Relatie verslechterd
Hoi allemaal,
Ik wilde graag mijn hart luchten, en vragen om advies. Mijn man en ik zijn 10 jaar samen, en hebben een dochter van 2. Zoals de titel al zegt, onze relatie is sterk verslechterd. Communicatie is altijd al een zwak punt geweest. Zelf praat ik het liefste overal over, ik ben een open boek. Mijn partner is het tegenovergestelde daarin. Praat weinig, tijdens discussies of ruzies loopt hij weg, of wilt het niet uitpraten. Dit zorgt ervoor dat als ik het daarbij laat, we dagen lang elkaar negeren, en er zal NOOIT door hem het gesprek weer opgepakt worden en als volwassene opzoek gaan naar een oplossing. De laatste tijd hebben we vaker discussies over de schoonfamilie die zich al vanaf het begin bemoeien met de opvoeding, keuzes die we maken enz. Dit gaat verder in mij persoonlijk aanspreken achter zijn rug om, mij uitlachen, kleineren en ga zo maar door. Dit is voor mijn man ook echt niet leuk, maar er wat van zeggen of voor mij opkomen doet hij niet…. Ook de rolverdeling hier thuis is een discussiepunt. Zelf ben ik iemand die alles tot in de puntjes uitzoekt, dus als het gaat over onze dochter, zoek ik met alles uit wat het beste is voor haar. Hij vindt daarin alles maar overdreven en totaal niet nodig. Er hangt gewoon een gespannen sfeer, lopen op onze tenen, hebben geen seks en houden afstand. Dit is alles wat wij in ons eerste jaar met onze dochter totaal niet hadden. We waren meer een team, hij zorgde meer voor mij en de kleine. De zaken zijn nu omgedraaid. Ik zit ook al een aantal maanden minder fijn in mijn vel vanwege prive omstandigheden. Uiteraard weet hij hiervan, maar echt vragen naar hoe het mij mij gaat heeft die nog nooit gedaan. Hij is niet zo’n prater. Dat betekend dat als ik een onderwerp aanhaal, hij vooral geïnteresseerd is in zijn telefoon of tv. Hij kijkt me nooit aan tijdens gesprekken en zal er zeker niet met mij over praten (ook al hebben we er de tijd voor). Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen om ons weer bij elkaar te krijgen. We hebben zoals iedereen het tegenwoordig wel heeft een volle planning. We zijn door de weeks en in het weekend volgepland waardoor tijd voor elkaar er niet echt in zit. Als we een avondje vrij zijn en een serie opzetten, praten we de hele avond niet of hij valt is slaap. Ik voel me moedeloos en onzeker. Het gevoel dat we uit elkaar zouden gaan maakt me vooral verdrietig voor onze dochter. Dit zijn gedachten die door mijn hoofd spoken. Ik wil voor onze relatie vechten, maar het lijkt alsof ik aan een dood paard trek. Hij laat geen initiatief zien ook al heb ik deze punten vaak bespreekbaar gemaakt.
Ik weet het gewoon even niet meer….
Liefs
Milja2024 schreef op 08-12-2024 om 23:20:
Hallo allemaal,
Ik heb jullie berichten direct gelezen en heb het een tijdje op me in laten werken. Sorry dat ik daardoor later reageer. Ik wil jullie bedanken voor jullie woorden. Ik heb er zeker wat aan gehad. Het verbaasde me vooral hoe goed sommige ons konden beschrijven zonder ons te kennen. Ik ben daardoor ook echt tot een besef gekomen dat ik op een andere manier naar dingen moet kijken.
Er wordt een aantal keren beschreven over het perfectionisme van mij. Ik kan inderdaad zeggen dat ik dat al mijn hele leven heb. Mijn partner heeft dit nooit storend gevonden, en geeft al die jaren al aan dat hij dit nodig heeft in veel dingen in ons huishouden en relatie. Het is niet zoals sommige het beschrijven dat ik in huis de lijdende factor ben in hoe dingen hier moeten lopen. Mijn partner kan zichzelf mondeling goed verweren, en voordat we onze dochter kregen waren we meer in evenwicht.
We zijn ons bewust dat de leeftijd van onze dochter op dit moment best pittig is. Wat momenteel vooral lastig is, is dat mijn partner veel van huis is voor werk +- 60/65 uur in de week en daarnaast meerdere hobby's heeft, en uiteraard onze familie en vriendenkring waar we regelmatig mee afspreken. We hebben hier dagelijks gesprekken over. En dat het me soms zwaar valt dat ik misschien wel 80% van de zorg over onze dochter draag.
Zelf heb ik weinig tijd om iets voor mezelf te doen. Naast dat ben ik natuurlijk enorm trots om zoveel bij haar te mogen zijn. Er is bij hem ook een knop omgegaan, dat hij dingen moet laten om meer samen als gezin thuis te zijn, maar dat het ook goed is als we samen leuke dingen blijven doen. We hebben dit de laatste weken opgepakt en dat voelt goed! Ik hoop gewoon dat het vanaf nu niet altijd vanuit mij moet komen..
Ik ben hier ook niet om hem zwart te maken. We hebben heel veel fijne momenten en tijden samen gehad. En we houden van elkaar. Het blijft voor mij af en toe lastig dat communiceren voor mij juist makkelijk is , en ik juist samen wil praten over ons en het gezin om duidelijkheid te krijgen over hoe hij zich voelt, en hij ook weet hoe ik me voel. Dat zal de komende tijd blijken hoe we hiermee om zullen gaan.
liefs
Met een 60/65 urige werkweek is het naar mijn idee ook heel veel geëist, om je nog druk te maken over een relatie.
Jij hebt het zwaar thuis, hij werkt erg lang. In principe lijkt het me dan logisch de relatie even niet voorop staat.
Tenzij je misschien het gevoel hebt, dat hij zoveel werkt om niet thuis te hoeven zijn?
ik sla even aan op de 60-65 urige werkweek en de vele hobby's die jou man ernaast heeft......
Dan komt toch niet 80 % van de zorg van jullie kind op jou neer, maar eigenlijk alle zorg?
Hoe komt het dat jou man het oke vindt om naast die werkweek van 65 uur nog hobby's ernaast te gaan doen?
Waarom werkt jou man zoveel? Is dat noodzakelijk voor zijn functie, of doet hij dat zelf?
Want nu komt het erop neer dat JIJ een kind hebt en daarmee een gezin vormt en een man die op zondag niet eens aanwezig is 'om het vlees te snijden', zo weinig is hij dan aanwezig.
Heeft hij überhaupt een idee wat het inhoud een gezin hebben?
Maar goed ik herken het wel, mannen zijn vaak egoïstisch, omdat 'de vrouw' het wel oplost en de stabiele factor is in het gezin.
Maar hij wel tijd voor hobby's en een 65 urige werkweek, maar jij geen vrije tijd? Dat is gewoon egoïstisch en sch**t hebben aan jou en je gezin.
sterker nog; ik lees jou openingspost nu door een heel andere bril. Met je schoonouders die jou kleineren en uitlachen en je 'aanspreken' op dingen achter zijn rug om en daarbij het egoistische gedrag wat jou man laat zien en emotioneel onbereikbaar zijn ...namelijk geen normaal gedrag. Kan er sprake zijn van een diagnose die nog niet boven tafel is?
Ik zie heel veel rode vlaggen hier…
Hoe zagen jullie het gezin voor je toen jullie aan kinderen dachten? Welke afspraken hebben jullie gemaakt? Ben het erg eens met de analyse van BridgetJones, dat JIJ een gezin hebt en hij af en toe langs komt voor de gezelligheid/seks. Hebben jullie het financieel nodig dat hij zo veel werkt? Of kan het ook anders geregeld worden, dat jij (ook) een groter deel van het inkomen verdient? Heb jij nog tijd voor jezelf, hobby’s, vriendinnen? Of alleen nog maar gezamenlijke uitstapjes?
Ik zou nog eens heel goed nadenken over hoe jij het gezin het liefst vorm zou geven en over wat jullie destijds voor ogen hadden en hebben afgesproken. Komt dat een beetje overeen? Zo nee, waarom niet? Wat is er anders? Was dat jouw beslissing of de zijne? Is daar overleg over geweest?
Lees eens kort mee in de rubriek echtscheiding en erna. En realiseer je dat het heel belangrijk is om op eigen benen te kunnen staan. Om een leven voor jezelf te hebben. Niet afhankelijk te zijn van je man voor wat dan ook.
Misschien heb ik het helemaal mis, dat kan. Maar ik ben bang van niet…
