Alleen buiten spelen?
Korte vraag, vanaf welke leeftijd mochten jullie kindjes alleen naar buiten om te spelen? Ik had Zondag een kleine discussie met zoon van bijna 6, hij vond dat ik wel naar huis kon terwijl hij bij het speeltuintje in de buurt aan het spelen was, ik vond van niet.
Zoon was toen boos en zei dat hij bij mama altijd alleen buiten mag. Daarop heb ik gezegd dat het van mij niet mag.
Maar ik vroeg me later af of ik niet wat te streng was.
Rachel. schreef op 27-07-2021 om 10:44:
[..]
Het spannende en enge vindt ik persoonlijk juist dat ze rond die leeftijd graag grenzen willen verleggen en op onderzoek uitgaan. Dat vindt ik zelf nogal een spannend idee als kleine niet in het zicht is. Je kunt een hele boel afspraken maken maar we weten allemaal... hoelanger het gesprek hoe minder ze opslaan vooral als ze gaan spelen.
Wij hebben een súperbraaf kind, dat even vooraf, maar grenzen verleggen is dus ook al pleiten voor zelfstandig spelen en laten zien dat je dat kan.
Rachel. schreef op 27-07-2021 om 10:55:
[..]
Wat een slimme methode idd!😃
En wat ook scheelt, is in overleg gaan met je kind. vragen tot hoever hij/zij wil gaan. En dan de streep 3 meter verder zetten, met de opmerking dat je ze vertrouwd dat ze zich aan die strepen houden en dat de streep daarom iets verder weg staat.
Kind voelt zich fantastisch, en jij hebt je zin 
AnneJ schreef op 27-07-2021 om 09:45:
Je kijkt het kind aan. Maar ook jezelf. Als je je kind te weinig hebt en het niet vertrouwt blijf je erbij.
Zoon hier was nog geen vier jaar toen hij van mij naar het speeltuintje op de hoek mocht. Hij hield zich altijd strict aan afspraken. Hij wist onze data uit zijn hoofd. Als andere mensen hem uitnodigden dan zou hij dat eerst bij mij melden.
En dan stond ik ook elk kwartier buiten om te kijken of hij er nog was.
Het zat me niet lekker, maar hij speelde er zo heerlijk, dus het was op het randje.
Ik liet hem ook een boodschap doen. Hij kon over de stoep naar de winkel en weer terug. Dan keek ik hem helemaal na tot hij de hoek om was. En na een minuut of tien was hij dan weer thuis.
Anderen zullen je dat mogelijk ontraden want we nemen steeds minder risico, en dat kun je ook uitleggen aan je zoon: ik zie je te weinig en ik vertrouw jou wel maar er zijn soms ook mensen die het niet zo goed met je voor hebben en daarom ben ik er dan bij als volwassene.
Op een dag kwam zoon zich uit het speeltuintje bij mij melden: er is een meneer die vraagt of ik bij hem thuis naar zijn cavia's kom kijken.
Nou ja, je raadt het al, dan denk je toch, zou het?
Een hele aardige vader bleek dat te zijn met een zoon die wel wat gezelschap kon gebruiken en daarom was deze vader met zoon aan het 'werven' in het speeltuintje. We zijn gegaan zoon en ik en helaas gingen we kort daarop verhuizen want anders had mijn zoon, met autisme, er een vriendje bij gehad.
Je stuurde je kind van 4 om een boodschap?
Mijn oude buren waren ook zo. Alles kon en mocht. De kinderen speelden alleen buiten vanaf het 4e jaar.
Ondertussen stond ik ernaast (omdat mijn kinderen daar ook speelde) en het ging totaal niet goed. Die kinderen vielen in de sloot (waar ik ze uitredde), verdwaalden, vielen in een put, maar volgens de ouders ging alles prima.
Toen het jongste meisje een paar uur vermist was, vroeg de buurvrouw aan mij of ik haar dan niet in de gaten hield. Echt van de zotte, alsof dat mijn verantwoordelijkheid was. Buurvrouw zat zelf trouwens tv te kijken en was te lui om van de bank te komen.
De tip om kind te laten en elke 10 minuten even (ongezien) te gaan kijken, vind ik een hele goede.
Wij wonen aan een pleintje en daar mag zoon als sinds 3 jaar zelfstandig spelen (in mijn zicht vanuit het voorraam). Voordeel hier is ook dat iedereen zoon kent en weet waar ie woont. De speeltuin iets verderop mag hij nog niet, want dan moet hij een straat oversteken (waar nog wel eens te hard gereden wordt). Zoon is nu 5 en gaat naar groep 2.
Julali schreef op 27-07-2021 om 11:23:
[..]
Je stuurde je kind van 4 om een boodschap?
Mijn oude buren waren ook zo. Alles kon en mocht. De kinderen speelden alleen buiten vanaf het 4e jaar.
Ondertussen stond ik ernaast (omdat mijn kinderen daar ook speelde) en het ging totaal niet goed. Die kinderen vielen in de sloot (waar ik ze uitredde), verdwaalden, vielen in een put, maar volgens de ouders ging alles prima.
Toen het jongste meisje een paar uur vermist was, vroeg de buurvrouw aan mij of ik haar dan niet in de gaten hield. Echt van de zotte, alsof dat mijn verantwoordelijkheid was. Buurvrouw zat zelf trouwens tv te kijken en was te lui om van de bank te komen.
Het een is ook exact het andere.
Ons kind mocht ook ijs halen bij de ijssalon, met een stempelkaart. En dat was alles.
Tijgeroog schreef op 27-07-2021 om 11:05:
[..]
Maar kleine dingen zijn dan al spannend. Het feit dat ze alleen maar buiten mogen is al spannend genoeg, en wat er te ontdekken valt in dat kleine, afgebakende stukje waar ze mogen komen.
En uiteindelijk wil je toch dat je zelfstandige kinderen krijgt, die ook met hun vrienden mee kunnen en mogen. Daarnaast is het praktisch. Ik was blij dat toen m'n dochter 8 was een ik m'n enkel brak, ze zelfstandig van en naar school kon. Dat was in het begin best spannend (en ik informeerde via andere ouders wel of ze veilig aangekomen was)
Als ze 12 zijn gaan ze naar de middelbare school en heb je er amper nog grip op waar ze komen. Dan wil je wel dat ze daar al wat mee geoefend hebben. Dat ze zelfstandig door druk verkeer kunnen fietsen, de weg kunnen vinden zonder in paniek te raken als dat niet meteen lukt...
Ja je hebt gelijk inderdaad, ik vind 6 jaar erg jong klinken maar het is wel zo dat ieder kind anders is op die leeftijd en dat je miss moet kijken hoe je kind zelf is, miss denk je hij kan het wel, en soms denk je miss terecht nee nog niet.
Mischien kijk ik er tegen die tijd ook heel anders tegen aan..
Zolang ik hier woon zal het zeker op die leeftijd niet gebeuren, maar ik woon dan ook aan het water.
Maar kzal zeker jullie ervaringen blijven lezen!
Domiet schreef op 27-07-2021 om 11:16:
[..]
En wat ook scheelt, is in overleg gaan met je kind. vragen tot hoever hij/zij wil gaan. En dan de streep 3 meter verder zetten, met de opmerking dat je ze vertrouwd dat ze zich aan die strepen houden en dat de streep daarom iets verder weg staat.
Kind voelt zich fantastisch, en jij hebt je zin
Zo ik ga dit absoluut meenemen voor later, vindt het zo'n slim en goed idee!
Mevrouw75 schreef op 27-07-2021 om 11:09:
[..]
Wij hebben een súperbraaf kind, dat even vooraf, maar grenzen verleggen is dus ook al pleiten voor zelfstandig spelen en laten zien dat je dat kan.
Ja je hebt ook zeker gelijk, zoals ik al zei ik denk dat als je na je kind kijkt en praat jezelf weet of het kan of niet idd.
Rachel. schreef op 27-07-2021 om 11:30:
[..]
Ja je hebt gelijk inderdaad, ik vind 6 jaar erg jong klinken maar het is wel zo dat ieder kind anders is op die leeftijd en dat je miss moet kijken hoe je kind zelf is, miss denk je hij kan het wel, en soms denk je miss terecht nee nog niet.
Mischien kijk ik er tegen die tijd ook heel anders tegen aan..
Zolang ik hier woon zal het zeker op die leeftijd niet gebeuren, maar ik woon dan ook aan het water.
Maar kzal zeker jullie ervaringen blijven lezen!
Zwemles Rachel. Er is al babyzwemmen. Daar heb ik toch nooit spijt van gehad met zo'n ondernemend kind. En inderdaad, richting de vijver was niet de afspraak en daar ging ik voorliggen. Hij had wel eens een vriendje op bezoek dat later ADHD bleek te hebben die zoon meenam op dat soort evenementen, waar ik bij was. Echt niet.
bij ons ook veel water in de buurt. Dus de grenzen waar ze mochten komen lagen ver bij het water vandaan, en we hebben van baby af aan met ze gezwommen, toen ze met 4 op zwemles gingen konden ze zich al redelijk redden.
En toen kind uiteindelijk in het water viel ("niet op het ijs, dat is niet dik genoeg meer", en ging dus vanaf de kant met een stok met de ijsschotsen zitten spelen 
) was ie een jaar of 9 en was er ook zo weer uit. Heeft daarna nooit meer met het ijs gespeeld.
AnneJ schreef op 27-07-2021 om 11:34:
[..]
Zwemles Rachel. Er is al babyzwemmen. Daar heb ik toch nooit spijt van gehad met zo'n ondernemend kind. En inderdaad, richting de vijver was niet de afspraak en daar ging ik voorliggen. Hij had wel eens een vriendje op bezoek dat later ADHD bleek te hebben die zoon meenam op dat soort evenementen, waar ik bij was. Echt niet.
Ja ik zwem veel met hem vanaf baby, hij vindt het geweldig echt een waterrat😍. Ik vindt zwemles ook heel erg belangrijk en ga daar ook meteen mee aan de slag zodra hij mag. Super belangrijk idd!
Maar toch al zou hij kunnen zwemmen zou ik het hier nog niet durven op 6 jarige leeftijd. Heb te veel verhalen gehoord hier van kids die in deze grote sloot verdronken zijn, het is hier ook echt omringt met water het loopt helemaal door, enorm veel vislijn die via bomen in het water hangen, je ziet ze gewoon vanuit de boom hangen hier zo zijn er al 2 eenden en 1 zwaan door de dierenambulance geredt omdat ze vastzaten en bijna verdronken, rotzooi op de bodem zelfs fietsen, dus ik vind het risico te groot dat al kan hij zwemmen dat hij ergens aan blijft hangen en nog niet genoeg kracht heeft om zich los te rukken of kopie boven water te houden als hij vastzit. Getver ik krijg gewoon tranen in mn ogen van het idee, miss wat overdreven maar net als iedereen moet ik er niet aan denken dat zoiets gebeurd.😢vergeef het mezelf nooit meer. Als ik hem niet meer heb hoeft het voor mij ook niet meer. Hij is echt mijn zonneschijn.
Oke genoeg emotioneel gedoe🤣 al met al ik ben voorstander van laten ontwikkelen maar het bovenstaande is de reden waarom ik hem op die leeftijd absoluut hier niet alleen buiten wil hebben.
in het begin alleen stukje in onze straat, daarna steeds ietsje verder. Gaat dochter ergens anders spelen (speelpleintje, bij buurkinderen) eerst even zeggen. Alleen naar speeltuintje mocht in begin alleen samen met de buurjongen, nu ook alleen. Rustige wijk met woonerven.
Vooraf duidelijke afspraken maken. Ging wel eens mis, dan weer even met toezicht spelen en opnieuw proberen.
Andere buurvrouw vond dat mijn 6 jarige best op haar 4 jarige kon letten. Daar was ik het niet mee eens. Met dochter afgesproken dat ze niet met dat jongetje naar speelpleintje mocht, alleen in onze straat.
Rachel. schreef op 27-07-2021 om 11:30:
[..]
Ja je hebt gelijk inderdaad, ik vind 6 jaar erg jong klinken maar het is wel zo dat ieder kind anders is op die leeftijd en dat je miss moet kijken hoe je kind zelf is, miss denk je hij kan het wel, en soms denk je miss terecht nee nog niet.
Mischien kijk ik er tegen die tijd ook heel anders tegen aan..
Zolang ik hier woon zal het zeker op die leeftijd niet gebeuren, maar ik woon dan ook aan het water.
Maar kzal zeker jullie ervaringen blijven lezen!
Met 4 jaar kunnen ze al op zwemles. Zou dat zeker doen!
En daarna mosterd eten met bitterballen in de kantine.
Het ene kind op het andere laten letten ben ik niet zo’n fan van. Ik heb het weleens geprobeerd, maar doe het niet meer. Dan mocht de jongste van vijf met de oudste van 11 mee. Maar dan ging die van 5 toch eigenwijs doen en dan zat die van 11 met de handen in het haar, of ze raakten toch uit elkaar. Plus dat ik het idee heel naar vind dat als het misgaat het oudere kind zich verantwoordelijk voelt omdat die immers moest opletten. Met een korte afgekaderde situatie vind ik dan weer anders dan vrij spel.
BlueHeart schreef op 27-07-2021 om 10:37:
[..]
Vooral dat ie afdwaalt van de speeltuin, dit dorp is niet groot dus je staat zo tussen weilanden en koeien en er loopt een spoorlijn langs, die is wel met op dit stuk bewaakte overgangen maar dan nog.
Ben je daar bang voor of acht je zoon daar ook daadwerkelijk toe in staat? Ik denk dat het belangrijk is om voor jezelf te achterhalen waar je angst op is gebaseerd.
Naast je eigen angsten is het denk wel belangrijk om af te wegen wat je zoon aankan. Heel vaak is het met dit soort dingen even je eigen angsten parkeren, het hoort bij het loslaten. Maar daarnaast is de ene 6-jarige de andere niet en er zijn genoeg 6-jarige met wie je goede afspraken kan maken. Persoonlijk vind ik 6 jaar een prima leeftijd om daar mee te oefenen, hij heeft er zelfs al ervaring mee bij moeder. Dus het lijkt vooral je eigen angst voor een stukje loslaten.
