Bedtijd tips
We zijn een beetje het Noorden kwijt hier... Tot voor kort was onze peuter een voorbeeldige slaper, ging naar bed met kort slaapritueel en sliep goed en lang. Maar sinds een paar weken is er langzaam aan een shift naar steeds moeilijker gaan slapen en steeds slechter slapen. Hij wordt helemaal hysterisch als we de kamer uitgaan, wat hij vroeger dus helemaal niet had. We hebben al vanalles geprobeerd, samen kalmeren in de stoel in zijn kamer, kalmerend toespreken, extra lichtje op de kamer, hij heeft al sinds babytijd een muziekje dat we altijd aanzetten, maar het wordt elke dag een beetje erger. Heeft er iemand nog goede tips voor wat we kunnen doen? Gewoon laten huilen? Hij is zo overstuur dat ik dat moeilijk over mijn hart krijg. Maar sinds kort begint hij ook steeds vroeger wakker te worden met hetzelfde drama als we hem vertellen dat hij nog even moet slapen... Dus het slaaptekort bouwt ook bij ons op.
Jesse_1 schreef op 03-12-2024 om 23:35:
Als je het hebt over hysterisch en overstuur, lijkt laten huilen mij niet de aangewezen manier.
Hoe oud is hij?
Wij hebben op een gegeven moment de volgende methode gedaan:
Je brengt je kind naar bed en zegt: als je lief gaat proberen te slapen, dan kom ik zo bij je kijken. Vervolgens ga je weg en al heel snel kom je weer terug met dezelfde mededeling. Dan ga je weer weg etc en je maakt de periode dat je weg blijft steeds langer.
Hiermee 'beloon' je dus het proberen te slapen van je kind.
In eerste instantie zal hij proberen wakker te blijven tot je langs komt, maar de geruststelling dat hij weet dat je er voor hem bent houdt hem rustig. De eerste dagen moet je er vaak heen maar bij ons was het al vrij snel over. Hij zei dan ook zelf: "je hoeft niet meer te komen hoor, ik ga nu slapen".
En ik vond het zelf ook rustiger omdat je niet geïrriteerd bent door een roepend of huilend kind, ook al moet je er vaak heen.
Maar je kind moet oud genoeg zijn om dit te begrijpen. En zeker als hij nu overstuur is, lijkt mij bij hem blijven (zonder aandacht) nu eerst een betere manier. Daar voel je je zelf ook beter bij denk ik.
En voor 's ochtends een lampje met een tijdschakelaar.
Bedankt voor de tip, hij is nu 2 jaar en 3 maanden. Ik weet niet zo goed of hij zal begrijpen dat "proberen slapen" ook betekent dat hij dan niet weent, want anders heb ik het idee dat we hem "belonen" voor het huilen. Bij hem blijven zonder aandacht kunnen we ook wel eens proberen (er waren nog mensen die dat voorstelden). Tot nu toe babbelde ik met hem (ook overlopen van de dag en zo, zoals sommigen voorstelden) en soms nam ik hem uit bed en knuffelden we in de stoel om te kalmeren. Maar nu wilt hij dat dus inderdaad de hele tijd doen. Het is niet zo dat hij dan in slaap valt in de stoel, hij lijkt het gewoon leuk te vinden om daar samen te zitten want hij zit wel heel de tijd rond te draaien en te wroeten. Maar als hij nu terug in bed wordt gelegd zegt hij altijd: "in de stoel, in de stoel" dus ja... Er gewoon bijzitten terwijl hij in zijn bedje ligt is dus ook al moeilijk tegenwoordig.
Hem in ons bed laten slapen is ook geen optie want hij gaat uiteraard slapen voor ons en hij slaapt nog in een kinderbedje, ik wil hem niet helemaal alleen in ons grote bed laten liggen want daar kruipt hij volgens mij ook meteen weer uit als wij de kamer uitgaan. We nemen hem 's ochtends altijd bij ons in bed om een melkje te drinken en te spelen, en hij associeert ons bed daardoor ook echt met een speelruimte en niet met een slaapruimte.
Maar alvast bedankt aan iedereen voor de tips!
Bakblik schreef op 04-12-2024 om 13:22:
[..]
Hoe oud is de peuter? Voor een kind van 14 maanden is 2-3 uur slapen geen probleem in de middag. Voor een kind dat bijna 3 is dat veel te lang, dan slapen ze in de avond slecht.
Ik maakte mijn kind van 24 tot 30 mannen altijd na 1,5 uur wakker. In het begin heb je dan een paar moeilijke middagen maar dat went snel. Een kind dat van 12.00 tot 15.00 slaapt krijg je echt om 19.00 -19.30 niet rustig in bed en die gaat echt niet rustig slapen.
Hij slaapt door de week wel wat minder (op de crèche), dan is het standaard 1,5 uur ook. Maar dat lijkt dus geen effect te hebben. Ons idee is eigenlijk dat als hij 's middags beter en langer heeft geslapen, dat het ook 's avonds makkelijker gaat...
Bakblik schreef op 04-12-2024 om 06:58:
Wist je trouwens dat kinderen in hun slaap de dag verwerken? Dat ze alle gebeurtenissen van de dag een plekje geven?
Wat hier heel goed hielp was om na tandenpoetsen rustig te gaan zitten op haar kamertje en dan samen de dag door te praten.
Alles even kort of wat langer benoemen. Als hij nog weinig woorden heeft kan jij het doen en hem laten aanvullen. Dat je vertelt dat je na het ontbijt brood ging halen bij de bakker en toen een enge hond tegen kwam. Dat hij taart gegeten heeft, omdat oma jarig was en dat er heel veel mensen bij oma waren en dat hij dat best spannend vond.
Hier sliepen ze het best als ik in dat dag doorpraat moment goed aandacht besteedde aan de spannende dingen. Dat bord macaroni dat viel hoefde minder aandacht te hebben. Daarna nog even een luchtig boekje voorlezen en in bed.
Onze oudste is inmiddels 22 en heeft soms nog behoefte om even de dag van zich af te praten als het een dag vol stress is geweest.
Als ze om 23.30 thuis komt na een dag op de uni met een presentatie, een netwerkevenement en idiote treinvertraging kan ik beter even mijn bed uitgaan en naar haar verhaal luisteren dan dat ze zo haar bed in gaat en dan ligt te draaien, hoesten en wiebelen op zolder boven mijn hoofd en daarbij nog 3x de trap afstommelt om naar de wc te gaan.
Even haar verhaal horen levert voor beide betere nachtrust op.
Bedankt, goede tip! We doen dit nu al een beetje maar niet zo uitvoerig, dat kunnen we wel makkelijk implementeren.
SienO schreef op 04-12-2024 om 13:25:
[..]
Hem in ons bed laten slapen is ook geen optie want hij gaat uiteraard slapen voor ons en hij slaapt nog in een kinderbedje, ik wil hem niet helemaal alleen in ons grote bed laten liggen want daar kruipt hij volgens mij ook meteen weer uit als wij de kamer uitgaan.
Ik tilde hem dan slapend naar zijn eigen bed.
Hij had blijkbaar behoefte aan iemand naast zich bij het in slaap vallen, dus kreeg hij dat. Dan lig je 5 minuten te wachten tot hij slaapt, en dat was voor mij altijd beter dan 2 uur bezig zijn met steeds naar een kind toelopen omdat het niet in slaap valt. Laten huilen vind ik wreed.
Uiteindelijk kan hij het een keer zelf.
als ik mijn kind van ongeveer zo oud naar bed breng is dat ook de plek om te slapen en helemaal donker. Er wordt niet gepraat of verhaaltje gelezen of gespeeld. Muziekdoos aan, melk erbij en ik lig ernaast tot hij slaapt. Spelen en lezen is in de woonkamer. We hebben sinds we kinderen hebben het bed uit het raam gegooid en slapen nu op de grond dus niemand kan eruit vallen. Is ook een tip 
Misschien niet helemaal conform westerse maatstaven, maar wij lieten en laten onze zoon van inmiddels 4 tussen ons in slapen en vragen nog steeds iedere avond aan hem waar hij behoefte aan heeft. Alleen, met de hond, met papa of met mama slapen. Voordat we echt een goed ritme hadden (kwam pas toen hij naar school ging), bleef een van ons erbij liggen totdat hij in slaap viel. Laten huilen ging tegen ons gevoel in. Ook in de avond als hij wakker werd dommelde hij meteen weer in als hij ons zag liggen.
Vervelend als ze niet goed slapen, breekt jou als moeder ook op.. ik hoop dat je snel iets vindt wat voor jullie werkt.
SienO schreef op 04-12-2024 om 13:25:
[..]
.
Hem in ons bed laten slapen is ook geen optie want hij gaat uiteraard slapen voor ons en hij slaapt nog in een kinderbedje, ik wil hem niet helemaal alleen in ons grote bed laten liggen want daar kruipt hij volgens mij ook meteen weer uit als wij de kamer uitgaan. We nemen hem 's ochtends altijd bij ons in bed om een melkje te drinken en te spelen, en hij associeert ons bed daardoor ook echt met een speelruimte en niet met een slaapruimte.
Maar alvast bedankt aan iedereen voor de tips!
Bedoel je met kinderbedje ledikant? Dan zou ik eerst eens proberen gewoon over te gaan op een peuter of gewoon bed. Desnoods beiden in 1 kamer op het begin. Onze kreeg met 1e verjaardag eenpersoonsbed met rand eromheen en kwam er nooit uit ondanks dat het een echte klimmerd is.
En vaker gehoord dat dat helpt.
Due-scimmie schreef op 04-12-2024 om 19:36:
[..]
Bedoel je met kinderbedje ledikant? Dan zou ik eerst eens proberen gewoon over te gaan op een peuter of gewoon bed. Desnoods beiden in 1 kamer op het begin. Onze kreeg met 1e verjaardag eenpersoonsbed met rand eromheen en kwam er nooit uit ondanks dat het een echte klimmerd is.
En vaker gehoord dat dat helpt.
Idd, peuterbed aanschaffen. Bedjes van ikea zijn prima. Klink van kamerdeur omhoog. Traphekje dicht.
Misschien gaat hij er wel uit, maar ook vanzelf wel weer terug.
Bij ons werkte heel duidelijk zijn.
Iedere avond hetzelfde ritueel. Eten, naar boven, tanden poetsen, pyjama aan, dag goed doornemen, verhaaltje en knuffel/kus/weltrusten. Daarna geen gezelligheid meer. We hebben tijden dat we even bij een van de twee zitten (op hun eigen verzoek) maar dan zitten we er op de stoel bij, besteden we geen aandacht aan kind en gaan we geen gesprekken aan.
Is er echt iets aan de hand, dan even een knuffel, maar wel in eigen bed blijven.
Slapen met kind tussen ons in hebben we nog nooit gedaan. Ik zou geen oog dicht doen en zeker de oudste was hiervoor ook echt te onrustig. Was voor niemand goed.
Volgens mij heeft jullie kind door dat hij mooi zijn zin kan krijgen als hij maar hard genoeg huilt. Dan kan hij heerlijk knuffelen op de stoel én hoeft hij niet te slapen.
Ik zou inderdaad de methode hierboven toepassen. Het ritueel, dan erbij gaan zitten (bijvoorbeeld op een stoel, op de grond of op de overloop) en iedere paar minuten even kijken. Eerste keer geef je een knuffel en zeg je: ga maar slapen lieverd. En terugleggen. Tweede keer zeg je alleen: ga maar slapen lieverd. En terugleggen. Derde keer: nu ga je slapen, weltrusten. Weer terug leggen. Vanaf dan alleen terugleggen. Alleen indien nodig. Als kind staat in zn bed, maar er niet uitkomt, dan negeer je dat.
Het is even doorbijten, maar je hebt er veel profijt van later
Hier ook een peuter van 2 jaar en (bijna) 3 maanden die aan het rommelen is met zijn slaap. Overdag slaapt hij niet meer en hij ligt sindskort in een groot bed.
Hij is onze derde en we zijn het inmiddels gewend: onze kinderen vinden slapen nou eenmaal lastig. Onze kinderen zijn nog nooit 'gewoon gaan liggen en gaan slapen' en 'even volhouden' resulteerde steevast in kinderen die uren lang krijsde, tot overgeven aan toe. Dat dedeb ze echt niet voor de lol of om hun zin te krijgen, ze vinden slapen gewoon heel ingewikkeld. Stressvol. Ons motto is dan ook altijd: "we doen het zo, dat de meeste mensen het meeste slaap krijgen". In de praktijk betekent dat, dat we er bij peuter (en kleuter) elke avond bij zitten (en soms liggen) tot ze slapen. Het is niet anders. Als ze 's nachts wakker worden kruipen ze bij ons (we hebben vorig jaar maar een bed van 2.00 meter breed gekocht) en als we te veel last van elkaar hebben leggen we ze terug (met het risico op een wakker kind) of gaan wij in een van hun bedden liggen. Onze kids hebben hun uitschuifbed ook bijna structureel op tweepersoons staan, zodat we met z'n allen flexibeler zijn in wie waar ligt.
Slapen vind ik zo belangrijk, dat ik niet bereid ben om het gepaard te laten gaan met zoveel nare emoties. Zeker niet bij zo'n kleintje die dat allemaal nog niet kan overzien of reguleren.
Gsleutel schreef op 04-12-2024 om 21:05:
Hier ook een peuter van 2 jaar en (bijna) 3 maanden die aan het rommelen is met zijn slaap. Overdag slaapt hij niet meer en hij ligt sindskort in een groot bed.
Hij is onze derde en we zijn het inmiddels gewend: onze kinderen vinden slapen nou eenmaal lastig. Onze kinderen zijn nog nooit 'gewoon gaan liggen en gaan slapen' en 'even volhouden' resulteerde steevast in kinderen die uren lang krijsde, tot overgeven aan toe. Dat dedeb ze echt niet voor de lol of om hun zin te krijgen, ze vinden slapen gewoon heel ingewikkeld. Stressvol. Ons motto is dan ook altijd: "we doen het zo, dat de meeste mensen het meeste slaap krijgen". In de praktijk betekent dat, dat we er bij peuter (en kleuter) elke avond bij zitten (en soms liggen) tot ze slapen. Het is niet anders. Als ze 's nachts wakker worden kruipen ze bij ons (we hebben vorig jaar maar een bed van 2.00 meter breed gekocht) en als we te veel last van elkaar hebben leggen we ze terug (met het risico op een wakker kind) of gaan wij in een van hun bedden liggen. Onze kids hebben hun uitschuifbed ook bijna structureel op tweepersoons staan, zodat we met z'n allen flexibeler zijn in wie waar ligt.
Slapen vind ik zo belangrijk, dat ik niet bereid ben om het gepaard te laten gaan met zoveel nare emoties. Zeker niet bij zo'n kleintje die dat allemaal nog niet kan overzien of reguleren.
Amen!
Dit is precies hoe wij er in staan. Onze oudste had helemaal geen stand beetje mopperen/huilen. Het was of stil of standje luchtalarm. Slaap is heilig. Dus ze beginnen in hun eigen bed terwijl man of ik op hun kamer zit. En soms kruipt er een in de loop van de nacht tussen ons in.
Je beloont een kind dat huilt niet met aandacht, je volgt een behoefte. Huilen heeft een reden, zelfs als dat gewoon behoefte aan nabijheid is.
