Kind is heel bang op eigen slaapkamer
We staan voor een raadsel... Onze gevoelige zoon van 6 is heel erg bang in zn eigen slaapkamer. We modderen al zeker een jaar met het naar bed gaan. Hij ligt bijna te shaken van angst. Pas als hij in ons bed ligt ontspant hij en kan hij rustig gaan slapen. Hij kan niet aangeven, aanwijzen of tekenen waar hij zo bang voor is. Ook als hij iets van zn kamer wil pakken durft hij dat niet alleen. We hebben een nieuwbouwhuis, hij slaapt in deze kamer vanaf dat hij 2 is.
Iemand ook in zon situatie gezeten? We willen de hele kamer voor hem verbouwen, maar hij blijft aangeven dat hij ook met ander behang/bed/etc niet in die kamer wil. We hebben een tijd gedacht dat het een machtsspelletje was: hahaaa als ik dit lang genoeg vol houd mag ik in het grote bed, maar ik twijfel of we hier goed aan doen.
Kan iemand hier eens neutraal naar kijken?
Index224 schreef op 01-09-2023 om 18:59:
[..]
Met huisdieren heb ik toevallig wel ervaring. Nog altijd zó triest om te horen dat mensen hun hond laten janken want 'ze mogen niet winnen'. Negeren en/of niet erkennen levert alleen maar meer stress op voor beide partijen. Echt, zodra ik m'n hond ook maar 1x hoor piepen of janken ben ik gelijk bij hem. Hij vertrouwt op mij dat ik er voor hem ben als hij zich niet goed of onveilig voelt en ik vertrouw op hem dat hij van zich laat horen als er iets is. Kinderen en dieren kunnen moeilijk op een andere manier hun emoties uiten. Als pup heb ik net zo lang bij hem beneden geslapen tot hij zich veilig en vertrouwd genoeg voelde om alleen in de woonkamer te slapen. Dus zodra hij piepte lag ik weer bij hem. Dat heeft 3 weken geduurd. Maar zo creëer je een vertrouwensband en een veilige omgeving en ik hoor hem alleen nog als hij snachts ziek is.
Dat mensen zo ook over hun kinderen denken vind ik net zo triest.
Je kan ook een ouderwetse wekker en een warme kruik in de mand leggen. Wel heel lief! Liefde moet vloeien, dat vind ik ook.
Index224 schreef op 01-09-2023 om 18:59:
[..]
Met huisdieren heb ik toevallig wel ervaring. Nog altijd zó triest om te horen dat mensen hun hond laten janken want 'ze mogen niet winnen'. Negeren en/of niet erkennen levert alleen maar meer stress op voor beide partijen. Echt, zodra ik m'n hond ook maar 1x hoor piepen of janken ben ik gelijk bij hem. Hij vertrouwt op mij dat ik er voor hem ben als hij zich niet goed of onveilig voelt en ik vertrouw op hem dat hij van zich laat horen als er iets is. Kinderen en dieren kunnen moeilijk op een andere manier hun emoties uiten. Als pup heb ik net zo lang bij hem beneden geslapen tot hij zich veilig en vertrouwd genoeg voelde om alleen in de woonkamer te slapen. Dus zodra hij piepte lag ik weer bij hem. Dat heeft 3 weken geduurd. Maar zo creëer je een vertrouwensband en een veilige omgeving en ik hoor hem alleen nog als hij snachts ziek is.
Dat mensen zo ook over hun kinderen denken vind ik net zo triest.
Helemaal eens met deze post. Mijn kinderen noch mijn hond hoeven bang te zijn. Wij als ouders/baasjes zijn de veilige basis. En je merkt het echt wel als iets een gewoonte is geworden of als er misbruik gemaakt wordt van je. Dan is het vroeg genoeg om in te grijpen/gedrag om te buigen.
Gsleutel schreef op 01-09-2023 om 21:07:
Mijn dochter is nu 7, maar is ook tot haar 6,5 heel bang geweest op jaar kamer. Maar bij haar was het niet alleen haar kamer maar ook het toilet, de bijkeuken en überhaupt boven. Oftewel: eigenlijk was het vooral het 'alleen zijn'. Dus liepen wij mee, bleven we bij haar. Iedereen verklaarde me voor gek maar mijn dochter had het nodig. Nu zijn we een jaar verder en doet ze de meeste dingen wel zelf. Alleen naar het toilet gaan ergens anders is nog een probleem (dan loop ik mee) en de avonden zijn wisselend. Dat ze nu vlot kan lezen heeft hier wel verschil gemaakt. Een boek of tijdschrift in bed zorgt dat wij weer naar beneden kunnen (we laten dan wel regelmatig nog even ons gezicht zien, anders staat ze alsnog beneden). Nadeel hiervan is dat ze het liefst tot 22:30 ligt te lezen totdat ze met het licht aan in slaap valt. Als we willen dat ze eerder gaat slapen gaan we er alsnog naast liggen en gaat het iets sneller.
Ik vond (en vind) het pittig en ben altijd jaloers op mensen die hun kinderen in bed kunnen leggen en dan naar beneden kunnen gaan. Die mensen zeggen vaak: gewoon doen, dan is het in een paar dagen klaar. Maar zo werkt dat bij mijn kinderen helaas niet.
Dit is wel heel herkenbaar. Kind wil absoluut niet alleen zijn en ook ik vind het pittig en algemene tips werken ook bij mijn kind niet. Al vanaf het begin was het zo. Ook 's ochtends gaat ze echt niet alleen naar beneden bijvoorbeeld. (Ik ben daarnaast ook jaloers op mensen met 2 kinderen, want dan houden de kinderen elkaar ten minste gezelschap, maar dat is een behoorlijk impopulair sentiment geloof ik)
Ze leest nu ook na we haar hebben voorgelezen, maar het liefst wil ze dat wij erbij zijn en als second best is iemand van ons boven nog wel ok, of het licht in de gang absoluut aan, en heel langzaam groeit het er allemaal wel uit, maar alleen is absoluut niet haar favoriet.
Mevrouw75 schreef op 03-09-2023 om 11:13:
[..]
Dit is wel heel herkenbaar. Kind wil absoluut niet alleen zijn en ook ik vind het pittig en algemene tips werken ook bij mijn kind niet. Al vanaf het begin was het zo. Ook 's ochtends gaat ze echt niet alleen naar beneden bijvoorbeeld. (Ik ben daarnaast ook jaloers op mensen met 2 kinderen, want dan houden de kinderen elkaar ten minste gezelschap, maar dat is een behoorlijk impopulair sentiment geloof ik)
Ze leest nu ook na we haar hebben voorgelezen, maar het liefst wil ze dat wij erbij zijn en als second best is iemand van ons boven nog wel ok, of het licht in de gang absoluut aan, en heel langzaam groeit het er allemaal wel uit, maar alleen is absoluut niet haar favoriet.
Wij hebben er inmiddels 3, maar het helpt maar weinig 😅 Ja, ze kunnen elkaar gezelschap houden, maar als ze even samen zijn (bijvoorbeeld met z'n tweeën beneden) is het 9 van de 10 keer gedoe en gekibbel. Ze lopen wel heel lief met elkaar mee naar de wc 😜
En ook deze exemplaren zijn geen held in slapen. Helaas. Ons avondritueel is nogal arbeidsintensief zullen we maar zeggen. Tja, tropenjaren hè. Als het goed is wordt het vanzelf beter.
Het lijkt me duidelijk dat het niet alleen om de kamer gaat, op vakantie was er immers ook een probleem met gaan slapen.
Het klinkt voor mij meer als angst om alleen te zijn (of misschien een andere angst?)
Hier ook wel ervaring met angsten: mijn dochter durfde tot ongeveer 11-12 jaar niet/nauwelijks alleen naar boven, ze was bang dat er iemand was (bijvoorbeeld in de kast verstopt). Ook was gaan slapen lang een probleem. Tijdenlang bleef ik nog even in de buurt, in de aanliggende kamer strijken met de tv aan bijvoorbeeld, ook ben ik een tijd lang elke 5 of 10 minuten gaan kijken, net zolang tot ze sliep. Het was altijd zoeken naar wat werkte voor ons allebei.
Inmiddels is ze 17, en gaat ver na ons naar bed, ze is duidelijk een avondmens (dus dat was misschien mede de oorzaak van dat ze niet kon slapen?), ze vind het nu juist prettig om alleen beneden te zijn, als wij allemaal al in bed liggen...
Toen ik zo oud was en ook heel bang in slaapkamer hielp het om te kijken wat er eng uitziet als het licht uit is. Dingetjes aan de muur leken dan bijvoorbeeld op een gezicht of een dier ofzo. Geluiden kunnen duiden helpt ook. Wij woonden in een hoekpand waar alles piepte en kraakte.
Ook kroop ik af en toe in bed bij broer of zussen, hielp bij mij wel degelijk.
En verder ligt het ook aan je karakter. Ik ben nu 61 en ik vind het nog steeds wel eens eng om in mijn eentje naar boven te gaan (ik heb zelfs jarenlang op mijzelf gewoond). In mijn eentje slapen in de slaapkamer ook: 's nachts en in het donker zie ik andere proporties denk ik wel eens. Dat kunnen kinderen natuurlijk ook hebben.
EmmaT schreef op 05-09-2023 om 14:10:
Toen ik zo oud was en ook heel bang in slaapkamer hielp het om te kijken wat er eng uitziet als het licht uit is. Dingetjes aan de muur leken dan bijvoorbeeld op een gezicht of een dier ofzo. Geluiden kunnen duiden helpt ook. Wij woonden in een hoekpand waar alles piepte en kraakte.
Ook kroop ik af en toe in bed bij broer of zussen, hielp bij mij wel degelijk.
En verder ligt het ook aan je karakter. Ik ben nu 61 en ik vind het nog steeds wel eens eng om in mijn eentje naar boven te gaan (ik heb zelfs jarenlang op mijzelf gewoond). In mijn eentje slapen in de slaapkamer ook: 's nachts en in het donker zie ik andere proporties denk ik wel eens. Dat kunnen kinderen natuurlijk ook hebben.
Ja dit is herkenbaar. Mijn oudste heeft een hekel aan bepaalde schaduwen in de kamer. Verder willen ze nog een nachtlampje aan. En hier ook avondmensen in de dop. Ons avondritueel duurt een stuk korter als ze om 2030 in bed liggen dan als ik het om 19u zou proberen.
Schaduwen
Ik zag vroeger ook schaduwen of schimmen over de muur verschuiven maar dat kwam doordat de gordijnen matig verduisterd waren en door tochtkieren soms wat bewogen. Op de slaapkamers van de kinderen hangen zodoende verduisterende gordijnen; minder kans op dansende figuren op de muur.
Mevrouw75 schreef op 03-09-2023 om 11:13:
[..]
Dit is wel heel herkenbaar. Kind wil absoluut niet alleen zijn en ook ik vind het pittig en algemene tips werken ook bij mijn kind niet. Al vanaf het begin was het zo. Ook 's ochtends gaat ze echt niet alleen naar beneden bijvoorbeeld. (Ik ben daarnaast ook jaloers op mensen met 2 kinderen, want dan houden de kinderen elkaar ten minste gezelschap, maar dat is een behoorlijk impopulair sentiment geloof ik)
Ze leest nu ook na we haar hebben voorgelezen, maar het liefst wil ze dat wij erbij zijn en als second best is iemand van ons boven nog wel ok, of het licht in de gang absoluut aan, en heel langzaam groeit het er allemaal wel uit, maar alleen is absoluut niet haar favoriet.
Ik vind dit ook zwaar, en tegelijkertijd herinner ik me ook dat ik er als kind echt lang nog een hekel aan had om alleen boven in bed te zijn. Liefst had ik mijn ouders bij me in bed en anders inderdaad boven.
