Alleen buiten spelen?
Korte vraag, vanaf welke leeftijd mochten jullie kindjes alleen naar buiten om te spelen? Ik had Zondag een kleine discussie met zoon van bijna 6, hij vond dat ik wel naar huis kon terwijl hij bij het speeltuintje in de buurt aan het spelen was, ik vond van niet.
Zoon was toen boos en zei dat hij bij mama altijd alleen buiten mag. Daarop heb ik gezegd dat het van mij niet mag.
Maar ik vroeg me later af of ik niet wat te streng was.
Het blijft een lastige balans. Je kinderen zijn vaak verder dan je denkt of gewend denkt te zijn en zoeken ontwikkeling en vrijheid. Dat wil je ook niet in de weg staan. Dus je maakt de afweging maar zie maar eens zo'n zelfverzekerd kind te weerstaan.
Je wil ze ook niet onnodig angstig maken.
BlueHeart schreef op 27-07-2021 om 09:55:
Ik kan die speeltuin niet zien vanuit mijn huis, en ik vind het ook niks eigenlijk om hem alleen buiten te laten. Maar ik begrijp zelf ook dat ik dat niet eeuwig kan afhouden.
Niet eeuwig, maar nu nog wel als je het onverantwoord vindt.
Mijn oudste mocht met 5 jaar in zijn eentje een vooraf vastgesteld rondje door de buurt fietsen. Hij is voorzichtig en laat zich niet makkelijk afleiden. Zijn jongere broer, 6, gaat te werk als een kip zonder kop en komt voorlopig zonder mij de deur niet uit. Het is enorm afhankelijk van het kind.
Heeft je kind er vriendjes, want dan gaan ze er vaak al samen naartoe. Alles staat of valt met de context.
Onze zoon is bijna 8, maar die mag van mij ook alleen maar spelen in de speeltuin direct achter ons huis.
Hij is heel zelfstandig maar ik zou veel te bang zijn dat er iets gebeurd en ik er dan niet bij kan zijn.
Ninoea schreef op 27-07-2021 om 10:10:
Heeft hij er vriendjes?
Ik vind/vond het ook altijd een lastige afweging. Ik voed vier kinderen op in de leeftijd van 5 tot en met 11 nu.
Een van ons viertal gaat naar het sbo en is nogal impulsief. Die kon ik gewoon echt niet vertrouwen, maar ja, de hele tijd niet zelf mogen betekent ook het zelf niet leren. En dat kan een hele tijd, maar op een gegeven moment moet je wat.
Ik heb uiteindelijk besloten om horloges aan te schaffen waarmee we elkaar kunnen bereiken en ik kan zien waar ze zijn.
Ik heb heel lang getwijfeld omdat ik principieel voorstander ben van gewoon vrij spelen en afspraken. Het voelde onvrij voor mij. Maar het werkt voor ons dus heel prettig. Want ik heb het stel een flinke straal gegeven waar ze mogen spelen en ze overleggen als er iets is. Ze hebben er dus fiks meer vrijheid bijgekregen.
Ik vind het ook fijn want als ik even iets moet doen of wil dat ze thuiskomen hoef ik de wijk niet af te speuren.
Ik kan ze dus ook echt volgen en instellen dat ik een melding krijg als ze zones uitgaan enzo. Dat zou vast heel handig zijn, maar heb ik allemaal dus niet ingesteld.
Ik vind het ook handig met naar huis fietsen vanuit school. Onze 9 jarige die naar het sbo gaat heeft doordat hij ons belt voor vertrek en we hem kunnen volgen voldoende toezicht om het te kunnen doen en daardoor succeservaringen.
Er spelen wel andere kindjes maar die wonen hier in het dorp en kennen elkaar van school, hij is hier 2 weekenden per maand en op woensdagmiddag. Hij woont bij zijn moeder in de stad. Zo’n horloge lijkt mij wel wat!
Jesse_1 schreef op 27-07-2021 om 10:10:
Waar ben je bang voor?
Vooral dat ie afdwaalt van de speeltuin, dit dorp is niet groot dus je staat zo tussen weilanden en koeien en er loopt een spoorlijn langs, die is wel met op dit stuk bewaakte overgangen maar dan nog.
Maak ook goede afspraken, niet alleen zo'n digitaal ding, dat kan uitvallen al is het beslist een aanwinst. Een mobiele telefoon kan ook nog, kan je zoon je bellen als hij verdwaalt. Maar spreek af dat hij naar huis komt als hij twijfelt over zaken of verderop wil. Zorg dat hij jou nummer van de telefoon uit zijn hoofd weet en je huisadres, straat met nummer, zodat hij eventueel andere volwassenen de weg kan vragen.
Hij kan ook andere volwassenen vragen jou te bellen als hij toch een probleem heeft. Help hem met mogelijkheden om eventuele problemen zelf, met jou op afstand, op te lossen.
En kijk hoe consequent hij daar mee omgaat. En ja, het gaat niet zonder risico.
Met 6 jaar hoef je geen zicht meer te hebben op de speeltuin om 'm daar alleen te laten spelen. Maar het hangt er wel vanaf hoe ver weg die speeltuin is, wat er tussen thuis en de speeltuin in zit (drukke weg?) en hoe voorspelbaar je kind is.
Loslaten is ook iets wat je moet leren. Anders ga je eens een tijdje ergens zitten waar je de speeltuin nog net kan zien, kijken wat er gebeurt. En daarna laat je hem daar 10 en daarna 15 minuten achter en bouw je het zo wat op.
Ik denk dat het voor een kind ook belangrijk is om op die manier wat zelfvertrouwen te krijgen en stapje voor stapje te leren om zelfstandig over straat te gaan.
Ik had op die leeftijd hele duidelijk afspraken met de kinderen tot wat ze mochten komen, daar werkte goed. We hadden een rondje gelopen, en overal tot welke lantaarnpaal, welk hekje, welk zijstraatje. Dat werkte erg goed.
AnneJ schreef op 27-07-2021 om 10:40:
Maak ook goede afspraken, niet alleen zo'n digitaal ding, dat kan uitvallen al is het beslist een aanwinst. Een mobiele telefoon kan ook nog, kan je zoon je bellen als hij verdwaalt. Maar spreek af dat hij naar huis komt als hij twijfelt over zaken of verderop wil. Zorg dat hij jou nummer van de telefoon uit zijn hoofd weet en je huisadres, straat met nummer, zodat hij eventueel andere volwassenen de weg kan vragen.
Hij kan ook andere volwassenen vragen jou te bellen als hij toch een probleem heeft. Help hem met mogelijkheden om eventuele problemen zelf, met jou op afstand, op te lossen.
En kijk hoe consequent hij daar mee omgaat. En ja, het gaat niet zonder risico.
Het spannende en enge vindt ik persoonlijk juist dat ze rond die leeftijd graag grenzen willen verleggen en op onderzoek uitgaan. Dat vindt ik zelf nogal een spannend idee als kleine niet in het zicht is. Je kunt een hele boel afspraken maken maar we weten allemaal... hoelanger het gesprek hoe minder ze opslaan vooral als ze gaan spelen.
Kinderen van 6 zijn absoluut niet dom, en ze onthouden en weten echt wel wat ze verteld wordt, alleen onze prioriteit ligt anders bij oplettendheid dan bij kinderen, ze horen je maar hun prioriteit ligt bij het spelen, dan kan ik me voorstellen dat ze op die leeftijd geen prioriteit stellen aan veiligheid.
Hoe groot is het dorp? heb je (oppervlakkig) contact met mensen die ook kinderen hebben in die leeftijd? overleg daar eens mee wat de "norm" in het dorp is.
Mijn jongste (toen 4) mocht van mij de straat ook niet uit, tenminste niet voordat hij duidelijk kon zeggen wie hij was en waar hij woonde.
Toen mijn buurvrouw dat hoorde, lachte ze me smakelijk uit en riep heel enthousiast: "Ach meid, waar maak je je druk om. Iedereen weet toch dat hij Domiet's zoon is, en waar hij woont? "
Dat hield niet in dat hij vervolgens door het hele dorp mocht, maar het relativeerde wel.
Bij mijn oudste (toen in een woonwijk) heb ik met stoepkrijt strepen in stegen en straten gezet, waarbinnen hij moest blijven. als dat goed ging, dan verzette ik de strepen.
Domiet schreef op 27-07-2021 om 10:47:
Hoe groot is het dorp? heb je (oppervlakkig) contact met mensen die ook kinderen hebben in die leeftijd? overleg daar eens mee wat de "norm" in het dorp is.
Mijn jongste (toen 4) mocht van mij de straat ook niet uit, tenminste niet voordat hij duidelijk kon zeggen wie hij was en waar hij woonde.
Toen mijn buurvrouw dat hoorde, lachte ze me smakelijk uit en riep heel enthousiast: "Ach meid, waar maak je je druk om. Iedereen weet toch dat hij Domiet's zoon is, en waar hij woont? "
Dat hield niet in dat hij vervolgens door het hele dorp mocht, maar het relativeerde wel.
Bij mijn oudste (toen in een woonwijk) heb ik met stoepkrijt strepen in stegen en straten gezet, waarbinnen hij moest blijven. als dat goed ging, dan verzette ik de strepen.
Wat een slimme methode idd!😃
In diezelfde tijd dacht ik: leuk ga ik vandaag met de kleintjes fietsen. Dochter was bijna twee en deed het al aardig op haar driewieler, zoon fietste nog met zijwieltjes die er bijna afkonden.
We stonden op straat en zoon ging er als een speer vandoor. Daar kon dochter niet tegenop karren, dus ik nam haar onder de arm, fietsje onder andere arm, goh wat een energie had ik toen nog wel, en ik spurtte achter zoon aan die al uit het zicht was verdwenen. Dus op de hoek vroeg ik voorbijgangers: hebben jullie ook een jongetje op een fiets met zijwieltjes gezien en dan kwam ik weer verder of zag ik hem in de verte.
Hij bleek een rondje te hebben gefietst en hijgend kwam ik bij het begin van onze straat op onze stoep. Daar stond zoon met een mevrouw en gaf haar het adres op van ons huis, 10 meter verderop in de straat, of ze hem kon helpen.
Je maakt je zorgen maar het zijn ook heerlijke herinneringen. Ja, als het allemaal goed afloopt natuurlijk, wat het gelukkig meestal wel doet.
Rachel. schreef op 27-07-2021 om 10:44:
[..]
Het spannende en enge vindt ik persoonlijk juist dat ze rond die leeftijd graag grenzen willen verleggen en op onderzoek uitgaan. Dat vindt ik zelf nogal een spannend idee als kleine niet in het zicht is. Je kunt een hele boel afspraken maken maar we weten allemaal... hoelanger het gesprek hoe minder ze opslaan vooral als ze gaan spelen.
Maar kleine dingen zijn dan al spannend. Het feit dat ze alleen maar buiten mogen is al spannend genoeg, en wat er te ontdekken valt in dat kleine, afgebakende stukje waar ze mogen komen.
En uiteindelijk wil je toch dat je zelfstandige kinderen krijgt, die ook met hun vrienden mee kunnen en mogen. Daarnaast is het praktisch. Ik was blij dat toen m'n dochter 8 was een ik m'n enkel brak, ze zelfstandig van en naar school kon. Dat was in het begin best spannend (en ik informeerde via andere ouders wel of ze veilig aangekomen was)
Als ze 12 zijn gaan ze naar de middelbare school en heb je er amper nog grip op waar ze komen. Dan wil je wel dat ze daar al wat mee geoefend hebben. Dat ze zelfstandig door druk verkeer kunnen fietsen, de weg kunnen vinden zonder in paniek te raken als dat niet meteen lukt...
Vorig jaar stond ik voor groep 3 en die kinderen waren er, op een enkele uitzondering na (en dan hebben we het over een flinke ontwikkelingsstoornis), allemaal wel toe in staat om een periode alleen buiten te spelen, hoor. Het hangt er natuurlijk vanaf hoe ver de speeltuin is, en in wat voor buurt / omgeving, maar vanaf die leeftijd hebben ze ook behoefte aan een stukje zelfstandigheid en vertrouwen. Het is ook belangrijk dat ze die ruimte krijgen. Rustig opbouwen, en kijken hoe ze met situaties omgaan (zijn ze zich bewust van het verkeer? kunnen ze zich aan een afspraak houden?), maar ook zelf een beetje oefenen met loslaten.
