Even een hart onder de riem nodig
hallo,
Ik heb reeds eerder een draadje gestart over mijn oudste dochter.
Hier moet ik iets mee, maar vind het lastig te bepalen wat de beste stap is.
En soms denk ik weleens dat ik het zelf misschien niet goed doe.
Dat we al -10 staan om te beginnen en wat moet dan een therapeut wel niet denken van onze situatie.
Wij zijn namelijk een samengesteld gezin. Waarvan de bonus zoon autistisch is.
Mijn kinderen weten niet anders dan dat wij dit gezin hebben want dit is al zo sinds dat mijn oudste 1.5 is.
Alleen het brengt natuurlijk wel uitdagingen met zich mee.
Ik en mijn man hebben zelden onenigheid hoor dus dat is het niet. Maar je hebt te maken met verschillende kindjes en die hebben natuurlijk hun eigen perikelen onder elkaar.
Ik merk dat mijn oudste dochter zich steeds 'meet' aan zijn dochter. Die is namelijk wel vlot met fietsen, rolschaatsen etc.
Mijn dochter kan het ook, maar is wat later en onhandige. Maar andersom is ze weer beter in leren, maar ja dat is niet boeiend voor haar. En dat snap ik wel.
Punt is alleen dat ze onwijs lang blijft hangen in het 'ik kan nooit iets' gevoel. En ik niet weet hoe ik dat moet omdraaien. Want dat lukt niet. En ook niet op een later moment want als ik er dan weer over begin wordt ze boos.
En dan denk ik soms dat het komt door dit gezin. Maar goed, aan de andere kant heeft ze dit ook met haar eigen zus.
Dus dat blijft, ook als ik ga scheiden.
En dan hebben we deze ochtend. De oudste komt al moe uit bed omdat ze 'schoolwerk niet leuk vindt'. Ik vraag haar om uitleg maar dat kan of wil ze niet geven. Ze weet het niet zegt ze als ik voorbeelden geef van waarom ze het niet leuk zou kunnen vinden.
De jongste is van nature al een meisje die moeilijk uit bed komt dus dat was ook drama. Boos zijn en gillen.
Dat komt later wel weer redelijk goed, maar bij het afzetten bij het kdv was ze nog steeds chagrijnig.
En dan moet ik ook nog naar mijn werk war ik niet leuk vindt.
Dus je begrijpt dat mijn koek nu al op is om 08.14 uur. 
En dit gaat niet dagelijks zo hoor en normaliter kan ik wel wat meer hebben.
Maar door de zorgen over de oudste, wordt alles versterkt.
En vraag ik mij af of ik niet beter alleen met mijn kinderen verder kan gaan.
Dan heb ik die struggles in elk geval niet meer.
Conclusie: ik heb even pep talk nodig. Of tips of weet ik wat, gewoon iets.
Maar hoezo heb je die struggles niet als je in je eentje verder gaat? Dan moeten de meisjes toch nog steeds in de ochtend opstaan, geen zin in school, boos naar kdv en dan mag jij naar een baan die je niet leuk vindt?
Ik lees nergens dat je je man niet meer leuk vindt. Is de relatie wel goed? Je schrijft dat jullie zelden onenigheid hebben. Het is toch zonde om juist dat wat wel fijn en goed is te stoppen? Of is er stiekem ook iets in de relatie niet meer helemaal top?
ik zie ook niet in deze tekst waarom je je gezin weer moet splitsen. Dan verandert er toch niks.
mijn kind kan ook zo naar een ander kijken (hij is motorisch zwakker) “ik kan niks” en “ik ben lelijk” en zo. Ik ga er dan wel op in, maar zonder dat het een discussie wordt, want dan blijft het maar voortduren. Daar moet je voor waken. Als jouw dochter met voorbeelden moet komen, en ze komt het niet, dan zou ik een andere aanpak kiezen. Dat is geen “strijd” die je om 8:00 al wil voeren.
je oudste dochter is een beetje onzeker. Dat is wat ik lees. Verder hele normale dingen. Ik heb mijn dochter vanochtend ook een peptalk moeten geven, want I Hate Mondays.
en even een dikke knuffel voor jou, TO! Dit is ook niet leuk wakker worden, ook niet voor jezelf. Soms heb je van die dagen…
Soms heb je van die dagen. Heb ik ook hoor. En dan heb ik één kind en geen samengesteld gezin. Maar dochter en ik zijn beide geen ochtendmensen en soms botst het dan even. Zijn we beide niet trots op, maar het gebeurt soms wel.
Scheiden lijkt me in dit geval verre van de oplossing. Je dochter loopt motorisch wat achter, dat zal niet veranderen door een scheiding. Ze ziet dat echt wel, ook aan klasgenootjes etc.
Je dochter is nu op een leeftijd dat kinderen zichzelf met anderen gaan vergelijken.
Dat is normaal en het hoort erbij. Dat zorgt soms ook voor een beetje onzekerheid of verdriet bij je kind. Die ruimte mag je haar best geven. Maar je hoeft er niet in mee te gaan. Benoem ook de dingen die ze wel goed kan en geef haar het zelfvertrouwen mee dat iedereen verschillende talenten heeft en dat de een het ene snel kan en de ander het andere en dat dat helemaal niet erg is.
Een therapeut denkt niets van jullie situatie
Het is goed en knap als je hulp zoekt
Ik zeg doen
Laat iemand mee denken en misschien krijg je zo ook helderder wat er nu precies is
Volgens mij draai je nu door. Dat heb ik ook wel eens hoor daar niet van. Het is goed dat je hier je vraag stelt of hulp vraagt.
We hebben allemaal wel eens van die dagen.
Scheiden lost hélémaal niets, maar dan ook niets op. Tenzij je in een hele rottige relatie zit met misbruik en/of verslavingen. Waarom haal je dat erbij?? Scheiden zorgt alleen maar voor meer chaos en verdriet dus dat is wel het aller, allerlaatste wat je nu moet doen.
Wij zijn geen samengesteld gezin en hebben twee kinderen waarvan de jongste o.a door pestgedrag op school heel erg onzeker is geworden. Hij heeft hulp gehad maar nog steeds is hij niet echt een "happy bunny" die overal door heen sjeest.
Zus heeft sowieso een ander karakter en redt zich veel beter en dat botst ook, zij snapt hem niet zo goed en vindt dat hij teveel aandacht krijgt. Wat ook wel zo is door alles wat er gebeurd is en dat is ook niet makkelijk. Voor het hele gezin niet.
Dus ook een bloedband wil niet altijd zeggen dat kinderen zich niet aan elkaar meten. En wat anderen ook zeggen je dochter kan zich ook meten aan andere kinderen.
En waarom denk je dat je -10 staat? en dan de zin "wat moet een therapeut wel niet denken van onze situatie"?
Laat ik je uit de droom helpen de meeste therapeuten zijn wel meer gewend... wat maakt dat jij denkt dat jullie situatie zo slecht is?
Even een paar vragen:
- wat vindt je man van de situatie?
- hoe gaat het op school met je oudste dochter
- praat eens met de juf en een IBer, zij zien haar ook op school. Als zij ook erge onzekerheid zien is het wellicht een idee om hulp in te schakelen ( bijvoorbeeld een speltherapeut)
-Vraag gezinsondersteuning als het jullie echt niet lukt.
-Heeft de oudste vriendinnen waar ze zich veilig bij voelt.
- in Nederland wordt ontzettend veel belang gehecht aan het motorisch goed zijn en goed in gym zijn. ( is althans mijn ervaring) maar er is meer: bijvoorbeeld toneelspelen, organiseren etc. Zoek met je kind naar dingen die zij goed kan. ( nog los van het leren) kan zij bijvoorbeeld op een clubje wat de dochter van je man niet heeft. Bijvoorbeeld een zwemclub, toneelvereniging, scouting, muziek les of weet ik het wat. Dat ze iets heel anders doet dan haar zus. Iets waar zij zich in kan ontwikkelen. Nog los van het betere leren.
En nogmaals schroom niet om hulp te vragen, je hoeft het niet allemaal alleen te doen.
Wat een therapeut denkt van jullie situatie?
“Wat goed dat ze hulp zoeken”.
Het domste wat je kunt doen en bedenken is wat een hulpverlener wel niet zal denken van jullie situatie en daarom maar geen hulp zoeken. Want je klinkt wel of je ondersteuning kunt gebruiken en hulpverlening is er om je te helpen, niet om oordelen te vellen.
Verder zie ik ook absoluut niet hoe een scheiding jullie situatie ook maar enigszins zou kunnen verbeteren, integendeel. Daardoor krijgen de kinderen alleen maar nóg meer op hun bordje.
Je dochter vergelijkt zich met anderen en haalt daar een negatief zelfbeeld uit
Jij denkt dat de therapeut negatief over je denkt en overweegt zelfs een scheiding omdat je dan niet op -10 zou staan.
Ik zie wel een overeenkomst. Jullie zijn beiden niet blij met wat je hebt, kijkt naar wat anderen daarvan zouden kunnen vinden en gaan dan helemaal los in die gedachtengang.
Terwijl een therapeut waarschijnlijk denkt; wat goed dat ze hulp vragen. Fijn dat ik ze kan en mag helpen.
Ik probeer even te puzzelen hoe nu jullie gezinssamenstelling is. Jij hebt twee dochters? En je partner een dochter en een zoon? Of is jouw jongste dochter van jullie samen? (aangezien je schrijft dat jullie al samen zijn sinds je oudste anderhalf jaar is).
Is de zus waar ze de concurrentie mee voelt even oud? Zitten ze in dezelfde klas? (zo ja: wellicht kan dat anders).
Waarom moet je oudste uitleggen waarom ze school niet leuk vind? Leg je aan haar ook uit waarom jouw werk niet leuk is? Het lijkt me ook heel druk aan de ontbijttafel met zijn allen. Hoe kun je daar meer rust inbrengen?
Je hebt mensen die zowel pienter zijn als lichamelijk alles kunnen, je hebt ook mensen die beter zijn in maar één van de twee. Dat wil niet zeggen dat dit zo blijvend is. Je kunt ook gewoon trots zijn op datgene wat je wel kunt. Mocht je ook graag het andere goed willen doen, dan kun je dit natuurlijk altijd bij leren. Het kost alleen wat meer inspanning. Een andere manier van leren, kan zorgen dat je beter je huiswerk kunt maken. Fysiotherapie kan ervoor zorgen, dat als een kind een slechte motorriek heeft, dat men doormiddel van bepaalde oefeningen handiger word in het mobiele. Het heeft even tijd nodig, maar ik kan je zeggen, het kan verbluffend werken voor het zelfvertrouwen van je kind. Als het met het kind goed gaat, voelt de ouder zich ook beter. Misschien moeten de dochters elkaar iets meer leren te onder steunen. De één helpt de ander met het huiswerk en de ander leert de ander beter balans te vinden met bijvoorbeeld rolschaatsen. Stel het gewoon eens voor in het gezin.
Ik heb zo'n zus die altijd overal beter in was. En nog steeds. Dat was ook haar levensdoel, mij in alles overtreffen. Prima gelukt. Ik had als kind al zoiets van 'het leven is geen wedstrijd', maar er waren ook wel momenten dat ik het even niet eerlijk vond.
Ze was jonger dan ik, maar wilde altijd hetzelfde als wat ik deed. Toen ik leerde fietsen moest en zou zij ook zonder zijwieltjes fietsen. Ik had vaak een zetje nodig om nieuwe dingen te leren en aan te gaan, zij wilde uit zichzelf al veel en zeker niet achterblijven op mij.
Ik heb nog steeds niet veel op met de wedstrijdmentaliteit. Mijn zus haar kinderen hebben dat ook heel erg en ik stoor me er aan omdat ze daarbij soms opschepperig kunnen doen over zichzelf en denigrerend naar anderen.
Je kunt je dochter ook wijzen op de dingen die ze wel goed kan, zodat ze daar zelfvertrouwen uit kan halen. En haar het vertrouwen meegeven dat de dingen die ze nog niet zo goed kan, wel komen. En los daarvan haar ook de ruimte te geven om soms even te balen van dingen die ze nog niet kan of die ze niet leuk vindt. Je kunt als ouder nu eenmaal niet alle grote en kleine vormen van verdriet van je kind wegnemen en dat moet je ook niet willen.
MamaE schreef op 04-04-2022 om 14:53:
Ik heb zo'n zus die altijd overal beter in was. En nog steeds. Dat was ook haar levensdoel, mij in alles overtreffen. Prima gelukt. Ik had als kind al zoiets van 'het leven is geen wedstrijd', maar er waren ook wel momenten dat ik het even niet eerlijk vond.
Ze was jonger dan ik, maar wilde altijd hetzelfde als wat ik deed. Toen ik leerde fietsen moest en zou zij ook zonder zijwieltjes fietsen. Ik had vaak een zetje nodig om nieuwe dingen te leren en aan te gaan, zij wilde uit zichzelf al veel en zeker niet achterblijven op mij.
Ik heb nog steeds niet veel op met de wedstrijdmentaliteit. Mijn zus haar kinderen hebben dat ook heel erg en ik stoor me er aan omdat ze daarbij soms opschepperig kunnen doen over zichzelf en denigrerend naar anderen.
Je kunt je dochter ook wijzen op de dingen die ze wel goed kan, zodat ze daar zelfvertrouwen uit kan halen. En haar het vertrouwen meegeven dat de dingen die ze nog niet zo goed kan, wel komen. En los daarvan haar ook de ruimte te geven om soms even te balen van dingen die ze nog niet kan of die ze niet leuk vindt. Je kunt als ouder nu eenmaal niet alle grote en kleine vormen van verdriet van je kind wegnemen en dat moet je ook niet willen.
Volgens mij speelt dat hier helemaal niet. De ene zus is lichamelijk sterker en de andere qua intelligentie.
Maar serieus: wat heeft scheiden hier voor voordeel eigenlijk? En naar wie kijkt het meisje nu? Naar haar stiefzus? Ik begrijp helemaal niks van de totale gezinssituatie. Als een meisje van 7 nog met zijwieltjes fietst dan is dat inderdaad heel lastig. Ik zou haar dus daarmee niet meer in het openbaar laten fietsen maar extra oefenen op een afgelegen plek. Als het niet lukt is er wellicht iets aan de hand en helpt een fysio meer.
Daglichtlamp schreef op 04-04-2022 om 14:13:
Ik probeer even te puzzelen hoe nu jullie gezinssamenstelling is. Jij hebt twee dochters? En je partner een dochter en een zoon? Of is jouw jongste dochter van jullie samen? (aangezien je schrijft dat jullie al samen zijn sinds je oudste anderhalf jaar is).
Is de zus waar ze de concurrentie mee voelt even oud? Zitten ze in dezelfde klas? (zo ja: wellicht kan dat anders).
Waarom moet je oudste uitleggen waarom ze school niet leuk vind? Leg je aan haar ook uit waarom jouw werk niet leuk is? Het lijkt me ook heel druk aan de ontbijttafel met zijn allen. Hoe kun je daar meer rust inbrengen?
Hoi,
II heb 2 dochters. Een uit een eerdere relatie en een van mijn huidige man.
De stiefzus is net iets ouder, maar scheelt niet veel en zit niet op dezelfde school. Woont ook uit de buurt.
Ze moet aan mij niks uitleggen. Ik vraag haar ernaar omdat ik het dan hetgeen het niet leuk maalt misschien op kan lossen met haar.
Aan de ontbijttafel zitten wij om de week een weekend samen. En 3 vakantie weken. Dit is druk maar ze heeft dan de grootste lol met de stiefzus die even oud is. Gieren en dollen.
Suusje. schreef op 04-04-2022 om 15:31:
[..]
Volgens mij speelt dat hier helemaal niet. De ene zus is lichamelijk sterker en de andere qua intelligentie.
Maar serieus: wat heeft scheiden hier voor voordeel eigenlijk? En naar wie kijkt het meisje nu? Naar haar stiefzus? Ik begrijp helemaal niks van de totale gezinssituatie. Als een meisje van 7 nog met zijwieltjes fietst dan is dat inderdaad heel lastig. Ik zou haar dus daarmee niet meer in het openbaar laten fietsen maar extra oefenen op een afgelegen plek. Als het niet lukt is er wellicht iets aan de hand en helpt een fysio meer.
We weten niet precies hoe oud het stiefzusje is. Als het stiefzusje iets ouder is, zeg acht of negen, is het niet gek dat ze wat verder is.
We weten ook niet of de dochter van TS nog met zijwieltjes fietst of gewoon nog veel wiebelt/slingert/onzekerder is op de fiets. Zeven is wel oud om met zijwieltjes te fietsen inderdaad.
Scheiden is zeker niet de oplossing. Daar gaat kind motorisch niet beter van worden en als ze werkelijk met zeven jaar nog met zijwieltjes fietst dan komt die onzekerheid niet alleen door stiefzusje maar ook door klasgenootjes want die fietsen ook zonder.
