Ongepland zwanger vriend niet blij

Wens

TO, wat een vervelende situatie.

Ik (ja ik) wilde heel graag kinderen. Uiteindelijk duurde het 3 jaar voor ik zwanger was, de zwaarste periode in mijn leven.

Weet dat als je abortus laat plegen, het een volgende keer misschien niet meer lukt, of dat het jaren duurt (hoe ouder je bent hoe moeilijker je zwanger wordt, ik was 29 toen we het gingen proberen, jij al 31), de risico’s op complicaties toenemen als je ouder bent, en als het niet lukt je en je adoptie zou overwegen je ook tegen de tijd aanloopt (max 40 voor een baby en 5 jaar durende procedure - althans zo was het in onze tijd).

De vraag is wat je erger zou vinden: misschien geen kind meer, of een kind op laten groeien in een niet ideale situatie.

Heeft je man al helder dat hij de relatie wil verbreken als jij het kind houdt? Dat las ik niet.

Wat je misschien nog kunt meegeven is dat hij zonder vader is opgegroeid, maar dat hij dat juist anders kan doen. Ook al is het eerder dan hij wilde.

Tot slot: hij zegt nu dat hij over 2 jaar wil. Wie weet tegen die tijd toch nog niet? Ik ken er ook zo eentje, die wel wilde maar ‘nu niet’, en vrouw maar wachten. Ze is nu 51, gescheiden en zonder kinderen. Echt heel verdrietig want ze wilde dolgraag kinderen, maar heeft te lang op hem gewacht.

Floria

Dus gebruik van anticonceptie leidt standaard naar abortus als je toch zwanger wordt?

Wat mijn gevoelens betreft, heel persoonlijk dus, ben ik zeker bereid om een zwangerschap te voorkomen als de juiste tijd nog niet daar is. Maar dat wil niet zeggen dat ik uit principe bij een andere wending direct in zou grijpen. Dat vind ik helemaal niet vanzelfsprekend. Toen ik alleen was had ik ook al een kinderwens, maar dat was gewoon niet zo'n goed moment. Toen een test toch positief bleek twijfelde ik totaal niet. Dat werd een miskraam. Eenmaal een vaste relatie, heb ik gewacht tot man ook zo ver was. Als hij geen kinderen had gewild, was het einde relatie geworden. Ik zou nooit afstand van een onverwachte zwangerschap gedaan hebben voor een ander, of onhandige timing.

Re; mirthe

Bedankt voor jouw verhaal/reactie.

Ik heb gevraagd wat als ik het houd ..... dat weet hij niet. Hij zegt stapgek op me te zijn maar nu er nog niet klaar voor is... ik wordt er angstig van .... maar misschien draait hij bij als hij wel een echo heeft gezien.... ik weet het niet. Toekomst zal het zeggen ..... ik wil hem als vader en ben gek op hem. Maar is onze relatie sterk genoeg ? Ik denk het wel maar is dat genoeg? Dinsdag weer gesprek huisarts ..... morgen mijn verjaardag (32) ik wil proberen het even los te laten zoveel stress is ook niet goed ....

Dat kan niet

'Hou ook steeds in mn achterhoofd wat als hij het me nu afneemt...' Dat kan niet. Hij kan het niet tegen jouw zin van je afnemen. Je kunt wel door samen te praten tot de conclusie komen dat het nu niet het goede moment is. Maar dan zou je helder moeten krijgen wat die 2 jaar voor je vriend betekenen. Voelt hij zich dan iets volwassener?
Fijn dat je met je ouders goed hebt kunnen praten en fijn dat ze je steunen, wat je ook beslist. Dat is heel waardevol.
En goed om te weten dat je in elk geval wel zwanger kunt worden.
Ik hoop dat je vriend een beetje van de schrik bekomt en zich straks kan verheugen op de komst van een kindje.
Fijne verjaardag morgen.

Tsjor

Er klaar voor zijn?

Ik vraag me af of je er ooit klaar voor zijn kan, hoor.

Ja het kan op een bepaald moment beter uitkomen maar is dat er klaar voor zijn? Zo klaar als wij er voor waren, betekende niet dat de gedachte om verantwoordelijk te zijn voor een kind ons niet met regelmaat naar de keel vloog.. elke dag wel minimaal een keer. Dat betekende niet dat we uiteindelijk niet wilden. Wij hadden een te krappe 2 kamer woning, een auto waar geen kinderwagen in kon, een tochtig huis, met, zo bleek later, schimmel.. etc.. en toen raakte mijn partner tijdens de zwangerschap zijn baan kwijt.

Vertel hem eens (of laat hem er iets over lezen, vraag desnoods een van zijn vertrouwelingen die al vader zijn) weten dat jij ook af en toe bang bent, dat heel normaal is, het hoort erbij en dat komt goed. Laat hem dat niet verwarren met niet willen.

Tsjor

Jij zegt: “En goed om te weten dat je in elk geval wel zwanger kunt worden.”

Vergis je niet!
Er zijn genoeg vrouwen die 1x zwanger worden en daarna nooit meer!
Wat een verdriet ik op dat punt voorbij heb zien komen.

Dus geen garantie op een tweede zwangerschap.

Dat vind ik het belangrijkste punt voor TO.
Wat als jullie het later alsnog proberen en het lukt niet meer?

En je bent morgen dus al 32. Alvast gefeliciteerd!
Maar dus nog weer iets ouder.
En dan bewust deze zwangerschap af reken terwijl de biologische klok doortikt en je niet weer of je nog zwanger wordt en hoe lang (jaren?) dat kan duren...
Ik vind een abortus met 20 wat dat betreft ook heel anders dan met 32, maar goed , dat vind ik.

Heftig hoor.

Baas in eigen buik

Wat je vriend betreft, hij kan je niet dwingen tot abortus en hij kan je niet dwingen tot een zwangerschap uitdragen.
Het enige wat ik zie is heel veel koudwatervrees. Het is ook eng, vader worden!

Voor jou is een abortus eng en je weet niet of je dat wel wil. Doe het alleen als je er zelf achter kunt staan anders krijg je er gegarandeerd spijt van en gaat het tussen jullie in staan.
Wat bedenktijd betreft, er moet minimaal vijf dagen tussen gesprek en abortus zitten, meer mag ook! Het is niet zo dat je dan moet beslissen, je kunt ook afspreken om er twee weken later op terug te komen. En als het niet goed voelt kun je zelf in de kliniek je afspraak verzetten. Laat je niet opjagen, het hoeft echt niet binnen een week gebeurd te zijn.

Je vriend heeft inspraak, maar jij geeft de doorslag, het is jouw lichaam.

Mijn vriendin had destijds nog maar twee maanden een relatie en hij wilde niet omdat hij zo'n beroerde jeugd had gehad met een jong overleden vader en meerdere stiefvaders waarmee het niet goed klikte.
Hij is volledig bijgedraaid en een goede vader geworden al was hij geen ideale partner.

Bijdraaien

Ik zie dat in verhalen van anderen best vaak. Zodra het geen theorie meer is, maar zichtbaar tijdens een echo, lijkt opeens het kwartje te vallen. Verdraaid dat is mijn kind!

Maria, ik proef in alles dat jij je kindje wil houden. Niet omdat ik dat graag zo wil lezen, maar omdat je dat laat blijken. Ook hoe je ouders erop gereageerd hebben zegt mij dat in dit gesprek de weegschaal meer doorsloeg naar "houden, desnoods alleen". Als ik jou was, zou ik na je verjaardag, gefeliciteerd!!, komende week, de knoop doorhakken voor jezelf. Stel dat dit het einde van jullie relatie zou betekenen.... Laat dat scenario goed tot je doordringen. Wat voel je dan? Wie "wint"? Je vriend, je kunt niet zonder, of je kindje in wording? Probeer eerlijk een beeld te vormen van en te vóelen wat die scenario's bij je oproepen. En probeer ook eerlijk te voelen of je een abortus kunt accepteren, of dat je nu al weet dat dit wrok zal veroorzaken. Ga je akkoord met abortus, dan ga je akkoord met acceptatie zonder spijt. Omgekeerd geldt dat ook. Hou je het, dan accepteer je alle consequenties, zonder spijt.

Stel dat de conclusie is dat jullie apart verder gaan, probeer dan de deur nog wel open te laten staan voor als hij plotseling toch een rol wil spelen in het leven van jullie kindje. Of je dat kunt opbrengen hangt uiteraard af van hoe jullie uit elkaar gaan. Ik hoop voor alles dat het niet zo ver komt en jullie er uit komen. Dat is prettig voor jullie samen, maar ook voor jullie kindje.Voor nu... fijne verjaardag.

En als je er dieper op in gaat?

Als ik het goed begrijp wil je vriend nog geen vader worden omdat hij denkt er nog niet klaar voor te zijn. En dat dat gevoel op één of andere manier zijn herkomst heeft in het opgroeien zonder vader en een zus die achterbleef als alleenstaande moeder.
Wat ik me afvraag is of hij kan duiden wat dat ‘er klaar voor zijn’ dan betekent? Wat zou hij over twee jaar dan kunnen of doen wat hij nu niet kan? En wat heeft hij nodig om dat wellicht in een half jaar te leren/ontwikkelen?
Ik denk dat je misschien hem kan helpen met open vragen dit gevoel voor zichzelf te ontleden. Ik hoop dat hij er dan achter komt is dat hij vooral liefde en toewijding nodig heeft en dat die juist zullen volgen als hij de knop omzet dat hij dit wél kan.
Het klinkt voor mij echt als koudwatervrees. Alsof hij bang is dat zodra hij vader wordt er een grotere macht hem zal tegenhouden een goede vader te zijn (want blijkbaar heeft hij zoiets eerder zien gebeuren bij moeder en zus)
Kun je het zo ver met hem bespreken?

Wie wint

Ik protesteer toch tegen deze metafoor: het is geen wedstrijd. Het zijn ethische afwegingen, waarin gezocht wordt naar wat het goede is. Door beiden. Beiden willen het goede. Het is geen wedstrijd 'wie wint', maar het zijn afwegingen, waarbij je probeert om met elkaar en respectvol naar elkaar toe elkaar te begrijpen, maar uiteindelijk moet toch ieder een eigen keuze maken. Het zou mooi zijn als die kueze overeen komt.

'Nu zit hij op de blaren en stelt zich op alsof Maria hem dwong die blaren op te lopen en ze daarom weg moet toveren.' Nogmaals: hij dwingt haar niet om die 'blaren weg te toveren'. Hij geeft alleen zijn mening, zijn gevoel, zijn bedenkingen. Ik weet niet waarom je het graag zo voorstelt. Je (kaaskopje) doet alsof het een machtsstrijd is, maar dan heb je toch de verkeerde insteek.

Ik lees het verhaal als het verhaal van twee (bijna)dertigers, die elkaar 3 jaar kennen, 2,5 jaar samenwonen (wat gelukkig lang genoeg is om elkaar een beetje te leren kennen), tot nu toe een goed leven hebben gehad, maar heel indirect hebben gecommuniceerd over een van de belangrijkste, levensveranderende beslissingen in hun leven: het krijgen van een kind. Nu moet die beslissing echt genomen worden, er is geen ontkomen meer aan, en dat is lastig. Voor allebei. Nu verdraagt de communicatie geen indirectheid of verhulling meer. Ja, dat is lastig, maar belangrijk is dan toch dat je respectvol naar elkaar luistert en zelf ook goed blijft nadenken en je eigen opvattingen niet buiten het gesprek houdt. Ook Maria zal in moeten brengen waarom ze denkt dat het goed is om nu de zwangerschap uit te dragen en over een klein jaar een kind te krijgen.

Tsjor

Jezelf wegcijferen

'Ze hebben me verschillende inzichten kunnen geven. Waaronder ik mezelf eens op nummer 1 moest zetten omdat ik mezelf altijd weg cijfer en eerst denk wat wil de ander.'
Maria, ik weet niet of het krijgen van een kind nu de beste oplossing daarvoor is: met een kind kom je zelf altijd op de tweede plaats.
Sommige vrouwen gebruiken het kind om op een indirecte manier voor zichzelf op te komen: ik doe dit voor mijn kind; maar in feite zitten er eigen wensen onder.
Ik denk dat het goed is om met je ouders nog eens te praten over wat zij bij jou zien: jezelf wegcijferen. en dat het goed is om voor jezelf, los van je kind, na te denken over wat je kunt doen om beter voor jezelf te zorgen.
Mijn zoon en zijn vriendin hebben goede afspraken gemaakt daarover: ieder houdt contact met vrienden en vriendinnen en neemt regelmatig de tijd daarvoor (een vaste avond in de week). Beiden nemen tijd voor elkaar, zonder het kind, door af en toe een dag of een weekend samen weg te gaan.
Met andere woorden: 'jezelf teveel wegcijferen' los je niet op met het krijgen van een kind, maar vooral met jezelf ervan bewust zijn wat voor jou belangrijk is in jouw leven en daar dan ruimte voor maken. Werk, sociale contacten en vrije-tijds-besteding zijn de meest voor de hand liggende terreinen.
Het kan wel zijn dat het een patroon is dat in de relatie met je vriend is geslopen, wellicht hebben je ouders daarvan iets gezien. Praat er met hen over, want het is wel belangrijk dat je met je vriend een gelijkwaardige relatie hebt.
Nog afgezien van alle perikelen rond de zwangerschap lijkt mij dit nog een aandachtspunt voor jezelf.

Tsjor

Knurf

Dat ze geen nieuw spiraaltje liet(en) zetten terwijl ze nog geen kinderen wilden, mag je best raar vinden hoor. Maar ik blijf het vervelend vinden dat jij vervolgens keer op keer de suggestie doet dat het een actie van ts is om toch per ongeluk expres zwanger te worden.
Ik vind het ook vooral bijzonder dat ze vreeën zonder enige vorm van anticonceptie terwijl ze nog geen kinderen wilden.

We weten alleen het feit dat er geen nieuwe spiraal kwam, niet waarom het niet kwam. We weten ook dat er condooms waren (door ts aangeschaft) die bewust niet gebruikt werden. Ts schrijft daarover dat ze er allebei niet zo van houden om het met condoom te doen, maar zij zag het desondanks blijkbaar toch wel als optie om zwangerschap te voorkomen.
En als er dan uiteindelijk geen spiraal of hormonale anticonceptie gebruikt en toch geen kinderen wilt, zul je toch iets moeten. Waar ze nu voor kozen (initiatief partner en instemming ts = allebei erbij dus allebei verantwoordelijk) bracht een groot risico met zich mee waar ze zich allebei bewust van hadden kunnen en moeten zijn. Niet alleen ts. Partner net zo goed verantwoordelijk en wordt er dan niet ingeluisd.

Hmm ingeluide

had moeten zijn ingeluisd.

Tsjor,

Ik zette wint niet voor niets tussen haakjes. Het is inderdaad geen wedstrijd, maar in dit geval lijkt er hoe dan ook een verliezer te zijn, als de mening van vriend niet 360 graden draait. Vriend dwingt Maria niet letterlijk tot abortus, maar ik lees in sommige reacties een mening die vriend ook lijkt te hebben. "Dat heb je toch wel voor hem/mij over? Je kunt toch gewoon weer zwanger worden als het wél uitkomt?". Er wordt door sommigen dus een soort moreel beroep op Maria gedaan om afstand te doen van deze zwangerschap omdat het voor de vader niet "uitkomt". Ik vind dat persoonlijk een heel akelig advies of voorstel. Als de vrouw haar kind wil houden, komt het uit. Punt. Vind ik.

Kaaskopje

Je leest toch veel meer dan ik.
'... ik lees in sommige reacties een mening die vriend ook lijkt te hebben.' Nergens gelezen.
'Dat heb je toch wel voor hem/mij over?' Nergens gelezen.
'Je kunt toch gewoon weer zwanger worden als het wél uitkomt.' Nergens gelezen.
'Er wordt door sommigen dus een soort moreel beroep op Maria gedaan om afstand te doen van deze zwangerschap omdat het voor de vader niet "uitkomt.' Nergens gelezen.
Ondertussen houd je vast aan een tamelijk rigide standpunt: 'Als de vrouw haar kind wil houden, komt het uit. Punt. Vind ik.'. Nee, dan kan het best zijn dat het nog niet uit komt, maar dan komt het kind er wel en zullen de ouders het daar allebei mee moeten doen. Je hoeft je ogen niet te sluiten voor alle mogelijke overwegingen waarom mensen besluiten tot wel of geen abortus.
Ik ga er nog steeds van uit, dat vrouwen ook meer denkcapaciteit hebben als het gaat om het krijgen van kinderen, dan alleen maar 'ik wil' of 'de natuur'.
Het is een gemeenschappelijk probleem, dat samen opgelost moet worden, waarbij de uitkomsten voor ieder kunnen verschillen. De consequenties ook en die mag je, moet je zelfs meenemen in je overwegingen.

Tsjor

Hmm ja

Ik heb soortgelijke ervaring en vindt nog steeds dat je beide verantwoordelijk bent voor anticonceptie, en eventuele kinderen, en dat je als man heel goed moet opletten en je beschermen tegen het onbedoeld bezwangeren van een vrouw als je dat echt niet wilt. Het is nu eenmaal zo dat de vrouw baas is in eigen buik, en zodra het kind er is wil de wetgever dat beide ouders daarvoor zorgen. Liefst in een ouderrol, maar als vader zich aan de verantwoordelijkheid onttrekt moet hij toch gewoon financieel bijdragen. Daar is niets oneerlijks aan, het is de wet en die is in het voordeel van het kind.
Toen ik in de situatie zat heb ik geen seconde getwijfeld over wat ik wilde. Het viel rauw op mijn dak dat de vader daar anders over dacht, omdat hij ook willens en wetens bij volle bewustzijn zonder anticonceptie had meegedaan. Zijn keuze was dus tussen doe je wel mee in een actieve rol, of niet. Erkenning en alimentatie kun je via de rechter afdwingen. Gelukkig koos hij voor de actieve rol (uiteindelijk).

Maar

Phryne, jij hebt dan toch ook willens en wetens bij volle bewustzijn zonder anti-conceptie meegedaan? En blijkbaar zonder even te checken of hij wel een kind wilde. Is dat dan een kwestie van erin luizen? Ik snap dat niet. Wordt er zo weinig gepraat met elkaar?

Tsjor

Tsjor

We hebben daar inderdaad niet over gepraat, maar ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik nog een kinderwens had. Heel naïef ben ik er vanuit gegaan dat een mogelijke zwangerschap (we waren wel ‘voorzichtig’) voor hem ook geen onoverkomelijk probleem zou zijn. Eerlijk gezegd was ik erg verrast. De kalendermethode ging al een paar maanden goed, en meestal gebruikten we wel een condoom, in elk geval op de dagen dat ik vruchtbaar was. Wat dus geen exacte wetenschap is, want soms is je eisprong ineens twee dagen eerder

Aagje

'Maar ik blijf het vervelend vinden dat jij vervolgens keer op keer de suggestie doet dat het een actie van ts is om toch per ongeluk expres zwanger te worden.'

Ik merkte dat TS hier niet op in ging, dus ik dacht ik herhaal het nog even ...

Tsjor

Oké, dan formuleer ik het anders: ik trek uit de reacties mijn conclusie dat... Je kunt het als Maria zijnde zo interpreteren.

Ik heb net naar het filosofisch Kwintet gekeken. Het onderwerp was de overbevolking. De tafelgasten waren het er over eens, dat je niemand het recht op eigen keuzes op dit vlak mag ontzeggen. Wie zijn wij, of overheden om dat voor het individu te bepalen? Wat wel een bepalende factor is of kan zijn is welvaart. Hoe meer welvaart, hoe minder de mens zich hoeft te vermenigvuldigen. Dus geen 10 kinderen, waar er maar 6 van overblijven en 4 zo oud worden om voor vader en moeder te móeten zorgen. Als de welvaart wereldwijd groeit, zal de wereldbevolking teruglopen.

Wat betreft persoonlijke keuzes, kun je mensen misschien wel een spiegel voorhouden, met ",,is het nú een goed idee om aan kinderen te beginnen, daar en daar om?" En er zijn ook situaties waarin je toch echt wél in moet grijpen, maar dat mag dan eerst door een rechter vastgesteld worden, lijkt mij. Ouders waarbij de een na de andere baby binnenkomt en aan de achterkant afgevoerd moet worden maar een pleeggezin is niet best. Dan is verplichte anticonceptie in mijn ogen niet verwerpelijk. Ouders die echt niet de verstandelijke vermogens hebben om de ouderlijke verantwoordelijkheid op zich te nemen.. ook niet handig. Voor de rest (mogelijk zie ik nog een situatie over het hoofd), gaat het niemand iets aan, waarom je kinderen wilt krijgen, of houden, of "wegdoen". Ook niet als iemand (ik hou het nu op Nederland), arm is. Is het handig? Nee. Is het verwerpelijk? Nee. Natuurlijk gaat het de vader wél aan als zijn bedgenoot moeder wordt van zijn kind, maar daarmee heeft hij geen recht om te eisen dat ze het laat weghalen of gaat houden. Bij houden zou je nog kunnen denken aan de zwangerschap uitdragen en vader de zorg geven, maar dat kan alleen als moeder dat kan en wil opbrengen. Bij weghalen is er geen alternatieve mogelijkheid. Weg is weg. Dat mag je nooit afdwingen.

Het blijft maar doorgaan

'Natuurlijk gaat het de vader wél aan als zijn bedgenoot moeder wordt van zijn kind,'(gelukkig dat je dat wel even noemt) '...maar daarmee heeft hij geen recht om te eisen dat ze het laat weghalen of gaat houden.' Hoe vaak moet dat nog gezegd worden: niemand zegt dat. Ook de vriend van Maria niet. Jij hebt dat alleen blijkbaar nodig om je verhaal te kunnen houden.

Tsjor

Tsjor

Dan zal ik toch ergens de indruk door gekregen hebben. Maar dan laat ik het hier bij wat dit betreft.

Knurf

Ik weet natuurlijk niet of ts bewust of niet bewust niet inging op wat jij zei. Maar als ik haar was, zou ik ook niet ingaan op zo’n onheuse en nergens op gebaseerde beschuldiging.

tsjor

Ik wil je hierbij even laten weten dat ik in dit topic erg onder de indruk ben van en bijna geëmotioneerd wordt bij het lezen van je respectvolle bijdragen.
Wat kun jij dingen toch mooi en van alle kanten verwoorden op een manier waar een ander wat aan heeft. Prachtige adviezen.

Ik heb onlangs in mijn omgeving enkele abortussen meegemaakt die totaal anders zijn verlopen. Helaas moeten mensen ook in staat zijn om overwegingen te maken op een manier zoals jij dat laat zien.
Als dit topic net wat eerder was geschreven, had ik de betreffende persoon jouw bijdragen beslist laten lezen. Wie weet had het wat geholpen. Nu heb ik iets meegekregen wat voor mijzelf vrij beladen is en wat een kant van iemand heeft laten zien die ik lieven niet had leren kennen...

Maria

ik wens jullie beiden wijsheid bij de overweging en de uiteindelijke beslissing.

Wat ik nog wil zeggen: ik proef bij je partner vooral koudwatervrees. Ik zou willen dat hij eerlijk en oprecht naar zijn eigen beweegredenen en opvattingen nu zou kunnen kijken. Probeer het ook te hebben over: wat als je toch kiest voor een abortus, en dan vooral omdat hij zich niet kan voorstellen nu al vader te worden. Hoe zie jij dat voor je? Ga je dan gewoon verder met je relatie? Hoe ziet hij dat voor zich? Probleem uit de weg geruimd? En jouw emoties dan?

Een abortus is niet niks. Vooral niet als je het kindje eigenlijk juist wel graag wil. Ik spreek uit ervaring (en nee, het bovenstaande berichtje gaat niet over mij). Neem dat in overweging.

Je kunt inderdaad (ook met partner) naar het FIOM, voor advies en een gesprek. Je kunt ook voor advies naar een abortuskliniek. Daarvoor hoef je niet eerst naar de huisarts, je kunt rechtstreeks een afspraak maken. Daarna geldt ook die termijn van 5 dagen. Ook zij geven goed advies, hebben natuurlijk veel ervaring, ook als beide partners het niet eens zijn. En ze kunnen ook meteen een echo maken.

Ik hoop dat jullie het samen eens kunnen worden, zonder elkaar onder druk te zetten.

Beslissing

Bedankt voor alle reacties.

Ik heb mijn beslissing gemaakt. Ik kies voor ONS kind..... liefst samen met hem. Ik ga het vanavond vertellen als hij thuis is. Ben mega zenuwachtig.

Mijn relatie heeft geen kans van slagen als ik het weghaal. Als ik het weghaal doe ik dat voor hem 100%. Vergeef het mezelf en hem niet. Mocht een volgende zwangerschap niet lukken zal ik het hem en mezelf altijd kwalijk nemen. Mezelf wegcijferen bedoel ik onder andere nu mee dat ik teveel bezig met met wat mijn vriend wil. Hij wil ons kind niet dus met andere woorden hij wil dat ik abortus pleeg. En wanneer hij er klaar voor is kijken we wel weer. Maar de keuze is gemaakt in dit wondertje eaarvan inmiddels hartje is gaan kloppen kan ik niet weglaten halen, ik ben ook bang en onzeker maar stabiel en ga ervoor. Hopelijk draait hij bij ...... om zijn reden ( dat hij er nog niet klaar voor is) kan ik dit worndertje niet weghalen.

Gefeliciteerd

Ik ben blij dat je je niet laat dwingen tot iets wat je niet wil. Misschien draait je vriend bij en kunnen jullie samen van de komende tijd gaan genieten.

Mijn reactie ligt voor de hand

Ik voel opluchting. Inmiddels zul je het verteld hebben. Ik kan alleen maar hopen dat het positief uitpakt, maar ik vrees on eerlijk te zijn dat dit niet gebeurt. Ik wacht het toch met wat spanning af.