Jaar extra kleuteren
Mijn zoon is van maart 2017 en gaat sinds september naar groep 1. Vanaf maart geprobeerd maar hij vond het nog vreselijk. Vond de kinderen niet leuk en te druk. Dus keurig vanaf september naar school. Vandaag ouder gesprek gehad. En ze vinden hem passief. Speelt niet echt zegt zijn juf en wil ook vaak niet alles doen. Ze kan qua ontwikkeling nog niets afstrepen. Ze vind hem nog een peuter. Het is een enorme introvert en kijkt vaak de kat uit de boom. Thuis praat hij honderduit en kan hij tellen tot 20 en kan al wat letters en woorden maken. Hij speelt squla op groep 2 en dat gaat hem makkelijk af.
En toch zeggen ze nu al misschien volgend jaar langer in groep 1. Omdat hij op school heel passief is. Andere ouders dit ook meegemaakt en wat doe je als je het er niet mee eens bent. En vooral als ze er nu al over beginnen.
hij heeft zijn met een rood hoofdje van schaamte zijn excuus aangeboden. Hij zit er vreselijk mee. Vannacht wakker geworden en was heel verdrietig. Ook toen met hem gesproken.
We gaan een gesprek aan met de schoolleider. We hebben gemaild vooral omdat dit gedrag niet kan uiteraard maar ook praten over het feit dat onze zoon dit alleen uit bij deze juf in de klas en hoe deze wisselwerking kan veranderen.
Er moet vanuit onze zoon iets veranderen maar wij merken ook duidelijk vanuit haar. Het moet van beide kanten komen. En mijn zoon niet lief noemen waar de klas bij staat. Dat doe je niet.
En dat meerdere malen.
Jij bent de volwassene,
Klaas_Jesper schreef op 17-12-2021 om 08:35:
Toevallig heb ik een kind dat in een klas zit waarin met een stoel is gegooid en een klasgenoot met mogelijk een gebroken neus is afgevoerd naar het ziekenhuis. Heb je je zoon er wel op aangesproken? Je kunt wel gefrustreerd zijn, maar er wordt niet met stoelen gegooid! Ben je helemaal betoeterd! Mijn kind zou dat van mij toch flink te horen krijgen. Zeker als je zo slim en lief bent snap je dat het gevaarlijk is en wil je geen andere kinderen pijn doen, dus je verzint maar iets anders om je af te reageren. En, nee, er worden ook geen spullen stuk gemaakt. Dus, ja, ik snap wel dat de juf het een heel belangrijk gesprek vond waarin ze niet gestoord wilde worden. Ze moet ook de veiligheid van de andere kinderen garanderen. Waarschijnlijk heeft ze ook de ouders van de andere kinderen in haar nek hijgen die zich zorgen maken of hun kind wel veilig is. Lijkt me een goed idee om je kind thuis te houden op de dagen dat deze juf er is. Wat zullen die kleutertjes geschrokken zijn!
Klaas, dat kind is 4.
De eigenschap van die leeftijd is nu juist dat ze oorzaak en gevolg van hun handelen niet goed kunnen overzien. Dat betekent niet dat je er niks van moet zeggen. Het betekent vooral dat je niet de illusie moet hebben dat wat je erover zegt ook zal beklijven.
Empathisch vermogen ontwikkelt zich pas tussen 6 en 7 jaar. Tot die tijd is die ander waar je rekening mee moet leren houden niet zo goed in beeld.
Ik herken het verhaal van Mandy naadloos. Uit mijn eigen observaties (ik heb de klas bespied bij het buitenspelen) zag ik dat mijn zoon heel goed in staat was om een spel met een begin, een midden en een einde te verzinnen. “Kom jongens, dan maken we een piratenboot! ” De klasgenoten haakten daar enthousiast op in, maar waren 5 minuten later de draad alweer kwijt. Dan werden de lappen weer weggerukt om dienst te doen als knuffeldoek.
Zo schattig.
Mijn 4 jarige zoon kon de schattigheid er niet van in zien. Hij werd dan woest en voelde zich expres en persoonlijk gepest en in de steek gelaten. Hij kon niet begrijpen dat zijn klasgenoten nog niet in staat waren langer dan 5 minuten met hetzelfde bezig te zijn.
Hij had ook een juf die er niet mee om kon gaan en die dacht dat met dwang en strengheid het gedrag van mijn zoon wel te veranderen zou zijn. Er veranderde inderdaad wel wat. Hij verloor letterlijk kleur (maakte alleen nog zw/w lijntekeningen) en werd depressief.
Terug kijkend moet ik tot de conclusie komen dat het voor hem beter was geweest als hij pas met 6 o 7 jaar, de leeftijd waarop hij die ander wél beter kon zien en schattig kon vinden, naar school was gegaan. Dan had hij het zich mogelijk niet zo persoonlijk aangetrokken.
We hebben er ons door heen geworsteld met veel praten, verhalen, parabels om verschillen en bedoelingen uit te leggen. Veel thuis houden om op adem te kunnen komen en andere dingen dan school doen om nieuwe vrienden te maken ( hij wilde viool spelen)
Pas in de brugklas werd hij gezien om wie hij was.
Hoewel het toen vreselijk voelde en een eeuwigheid leek te duren weet ik nu dat het niet het einde van de wereld is. Als puber heeft hij niet de behoefte gehad om los te breken en zich te verzetten. Het was alsof hij dat proces als kleuter al voldoende door had gemaakt.
Ik vind dat er te veel wordt gefocust op dat stoelgooien.
De prio moet zijn het kind in een veilige omgeving te krijgen. Alleen dan kan het kind leren om op een acceptabele manier zijn emoties te uiten. Wat hij trouwens thuis allang kan.
Opvoedboeken en therapeuten zijn het allemaal eens dat je bij dit emotionele uitspattingen gedrag niet te veel moet ingaan op de werkelijke of mogelijke "gevolgen" maar toch vooral op de onderliggende gedachtes en emoties. Het kind wordt nu hartstikke uitgebreid doorgezaagd over de mogelijke gevolgen en schaamt zich diep, terwijl het allang excuses heeft aangeboden.
En kom op zeg, hij "had wel een kind kunnen raken?". In plaats van de juf aanvliegen heeft hij een levenloos object gegooid in een veilige richting. Moet elke tiener die één keer met een deur smijt in een lege deuropening in therapie want "er had zich wel een ander persoon met z'n vingers op de deurpost kunnen bevinden?"
Het zegt ook echt wel wat dat andere kindjes hem komen knuffelen. Kleuters hebben een groot rechtvaardigheidsgevoel. De andere kindjes vinden hem zielig want ze zien een probleem met hoe de juf hem behandelt. En ze zijn duidelijk niet bang voor hem!
Onderschat niet hoe machteloos jonge kinderen zich kunnen voelen. Hoe enorm frustrerend en deprimerend. dat kan zijn. Kinderen kunnen niet weglopen uit de situatie. Ze kunnen zich niet uiten. Ze worden niet geloofd. Dat je van school kunt veranderen, dat weet een kleuter echt niet, en dat het op een andere school beter zal zijn, weet hij natuurlijk ook niet. Ze kunnen echt letterlijk geen kant op. Ze kunnen zich niet onttrekken aan de situatie.
Blijf je op deze school, dan moet het mogelijk gemaakt worden voor hem om zich uit een heftige situatie in de klas te verwijderen. Er moet afgesproken worden waar of wie zijn "afkoelplek" is, en dat hij daar altijd heen mag (en kan, check dat de deurklink niet te hoog is), en dat de juf hem niet achterna mag lopen.
En zoek een geschikt moment op om hem te vertellen dat hij naar een nieuwe school mag. Koppel het niet aan het stoelgooien, maar koppel het wel een beetje aan wat hij vertelt over school. Hij moet leren dat praten helpt; dat er naar hem geluisterd wordt.
Dit klinkt als een kind dat zich heel onveilig voelt bij deze juf. En de juf is de juf, en de volwassene, dat is degene die dat iets aan kan een moet doen. Maar dat lijkt ze niet te kunnen en te willen.
Overigens lijkt een 4-jarige die uit machteloosheid (Want ik denk dat dat het is) met een stoel gooit niet heel veel kwaad aan kan richten. Zo'n stoel kan nooit ver komen. En het jochie lijkt zich er ook bewust van te zijn dat dat niet goed is, dus daarmee is dat wat mij betreft klaar.
We hebben inmiddels de schoolleider een bericht gestuurd voor een gesprek.
Ik gaf aan bij de juf dat je hem niet te veel moet pushen
Je zegt dat hij iets moet doen. Laat hem even met rust en dat doet hij het ook zo. Daar heb ik geen tijd voor dat begrijp je wel is het antwoord, Ik heb nog 28 kinderen.
Wij zijn bereid met hem te werken om hem positiever in de klas te laten zijn. De juf zegt men ons te willen samenwerken. Maar zegt ook zo willen ze hem nergens niet in groep 3 groep 2 en ook niet bij mij in groep 1. Hij is hooggevoelig en dat had ze al gemerkt maar daar kan ze niets mee.
Hij heeft dit ook gehoord. Wilde vanochtend niet naar school. Totdat ik zei dat juf 2 er was.
ik heb al besloten dat ik mijn kind niet bij een juf kan laten die hem een onveilig gevoel geeft. Zichzelf niet kan zijn. En een juf die duidelijk laat merken wat ze van hem vind. Hoe we dit moeten.oplossen de komende maanden? Eerst 3 weken school en proberen zijn zelfvertrouwen terug op te bouwen.
De stampvoetende juf van de eerste kleuterklas staat na 51 jaar nog scherp op mijn netvlies, wat was ik bang voor dat mens! En al die kinderen die zo kinderachtig deden, ik snapte hun regels niet en zij de mijne niet. En tot overmaat van ramp leerde ik niet lezen, waar ik me zo op verheugd had. Ik ben niet hoogbegaafd, maar kan zijn frustratie levendig voorstellen.
Ik begrijp dat hij zich onveilig voelt en dan kan onmacht en frustratie echt wel voor boosheid zorgen. Als hij zelf inziet dat zijn reactie fout was en excuses heeft aangeboden en dat meent, zou ik vooral kijken naar hoe nu verder.
De juf kan niks met hem zegt ze. Maar ze heeft hem wel in de klas en is er verantwoordelijk voor dat hij zich veilig voelt. Ik denk dat het goed is om hier met schoolleiding en ib'er over te praten. Jullie hebben een probleem en de juf ook en samen komen jullie er niet uit.
Kan hij tijdelijk in een andere kleuterklas?
ik ben het heel erg eens met Syboor, te veel nadruk op de stoel..natuurlijk mag dat niet. En hij ziet dat heel erg in. Klaar. En hoe gefrustreerd moet jouw zoon zich voelen. Echt Mandy, ik kan je bijna smeken, lees je in op HB en hooggevoeligheid. Het past allemaal n plaatje dat je schetst over jouw zoon. En meeste docenten zien het niet, want het komt niet aan bod in opleiding. Onze dochter had twee geweldige lieve juffen in groepen 1, 2, 3. En ja ze zagen dat ze intens was. En heftig in haar gedrag. En enorm sterke wil. En autonoom. En dat ze de dag slecht volhield op school. En dat ze thuis veel boos was. Ze was ook heel lief en mondig en ze mochten haar. En ze maakten verbinding met haar. Maar ze zagen niet het geheel. En als je de boeken leest dan vallen alle puzzelstukjes op zn plek. Stel dat ze de juf van jouw zoon had gehad? Ik weet niet wat er dan gebeurt was. Zoveel kinderen met HB ontwikkelen gedragsproblemen. En worden gediagnosticeerd met autisme en ADHD. Het gemiddelde IQ is 100. Van een kind met IQ van 65 verwacht je niet dat te mer kan komen op n school ingesteld op gemiddelde IQ van 100. Waarom dan wel van kinderen met IQ van 135 of hoger? Het past net zo min binnen ' normaal' en levert vaak net zoveel frustratie op. Het gaat niet over slim zijn. Het gaat over in een andere belevingswereld zitten dan je klasgenoten en juffen.
Mijn dochter zit nu groep 4 in HB programma en bloeit helemaal op. Ze wordt gezien, de aanpak is anders en er is een ander normaal in de klas. Waarin ze prima past.
Ik zou t uitzitten met deze juf en dat aan zoon uitleggen. En eventueel extra dagen thuis houden. En de juf zelf naar n psycholoog laten gaan. Volgens mij is er niets mis' met jouw zoon als ik dat zo hoor..
Arme juf ook..t klinkt alsof ze het heel zwaar heeft.
ZonnigeSun schreef op 18-12-2021 om 20:32:
Van een kind met IQ van 65 verwacht je niet dat te mer kan komen op n school ingesteld op gemiddelde IQ van 100. Waarom dan wel van kinderen met IQ van 135 of hoger? Het past net zo min binnen ' normaal' en levert vaak net zoveel frustratie op. Het gaat niet over slim zijn. Het gaat over in een andere belevingswereld zitten dan je klasgenoten en juffen.
Ik vind dat je toch wat overdrijft. Heel veel kinderen doen het gewoon prima met een hoog IQ. Niet elk kind wordt daardoor gefrustreerd of zit in een totaal andere belevingswereld. Het is ook niet zo dat de hele klas uit kinderen met een IQ van 100 bestaat. Daarnaast kun je aansluiting vinden op intellectueel gebied maar ook op andere zaken, het delen van een hobby, sport of gewoon: aardrijkskunde leuk vinden.
Een kind met een IQ van 65 kan dusdanig moeilijk leren dat het hoogstwaarschijnlijk niet kan meekomen in de klas maar soms was die 65 ook maar een momentopname en is het eigenlijk 75 of lukt het met het ene vak wel en het andere niet. Zo ook bij 135. Misschien zit het ergens tussen de 125 en 145. Die 135 kwam ook maar uit een testje en het verschil tussen 130 en 135 en 140 is soms ook een paar keer goed gokken.
Mijn punt is vooral dat je nu wel alle kinderen met een hoog IQ over één kam scheert.
Er wordt hier altijd wel heel snel geroepen dat een kind vast hb is als het probleemgedrag vertoont. Niet alle hb-kinderen hebben probleemgedrag en niet alle kinderen met probleemgedrag zijn hb.
Ik vind dat er niet veel aanwijzingen zijn dat dit kind enorm voorloopt. Alle kleuters met wat slimmere ouders kunnen in groep 1 allang dingen van groep 2 en 3. In de OP lees ik dat deze kleuter kan tellen tot 20 en wat letters en woorden kan maken. Vraag eens na in je omgeving, dat is al niet eens echt raar voor peuters.
Natuurlijk kan hij best hb zijn, maar om nou op basis van tellen tot 20 en probleemgedrag tot zo'n conclusie te komen...?
ik ben het wel een beetje met Valeria eens. Mijn dochter heeft de basis school met twee vingers in de neus gedaan. Kon vlot lezen in groep 2, had ze zichzelf geleerd. Juffen zagen dat zeker in de kleuterklassen ook niet zo. Was veel te verlegen. Had gelukkig een leuke klas. Maar dochter is echt niet hoogbegaafd. Wel begaafd wat betreft taal.
Er zijn veel kinderen die in groep 1 al kunnen tellen tot 20 of zelfs verder dat zegt nog niks. Ik denk dat er wel eens te snel wordt geroepen of gedacht dat er sprake is van hoogbegaafdheid. Maar een heel klein deel van de totale bevolking is hoog begaafd. Ik lees het net iets te vaak op fora. Het kan hoor TO maar je kind is doodongelukkig op school. En heeft een juf die overspannen is of hem niet begrijpt. Dat is nu het probleem. Hopelijk lukt het hem om zich veilig te voelen op de andere school. Een veilige klas en sociaal een beetje meekomen dat is wel het allerbelangrijkste. En ja dan kan het ook nodig zijn om verder te testen. Misschien is hij hoogbegaafd. Of hoog gevoelig of wat autistiforme kenmerken of wellicht komt er geen duidelijk beeld uit. Eerst zorgen voor meer veiligheid.
onze oudste is 8 en zit op niveau van 10 a 11 jarige. Is getest en is HB.
Onze jongste is 4.5 en kan thuis werkjes van groep 2 en 3.
Rekenen sommen t/m 20. Het alfabet zeggen en ook nog eens fonetisch en de letters herkennen vind ik persoonlijk best goed voor die leeftijd
Lezen zit hij in de begin fase. Hij heeft zichzelf dit geleerd door met zijn broer afgelopen paar maanden mee te kijken.
Maar dit alles is heel fijn en leuk. Maar inderdaad een veilige omgeving is nog veel belangrijker. Mijn zoon zijn zelfvertrouwen ligt ergens op de bodem van de zee door de afgelopen maanden op school. Dit bouwen wij hopelijk weer op in de lockdown. Ik probeer hem weer het vertrouwen te geven dat hij lief is en dapper. En dat hij een enorme lieverd is.
