Mag ik even mijn hart luchten: moeite met opvoeden

ik heb inhoudelijk niks toe te voegen. Maar wilde dit wel met je delen:

- wat eerlijk en dapper dat je dit op het forum deelt. Daar mag je heel trots op zijn.
- je doet het goed, je doet het goed, je doet het goed

eenhoornn schreef op 20-08-2023 om 22:23:

…
Maar hoe kan het toch dat 2 volwassenen, die bewust voor kinderen hebben gekozen en verder ook een normaal leven hebben waarin ze prima functioneren, dit niet gebolwerkt krijgen.
Het begint ook een wissel te trekken op onze relatie eerlijk gezegd en dat is iets wat ik helemaal niet wil.

Dit stukje viel me op. Weet je, wie aan kinderen begint heeft een ideaalbeeld in zijn/haar hoofd. Lieve, makkelijke gezonde kinderen die nauwelijks opvoeding behoeven. En anders ben je samen toch best in staat om, eventueel met behulp van wat opvoedboeken, die klus te klaren.

De praktijk is over het algemeen wat weerbarstiger. En je krijgt helaas geen gebruiksaanwijzing mee. En bij meerdere kinderen kom je er ook nog eens achter dat wat bij nummer 1 werkt, bij nummer 2 juist averechts werkt.

Iedereen is doorlopend bezig zijn eigen wiel uit te vinden. En dat is zwaar. Zélfs als je kind gemakkelijk is. Maar het wordt al snel veel zwaarder als je kind ‘iets’ heeft. Dat hoeft echt niks heel ernstigs te zijn om toch veel zorgen te geven.

Alleen, daar hoor je nooit zoveel over. En als je het er al met iemand over hebt krijg je vaak van die standaard adviezen die bij jouw kinderen niet werken. Gelukkig is dat hier anders. Hier zitten ervaringsdeskundigen die je begrijpen en die wellicht wél bruikbare tips hebben.

Wat mij altijd wel helpt is te bedenken dat het uiteindelijk allemaal vast goed komt. Ik heb in mijn leven best wat IADH-kinderen meegemaakt (jargon hier op Ouders Online voor Iets Aan De Hand-kinderen, oftewel alle kinderen die extra zorg nodig hebben) en ze zijn allemaal toch opgegroeid tot min of meer zelfstandige volwassenen. Ze hebben alleen een (veel) langere weg nodig om daar te komen.

Ik hoop dat je wat hebt aan de tips die hier gegeven worden. Ik heb er zelf nog een paar voor je. Blijf vooral oog houden voor hun leuke kanten. Als je dat even niet meer kan, vraag je man dan om hulp. Schrijf ze op, zodat je ze terug kunt lezen. Zodat je op de momenten dat je het niet meer ziet, dat weer even op je in kunt laten werken. En benoem ze ook naar je kinderen. Positieve bevestiging werkt enorm goed! Dus complimenteer ze met alle kleine positieve dingen. Verder werkt afleiding en humor vaak heel goed, zowel voor de kinderen als voor jezelf. Dat kost mij altijd veel energie, mijn man is daar beter in. Dus soms roep ik zijn hulp in. Zo zullen jullie ook ieder je sterke kanten hebben. Zet die in. En grijp in als je ziet dat de ander het niet meer trekt. Dat scheelt escalaties.

Sterkte!

Diyer schreef op 21-08-2023 om 22:55:

eventjes een side note: ik lees nu al meerdere keren iahd. Wat is dat? Iets nieuws? Ander woord voor? Samenvoegsel van? Ik ken ASS, ik ken ADD en ADHD. Maar IAHD heb ik nog nooit van gehoord.

wacht, laat maar, ik lees net de uitleg

Lieverd, het is nooit te laat om ‘fouten’ goed te maken. Je bent ook maar een mens en mensen zijn niet perfect. Fijn vooruitzicht dat jullie hulp gaan zoeken. Sorry (kunnen) zeggen tegen je kind is heel belangrijk. Dat heb je gedaan. Daarmee laat je haar al zien dat het niet aan haar ligt maar aan jullie wisselwerking. En daar kun je echt wel wat in veranderen.

eenhoornn schreef op 21-08-2023 om 23:23:

Zo, einde van de dag en even tijd om in mijn eentje voor de tent te zitten en jullie berichten door te nemen.
Wat een lieve reacties zeg, dat doet me echt goed. Op de een of andere manier had ik ook best wel wat kritiek verwacht, maar ik lees alleen maar opbouwende 'kritiek' en daar ben ik vooral erg blij mee.
Een aantal beschrijven mijn berichten als eerlijk en dapper en dat raakt me. Zoals ik hier schrijf ben ik ook in het dagelijkse leven. Dat wordt vaak gewaardeerd, maar ik merk ook dat er vaak politiek correcte antwoorden worden gegeven.
Daarom waardeer ik de tips en ervaringen die jullie met me delen.

Vandaag ging best wel oké, we hadden besloten om in de ochtend nog een stad te bezoeken voor de ergste warmte. Dat ging super goed, we hadden het gezellig samen.
In middag merkte ik dat de spanning tussen de kinderen alweer op begon te lopen en daardoor ook tussen ons en de kinderen.
Op een gegeven moment heb ik aangegeven dat ik even alleen wilde zijn en ben ik alleen naar het water gegaan en daar een uurtje voor mezelf genomen.
Toen ik terugkwam was het alsof ik weken was geweest, zo blij waren de kinderen om mij te zien.

Vanavond had oudste een flinke puberbui en hebben we haar op een gegeven moment na een aantal keer waarschuwen naar haar tent gestuurd, zonder telefoon.
Vervolgens bleef ze aangeven dat ze weg ging lopen vannacht en toen mijn man en zoontje naar bed gingen liep ze uit de tent. Ze liep richting toilet, dus ik ging er vanuit dat ze zo terug zou zijn. Dit was ook zo, maar met dikke tranen.
Ik heb uitgebreid met haar gepraat en haar gevraagd of ze met me wilde delen waarom ze verdrietig was. Ze gaf aan bang te zijn dat wij haar niet meer wilde en haar 'weg zouden doen'. Ze houdt zoveel van ons en haar broertje, ze wil niet weg.
Ik heb haar gevraagd of wij haar het gevoel geven dat wij haar niet meer willen en dat beaamde ze.
Ik heb haar natuurlijk heel erg duidelijk verteld dat dit nooit aan de orde gaat zijn, dat ze ons kind is, goed is zoals ze is en dat wij vreselijk veel van haar houden en nooit zonder haar zouden willen zijn.
Daarnaast heb ik sorry gezegd dat wij haar blijkbaar dat gevoel geven en uitgelegd dat als wij boos of gefrustreerd zijn dat gericht is op het gedrag wat ze vertoond en niet op wie zij is.
Ik hoop dat ik tot haar door heb kunnen dringen, maar dit was dus precies waar ik bang voor was. Dat wij dit gevoel geven en dit vind ik zo ontzettend verschrikkelijk.

Ik ga volgende week meteen op zoek naar een therapeut voor cognitieve therapie, vooral voor ons samen.
Toen ik mijn dochter vroeg of ze het fijn vond als we daar hulp voor zouden krijgen, zei ze ja.

Ik voel me zo waardeloos, want ik heb dit aan zien komen. Ik heb te vaak vergeleken en dit dus blijkbaar ook uitgesproken....ik heb alleen het allerbeste met mijn kinderen voor, maar ik kan mezelf echt geen goede moeder noemen en dit kan ik dus niet meer terugdraaien 😢

De eerste ouder die geen fouten maakt moet nog geboren worden. Jij maakt fouten, kinderen maken fouten, jouw ouders hebben fouten gemaakt. Het mooie daarvan is dat je ervan kan leren. En dat doe je. Dat maakt je geen slechte moeder! Alleen al dat je hier om hulp komt vragen geeft dat al aan. Je geeft om je kinderen en je doet wat in je vermogen ligt om je kinderen het beste mee te geven. Soms struikel je. Dat gebeurt iedereen. 
Val jezelf alsjeblieft niet hard af. 

eenhoornn schreef op 21-08-2023 om 23:23:

Ik voel me zo waardeloos, want ik heb dit aan zien komen. Ik heb te vaak vergeleken en dit dus blijkbaar ook uitgesproken....ik heb alleen het allerbeste met mijn kinderen voor, maar ik kan mezelf echt geen goede moeder noemen en dit kan ik dus niet meer terugdraaien 😢

Volgens mij is dit nu precies wat je nekt. Wat ik voel uit de verschillende posts van jou is dat je negatieve gevoelens niet mag hebben.
Waarom mag je niet balen van gedrag van je kinderen, van je man?
Je wil geen goede moeder zijn maar een volmaakte moeder. dat zijn dingen die je niet eens hoeft uit te spreken, dat voelen je kinderen. En als jij volmaakt moet zijn van jezelf, dan voelen je kinderen dat ook als norm voor zichzelf.
Dat maakt het opeens een stuk begrijpelijker dat je dochter bang is dat jullie haar op een gegeven moment weg zullen doen omdat ze niet voldoet een 'goede dochter' zijn. Dat geeft angst.

Ik hoop dat je je nu niet een nog veel slechtere moeder voelt die alles verkeerd doet. Ik zeg het mogelijk wat scherp omdat ik het moeilijk vind om duidelijk te maken.
Goed dat je zo eerlijk bent in je schrijven want daardoor lukt het me om dit tussen de regels door te lezen.

Ik gok zomaar dat therapie voor jou ook helpend kan zijn zodat je kunt leren dat je goed genoeg bent. Dat je pas een compleet mens bent als je je sterke en je zwakke kanten accepteert. Zolang jij zoveel niet mag voelen/vinden/denken van jezelf leg je de lat te hoog voor jou en daardoor ook voor je kinderen. Je kunt ze 1000 keer zeggen dat ze goed zijn zoals ze zijn, maar dat is iets wat je ze voor moet leven.
Jouw vervelende trekken horen net zo goed bij je en zijn onderdeel van jou. Ze maken je een compleet mens. Geen Facebook versie van jezelf, dat is maar een half mens. Op halve mensen kun je niet bouwen.

Fijn dat jullie een goed gesprek hebben gehad. Hopelijk kun je daar weer mee verder. Ik herken het gevoel wat je hebt. Dat heb ik deze vakantie ook af en toe gehad. Het valt gewoon niet mee. Af en toe een moment voor jezelf helpt om weer even op te laden. 

Wat je nog zou kunnen proberen, is wat te oefenen met de dingen die ze spannend vinden. Je kunt een mening hebben over hun angsten, maar ze hebben die. Je kunt daar met ze over praten, vertellen dat het belangrijk is om dingen te leren zelf te doen zoals zelfstandig naar het toilet gaan op de camping, en kijken of je met hen een beetje kunt oefenen. Vraag eens wat ze precies eng vinden en kijk of je daar iets mee kunt. Hoe zijn die sloten van de wc’s dan, is er eentje die ze goed open krijgen, helpt het als het andere kind blijft wachten, waar moet jij wachten, voor de wc deur, in de wc ruimte of buiten etc, is het alleen ‘s nachts of overdag dat je mee moet etc. Kijk of je ergens een stapje kunt maken. (Dit is een voorbeeld, je kunt dit ook doen met andere dingen.)

Hebben ze wel andere kinderen om mee te spelen op de camping? Anders is daar ook nog een wereld te winnen. Als ze andere kinderen hebben om mee te spelen, hebben ze het veel te druk om ruzie te maken .

Je hebt dit juist heel goed gedaan. Je kind leren dat gedrag en persoon niet hetzelfde zijn. Dat je altijd van haar als mens zult houden, maar gedrag soms storend vindt. 
Dat je kind denkt dat je het weg wil doen of dat dat überhaupt een optie is, breekt je hart als ouder.
Je dochter staat open voor hulp. Dat is al heel mooi. Dat betekent misschien ook wel dat ze zelf in ziet dat ze bepaalde problemen heeft die ze zelf niet opgelost krijgt en dat zelfinzicht is een positieve eigenschap die haar best wat kan brengen, ook in de toekomst.
Het is zoeken naar een balans tussen er zijn als je kind je nodig heeft en tegelijkertijd je kind het vertrouwen geven dat ze dingen zelf kan. 

Zakdoek schreef op 22-08-2023 om 06:16:

[..]

Volgens mij is dit nu precies wat je nekt. Wat ik voel uit de verschillende posts van jou is dat je negatieve gevoelens niet mag hebben.
Waarom mag je niet balen van gedrag van je kinderen, van je man?
Je wil geen goede moeder zijn maar een volmaakte moeder. dat zijn dingen die je niet eens hoeft uit te spreken, dat voelen je kinderen. En als jij volmaakt moet zijn van jezelf, dan voelen je kinderen dat ook als norm voor zichzelf.
Dat maakt het opeens een stuk begrijpelijker dat je dochter bang is dat jullie haar op een gegeven moment weg zullen doen omdat ze niet voldoet een 'goede dochter' zijn. Dat geeft angst.

Ik hoop dat je je nu niet een nog veel slechtere moeder voelt die alles verkeerd doet. Ik zeg het mogelijk wat scherp omdat ik het moeilijk vind om duidelijk te maken.
Goed dat je zo eerlijk bent in je schrijven want daardoor lukt het me om dit tussen de regels door te lezen.

Ik gok zomaar dat therapie voor jou ook helpend kan zijn zodat je kunt leren dat je goed genoeg bent. Dat je pas een compleet mens bent als je je sterke en je zwakke kanten accepteert. Zolang jij zoveel niet mag voelen/vinden/denken van jezelf leg je de lat te hoog voor jou en daardoor ook voor je kinderen. Je kunt ze 1000 keer zeggen dat ze goed zijn zoals ze zijn, maar dat is iets wat je ze voor moet leven.
Jouw vervelende trekken horen net zo goed bij je en zijn onderdeel van jou. Ze maken je een compleet mens. Geen Facebook versie van jezelf, dat is maar een half mens. Op halve mensen kun je niet bouwen.

Volgens mij sla jij de spijker op de kop hier Zakdoek! Eenhoornn, jij bent net zoals je dochter goed zoals je bent. Je man en kinderen houden van de hele jou. Niet alleen van je sterke kanten!

Kan het zijn dat jij van huis uit aan hoge eisen/verwachtingen moest voldoen? Ik herken het namelijk wel, dat gevoel dat je niet goed genoeg bent. En inderdaad nemen kinderen dat naadloos over.

Is dat echt het geval, geef jezelf en je hele gezin dan een groot cadeau en ga daaraan werken. In mijn geval bleek na jaren therapie een kleine dosis antidepressiva de oplossing, dus stop niet te snel met zoeken. Iedereen kan van zichzelf (leren) houden 🥰

Jonagold schreef op 21-08-2023 om 23:30:

Lieverd, het is nooit te laat om ‘fouten’ goed te maken. Je bent ook maar een mens en mensen zijn niet perfect. Fijn vooruitzicht dat jullie hulp gaan zoeken. Sorry (kunnen) zeggen tegen je kind is heel belangrijk. Dat heb je gedaan. Daarmee laat je haar al zien dat het niet aan haar ligt maar aan jullie wisselwerking. En daar kun je echt wel wat in veranderen.

Ik sluit me hier bij aan. Je maakt als ouders fouten. En ook dit soort fouten als de situatie bij momenten heel heftig is. Het is nooit jouw bedoeling om je kind een ongewenst gevoel te geven en toch kúnnen frustraties en boze buien dat gevoel soms oproepen. Ik vind het juist heel mooi dat je samen een verdiepend gesprek hierover kunt voeren. Dat jij kunt vertellen dat het gaat om grote emoties van dat moment (onmacht en frustraties) en dat die emoties ook weer wegzakken en dat die gevoelens te maken hebben met gedrag en niet met jouw liefde voor haar. En je hebt sorry gezegd voor wat dit met haar doet, omdat dit nooit je intentie is. Dit zijn juist de verbindende gesprekken die nodig zijn.

Maar wees alsjeblieft ook mild naar jezelf. Niemand is perfect. Je kinderen niet en jij ook niet. Ik zou proberen je schuldgevoel los te laten en wel vooral in actie te blijven. Je dochter heeft iets nodig en jij signaleert dat en daar doe je iets mee. Dat is goed ouderschap, echt! 
Soms worden we als mensen onzeker van elkaar. Ik denk ook niet dat dit te voorkomen is als je 2 verschillende karakters hebt die kunnen botsen of als je bij momenten meer moet geven dan je eigenlijk op kunt brengen. Een stukje acceptatie hoort daar ook bij en een manier vinden om daar zo goed als mogelijk mee om te gaan.

En in aansluiting op wat ik net bij de anderen lees: het klinkt idd alsof je jezelf heel erg hard afstraft voor negatieve gevoelens. Waarom is dat? Je mag je kinderen soms toch gewoon een pain in the ass vinden. Soms heel begrijpelijk, soms misschien wat minder begrijpelijk omdat het korte lontje meer bij jou dan bij anderen zit. Maar alles bij elkaar, jij bent mens, je man is mens, je kinderen zijn mensen en soms heb je van die momenten dat je elkaar naar de maan wenst (bij wijze van spreken). Het gaat erom dat je probeert de ander daar niet al teveel mee tot last te zijn en dat je op een bepaald moment ook weer leert relativeren. Maar wegstoppen en duwen gaat je niet helpen. Het gaat je alleen maar nóg slechter doen voelen.

Dat onderscheid tussen gedrag en persoon geldt ook voor jezelf. Je kunt niet altijd even happy zijn met je eigen gedrag naar je partner en kinderen toe, maar dat maakt je nog geen slechte moeder. Wat ik hier op het forum heb geleerd is om milder te zijn. Voor mezelf, maar ook voor mijn omgeving. Dat lukt, stukje bij beetje, steeds beter. 
Opvoeden hoef je niet alleen te doen. Wel zelf, maar niet alleen. Je kunt hulp vragen bij dingen, dat is niet erg. Ook niet om je kinderen dat als voorbeeld te stellen. 
Vergelijken is niet per se verkeerd, want het kan ook inzichten geven. Bijvoorbeeld dat alle twaalfjarigen alleen naar de wc gaan en alleen thuis kunnen blijven en zelfstandig naar dingen toe kunnen gaan. Dat kan ook het vertrouwen geven dat ze dat best kan.
En als dingen nog niet lukken, dan samen kijken hoe je er naartoe kan werken dat het uiteindelijk wel gaat lukken.