Relatie verslechterd
Hoi allemaal,
Ik wilde graag mijn hart luchten, en vragen om advies. Mijn man en ik zijn 10 jaar samen, en hebben een dochter van 2. Zoals de titel al zegt, onze relatie is sterk verslechterd. Communicatie is altijd al een zwak punt geweest. Zelf praat ik het liefste overal over, ik ben een open boek. Mijn partner is het tegenovergestelde daarin. Praat weinig, tijdens discussies of ruzies loopt hij weg, of wilt het niet uitpraten. Dit zorgt ervoor dat als ik het daarbij laat, we dagen lang elkaar negeren, en er zal NOOIT door hem het gesprek weer opgepakt worden en als volwassene opzoek gaan naar een oplossing. De laatste tijd hebben we vaker discussies over de schoonfamilie die zich al vanaf het begin bemoeien met de opvoeding, keuzes die we maken enz. Dit gaat verder in mij persoonlijk aanspreken achter zijn rug om, mij uitlachen, kleineren en ga zo maar door. Dit is voor mijn man ook echt niet leuk, maar er wat van zeggen of voor mij opkomen doet hij niet…. Ook de rolverdeling hier thuis is een discussiepunt. Zelf ben ik iemand die alles tot in de puntjes uitzoekt, dus als het gaat over onze dochter, zoek ik met alles uit wat het beste is voor haar. Hij vindt daarin alles maar overdreven en totaal niet nodig. Er hangt gewoon een gespannen sfeer, lopen op onze tenen, hebben geen seks en houden afstand. Dit is alles wat wij in ons eerste jaar met onze dochter totaal niet hadden. We waren meer een team, hij zorgde meer voor mij en de kleine. De zaken zijn nu omgedraaid. Ik zit ook al een aantal maanden minder fijn in mijn vel vanwege prive omstandigheden. Uiteraard weet hij hiervan, maar echt vragen naar hoe het mij mij gaat heeft die nog nooit gedaan. Hij is niet zo’n prater. Dat betekend dat als ik een onderwerp aanhaal, hij vooral geïnteresseerd is in zijn telefoon of tv. Hij kijkt me nooit aan tijdens gesprekken en zal er zeker niet met mij over praten (ook al hebben we er de tijd voor). Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen om ons weer bij elkaar te krijgen. We hebben zoals iedereen het tegenwoordig wel heeft een volle planning. We zijn door de weeks en in het weekend volgepland waardoor tijd voor elkaar er niet echt in zit. Als we een avondje vrij zijn en een serie opzetten, praten we de hele avond niet of hij valt is slaap. Ik voel me moedeloos en onzeker. Het gevoel dat we uit elkaar zouden gaan maakt me vooral verdrietig voor onze dochter. Dit zijn gedachten die door mijn hoofd spoken. Ik wil voor onze relatie vechten, maar het lijkt alsof ik aan een dood paard trek. Hij laat geen initiatief zien ook al heb ik deze punten vaak bespreekbaar gemaakt.
Ik weet het gewoon even niet meer….
Liefs
Het kan zijn dat je goed mondig bent Milja. Dat je goed je woordje kan doen en uit kan spreken wat je in gedachten hebt.
Dat kan een spanningspunt voor je man geven. Als je introvert bent, en vaak niet bij machte om je goed uit te spreken dan is het best iets lastigs als je ziet dat je partner makkelijk praat, goed uit de woorden kan komen en zichzelf goed kan uitdrukken.
Je man is zo te lezen in competitie met je. Met andere woorden aan het strijden met je omdat hij voelt dat hij ‘ondergeschikt’ is.
Het geeft van nature een disbalans, tenzij er over gepraat wordt. Natuurlijk is het niet prettig dat je man nooit terugkomt op dingen uit zichzelf. Maar van jouw kant uit kun je ook wat dingen doen om hem wat meer tegemoet te komen. Vragen hoe het voor hem is om zich niet zo goed uit te kunnen drukken. Verbaal niet zo goed te zijn.
Hoe is dat voor hem, hoe ervaart hij dat.
Wat rot dat je schoonfamilie zich zo opstelt en je vervelend behandeld. Echt rot.
Je vertelde dat je man het niet voor je opneemt als de schoonfamilie zich teveel bemoeit of als ze vervelend zijn.
Ik denk dat er hier 2 dingen langs elkaar heen lopen.
Je vertelt dat je iemand bent die alles tot in de puntjes uitzoekt in huis en qua zorg voor jullie dochter.
Dat klinkt als best perfektionistisch. Iemand die perfektionistisch is, kan best lastig zijn om mee om te gaan. Ook al is het gericht op de zorg voor de kleine. Het betekent dat er op dat gebied weinig ruimte is, weinig flexibiliteit. Dingen moeten op een bepaalde manier worden gedaan/ geregeld en er is weinig flexibiliteit.
Dat kan een aardige ‘killer’zijn. Een killer in: levensenergie wegnemen, spontaniteit weggnemen, plezier en vrijheidgevoel wegnemen bij de ander.
Waarom moet het zo goed? Waarom mag het niet een stapje minder? Je dochter wordt er nog steeds goed verzorgd mee en mist er niks om.
Misschien is relatietherapie wat voor jullie. Dat je met een buitenstaander kan kijken naar jullie beider patronen en reakties en hoe je er anders in zou kunnen staan.
wat een vervelende situatie voor jou en voor je man.
Ik vind de reactie van Waterfles wel heel goed beschrijven hoe het voor de andere kant, jou man, ervaren kan worden.
Ook heb je zelf treffend beschreven hoe jij dit ervaart. Jullie lijken elkaars tegenpolen te zijn en dit maakt het extra lastig om elkaar tegemoed te komen.
Waarschijnlijk ga jij harder 'trekken aan een dood paard' en trekt jou man zich verder terug. En dit lijkt een vicieuze cirkel te worden tussen jullie en zitten jullie in een onwenselijke situatie.
Wat je beschrijft over je schoonfamilie, dat is gewoon heel naar en kleinerend gedrag naar jou toe. Hier wil ik je even op wijzen om hier je grens goed aan te geven bij jou man en jezelf serieus te nemen en dat hij achter jou hoort te staan.
Ik zelf heb jaren en jarenlang te maken gehad met zulke narcistische schoonfamilie, schoonouders het ergste dan, die expres en stelselmatig mij gepest en genegeerd hebben of juist ongegeneerd verbaal aangevallen en constant steken onder water geven en bewust nare situaties creëren en daarvan genieten.Daar ben ik uiteindelijk zo door getraumatiseerd geraakt, dat ik een klein jaar aan de hartmedicatie heb gezeten door alle jaren en jarenlange stress en constant op je hoede moeten zijn. Pas nadat dit voor de zoveelste keer besproken was bij een zeer ervaren psycholoog gaf zij aan dat dit duid op psychopathologie en dat zij duidelijk kenmerken ziet van trauma hierdoor. Die heftige reactie: hartritmestoornis kwam, nadat ik een appje kreeg op waar wij nu woonde (we hadden het contact verbroken uiteindelijk.) Dat geeft wel aan hoe veel stress ik ervaarde door hun stelselmatige gepest.(terwijl ik nooit eerder gepest ben geweest). Mijn man is door hun ook op een 'harde manier' opgevoed. En ook naar anderen hadden ze altijd neerbuigende arrogante reacties en vaak ruzie in familie.
Ik kan situaties beschrijven die echt heel erg naar zijn. En eigenlijk heb ik er nog steeds last van. Het bewust beschadigen van mij.
Dus bescherm jezelf hiertegen, ook als je man dat niet doet.
Ik kom zelf uit een heel warm en liefdevol gezin En mijn man heeft vaak gezegd; jou vader is meer vader voor mij, dan mijn eigen vader.....triest eigenlijk.
Ik zou jullie aanraden in relatietherapie te gaan. Dan leren jullie communiceren op een betere manier.
Ik zou willen aanvullen: waterfles heeft het erover dat het in een gesprek moet, maar ipv in het standaardriedeltje te komen: luister eens, zonder meteen een reactie te geven of met veel woorden een inzet aan te geven. Dat is moeilijk, want dat is niet je aard, maar je wil het probleem oplossen, dus zul je je in moeten houden.
Dat je man voor je op moet komen, ben ik het niet echt mee eens: je bent niet van gisteren, dus volgens mij kun je daar zelf heel goed een grens trekken, het gaat tenslotte om gedrag naar jou en jouw probleem hiermee.
Daarnaast: jullie hebben een 2-jarig kind en zijn beiden zo ongeveer op je slechts nu. Onthoud dat (maar ik stortte op dat moment een beetje in, dus wellicht wat projectie).
Wat een mooie reacties heb je al. IK wil nog opmerken dat jullie door niet met elkaar te praten veel spanning in de lucht hebben: dit is slecht voor je dochter! Ik zou in elk geval als eerste gewoon weer beginnen te praten: geen machtsstrijd ervan maken. Het is vreselijk als ouders niet gewoon een beetje aardig doen tegen elkaar. Daar kun jij alvast iets doen om de spanning uit de lucht te halen.
Stap over je schaduw heen en stop hem te negeren.
Mijn man heeft altijd wel een goede tip: whatever, geef gewoon elke dag even een knuffel.
Ik vind eigenlijk wel een goede tip voor iemand die altijd heel veel praat en een partner die zich daardoor in een hoek geduwd voelt (dus de tip: praat met elkaar eigenlijk een beetje onzinnig is) .
Mevrouw75 schreef op 22-11-2024 om 07:12:
Ik zou willen aanvullen: waterfles heeft het erover dat het in een gesprek moet, maar ipv in het standaardriedeltje te komen: luister eens, zonder meteen een reactie te geven of met veel woorden een inzet aan te geven. Dat is moeilijk, want dat is niet je aard, maar je wil het probleem oplossen, dus zul je je in moeten houden.
Dat je man voor je op moet komen, ben ik het niet echt mee eens: je bent niet van gisteren, dus volgens mij kun je daar zelf heel goed een grens trekken, het gaat tenslotte om gedrag naar jou en jouw probleem hiermee.
Daarnaast: jullie hebben een 2-jarig kind en zijn beiden zo ongeveer op je slechts nu. Onthoud dat (maar ik stortte op dat moment een beetje in, dus wellicht wat projectie).
Met het eerste stukje tekst ben ik het eens.
Met het tweede niet. Natuurlijk moet haar man ook voor haar opkomen en het is zijn familie die steeds een grens overgaat. Ik ga ervan uit dat ze laat merken dat ze hun opmerkingen niet fijn vindt, maar schijnbaar gaan ze door. Ook lees ik dat ze die opmerkingen achter zijn rug om naar haar maken. En ook al " is ze niet van gisteren', dan nog kan ze het moeilijk vinden als ze steeds met die reacties geconfronteerd wordt en het niet stopt
wat was er zo leuk aan je man ?
Kun je niet samen eens een weekend weg ?
En blijven voor je dochter zeg je ? Is er nog liefde ? Lachen jullie nog samen?
Mevrouw75 schreef op 22-11-2024 om 07:30:
Mijn man heeft altijd wel een goede tip: whatever, geef gewoon elke dag even een knuffel.
Ik vind eigenlijk wel een goede tip voor iemand die altijd heel veel praat en een partner die zich daardoor in een hoek geduwd voelt (dus de tip: praat met elkaar eigenlijk een beetje onzinnig is) .
Klopt, dit is een goede stap om weer die verbinding te krijgen onderling.
Maar wat ik ook lees in de post van TO: voldoet haar man wel aan haar behoefte op sociaal emotioneel gebied?
Wat een vervelende situatie voor jullie.
Wil je man ook werken aan de relatie? Weet hij dat jij je moedeloos en onzeker voelt? Dat je bang bent dat jullie uit elkaar gaan?
Laat hij echt geen initiatief zien? Of niet op de manier waarom jij wil en/of nodig hebt?
Zo te lezen speelt er op veel vlakken iets. Is relatietherapie een optie voor jullie? Een therapeut kan helpen om voor jullie beiden tot de kern te komen. Om hoofd en bijzaken inzichtelijk te maken. Om te leren om in deze situatie niet alleen te praten maar ook te luisteren.
O en niet iedereen heeft een volle planning. Dat is echt een keuze, iets wat jullie zelf doen. Ook al lijkt en voelt dat misschien niet altijd zo. Voordeel is ook dat jullie daar zelf mee kunnen stoppen.
Ik ben het ook helemaal eens met de man van Mevrouw75 . Elke dag wordt er een knuffel gegeven hier thuis.
'Maar wat ik ook lees in de post van TO: voldoet haar man wel aan haar behoefte op sociaal emotioneel gebied?' Zij in elk geval niet aan zijn behoeftes op sociaal-emotioneel gebied. Ik denk dat hij meer rust wil, minder stress, genoegen wil nemen met wat goed is, niet alles ingepland en alles besproken, wellicht ook niet alles volgepland.
Verder sluit ik me aan bij waterfles en mevrouw75, want dat is het lastige, sommige mensen uiten zich niet zo goed in woorden. Ook relatietherapie is vooral praten.
Tsjor
tsjor schreef op 22-11-2024 om 08:25:
Verder sluit ik me aan bij waterfles en mevrouw75, want dat is het lastige, sommige mensen uiten zich niet zo goed in woorden. Ook relatietherapie is vooral praten.
Tsjor
Ja, daar zeg je wat. Relatietherapie is inderdaad vooral praten en dus lastig als je dat moeilijk vindt. Tegelijktijd is dat verschil wel iets om eens over te praten samen.
Dat hij zijn liefde meer uit door een knuffel of iets te doen voor een ander. De vraag is wel, kan jou man dat voldoende onder woorden brengen?
En dat zij behoefte heeft aan intieme gesprekken om die onderlinge intimiteit te voelen samen.
En dan is het de vraag, is dit voldoende voor de ander? Past dit bij jou en is dit voldoende als je dit eenmaal weet van elkaar?
TO: ik heb je Topic nogmaals doorgelezen, maar je schrijft dat er een verandering in jullie relatie is gekomen na het eerste jaar. Maar ik lees ook dat jullie in het eerste jaar na geboorte wel een team waren en dat man toen wel meer voor jullie zorgde en bekommerde....
Die verandering....is daar een verklaring voor? Of denk je daar zelf een verklaring voor te hebben? Merkte je na dat jaar verandering in het gedrag van je man naar jou toe en gezin?
Ook schrijf je dat je man je nooit aankijkt tijdens een gesprek...maar ook dat hij weet van bepaalde problemen van jou, maar het niet in hem opkomt om te vragen hoe het met jou gaat. Dat kan heel eenzaam voelen, kan ik mij zo voorstellen. Ook lijken zijn ouders niet 'de grens' aan te voelen, over wat je wel en niet zomaar tegen iemand kan zeggen en 'wat de grens' overgaat...ook is hun gedrag wat opmerkelijk: uitlachen, kleineren enz. Kan er sprake zijn van een diagnose zoals autisme bij jou man? Geen idee hoor, maar vooral dat nooit aankijken is wel opmerkelijk.
Het klinkt alsof jullie beiden je ingegraven hebt in jullie gelijk en een van de twee moet capituleren. Dit gebeurt in de praktijk nooit. Het is niet mogelijk namelijk.
Je hoort mensen om je heen voortdurend strijden. Beiden willen meestal alleen maar dat de ander hem gelijk geeft of de strijd opgeeft. En dat gebeurt nu eenmaal niet. Zelfs al zou die ander vinden dat er inderdaad wat af te dingen viel op zijn beweringen, en dat hij niet zo heftig had moeten doen, dan kan hij dat niet toegeven als hij zich niet veilig voelt. Dus vergeet dat; het is echt té simpel.
Wel jammer dat jullie ineens zien dat er een totaal ander persoon in de ander schuilt dan je tien jaar geleden in hem zag. Is dat wel een redelijke gedachte? Want jullie hielden van elkaar en wisten toch langere tijd goed met elkaar om te gaan. Om er achter te komen wat er veranderde, in jou, en ook in hem, zullen jullie toch met elkaar moeten praten.
Probleem is, dat als je in een conflict zit is een gesprek heel moeilijk is want de adrenaline is nog aanwezig dus er hoeft niet veel te gebeuren of een van jullie zit weer bewijs tegen de ander te verzamelen dat hij de schuld is en jij alleen maar op hem reageerde.
Ik denk dat het zal moeten beginnen met gemeenschappelijke interesses waardoor er een ontspannen sfeer ontstaat en je meer open staat voor wat er in de ander leeft. Dan voel je je veiliger om ook andere kwesties te delen. Alleen als je vastbesloten bent kan je dat zelf proberen. Ben je dat niet dan zou ik dat alleen onder supervisie doen. Zo weet je of jullie relatie nog kansen heeft.
Ik ben zo benieuwd naar wat jouw man zou schrijven als dit zijn topic zou zijn. Want jullie waren tot vorig jaar gewoon een goed team. Dus wat of wie is er veranderd dat dit nu niet meer zo is? In veel van dit soort topics denk ik al snel ‘wat een zak, die man’, maar in dit geval vraag ik me af wat zijn kant van het verhaal zou kunnen zijn.
Probeer te kijken of je nader tot elkaar kunt komen met daden i.p.v. praten. Samen handelen konden jullie wel goed. Praten was nooit top zeg je
En verder eens met Mevrouw75: een 2 jarige is erg pittig. Je moet altijd alert zijn en ze kunnen zichzelf nog slecht vermaken, meestal.
Dus laat je man dingen doen en laat die op zijn manier doen. Jullie hebben nu niet de ruimte om jullie gedrag flink aan te passen. Dus doe het zoals het gaat, niet zoals het moet.
