorbeeld komen door autisme. Of juist add of adhd? Dan zou medicatie ingezet kunnen worden. Je kan anders proberen 'op te voeden' totdat je een ons weegt, maar de adhd maakt dit dan onmogelijk.

Ook het angstige betekend dat jou kinderen geen overzicht en houvast hebben  niet lijken te weten waar ze aan toe zijn. Opvoeden van kinderen met bijvoorbeeld autisme vraagt veel geduld, zorgen voor overzicht door een planningbord en ga zo maar door.

Ik zou deze vraag aan de huisarts voor leggen en je laten doorverwijzen. 

De situatie mbt niet alleen naar wc gaan, is daar een traumatische (in de ogen van jou kinderen )aan vooraf gegaan, bijv deur niet open krijgen? Dan voor deze specifieke situatie traumaverwerking aanvragen. Iets kleins moet de trigger zijn geweest en die gedachtengang moet gewist worden. 
Maak hier ook een stappenplan voor. Ze moeten uiteindelijk ervaren dat ze prima zelf naar wc kunnen...

Hoe gaat het op school?
Herkennen zij dit gedrag?

Sterkte

Niet zo streng zijn voor jezelf. Die andere ouders hebben ook hun uitdagingen. Soms word ik ook moedeloos en denk er blijft niets hangen totdat ze ergens anders zijn geweest en dan blijkt dat jouw opvoeding en normen en waarden toch zijn blijven hangen. 

Ik heb ook zo’n uitdagende situatie gehad en ik put uit mijn ervaring twee tips:

1) ga op pad met één kind en één ouder.

Bijvoorbeeld elk weekend een dagdeel. Dan kunnen ze alvast geen ruzie maken samen. De ander kan desgewenst thuisblijven. En afwisselen: papa met zoon, papa met dochter, mama met zoon, mama met dochter en hup maand voorbij met in ieder geval gedeeltelijk relatief rustige weekenden. 

2) ontlast jezelf. 

Zoek bijvoorbeeld een maandelijkse (of zelfs tweewekelijkse) logeerplek in overleg met de huisarts of wijkcoach. Of kijk of je nog fitte grootouders daarvoor kunt inschakelen.

Doe het voordat je in een ouderschapsburnout zit. Die bestaat echt…

Ik ga er even een bijzonder advies er in gooien, dat makkelijk lijkt, maar best een doordenker is en mij enorm geholpen heeft:
Iemand zei ooit tegen mij: ga eens zitten en schrijf op wat je je kind het meeste gunt (in jouw geval voor je beide kinderen en misschien zijn er dingen die voor beiden hetzelfde zijn).
Toen ik dat had geformuleerd, zei de ander: kijk en geef dat nou eens aan jezelf. 
Het was een eye opener want wat ik mijn kind gunde, dat gaf ik mijzelf inderdaad niet. Toen ik dat veranderde, ging mijn kind mee

sterkte! Ik kan me voorstellen  dat je er helemaal doorheen zit.

en even wat nu het allerbelangrijkste is voor jou... trek je het nog in combinatie met werk? Voel je je opgebrand? Dan pas op de plaats en ziekmelden. Zorg eerst voor jezelf voor je voor anderrn kan zorgen, want je klinkt overspannen.

Probeer oppas te regelen en ga er een pasrvdagen tussenuit? Probeer je rust te pakken. Jij moet ontlast worden, ruimte om adem te kunnen halen...desnoods een week bij familie? Dan zal je zien dat je ruimte voelt om het iets positiever aan te vangen allemaal  aan te vliegen...

Ik lees buiten alle opvoed problemen vooral een overspannen moeder

medicatie krijgt hij niet voor jullie, maar voor zichzelf. Rust in zijn hoofd, minder onrust. Dat zit in hem. Dat wiebelkussen wat nodig is, dat is er niet voor de gezelligheid zeg maar...

Heel herkenbaar wel, zeker met het verhaal over de jonge leeftijd en het niet stellen van een diagnose ondanks al die kenmerken. Bij mijn dochter werd het beter toen ik minder probeerde haar gedrag te veranderen en in plaats daarvan reageerde op haar gedrag. Dus uitbarstingen voor zijn door haar met rust te laten of hulp aanbieden als ik zag dat ze tegen dingen aan liep.
De kinderen hadden beide eigenschappen die niet lekker samen gingen (oudste heeft ASS en jongste was nogal aanwezig, luid en temperamentvol), dus ik hield ze zoveel mogelijk uit elkaar. Als het niet gezellig kan, dan maar niet of de gezinsmomenten beperkt houden als ze beide ontspannen waren.
Daartussen laveerde ik als zen moeder met engelengeduld en een hoog deurmatvermogen. Het heeft uiteindelijk zijn vruchten afgeworpen. Eentje is het huis uit en is grotendeels van haar angsten af, in elk geval redt ze zich prima zelfstandig. De ander staat momenteel op de wachtlijst voor een nieuw ADHD-onderzoek omdat niet alles even vlot gaat. We eten allemaal onze hoed op als ze die nu weer niet krijgt.

Je vindt heel veel en je legt de lat erg hoog. Maar opvoeden is net als het hele leven, geen wedstrijd. Het is gewoon het leven zelf, en soms is het leuk, soms niet, soms loopt het lekker, soms totaal niet. De schuld bij jezelf zoeken helpt niet. Kijken hoe je dingen beter aan zou kunnen pakken helpt misschien wel, maar niet als je dat vanuit zelfverwijt doet. Probeer nieuwsgierig te zijn, en realiseer je dat het in elk gezin anders gaat en dat dat goed is - dus doe het zoals voor jullie werkt en vraag je niet af waarom het “bij jullie niet normaal kan” want er is geen normaal. Je doet het goed als je van je kinderen houdt. En dan mag je soms best balen van wat ze doen of niet doen, maar kijk ook naar wat er leuk aan ze is (en dat is soms lastig). Ik vind eerlijk gezegd veel opvoedadviezen erg strak, en soms volledig voorbij gaan aan de kinderen zelf. Terwijl elk persoontje weer anders is.

Oh, en niet elke moeder wil elk moment van de dag bij haar kinderen zijn hoor, en andersom is het voor kinderen ook prima om bij anderen te zijn. Het hele doel van opvoeden is dat ze zelfstandig de wereld in gaan, niet dat ze eindeloos aan jou kleven. En jij mag als opvoeder er prima nog een leven naast hebben. Hoe kunnen ze anders afkijken hoe dat moet, leven als volwassene?