Even een hart onder de riem nodig
hallo,
Ik heb reeds eerder een draadje gestart over mijn oudste dochter.
Hier moet ik iets mee, maar vind het lastig te bepalen wat de beste stap is.
En soms denk ik weleens dat ik het zelf misschien niet goed doe.
Dat we al -10 staan om te beginnen en wat moet dan een therapeut wel niet denken van onze situatie.
Wij zijn namelijk een samengesteld gezin. Waarvan de bonus zoon autistisch is.
Mijn kinderen weten niet anders dan dat wij dit gezin hebben want dit is al zo sinds dat mijn oudste 1.5 is.
Alleen het brengt natuurlijk wel uitdagingen met zich mee.
Ik en mijn man hebben zelden onenigheid hoor dus dat is het niet. Maar je hebt te maken met verschillende kindjes en die hebben natuurlijk hun eigen perikelen onder elkaar.
Ik merk dat mijn oudste dochter zich steeds 'meet' aan zijn dochter. Die is namelijk wel vlot met fietsen, rolschaatsen etc.
Mijn dochter kan het ook, maar is wat later en onhandige. Maar andersom is ze weer beter in leren, maar ja dat is niet boeiend voor haar. En dat snap ik wel.
Punt is alleen dat ze onwijs lang blijft hangen in het 'ik kan nooit iets' gevoel. En ik niet weet hoe ik dat moet omdraaien. Want dat lukt niet. En ook niet op een later moment want als ik er dan weer over begin wordt ze boos.
En dan denk ik soms dat het komt door dit gezin. Maar goed, aan de andere kant heeft ze dit ook met haar eigen zus.
Dus dat blijft, ook als ik ga scheiden.
En dan hebben we deze ochtend. De oudste komt al moe uit bed omdat ze 'schoolwerk niet leuk vindt'. Ik vraag haar om uitleg maar dat kan of wil ze niet geven. Ze weet het niet zegt ze als ik voorbeelden geef van waarom ze het niet leuk zou kunnen vinden.
De jongste is van nature al een meisje die moeilijk uit bed komt dus dat was ook drama. Boos zijn en gillen.
Dat komt later wel weer redelijk goed, maar bij het afzetten bij het kdv was ze nog steeds chagrijnig.
En dan moet ik ook nog naar mijn werk war ik niet leuk vindt.
Dus je begrijpt dat mijn koek nu al op is om 08.14 uur. 
En dit gaat niet dagelijks zo hoor en normaliter kan ik wel wat meer hebben.
Maar door de zorgen over de oudste, wordt alles versterkt.
En vraag ik mij af of ik niet beter alleen met mijn kinderen verder kan gaan.
Dan heb ik die struggles in elk geval niet meer.
Conclusie: ik heb even pep talk nodig. Of tips of weet ik wat, gewoon iets.
Suusje. schreef op 04-04-2022 om 15:31:
[..]
Volgens mij speelt dat hier helemaal niet. De ene zus is lichamelijk sterker en de andere qua intelligentie.
Maar serieus: wat heeft scheiden hier voor voordeel eigenlijk? En naar wie kijkt het meisje nu? Naar haar stiefzus? Ik begrijp helemaal niks van de totale gezinssituatie. Als een meisje van 7 nog met zijwieltjes fietst dan is dat inderdaad heel lastig. Ik zou haar dus daarmee niet meer in het openbaar laten fietsen maar extra oefenen op een afgelegen plek. Als het niet lukt is er wellicht iets aan de hand en helpt een fysio meer.
Zie onder voor de gezins samenstelling. Ik was vanmorgen wat gehaast, maar wilde het ergens kwijt. De nood was hoog en dat heb ik niet zo gauw. Sorry.
Meesje schreef op 04-04-2022 om 08:35:
Maar hoezo heb je die struggles niet als je in je eentje verder gaat? Dan moeten de meisjes toch nog steeds in de ochtend opstaan, geen zin in school, boos naar kdv en dan mag jij naar een baan die je niet leuk vindt?
Ik lees nergens dat je je man niet meer leuk vindt. Is de relatie wel goed? Je schrijft dat jullie zelden onenigheid hebben. Het is toch zonde om juist dat wat wel fijn en goed is te stoppen? Of is er stiekem ook iets in de relatie niet meer helemaal top?
Ik vind mijn man zeker nog leuk. Maar door mijn eigen zorgen, zie ik dat even niet. Ik heb daarnaast altijd gezegd dat mijn kinderen nr 1 zijn. Als de oudste problemen heeft met onze gezins samenstelling, dan wil ik daar gehoor aan geven. Maarja, dan doe ik natuurlijk de jongste tekort. Voor haat is het beter als wij samen blijven.
Onze relatie is prima. We hebben met name weleens een meningsverschil over zijn ex of kinderen. Verder eigenlijk nooit. Hij is geen prater maar probeert het wel omwille van de gecompliceerde gezinssamenstelling dat wij hebben.
Kipspies schreef op 04-04-2022 om 15:52:
[..]
Hoi,
II heb 2 dochters. Een uit een eerdere relatie en een van mijn huidige man.
De stiefzus is net iets ouder, maar scheelt niet veel en zit niet op dezelfde school. Woont ook uit de buurt.
Ze moet aan mij niks uitleggen. Ik vraag haar ernaar omdat ik het dan hetgeen het niet leuk maalt misschien op kan lossen met haar.
Aan de ontbijttafel zitten wij om de week een weekend samen. En 3 vakantie weken. Dit is druk maar ze heeft dan de grootste lol met de stiefzus die even oud is. Gieren en dollen.
Dat had ik dus helemaal niet begrepen uit je verhaal. Stiefzus en stiefbroer zijn er dus maar twee van de veertien dagen. Dan kan ik me voorstellen dat het gevoel van rivaliteit eigenlijk meer komt vanuit de dochter van je partner, die haar vader dus maar heel weinig ziet, en als ze er is dan ook nog moet delen met zijn nieuwe gezin. Ik zou zeggen dan dus vooral genoeg individuele aandacht geven.
Gewone doordeweekse dagen is jullie ontbijttafel dus gewoon rustig, maar dan nog zou ik dan geen ingewikkelde gesprekken voeren. Dat kun je beter later op de dag op een rustig tijdstip 1 op 1 doen, wellicht dat je dochter dan wel iets kwijt wil over hoe ze school ervaart en waarom dat voor haar zo vervelend is.
Prachtwacht schreef op 04-04-2022 om 08:45:
ik zie ook niet in deze tekst waarom je je gezin weer moet splitsen. Dan verandert er toch niks.
mijn kind kan ook zo naar een ander kijken (hij is motorisch zwakker) “ik kan niks” en “ik ben lelijk” en zo. Ik ga er dan wel op in, maar zonder dat het een discussie wordt, want dan blijft het maar voortduren. Daar moet je voor waken. Als jouw dochter met voorbeelden moet komen, en ze komt het niet, dan zou ik een andere aanpak kiezen. Dat is geen “strijd” die je om 8:00 al wil voeren.
Heb je een idee wat voor aanpak?
MamaE schreef op 04-04-2022 om 09:51:
Soms heb je van die dagen. Heb ik ook hoor. En dan heb ik één kind en geen samengesteld gezin. Maar dochter en ik zijn beide geen ochtendmensen en soms botst het dan even. Zijn we beide niet trots op, maar het gebeurt soms wel.
Scheiden lijkt me in dit geval verre van de oplossing. Je dochter loopt motorisch wat achter, dat zal niet veranderen door een scheiding. Ze ziet dat echt wel, ook aan klasgenootjes etc.
Je dochter is nu op een leeftijd dat kinderen zichzelf met anderen gaan vergelijken.
Dat is normaal en het hoort erbij. Dat zorgt soms ook voor een beetje onzekerheid of verdriet bij je kind. Die ruimte mag je haar best geven. Maar je hoeft er niet in mee te gaan. Benoem ook de dingen die ze wel goed kan en geef haar het zelfvertrouwen mee dat iedereen verschillende talenten heeft en dat de een het ene snel kan en de ander het andere en dat dat helemaal niet erg is.
Ik benoem dit zeker. Op alle vlakken. En ze kan erg goed meekomen op school. Maar het lijkt gewoon niet over te komen. Ze blijft mokken en boos zijn.
Daglichtlamp schreef op 04-04-2022 om 16:51:
[..]
Dat had ik dus helemaal niet begrepen uit je verhaal. Stiefzus en stiefbroer zijn er dus maar twee van de veertien dagen. Dan kan ik me voorstellen dat het gevoel van rivaliteit eigenlijk meer komt vanuit de dochter van je partner, die haar vader dus maar heel weinig ziet, en als ze er is dan ook nog moet delen met zijn nieuwe gezin. Ik zou zeggen dan dus vooral genoeg individuele aandacht geven.
Gewone doordeweekse dagen is jullie ontbijttafel dus gewoon rustig, maar dan nog zou ik dan geen ingewikkelde gesprekken voeren. Dat kun je beter later op de dag op een rustig tijdstip 1 op 1 doen, wellicht dat je dochter dan wel iets kwijt wil over hoe ze school ervaart en waarom dat voor haar zo vervelend is.
De dochter van mijn man ervaart zover ik weet geen rivaliteit. Althans ze laat het niet blijken. Ze is lichamelijk ver vooruit. Kan alles binnen no time. Mijn eigen dochter heeft hier moeite mee. Die is heel goed in leren maar dat is natuurlijk op deze leeftijd minder interessant.
Mijn eigen dochter heeft dit ook met haar zusje en andere kinderen. En met acceptatie van minder leuke kanten vh leven in algemeen. Ze kan erg lang blijven mokken over dingen waar niemand iets aan kan doen.
LaFleurNoire schreef op 04-04-2022 om 12:46:
Wat een therapeut denkt van jullie situatie?
“Wat goed dat ze hulp zoeken”.
Het domste wat je kunt doen en bedenken is wat een hulpverlener wel niet zal denken van jullie situatie en daarom maar geen hulp zoeken. Want je klinkt wel of je ondersteuning kunt gebruiken en hulpverlening is er om je te helpen, niet om oordelen te vellen.
Verder zie ik ook absoluut niet hoe een scheiding jullie situatie ook maar enigszins zou kunnen verbeteren, integendeel. Daardoor krijgen de kinderen alleen maar nóg meer op hun bordje.
Ik heb een heel slecht beeld vd hulpverlening. Dit heeft te maken met de verhalen over jeugdzorg en veilig thuis die ik gehoord en gelezen heb.
Hier wil ik ver vandaan blijven. Zover mogelijk. En ik heb het gevoel dat als we eenmaal in het hulpverlening hokje zitten, we er niet meer uitkomen.
Het is niet zo dat wij als gezin continu problemen hebben. Het is namelijk bijna altijd gezellig. Maar wel druk natuurlijk.
Ik snap niet zo goed waarom je zo de nadruk op 'druk' legt. Meestal is het toch gewoon een gezin met twee kinderen. Waarom ervaar jij dat als druk?
Daglichtlamp schreef op 04-04-2022 om 17:04:
Ik snap niet zo goed waarom je zo de nadruk op 'druk' legt. Meestal is het toch gewoon een gezin met twee kinderen. Waarom ervaar jij dat als druk?
Als wij met 6 zijn is het druk. De andere dagen niet hoor.
Kipspies schreef op 04-04-2022 om 17:01:
[..]
Ik heb een heel slecht beeld vd hulpverlening. Dit heeft te maken met de verhalen over jeugdzorg en veilig thuis die ik gehoord en gelezen heb.
Hier wil ik ver vandaan blijven. Zover mogelijk. En ik heb het gevoel dat als we eenmaal in het hulpverlening hokje zitten, we er niet meer uitkomen.
Het is niet zo dat wij als gezin continu problemen hebben. Het is namelijk bijna altijd gezellig. Maar wel druk natuurlijk.
Hulpverlening is ook een psycholoog
Waarom gelijk het ergste denken
overleg eens met de huisarts voor hulp voor jezelf
Tips om burn out te voorkomen
Tips om met je gezin om te gaan
Kipspies schreef op 04-04-2022 om 17:01:
[..]
Ik heb een heel slecht beeld vd hulpverlening. Dit heeft te maken met de verhalen over jeugdzorg en veilig thuis die ik gehoord en gelezen heb.
Hier wil ik ver vandaan blijven. Zover mogelijk. En ik heb het gevoel dat als we eenmaal in het hulpverlening hokje zitten, we er niet meer uitkomen.
Het is niet zo dat wij als gezin continu problemen hebben. Het is namelijk bijna altijd gezellig. Maar wel druk natuurlijk.
Maar Kipspies nu draai je volgens mij alweer door. Hoe kom je erbij dat als je hulp vraagt voor je dochter je denkt dat je gelijk met Veilig Thuis te maken krijgt en met Jeugdzorg 
Mijn zoon heeft speltherapie gehad , IQ test gehad. EMDR ivm trauma door pesten, heeft SOVA training gehad en is getest op autisme, wat hij in lichte mate heeft bleek uit de test. Daar heeft hij nog wat gesprekken over gehad en een e-learning. Nu ik dit opschrijf denk ik zelf ' goeie help wat een hoop..'
Maar nooit.contact gehad met Jeugdzorg en ook niet met Veilig Thuis. Hoe kom je toch bij die ideeën? Het is toch juist goed om hulp voor je kind te vragen. Heb ook je andere topic nu gelezen en denk dat je wel wat hulp kan gebruiken. Sommige kinderen groeien lastiger op. Je gaat toch niet doormodderen op grond van valse ideeën. Jeugdzorg functioneert niet goed maar dat heeft niets met een situatie zoals bij jullie van doen.
Oké, dus de meiden zijn allebei zeven jaar, kunnen het prima met elkaar vinden en hebben grote lol als de stiefzus bij jullie is. Ik zie niet in wiens belang een scheiding dan is. Tuurlijk staan je kinderen op één, maar als jouw oudste kind wil dat jullie uit elkaar gaan betekent dat wel dat het jongste kind ook in een gebroken gezin zal gaan opgroeien. Die prijs is heel hoog en die keuze ligt niet bij een kind van zeven dat het leven soms nogal gedoe vind en niet altijd even happy is in het algemeen. Ik denk niet dat je haar daar gelukkig mee gaat maken.
Je schrijft dat je jongste kind nog op het kdv zit. Dus die is nog geen vier jaar. Wat kan zij dan al beter dan jouw oudste wat de oudste zo jaloers maakt?
Het leven heeft nu eenmaal leuke en minder leuke kanten. Daar kun je niks aan veranderen en daar zal je dochter mee om moeten leren gaan. Dat is ook goed voor haar. Mijn dochter (bijna zeven) kan soms ook even nukkig zijn, boos zijn op alles en iedereen, het leven oneerlijk vinden etc. en dat mag, maar ik hoef daar niet in mee te gaan.
Kipspies schreef op 04-04-2022 om 16:51:
[..]
Ik vind mijn man zeker nog leuk. Maar door mijn eigen zorgen, zie ik dat even niet. Ik heb daarnaast altijd gezegd dat mijn kinderen nr 1 zijn. Als de oudste problemen heeft met onze gezins samenstelling, dan wil ik daar gehoor aan geven. Maarja, dan doe ik natuurlijk de jongste tekort. Voor haat is het beter als wij samen blijven.
Onze relatie is prima. We hebben met name weleens een meningsverschil over zijn ex of kinderen. Verder eigenlijk nooit. Hij is geen prater maar probeert het wel omwille van de gecompliceerde gezinssamenstelling dat wij hebben.
Als ik heel eerlijk ben snap ik jouw gedachten gangen niet. Je oudste dochter kent je man al heel lang, waarom denk je dat zij beter af is als je gaat scheiden? Jij zult dan helemaal er alleen voor staan en veel verdriet hebben. Dat zal helpen 
Echt je moet denk ik even een reality check doen.... En alsjeblieft vraag wat hulp.
mijn dochter was ook altijd een doemdenker, niks lukte haar en ze had altijd pech. Ik heb toen een tijdlang twee geldpotjes neergezet, een voor m'n dochter, als ze alweer pech had moest ze daar een euro in doen. Als ze daarintegen geluk had, zou ik een euro betalen. Prompt viel ze en zei "nou daar gaat m'n eerste euro". Ik probeerde dat dan steeds om te draaien naar iets positiefs, in dit geval "maar je viel naast de tafel en gelukkig niet er tegenaan dat zou pas pech zijn! dus in dit geval kost het MIJ een euro". Mijn bedoeling was om haar bewust te maken dat er altijd iets positiefs is, omdenken.
Met "ik kan niks" is het misschien iets lastiger maar misschien wel de moeite waard, het gaat om bewustwording.
