Buitengesloten door nichtje (11)

Gingergirl schreef op 24-06-2024 om 15:55:

[..]

Ik denk zelf dat ook meespeelt hoe je het zelf ervaart en er mee omgaat, dat lees je al hier op het forum: wat de een ervaart als buitensluiten/pesten, ervaart de ander niet zo.

Je schrijft dat mensen die het oké vinden het vermoedelijk zelf niet meegemaakt hebben met het klimrek als voorbeeld. Ik heb dat soort situaties ook meegemaakt maar het nooit als buitensluiten ervaren. Is het klimrek bezet of wilde kinderen even samen iets doen, ging ik toch gewoon wat anders doen, nooit met dat soort dingen gezeten.

Met mijn eigen kinderen ook altijd gezegd; vragen of je mee mag doen mag altijd en nee is ook een antwoord. Dan kun je gaan zitten kniezen of je gaat wat anders doen wat ook leuk kan zijn. Kijk mag je het hele schooljaar 5 dagen per week helemaal nooit mee doen en is er verder niemand anders om mee te spelen en niks op het schoolplein aan speelmateriaal dan is het een ander verhaal maar dat is de situatie van TO ook niet. Ik neem aan dat ze niet wekelijks elke dag bij opa en oma zitten.

Hier op het werk is de personeelskantine een openbare ruimte voor al het personeel toegankelijk. Wil jij perse aan dat ene tafeltje zitten waar al mensen zitten die druk in gesprek zijn dan is het hier heel normaal dat je dat even vraagt. Dat zijn gewone normale beleefdheidsvormen hier die eigenlijk iedereen hanteert dus niet uitzonderlijk zijn. Gaat er niet om dat het gesprek "geheim" is, want dat is het eigenlijk nooit, maar het kan storend zijn om je ineens in andermans gesprekken te mengen omdat je er perse bij wilt zitten.

Even hier op inhakend: de situatie van het klimrek speelde in de bovenbouw van de basisschool. En dat was niet eenmalig. Dan zaten alle meisjes uit de klas daar op, alleen ik 'paste er niet meer bij'. En als ik er een keer wel eerder was of er werd niet op het klimrek gezeten, dan moest ik vaak 'even weg' vanwege 'iets geheims' wat dan iedereen mocht weten behalve ik. En met 'vaak' bedoel ik minstens één keer per pauze/buitenspeelmoment. 

Dan kun je iets anders gaan doen, maar ik werd dan als kind wel aangesproken op/aan mij werd gevraagd waarom ik nooit met de groep meedeed. De reactie kwam dan feitelijk altijd neer op dat ik dit of dat had moeten zeggen of doen, meer voor mezelf moest opkomen, me niet weg laten sturen, etc. Ik vond dat toen al niet oké, maar omdat iedereen deed alsof het aan mij lag, durfde ik er ook niet heel hard in te zijn. Misschien dat het daarom ook wel gevoelig ligt. Ik heb nog steeds behoorlijk issues met 'ruimte' omdat ik enerzijds soms onbewust en onbedoeld te veel ruimte kan innemen en anderzijds het heel slecht trek als er geen ruimte wordt gemaakt voor iemand.

Als mensen op werk al met een groep zitten, ga ik er niet zomaar bij zitten. Maar als mensen met twee aan een tafel voor acht zitten, dan is daar gewoon nog plek. Met directe collega's wordt vaak samen geluncht. Dan vraag ik niet of ik erbij mag. Net als op het klimrek vroeger. 

MamaE schreef op 24-06-2024 om 16:49:

[..]

Even hier op inhakend: de situatie van het klimrek speelde in de bovenbouw van de basisschool. En dat was niet eenmalig. Dan zaten alle meisjes uit de klas daar op, alleen ik 'paste er niet meer bij'. En als ik er een keer wel eerder was of er werd niet op het klimrek gezeten, dan moest ik vaak 'even weg' vanwege 'iets geheims' wat dan iedereen mocht weten behalve ik. En met 'vaak' bedoel ik minstens één keer per pauze/buitenspeelmoment.

Dan kun je iets anders gaan doen, maar ik werd dan als kind wel aangesproken op/aan mij werd gevraagd waarom ik nooit met de groep meedeed. De reactie kwam dan feitelijk altijd neer op dat ik dit of dat had moeten zeggen of doen, meer voor mezelf moest opkomen, me niet weg laten sturen, etc. Ik vond dat toen al niet oké, maar omdat iedereen deed alsof het aan mij lag, durfde ik er ook niet heel hard in te zijn. Misschien dat het daarom ook wel gevoelig ligt. Ik heb nog steeds behoorlijk issues met 'ruimte' omdat ik enerzijds soms onbewust en onbedoeld te veel ruimte kan innemen en anderzijds het heel slecht trek als er geen ruimte wordt gemaakt voor iemand.

Als mensen op werk al met een groep zitten, ga ik er niet zomaar bij zitten. Maar als mensen met twee aan een tafel voor acht zitten, dan is daar gewoon nog plek. Met directe collega's wordt vaak samen geluncht. Dan vraag ik niet of ik erbij mag. Net als op het klimrek vroeger.

Wat verdrietig voor je dat je dat hebt meegemaakt! Dat blijft je dan blijkbaar toch bij. Dit soort dingen kunnen iemand zo beschadigen en dat blijkt ook uit een post als deze. 

Moederkareltje schreef op 24-06-2024 om 16:47:

[..]

Kersje "Wat de 1 onder pesten en buitensluiten verstaat, ziet de ander het als een eigen identiteit ontwikkelen of opkomen voor zichzelf."

Als dit gaat over dat andere kindjes Tom Piet en karel allemaal niet mee mogen doen want we zijn samen bezig. Maar alleen Ans mag niet meedoen is pesten. Niet opkomen voor jezelf en een eigen identiteit ontwikkelen in mijn ogen. Of jawel een eigen identiteit ontwikkelen, namelijk een nare.

Ik zie dat persoonlijk anders ja, dus let’s agree to disagree dan maar…

Valeria schreef op 24-06-2024 om 16:52:

Ik kom uit een gezin van 4, dicht op elkaar in leeftijd. 2 kinderen die zich voor een ander verstoppen was zo ongeveer aan de orde van de dag, zeker in de zomervakantie Als je daarv van van de leg raakte had je geen leven hoor,

Natuurlijk gebeurd dat, wij thuis hadden nog meer kinderen en gebeurde dat ook maar dan staan er ook weer veel leuke momenten samen tegenover. Deze vergelijking is weer een voorbeeldje pestblindheid. 

Bij ons is het juist de regel dat bij bezoek aan opa en oma niemand actief wordt buitengesloten. In principe vraag je iedereen van je leeftijdsgroep als je een activiteit begint. Geen van de neefjes en nichtjes kan ervoor kiezen om wel of niet naar een verjaardag te gaan, namelijk. We hebben hier regelmatig dat een van de kinderen/jongeren qua leeftijd/ontwikkeling/interesses (tijdelijk) iets minder aansluiting heeft. Dat is geen reden om iemand alleen te laten zitten. Mijn schoonzus kwam eens met het verhaal dat haar kind zich wat alleen voelde binnen de familie. De anderen en wij hebben toen onze kinderen op het hart gedrukt daar op te letten. Zo is het echt leuker voor iedereen en ook voor de ouders en grootouders.

Ademes schreef op 24-06-2024 om 17:03:

Bij ons is het juist de regel dat bij bezoek aan opa en oma niemand actief wordt buitengesloten. In principe vraag je iedereen van je leeftijdsgroep als je een activiteit begint. Geen van de neefjes en nichtjes kan ervoor kiezen om wel of niet naar een verjaardag te gaan, namelijk. We hebben hier regelmatig dat een van de kinderen/jongeren qua leeftijd/ontwikkeling/interesses (tijdelijk) iets minder aansluiting heeft. Dat is geen reden om iemand alleen te laten zitten. Mijn schoonzus kwam eens met het verhaal dat haar kind zich wat alleen voelde binnen de familie. De anderen en wij hebben toen onze kinderen op het hart gedrukt daar op te letten. Zo is het echt leuker voor iedereen en ook voor de ouders en grootouders.

En zo hoort het en is het hier ook ♥️ 

Dietloverzzz schreef op 24-06-2024 om 16:48:

[..]

Ik ga uiteraard uit van het verhaal van TO. Wat er ook is voorgevallen tussen hen, ik vind dat je iemand zo nooit mag behandelen en dat de schuld niet mag worden gelegd bij degene die ineens respectloos aan de kant wordt gezet en wordt genegeerd na een jarenlange hechte band.

En dat vragen aan de nichtjes is denk ik eerder wat voor de ouders daarvan en niet aan TO, maar die willen er volgens het verhaal van TO niets aan doen. Ik zou dat overigens sowieso niet doen. Dochter van TO kan beter de eer aan zichzelf houden (het is immers duidelijk dat ze haar niet meer moeten), bij hen lekker wegblijven en spelen met andere wel leuke kinderen die haar wel waard zijn.

Nou, je gaat uit van het verhaal maar maakt de details wel heel zwaar en extreem naar mijn mening hoor. 

" respectloos aan de kant gezet na een jarenlange hechte band". Interesse veranderen op die leeftijd en de ontwikkeling loopt ook niet altijd gelijk op, en daarmee verandert het contact. We hebben het hier over meisjes van 11 jaar niet over volwassen dames die 30 of 40 jaar bevriend zijn geweest en ineens geen contact meer hebben. To en haar dochter hebben het ervaren als een jarenlange hechte vriendschap. Het kan zo maar zijn dat nichtje van 11 en haar ouders dat heel anders ervaren hebben.  Je kunt bij dit soort situaties niet uitgaan dat jouw waarheid de waarheid is. 

Valeria schreef op 24-06-2024 om 16:52:

Ik kom uit een gezin van 4, dicht op elkaar in leeftijd. 2 kinderen die zich voor een ander verstoppen was zo ongeveer aan de orde van de dag, zeker in de zomervakantie Als je daarv van van de leg raakte had je geen leven hoor,

.....laat maar

Moederkareltje schreef op 24-06-2024 om 16:55:

[..]

Natuurlijk gebeurd dat, wij thuis hadden nog meer kinderen en gebeurde dat ook maar dan staan er ook weer veel leuke momenten samen tegenover. Deze vergelijking is weer een voorbeeldje pestblindheid.

Dit dus

Bij meer kinderen die even wat voor zichzelf of met een ander willen doen, dat komt regelmatig voor denk ik en is prima.
Mijn zus kon me ook urenlang negeren en net doen alsof ik niet bestond. Dat vond ik niet prima. Mijn ouders helaas wel. Ze is er niet eens ooit op aangesproken. Heeft qua vertrouwen veel kapot gemaakt bij mij.

Kersje schreef op 24-06-2024 om 17:07:

[..]

Je kunt het ook overdrijven en zo alles onder pestblindheid scharen als iemand een andere mening heeft.

BritgetJones007 schreef op 24-06-2024 om 18:18:

[..]

Dit dus

En het komt over als victem blaming.

Mensen zijn goed in staat om te merken dat ze in een situatie zitten waarin ze gepest worden, dat ter discussie stellen vind ik niet terecht.

Wel kan je nagaan of er iets aan vooraf is gegaan. Maar helaas bestaan er mensen die pesten om het pesten of er zit onzekerheid achter of afgunst of een nare persoonlijkheid en ligt de oorzaak eigenlijk 99% bij de pester.

BritgetJones007 schreef op 24-06-2024 om 18:44:

[..]

[..]

En het komt over als victem victim blaming.

Mensen zijn goed in staat om te merken dat ze in een situatie zitten waarin ze gepest worden, dat ter discussie stellen vind ik niet terecht.

Wel kan je nagaan of er iets aan vooraf is gegaan. Maar helaas bestaan er mensen die pesten om het pesten of er zit onzekerheid achter of afgunst of een nare persoonlijkheid en ligt de oorzaak eigenlijk 99% bij de pester.

Zoek de betekenis van victim blaming even op zeg, wat een hysterie 

Even pragmatisch, of het nu pesten is of niet; hoe zou TO het aan kunnen pakken?
De ouder(s) van de “buitensluiter” geven 0 op rekest toch? Je kunt dit gewoon niet afdwingen. En zelfs als die ouder(s) een poging doen tot afdwingen; hoe gezellig is de sfeer dan voor dochter? Ik verwacht steken onder water en geklier. 
Ik zou iig eens proberen te achterhalen waar het vandaan komt. Kan me best voorstellen dat de kinderen uit elkaar groeien. Veel mensen hebben het hier over “spelen”, maar ik was op die leeftijd al ongesteld en echt wat verder dan de meeste leeftijdsgenoten. Spelen deed ik niet echt. Ik trok me eerder terug dan dat ik ging buitensluiten, maar de aansluiting zocht ik ook niet meer.

kun je daar echt iets aan doen? Ik zou me richten op dochter uitleggen dat wat de anderen doen echt onbeschoft is. Maar tegelijkertijd dat dingen soms veranderen en zeker rond deze leeftijd. En wat dochter zelf prettig zou vinden… naar oma als ze er zijn of niet zijn, eerder weg, iets of iemand mee… en dan kijken hoe het gaat. 

Dit kan ook weer zo bijgedraaid zijn. Kinderen zijn nogal wispelturig, zeker in die fase.