Papa weinig thuis
Hoi allemaal,
Ik moet echt even mijn hart luchten.
Mijn partner en ik hebben een dochter van 1,5 jaar. Dolgelukkig zijn we met haar. Nu is het helaas wel zo dat het de laatste maanden wat minder soepel loopt tussen mijn partner en mij. Hij heeft een baan waarbij die + - 65 a 70 uur maakt. Daarnaast heeft die hobby’s. Dit samen kost veel tijd. Hierdoor komt eigenlijk de volledige zorg van onze dochter op mij terecht. Ik geniet enorm van haar, maar het valt me erg zwaar. Ik werk zelf parttime, maar alles, het huishouden, de ochtenden en het naar bed brengen s’avonds, naar de opvang brengen en halen, koken, afwas de hele mikmak. Zelf heb ik geen tijd voor sport, ook al zou ik dat graag willen. Het voelt zo egoïstisch.
Ik heb hier vaker een gesprek over gevoerd, maar hij lijkt alles belangrijker te vinden. Bij elk feestje of iets in het weekend moet die er bijzijn. Hij is af en toe thuis maar ik vindt zelf echt nauwelijks. Hierdoor groeien we uit elkaar. Ik irriteer me aan hem, en hij aan mij omdat ik 24/7 op mijn tenen loop en hem dit aangeef. S’nachts hoeft hij er ook nooit uit, omdat die vaak al hele korte nachten heeft i.v.m. werk. Hij blijft vervelende opmerkingen maken dat het allemaal wel meevalt. Alsof het allemaal zo simpel en makkelijk is. En als ik erover begin dat het me pijn doet omdat het hier thuis niet allemaal vanzelf gaat, zegt die; je moet het ook echt elke dag horen he. Ik verlies onze relatie en mezelf. Geen tijd voor mezelf om heel even geen moeder te zijn of aan te moeten staan. Al is het maar een uurtje in de week…
Heeft iemand tips voor me hoe ik dit aan moet pakken?
Liefs
AlisonH schreef op 09-06-2024 om 11:58:
Als er één advies is dat ik mijn (hoogopgeleide) dochter geef: ga niet minder werken dan je partner als er kinderen komen. Dat mag ze uiteraard naast zich neer leggen, maar zodra je in een drie dagen/vijf dagen-situatie verzeild raakt verandert de hele dynamiek. Dan gaat de carrière van de minst-werkende partner op een laag pitje, steeds meer van zorg en huishouden komt bij (meestal) haar en hij “helpt mee”. Bijna al mijn jonge collega’s en familie werken allebei vier dagen. Dan is het risico op die scheefgroei veel kleiner en naar ik zie voelen beiden zich even verantwoordelijk.
Bij TO is er een dynamiek ontstaan waarin zij ongelukkig is en die hij wel prima vindt: alles is voor haar veranderd en hij doet wat hij wil. Als je dat wil veranderen zul je echt moeten vechten, want hij heeft er geen belang bij. Wat je hebt aan een man die het blijkbaar niet uitmaakt dat jij ongelukkig en overbelast bent is de vraag - maar je weet pas of het hem echt niet interesseert als je heel duidelijk bent geweest. Dus niet zuchten, mopperen en hints geven maar duidelijk zijn.
Edit: niet-helpende speculatie verwijderd.
Ook als je in een 50/50 verdeling zit zit dat risico erin. Ik zie 5/3 verdelingen die gelijkwaardiger zijn dan sommige ieder 4 of 5 dagen.
Mevrouw75 schreef op 09-06-2024 om 16:25:
[..]
Over Milja kan ik niet zoveel zeggen, maar in mijn geval zou je compleet de plank misslaan. Met woorden wilde mijn man best minder werken, maar in de praktijk deed hij het gewoon niet. Met woorden 'mocht' en 'gunde' hij mij mijn borrelavond, in daden alleen als het hem maar niet in de weg zat en omdat hij toevallig ook iets had die avonden gingen mijn borrelavondjes gewoon niet door. Daar zat ik dan. Kind kan je niet alleen laten, en man was gewoon weg. Ik ging niet minder werken (ik was de grootverdiener mét pensioen in dit huishouden), houd net als al die mannen die je eerder beschreef niet van dat getuttel met een baby. en een hoop ruzies, frustraties bij mij, is dit onderwerp intussen taboe, heb ik slechts 1x een redelijk gesprek kunnen voeren waarin een slappig 'sorry' kwam, en, hoe ironisch, man kan nu hij wel gezellig met kind kan doen, opeens wel zijn bed uitkomen en is redelijk schappelijk als ik eens wat langer op mijn werk wil blijven.
Ik kan er niks aan doen, maar ik ben redelijk verbitterd over dit onderwerp. Járen van oordeel (het ligt aan jou, want als vrouw zal je wel alles naar je toe hebben getrokken, je hebt zelf je hobby's opgegeven (nee, man kwam gewoon steevast te laat waardoor ik mijn les niet meer in kon), als vrouw heb je meer met getuttel en als vrouw ga je etcetc) en járen van man die opgehemeld werd omdat hij ook eens een keertje kookte en hij zo'n lieve vader was, jaren van pogingen tot smart geformuleerde doelen waar dan halfslachtig mee omgesprongen werd, of ja zeggen, nee doen. Ik kan er niks aan doen, maar intussen wantrouw ik mannen op dit gebied enorm, niet alleen door mijn eigen ervaringen, maar door wat ik zie (vrouwen knappen zienderogen op zodra de kinderen rond de 10 zijn), hoor en lees om mij heen, met op achtergrond mijn eigen ervaring. Want ook mijn man was in de ogen van anderen een fantastische vader.
Precies dit. Het op de vrouw ‘afschuiven’ van een ongelijkwaardige rolverdeling vind ik een knap staaltje van wat we voor een ander onderwerp ‘victim blaming’ noemen.
Tuinfluiter schreef op 09-06-2024 om 10:20:
Ik denk dat er wel meer stellen zijn die een kind krijgen en van te voren nooit goed hebben besproken hoe ze de verzorging en verdeling van taken gaan doen.
Als het kind er is gaat moeder vaak direct zorgen en als je geluk hebt vader ook.
In het geval van Milja blijft de man zijn oude leventje leiden en zeurt zij in zijn ogen als ze wat wil veranderen.
Als je bij hem wilt blijven zou ik regelmatig proberen om hem toch enkele uren voor zijn kind te laten zorgen en regelmatig een gezinsuitje voorstellen. Ik zou eerst proberen de sfeer te verbeteren want nu zitten jullie in zo'n negatieve spiraal dat een gesprek niet meer lukt. Therapie zou misschien ook uitkomst kunnen bieden. Maar ik zou ook oppas inschakelen als je iets voor je zelf wilt doen.
Toen mijn kinderen klein waren zat mijn man een paar dagen per week in het buitenland. Paar jaar zelf niet gewerkt en daarna een partime baan. Ik ging overdag sporten bij een sportschool met kinder opvang, weet niet of dat nog bestaat, maar vond dat ideaal. Ik regelde af en toe oppas en had een vriendin in dezelfde situatie en wij steunden elkaar. Mijn man pakte gelukkig in het weekend wel zijn verantwoordelijkheid als vader en partner.
Ik regelde in die tijd eigenlijk het hele huishouden maar zorgde ook goed voor mijzelf.
Ja hoe komt het dat velen dat niet bespreken van te voren?
Gingergirl schreef op 09-06-2024 om 18:39:
[..]
Ja hoe komt het dat velen dat niet bespreken van te voren?
Ook al bespreek je het wel van tevoren, dan sta je toch mooi op je neus te kijken als vader zijn verantwoordelijkheid ontloopt. Dat kind stop je niet even terug hè. Dat is een onomkeerbaar besluit.
'Zou je dat niet een logischer uitgangspunt vinden ipv to het 'zeur' woord toegooien? Zoals haar man ook al doet eigenlijk.' Precies daarom gebruikte ik het woord. Blijkbaar komt het verhaal van Milja zo over op haar man. Het verschil zit in een gesprek over: ik wil graag mee naar het feestje; of:jij bent er nooit etc....
Tsjor
'Precies dit. Het op de vrouw ‘afschuiven’ van een ongelijkwaardige rolverdeling vind ik een knap staaltje van wat we voor een ander onderwerp ‘victim blaming’ noemen. '
Ik hou er niet van om vrouwen als slachtoffer te zien. In mijn opvatting zijn het altijd nog handelende, denkende en redelijke wezens.
Tsjor
Mevrouw75 schreef op 09-06-2024 om 16:29:
[..]
Ook als je in een 50/50 verdeling zit zit dat risico erin. Ik zie 5/3 verdelingen die gelijkwaardiger zijn dan sommige ieder 4 of 5 dagen.
Het is ook geen wet van Meden en Perzen. Maar het helpt wel als beide ouders één dag in de week alleen verantwoordelijk zijn voor huishouden en kind(eren). En zint het je dan toch niet in de relatie raak je met 4 dagen net iets minder “achterop” in je werk. Er zijn overigens vast ook heel veel banen waar dit minder uitmaakt en je geen achterstand oploopt op (bijna) fulltime werkende collega’s. Hoe dan ook is mijn eigen tevredenheid over de verdeling er een stuk op vooruit gegaan sinds we allebei evenveel werken.
Gingergirl schreef op 09-06-2024 om 18:39:
[..]
Ja hoe komt het dat velen dat niet bespreken van te voren?
Romantische beeld van het hebben van een baby en meer met randzaken bezig zijn zoals het inrichten van het kamertje en kleertjes en dan van elkaar denken dat je onder zorgen voor een baby het zelfde bedoeld. Terwijl de een aan practisch zaken zoals de dagelijkse verzorging en de crèche denkt en de ander meer aan de financiële verantwoordelijkheid.
Je weet als toekomstige ouder natuurlijk nooit hoe het echt is dus het is ook heel belangrijk om in gesprek met elkaar te blijven en bereid te zijn om mee te veranderen met verschillende situaties.
ToetieToover schreef op 09-06-2024 om 18:51:
[..]
Ook al bespreek je het wel van tevoren, dan sta je toch mooi op je neus te kijken als vader zijn verantwoordelijkheid ontloopt. Dat kind stop je niet even terug hè. Dat is een onomkeerbaar besluit.
Klopt maar als je partner voordat er kinderen zijn ook al niets in het huishouden doet zou ik er vanuit gaan dat hij dat na de geboorte ook niet direct doet.
tsjor schreef op 09-06-2024 om 18:56:
'Zou je dat niet een logischer uitgangspunt vinden ipv to het 'zeur' woord toegooien? Zoals haar man ook al doet eigenlijk.' Precies daarom gebruikte ik het woord. Blijkbaar komt het verhaal van Milja zo over op haar man. Het verschil zit in een gesprek over: ik wil graag mee naar het feestje; of:jij bent er nooit etc....
Tsjor
Ik wil graag mee naar het feestje is een gesprek over een eenmalig iets. Dat is een heel ander gesprek dan een scheve verdeling willen bespreken. Hoe je het ook aanvliegt, je bent altijd de zeur, is mijn ervaring.
Veel mannen zijn meester in het veinzen van hulpeloosheid als het om huishoudelijke taken gaat. Je helpt de ontredderde man met zijn keukendebacle en voelt je zelf even een reddende engel en een allround mens die alles kan maar je werd gewoon gepiepeld en de prijs die je betaald is dat je het voortaan zelf mag doen. Je mooiste kleding die op 90 graden door de wasmachine gegaan is omdat man, in het dagelijks leven straaljagerpiloot, niets van het programma van de wasmachine snapt, yah dus doe je ook de was maar zelf enzovoort
Gingergirl schreef op 09-06-2024 om 18:39:
[..]
Ja hoe komt het dat velen dat niet bespreken van te voren?
Natuurlijk moet je dat bespreken. Maar het is eigenlijk idioot dat je het überhaupt moet bespreken en het niet meer dan vanzelfsprekend is dat de zorg geen 50/50 gezamenlijke verantwoordelijkheid is. Dát zou de norm moeten zijn en bespreken alleen als je daar vanaf wilt wijken om welke reden dan ook. Niet dat je van te voren moet checken, hé, dat kind he, daar gaan we toch wel samen voor zorgen. Toch? Toch?
ToetieToover schreef op 09-06-2024 om 18:51:
[..]
Ook al bespreek je het wel van tevoren, dan sta je toch mooi op je neus te kijken als vader zijn verantwoordelijkheid ontloopt. Dat kind stop je niet even terug hè. Dat is een onomkeerbaar besluit.
Zeker waar dat het heel lastig is als iemand zijn afspraken niet nakomt als het van te voren is afgesproken, maar dat bedoelde ik niet.
TO gaf aan dat ze het er van te voren nooit over gehad hebben. Dat vind ik best vreemd een kind krijgen verandert immers het leven van beide ouders. Als je niks bespreekt is de kans groot dat je andere verwachtingen van elkaar hebt; zij vindt veel dingen vanzelfsprekend terwijl man daar wellicht heel anders over denkt, al dan niet vanuit zijn eigen jeugd. Daarom vroeg ik me af; waarom bespreken mensen dit soort zaken niet vantevoren?
ToetieToover schreef op 09-06-2024 om 17:13:
[..]
Precies dit. Het op de vrouw ‘afschuiven’ van een ongelijkwaardige rolverdeling vind ik een knap staaltje van wat we voor een ander onderwerp ‘victim blaming’ noemen.
100% dit
Diyer schreef op 09-06-2024 om 20:48:
[..]
Natuurlijk moet je dat bespreken. Maar het is eigenlijk idioot dat je het überhaupt moet bespreken en het niet meer dan vanzelfsprekend is dat de zorg geen 50/50 gezamenlijke verantwoordelijkheid is. Dát zou de norm moeten zijn en bespreken alleen als je daar vanaf wilt wijken om welke reden dan ook. Niet dat je van te voren moet checken, hé, dat kind he, daar gaan we toch wel samen voor zorgen. Toch? Toch?
Mee eens hoor maar in de praktijk is dat voor velen niet vanzelfsprekend. Niet iedereen heeft hetzelfde voorbeeld gehad bv. Mijn man komt bv weer uit een heel ander soort gezin dan ik, met een heel andere rolverdeling en gewoontes. Wij hebben goede afspraken gemaakt van te voren met een eerlijke verdeling, bij mijn schoonfamilie zie je dat verder bij niemand terug.
