Mag ik even mijn hart luchten: moeite met opvoeden
Ik voel me ontzettend kwetsbaar terwijl ik dit bericht schrijf, maar ik hoop dat het me toch goed gaat doen om mijn hart te luchten.
Want hoe kan het me/ons toch zo ontzettend veel moeite kosten om onze kinderen goed op te voeden.
Even de context: mijn man hebben 2 kinderen: 7 en 12 jaar.
Onze oudste was echt super makkelijk als baby/dreumes/peuter/kleuter.
Onze jongste is geboren als huilbaby en daarna altijd zorgen gehad: er bleek sprake van een (voorlopige) taalontwikkelingsstoornis op 2-jarige leeftijd. Met 4 jaar deeltijd naar de basisschool en deeltijd naar een taalschool. Daarna voltijd naar de basisschool en daar gaat hij goed vooruit.
Wel meerdere trajecten gevolgd gezien zijn gedrag: via speciale fysiotherapeut gekeken naar alle zintuigen en actief bezig geweest met prikkelregulatie, 2x een gezinscoach in huis gehad en een traject bij een kinderpsycholoog gehad.
Behalve de TOS is er nooit een diagnose gesteld.
Wat ons betreft helemaal prima, we hebben al deze trajecten gevolgd om hulp te krijgen bij het omgaan met zijn karakter en hoe we hem (maar ook zijn zus en onszelf) het beste kunnen helpen.
De laatste gezinscoach heeft zich ook gericht op de angsten van onze oudste. Zij durfde niet alleen te zijn. Wij moesten altijd binnen haar gezichtsveld zijn om niet in paniek te zijn.
Dit dus even voor de context. Als je dit niet zou weten zijn we een doorsnee gezin met 2 kinderen: dochter die naar groep 8 gaat en zoon die naar groep 4 gaat.
Maar de realiteit is ook dat beide kinderen ontzettend temperamentvol zijn.
Met name de jongste heeft een zeer sterke wil: echt helemaal niets krijgt hem van zijn ideeën af. Wat hij wil, wil hij en hij geeft nooit, maar dan ook nooit op.
Super eigenschap, waar hij waarschijnlijk erg ver mee gaat komen. Maar voor ons een energie vretende eigenschap. Onze oudste is ook enorm temperamentvol. Houd wel sneller op met zeuren en drammen als wij waarschuwen, maar daagt continue haar broertje uit en dat leidt weer tot ruzies en woede uitbarstingen bij hem.
In het dagelijkse leven is dit allemaal al erg vermoeiend en frusterend, maar hebben we nog ons werk (en ik ook nog een opleiding) om voor afwisseling/afleiding te zorgen. En we zorgen ook dat wij we op tijd onze ontspanning hebben met elkaar of met vrienden/vriendinnen.
Maar nu we weer op vakantie zijn en dus weken bij elkaar zijn, valt het me weer zwaar. Heel zwaar, zo zwaar dat ik me serieus afvraag waarom we ieder jaar toch weer op vakantie gaan.
Onze kinderen zijn dus inmiddels allebei bang, durven niet alleen naar het toilet (want misschien krijgen ze de deur niet open), durven niet alleen bij de tent te zijn als een van ons toevallig boodschappen aan het doen is en de ander naar het toilet moet. Met als gevolg dat je dus niet even alleen naar het toilet kan. Ze durven niet alleen naar de speeltuin, enz.
Daarnaast maken ze werkelijk heel de dag ruzie!
Wat wij ook zeggen/doen!
Wat hebben we de afgelopen 7 jaar al gedaan: verschillende manieren van omgaan met (straffen/juist niet straffen/meegaand zijn met de angsten, ze leren dat ze niet bang hoeven te zijn door ze zelf oplossingen te laten bedenken, te laten relativeren). Hulp gevraagd via kinderarts, gezinscoach, fysiotherapeut, huisarts, consultatiebureau, ouders en vrienden).
Maar ondanks alles lijken we geen invloed te hebben op het gedrag van onze kinderen.
Ik schrijf zo even verder, ben bang dat ik dit hele bericht anders per ongeluk wis.
Bepaalde kinderen zijn zwaarder om groot te brengen dan anderen. Zo te lezen doe je je uiterste best dus verwijt jezelf niets.
Het enige wat ik concreet als tip kan geven na het lezen van je bericht: ga komende schooljaar een keer niet als gezin op vakantie. Vakantie is geen noodzaak en in jullie geval extra hard werken.
Ik zou in de weekenden ook eens opsplitsen. 1 ouder + 1 kind doen A en de andere twee personen doen B.
Wat je beschrijft komt over als heel complex en heel zwaar.
'Maar ondanks alles lijken we geen invloed te hebben op het gedrag van onze kinderen.'
Een wetenschappelijke studie ontdekte ooit eens dat het heel vaak andersom is: kinderen beïnvloeden hoe ouders opvoeden. Eert dacht men dat moeilijke kinderen kwamen doordat de ouders moeite hadden met opvoeden. Maar als je de moeilijke kinderen bij 'goede' opvoeders plaatsten werden die mensen ook mensen met moeite om op te voeden.
Zo lijkt het ook bij jullie te gaan: de kinderen maken dat jullie denken dat je niet goed kunt opvoeden.
Ondertussen zijn er al zoveel professionals bij betrokken, als er ergens een goede manier was, dan had je die wel aangereikt gekregen. Zij zouden eerlijk mogen zeggen dat ze het niet weten.
Het kan zijn dat bepaalde dingen niet kunnen met moeilijke kinderen. Op vakantie gaan bijvoorbeeld. Misschien daar maar eens naar terug gaan: erkennen dat het moeilijk en complex is en er geen antwoorden zijn, terwijl je toch iets moet doen emt de kinderen. Dan maar eens kijken: wat kan wel, wat kan niet. Niet meer proberen om de kinderen te veranderen, maar accepteren dat de kinderen zo zijn en daarmee omgaan.
Alhoewel het mysterieus blijft waarom de kinderen bijvoorbeeld zoveel angsten ontwikkelen en zoveel ruzie maken.
Op school zijn er geen problemen?
Tsjor
Zo, ik ga hier even verder.
Ik ben nu dus op een punt gekomen, waarop ik het niet meer goed trek. Mijn man zegt steeds: 'Het is vallen en opstaan, maar we moeten wel blijven opstaan'. Maar dat lukt me dus niet meer zo goed.
Ik zie op het moment vooral de negatieve eigenschappen van onze kinderen en heb een super kort lontje.
Precies zoals ik het ouderschap dus niet wil. Ik gun onze kinderen een liefdevolle, veilige jeugd, maar dat lukt me dus ook niet meer zo goed door steeds zo snel boos te zijn.
Ik vraag om feedback aan mensen die dichtbij ons staan. Zien zij dingen die wij anders kunnen doen, doen wij iets fout?
Het enige dat steeds gezegd wordt is: ze zijn gewoon pittig, jullie hebben juist erg veel geduld.
Maar hoe kan het toch dat 2 volwassenen, die bewust voor kinderen hebben gekozen en verder ook een normaal leven hebben waarin ze prima functioneren, dit niet gebolwerkt krijgen.
Het begint ook een wissel te trekken op onze relatie eerlijk gezegd en dat is iets wat ik helemaal niet wil.
Ik lees heel veel spanning en frustratie. Ook, omdat jullie zeker wel inspanning leveren om dit te doorbreken en mee om te gaan.
Ik lees ook dat er zeer waarschijnlijk sprake is van een achterliggende stoornis? Is hier wel eens uitgebreid onderzoek naar gedaan? Het 'eigenwijze' bijvoorbeeld en alles moet gaan zoals jou jongste het in gedachte heeft, kan bijvoorbeeld komen door autisme. Of juist add of adhd? Dan zou medicatie ingezet kunnen worden. Je kan anders proberen 'op te voeden' totdat je een ons weegt, maar de adhd maakt dit dan onmogelijk.
Ook het angstige betekend dat jou kinderen geen overzicht en houvast hebben niet lijken te weten waar ze aan toe zijn. Opvoeden van kinderen met bijvoorbeeld autisme vraagt veel geduld, zorgen voor overzicht door een planningbord en ga zo maar door.
Ik zou deze vraag aan de huisarts voor leggen en je laten doorverwijzen.
De situatie mbt niet alleen naar wc gaan, is daar een traumatische (in de ogen van jou kinderen )aan vooraf gegaan, bijv deur niet open krijgen? Dan voor deze specifieke situatie traumaverwerking aanvragen. Iets kleins moet de trigger zijn geweest en die gedachtengang moet gewist worden.
Maak hier ook een stappenplan voor. Ze moeten uiteindelijk ervaren dat ze prima zelf naar wc kunnen...
Hoe gaat het op school?
Herkennen zij dit gedrag?
Sterkte
Niet zo streng zijn voor jezelf. Die andere ouders hebben ook hun uitdagingen. Soms word ik ook moedeloos en denk er blijft niets hangen totdat ze ergens anders zijn geweest en dan blijkt dat jouw opvoeding en normen en waarden toch zijn blijven hangen.
Ik heb ook zo’n uitdagende situatie gehad en ik put uit mijn ervaring twee tips:
1) ga op pad met één kind en één ouder.
Bijvoorbeeld elk weekend een dagdeel. Dan kunnen ze alvast geen ruzie maken samen. De ander kan desgewenst thuisblijven. En afwisselen: papa met zoon, papa met dochter, mama met zoon, mama met dochter en hup maand voorbij met in ieder geval gedeeltelijk relatief rustige weekenden.
2) ontlast jezelf.
Zoek bijvoorbeeld een maandelijkse (of zelfs tweewekelijkse) logeerplek in overleg met de huisarts of wijkcoach. Of kijk of je nog fitte grootouders daarvoor kunt inschakelen.
Doe het voordat je in een ouderschapsburnout zit. Die bestaat echt…
Ik ga er even een bijzonder advies er in gooien, dat makkelijk lijkt, maar best een doordenker is en mij enorm geholpen heeft:
Iemand zei ooit tegen mij: ga eens zitten en schrijf op wat je je kind het meeste gunt (in jouw geval voor je beide kinderen en misschien zijn er dingen die voor beiden hetzelfde zijn).
Toen ik dat had geformuleerd, zei de ander: kijk en geef dat nou eens aan jezelf.
Het was een eye opener want wat ik mijn kind gunde, dat gaf ik mijzelf inderdaad niet. Toen ik dat veranderde, ging mijn kind mee
sterkte! Ik kan me voorstellen dat je er helemaal doorheen zit.
Nou, ik zit hier al met tranen in mijn ogen door alle lieve reacties.
Het zit me blijkbaar hoog, voel een soort paniek op dit moment.
Op school gaat het eigenlijk allemaal prima. Met de jongste in het eerste half jaar van groep 3 wel twijfels of hij het zou gaan halen qua lezen/taal, maar het laatste half jaar is hij in een mega stijgende lijn gegaan. Hij zit op school op een wiebelkussen, heeft een 'speeltje' voor in zijn hand en als hij rusteloos is, mag hij even een taakje gaan doen voor de juf buiten de klas.
Maar qua omgang met juf, klasgenoten en leren geen problemen verder.
Over de vraag of de angsten ergens vandaan komen heb ik al zo ontzettend veel nagedacht, maar ik weet het echt niet.
Het is wel een feit dat beide zwangerschappen ontzettend gecompliceerd waren en met veel angsten gepaard gingen (invoelbare angsten).
Ook beide kinderen hadden een slechte start, maar met beide kinderen lijkt er een prima hechting te zijn. Soms denk ik wel eens dat het continue (met name) bij mij willen zijn een teken is van een gestoorde hechting (gezien de zwangerschappen, bevallingen). Dit gevoel heb ik ook wel met diverse professionals gedeeld, maar allen geven aan dat ze goed gehecht zijn.
De jongste is uitgebreid onder behandeling geweest bij een kinderpsycholoog, met name gericht op uitsluiten/bevestigen autisme en/of ADHD. Maar uiteindelijk werd gezegd dat hij te jong was om een diagnose ADHD te stellen en dat hij veel kenmerken had van autisme, maar te weinig om de diagnose te kunnen stellen.
Vanavond sprak ik met mijn man over eventueel weer contact op te nemen met de psycholoog. Maar stel dat hij een diagnose krijgt en hij krijgt medicatie...voor wie krijgt hij dan eigenlijk de medicatie?! Hij heeft er geen last van, zowel thuis niet als op school niet.. Dan krijgt hij medicatie, omdat wij moeite hebben met zijn eigenschappen...dat vind ik wel ver gaan.
eenhoornn schreef op 20-08-2023 om 23:07:
Nou, ik zit hier al met tranen in mijn ogen door alle lieve reacties.
Het zit me blijkbaar hoog, voel een soort paniek op dit moment.
Op school gaat het eigenlijk allemaal prima. Met de jongste in het eerste half jaar van groep 3 wel twijfels of hij het zou gaan halen qua lezen/taal, maar het laatste half jaar is hij in een mega stijgende lijn gegaan. Hij zit op school op een wiebelkussen, heeft een 'speeltje' voor in zijn hand en als hij rusteloos is, mag hij even een taakje gaan doen voor de juf buiten de klas.
Maar qua omgang met juf, klasgenoten en leren geen problemen verder.
Over de vraag de angsten ergens vandaan komen heb ik al zo ontzettend veel nagedacht, maar ik weet het echt niet.
Het is wel een feit dat beide zwangerschappen ontzettend gecompliceerd waren en met veel angsten gepaard gingen (invoelbare angsten).
Ook beide kinderen hadden een slechte start, maar met beide kinderen lijkt er een prima hechting te zijn. Soms denk ik wel eens dat het continue (met name) bij mij willen zijn een teken is van een gestoorde hechting (gezien de zwangerschappen, bevallingen). Dit gevoel heb ik ook wel met diverse professionals gedeeld, maar allen geven aan dat ze goed gehecht zijn.
De jongste is uitgebreid onder behandeling geweest bij een kinderpsycholoog, met name gericht op uitsluiten/bevestigen autisme en/of ADHD. Maar uiteindelijk werd gezegd dat hij te jong was om een diagnose ADHD te stellen en dat hij veel kenmerken had van autisme, maar te weinig om de diagnose te kunnen stellen.
Vanavond sprak ik met mijn man over eventueel weer contact op te nemen met de psycholoog. Maar stel dat hij een diagnose krijgt en hij krijgt medicatie...voor wie krijgt hij dan eigenlijk de medicatie?! Hij heeft er geen last van, zowel thuis niet als op school niet.. Dan krijgt hij medicatie, omdat wij moeite hebben met zijn eigenschappen...dat vind ik wel ver gaan.
en even wat nu het allerbelangrijkste is voor jou... trek je het nog in combinatie met werk? Voel je je opgebrand? Dan pas op de plaats en ziekmelden. Zorg eerst voor jezelf voor je voor anderrn kan zorgen, want je klinkt overspannen.
Probeer oppas te regelen en ga er een pasrvdagen tussenuit? Probeer je rust te pakken. Jij moet ontlast worden, ruimte om adem te kunnen halen...desnoods een week bij familie? Dan zal je zien dat je ruimte voelt om het iets positiever aan te vangen allemaal aan te vliegen...
Ik lees buiten alle opvoed problemen vooral een overspannen moeder
medicatie krijgt hij niet voor jullie, maar voor zichzelf. Rust in zijn hoofd, minder onrust. Dat zit in hem. Dat wiebelkussen wat nodig is, dat is er niet voor de gezelligheid zeg maar...
Heel herkenbaar wel, zeker met het verhaal over de jonge leeftijd en het niet stellen van een diagnose ondanks al die kenmerken. Bij mijn dochter werd het beter toen ik minder probeerde haar gedrag te veranderen en in plaats daarvan reageerde op haar gedrag. Dus uitbarstingen voor zijn door haar met rust te laten of hulp aanbieden als ik zag dat ze tegen dingen aan liep.
De kinderen hadden beide eigenschappen die niet lekker samen gingen (oudste heeft ASS en jongste was nogal aanwezig, luid en temperamentvol), dus ik hield ze zoveel mogelijk uit elkaar. Als het niet gezellig kan, dan maar niet of de gezinsmomenten beperkt houden als ze beide ontspannen waren.
Daartussen laveerde ik als zen moeder met engelengeduld en een hoog deurmatvermogen. Het heeft uiteindelijk zijn vruchten afgeworpen. Eentje is het huis uit en is grotendeels van haar angsten af, in elk geval redt ze zich prima zelfstandig. De ander staat momenteel op de wachtlijst voor een nieuw ADHD-onderzoek omdat niet alles even vlot gaat. We eten allemaal onze hoed op als ze die nu weer niet krijgt.
BritgetJones007 schreef op 20-08-2023 om 23:15:
en even wat nu het allerbelangrijkste is voor jou... trek je het nog in combinatie met werk? Voel je je opgebrand? Dan pas op de plaats en ziekmelden. Zorg eerst voor jezelf voor je voor anderrn kan zorgen, want je klinkt overspannen.
Probeer oppas te regelen en ga er een pasrvdagen tussenuit? Probeer je rust te pakken. Jij moet ontlast worden, ruimte om adem te kunnen halen...desnoods een week bij familie? Dan zal je zien dat je ruimte voelt om het iets positiever aan te vangen allemaal aan te vliegen...
Ik lees buiten alle opvoed problemen vooral een overspannen moeder
Het 'stomme' is dat ik juist heel graag ga werken en daar nu dus ook echt naar uitkijk. En tja, daar voel ik me dan weer ontzettend schuldig over, welke moeder wil niet bij haar kinderen zijn?!
En ja, ik weet rationeel gezien dat het prima is om graag te willen werken en dat het ook goed is als kinderen zien dat werken er nu eenmaal bij hoort.
Ik doe momenteel een studie (master) en begin in sept met nog een post-HBO studie erbij. Maar daar zie ik allemaal niet tegenop. Ik geniet ervan dat ik straks mijn droombaan heb en dit goed kan combineren met ons gezin.
Daarnaast is dit gevoel er al jaren. Ik hoopte alleen dat het gevoel minder zou worden, naarmate de kinderen ouder worden.
Ook in het dagelijks leven zorg ik (partner heeft minder behoefte aan me-time dan ik) voor tijd voor mezelf door te sporten/naar de sauna te gaan/massage te boeken/met vriendinnen af te spreken), maar zelfs dat is dus niet voldoende
Je vindt heel veel en je legt de lat erg hoog. Maar opvoeden is net als het hele leven, geen wedstrijd. Het is gewoon het leven zelf, en soms is het leuk, soms niet, soms loopt het lekker, soms totaal niet. De schuld bij jezelf zoeken helpt niet. Kijken hoe je dingen beter aan zou kunnen pakken helpt misschien wel, maar niet als je dat vanuit zelfverwijt doet. Probeer nieuwsgierig te zijn, en realiseer je dat het in elk gezin anders gaat en dat dat goed is - dus doe het zoals voor jullie werkt en vraag je niet af waarom het “bij jullie niet normaal kan” want er is geen normaal. Je doet het goed als je van je kinderen houdt. En dan mag je soms best balen van wat ze doen of niet doen, maar kijk ook naar wat er leuk aan ze is (en dat is soms lastig). Ik vind eerlijk gezegd veel opvoedadviezen erg strak, en soms volledig voorbij gaan aan de kinderen zelf. Terwijl elk persoontje weer anders is.
Oh, en niet elke moeder wil elk moment van de dag bij haar kinderen zijn hoor, en andersom is het voor kinderen ook prima om bij anderen te zijn. Het hele doel van opvoeden is dat ze zelfstandig de wereld in gaan, niet dat ze eindeloos aan jou kleven. En jij mag als opvoeder er prima nog een leven naast hebben. Hoe kunnen ze anders afkijken hoe dat moet, leven als volwassene?
