Kind is heel bang op eigen slaapkamer
We staan voor een raadsel... Onze gevoelige zoon van 6 is heel erg bang in zn eigen slaapkamer. We modderen al zeker een jaar met het naar bed gaan. Hij ligt bijna te shaken van angst. Pas als hij in ons bed ligt ontspant hij en kan hij rustig gaan slapen. Hij kan niet aangeven, aanwijzen of tekenen waar hij zo bang voor is. Ook als hij iets van zn kamer wil pakken durft hij dat niet alleen. We hebben een nieuwbouwhuis, hij slaapt in deze kamer vanaf dat hij 2 is.
Iemand ook in zon situatie gezeten? We willen de hele kamer voor hem verbouwen, maar hij blijft aangeven dat hij ook met ander behang/bed/etc niet in die kamer wil. We hebben een tijd gedacht dat het een machtsspelletje was: hahaaa als ik dit lang genoeg vol houd mag ik in het grote bed, maar ik twijfel of we hier goed aan doen.
Kan iemand hier eens neutraal naar kijken?
Index224 schreef op 01-09-2023 om 12:20:
Ik heb zelf niet eens kinderen.. maar serieus, een machtsspelletje?! Waarom dachten jullie dat? Kind ligt te shaken van angst en jullie dachten dat ie dat expres deed.
Kinderen kunnen heel primair zoiets wel inzetten, net als huisdieren.
Klinkt stom en misschien een beetje hard maar het is niet zo bedoeld:
Het kan zijn dat jullie onbedoeld zelf je kind het gevoel hebben gegeven dat die kamer niet veilig genoeg is. Door hem, bijvoorbeeld als hij huilde, toch maar wel in bed te nemen.
SuzyQFive schreef op 01-09-2023 om 18:14:
[..]
Kinderen kunnen heel primair zoiets wel inzetten, net als huisdieren.
Met huisdieren heb ik toevallig wel ervaring. Nog altijd zó triest om te horen dat mensen hun hond laten janken want 'ze mogen niet winnen'. Negeren en/of niet erkennen levert alleen maar meer stress op voor beide partijen. Echt, zodra ik m'n hond ook maar 1x hoor piepen of janken ben ik gelijk bij hem. Hij vertrouwt op mij dat ik er voor hem ben als hij zich niet goed of onveilig voelt en ik vertrouw op hem dat hij van zich laat horen als er iets is. Kinderen en dieren kunnen moeilijk op een andere manier hun emoties uiten. Als pup heb ik net zo lang bij hem beneden geslapen tot hij zich veilig en vertrouwd genoeg voelde om alleen in de woonkamer te slapen. Dus zodra hij piepte lag ik weer bij hem. Dat heeft 3 weken geduurd. Maar zo creëer je een vertrouwensband en een veilige omgeving en ik hoor hem alleen nog als hij snachts ziek is.
Dat mensen zo ook over hun kinderen denken vind ik net zo triest.
SuzyQFive schreef op 01-09-2023 om 18:14:
[..]
Kinderen kunnen heel primair zoiets wel inzetten, net als huisdieren.
Ja en dan? Ze moeten wel, als jij zelf begint met een machtsstrijd dan rest hen ook weinig anders, maar ze doen dat nooit om het winnen op zich. Ze doen dat omdat er een behoefte niet vervuld wordt. En ze zijn afhankelijk van ons.
Kijk daar naar, en niet naar “maar ik laat me niet door zo’n snotneus/stom dier zeggen wat ik moet doen”.
Het probleem lijkt het in slaap vallen zelf te zijn, en niet perse de kamer. Is hij bang voor controleverlies? Of geschrokken van bepaalde dromen, slaap verlamming, schokken, of andere enge ongecontroleerde aspecten die bij slapen horen maar voor een kind heel eng kunnen zijn? Heeft hij misschien ergens opgepakt dat slapen en sterven op elkaar lijken, dat je zomaar niet wakker kan worden? Of dat hij gaat slapen en dan ergens anders wakker wordt of dat jullie dan ineens weg zijn of zo? Het is wel een leeftijd om meer bewust te zijn dat er dingen kunnen gebeuren en misschien wil hij alles in de gaten blijven houden? Wat vertelt hij eigenlijk over wat er in hem omgaat?
AnnaPollewop schreef op 01-09-2023 om 20:12:
Het probleem lijkt het in slaap vallen zelf te zijn, en niet perse de kamer. Is hij bang voor controleverlies? Of geschrokken van bepaalde dromen, slaap verlamming, schokken, of andere enge ongecontroleerde aspecten die bij slapen horen maar voor een kind heel eng kunnen zijn? Heeft hij misschien ergens opgepakt dat slapen en sterven op elkaar lijken, dat je zomaar niet wakker kan worden? Of dat hij gaat slapen en dan ergens anders wakker wordt of dat jullie dan ineens weg zijn of zo? Het is wel een leeftijd om meer bewust te zijn dat er dingen kunnen gebeuren en misschien wil hij alles in de gaten blijven houden? Wat vertelt hij eigenlijk over wat er in hem omgaat? Kan hij iets vertellen over zijn angst bij die kamer, of het tekenen?
AnnaPollewop schreef op 01-09-2023 om 20:09:
[..]
Ja en dan? Ze moeten wel, als jij zelf begint met een machtsstrijd dan rest hen ook weinig anders, maar ze doen dat nooit om het winnen op zich. Ze doen dat omdat er een behoefte niet vervuld wordt. En ze zijn afhankelijk van ons.
Kijk daar naar, en niet naar “maar ik laat me niet door zo’n snotneus/stom dier zeggen wat ik moet doen”.
Ik denk niet dat TO dat op die manier bedoelde… en ik ook trouwens niet. Daarom zei ik ook: primair. Vanuit het instinctieve brein. Geen bewuste handeling.
AnnaPollewop schreef op 01-09-2023 om 20:12:
Het probleem lijkt het in slaap vallen zelf te zijn, en niet perse de kamer. Is hij bang voor controleverlies? Of geschrokken van bepaalde dromen, slaap verlamming, schokken, of andere enge ongecontroleerde aspecten die bij slapen horen maar voor een kind heel eng kunnen zijn? Heeft hij misschien ergens opgepakt dat slapen en sterven op elkaar lijken, dat je zomaar niet wakker kan worden? Of dat hij gaat slapen en dan ergens anders wakker wordt of dat jullie dan ineens weg zijn of zo? Het is wel een leeftijd om meer bewust te zijn dat er dingen kunnen gebeuren en misschien wil hij alles in de gaten blijven houden? Wat vertelt hij eigenlijk over wat er in hem omgaat?
TO geeft aan dat ie ook overdag niet naar zijn kamer durft
Mijn dochter is nu 7, maar is ook tot haar 6,5 heel bang geweest op jaar kamer. Maar bij haar was het niet alleen haar kamer maar ook het toilet, de bijkeuken en überhaupt boven. Oftewel: eigenlijk was het vooral het 'alleen zijn'. Dus liepen wij mee, bleven we bij haar. Iedereen verklaarde me voor gek maar mijn dochter had het nodig. Nu zijn we een jaar verder en doet ze de meeste dingen wel zelf. Alleen naar het toilet gaan ergens anders is nog een probleem (dan loop ik mee) en de avonden zijn wisselend. Dat ze nu vlot kan lezen heeft hier wel verschil gemaakt. Een boek of tijdschrift in bed zorgt dat wij weer naar beneden kunnen (we laten dan wel regelmatig nog even ons gezicht zien, anders staat ze alsnog beneden). Nadeel hiervan is dat ze het liefst tot 22:30 ligt te lezen totdat ze met het licht aan in slaap valt. Als we willen dat ze eerder gaat slapen gaan we er alsnog naast liggen en gaat het iets sneller.
Ik vond (en vind) het pittig en ben altijd jaloers op mensen die hun kinderen in bed kunnen leggen en dan naar beneden kunnen gaan. Die mensen zeggen vaak: gewoon doen, dan is het in een paar dagen klaar. Maar zo werkt dat bij mijn kinderen helaas niet.
Kind van bijna zelfde leeftijd hier, durft ook niet alleen naar boven of naar de wc. Alles al geprobeerd maar het helpt niet, we leggen ons er bij neer. Ik ga er vanuit dat die angsten verdwijnen met het ouder worden en we blijven ondertussen stimuleren om angsten te overwinnen.
Het is een erg gevoelig kind met een grote fantasie, heeft ook een tijd een enge terugkerende droom gehad die zich boven en in de gang afspeelde. Hij zegt nu ook de hele nacht wakker te blijven omdat hij bang is voor enge dromen (is niet zo, slaapt meestal erg snel), dit geeft wel aan dat hij echt last heeft van die dromen.
Walkie talkie meegeven kreeg ik laatst als tip van iemand maar dat hielp hier ook niet. Slaapt dus gewoon bij ons op de kamer dan is het prima.
Misschien is het bij jullie kind iets vergelijkbaars?
SuzyQFive schreef op 01-09-2023 om 20:36:
[..]
TO geeft aan dat ie ook overdag niet naar zijn kamer durft
Nee ze geeft aan dat hij niet alleen iets durft te pakken. Ik vraag mij af of dat alleen in het donker of ook overdag is.
Ben je er nog TO?
To, even een virtuele knuffel voor je. Heb hier een meisje met vergelijkbaar probleem (en wat uitgebreider, achtergrond: trauma) en ik weet hoe verdrietig, gefrustreerd, plaatsvervangend verdrietig, wanhopig je er soms van kunt worden. Je wilt zoals in de film dat je kind na het badderen en een verhaaltje heerlijk gaat slapen. Helaas is dat niet voor iedereen de realiteit. Ik wil je aanraden je kind serieus te nemen en het te geven wat het nodig heeft. En dat is soms een zoektocht. Eentje die voor ouders ook erg vermoeiend kunnen zijn. Hele dag al voor je prulleke gezorgd, zelf moe, dan wil je een rustige avond. En eerlijk is eerlijk: dan zit je niet te wachten op de zoveelste avond met weer energie stoppen in je kind te kunnen gaan slapen. Maar het is nu niet anders. Het wordt vast beter. Ooit. Bedenk dat je kind dan profiteert van de band die jullie hebben die je hem nu geeft in moeilijke tijden. Juist op deze moeilijke momenten geef je wortels van vertrouwen. Hou daaraan vast. Sterkte!
Hier zijn we in korte tijd twee keer verhuisd. De eerste keer was geen punt voor de 5- jarige. De tweede keer wel. Blijkbaar voelde de verandering onwennig.
We hebben in de slaapkamer een klein stekkerlampje in stopcontact vlak boven de grond gestoken. In de slaapkamer kwam ook een speelhoek voor als kind vroeg wakker werd en zich op gemak voelde bij zien van eigen speelgoed waar het dan ook mee mocht spelen. Zo werd de slaapkamer meer een vertrouwde omgeving. Er was wel één duidelijke regel omdat we wilden dat nummer twee niet gewekt werd door gepraat of geren van de oudste; blijf op je kamer spelen tot we je roepen.
(Als wij gingen slapen, deden we het lampje uit.)
Het ging verrassend snel over.
Sommige kinderen gedijen weer prima bij het kunnen luisteren naar rustige muziek in hun slaapkamer. Als ze wakker worden, en ze zijn ongerust, doen ze een koptelefoon op en weten ze hoe de muziek aan te zetten.
Hier ga je weinig aan hebben, maar wou het je toch meegeven. Heb je vraag voorgelegd aan mijn stiefzoon (10 en ass). Hij zei dat hij bij zijn vader 's nachts het grote licht aandoet als hij bang is en tevens vroeg hij waar je woonde zodat hij langs kon komen om je zoon te helpen (geen ernstige optie, want Vlaanderen).
Hopelijk kom je nog eens terug om te reageren want er zijn best wel veel mensen die met je mee willen denken.
Moirmel schreef op 02-09-2023 om 21:57:
Hier ga je weinig aan hebben, maar wou het je toch meegeven. Heb je vraag voorgelegd aan mijn stiefzoon (10 en ass). Hij zei dat hij bij zijn vader 's nachts het grote licht aandoet als hij bang is en tevens vroeg hij waar je woonde zodat hij langs kon komen om je zoon te helpen (geen ernstige optie, want Vlaanderen).
Hopelijk kom je nog eens terug om te reageren want er zijn best wel veel mensen die met je mee willen denken.
Wat lief
