Ongepland zwanger vriend niet blij

Floria

Ja, dat een kind nog bij de vader langs kan gaan, dat is zeker waar. Ik bedoel vooral dat je als moeder van dan geen aanspraak gaat maken op zijn geld, of belangstelling.

Tsjor

Toen ik onverwachts zwanger raakte stond mijn besluit ook gelijk vast. Ik wilde de baby houden. Ik heb daar verder nauwelijks zelf over nagedacht. Er was voor mij geen andere keuze. Toen ik het de vader vertelde stond voor mij dus ook al vast dat ik de baby zou houden. Er was voor mij dan ook geen enkele discussie: ik zou een baby krijgen. Dus een gesprek aangaan kon uiteraard wel maar het was geen gelijkwaardig gesprek. Mijn beslissing stond vanaf het begin vast en dus zou het een schijn discussie zijn. Het is natuurlijk wat anders als je zelf nog geen beslissing hebt genomen. Dan kan je inderdaad een echte discussie hebben.

Nu speelde dit bij ons verder niet want de vader was ook geen voorstander van abortus dus dat probleem hadden we niet. Maar het was voor mij echt meer een mededeling dan iets anders. Hij had geen inspraak. En ik kon mijn beslissing ook niet uitstellen want voor mij was er geen andere keuze mogelijk.

Knurf

Uiteraard. het is ook niet dat de vader geen keuze heeft. Het is alleen een andere keuze. Hij kan er voor kiezen om te blijven of weg te gaan. Hij kan er voor kiezen om een rol op afstand te spelen of juist betrokken te zijn bij de baby. Dat is een andere keuze maar het is niet alsof hij helemaal geen keuze heeft. Die gaat echter over andere zaken.

Respecteren

Het is ook belangrijk dat iemand gesteund wordt in de keuze die ze maakt. Zelf heb ik, als begin dertigjarige, wel eens een andere begin dertigjarige geprobeerd van een abortus af te houden. Gewoon omdat ik zelf zo'n kinderwens had en nooooiiiiiit abortus zou doen. Dat was ook niet erg respectvol van mij en het heeft me wel de vriendschap gekost.

Kaaskopje

'Hun kindje is niet stiekem zonder voorbehoedsmiddel verwekt. '

Dat vraag ik me dus af. Zie ook mijn eerdere vraag aan TS.

Afspraken

Ik zou heel goed begrijpen dat je daar als onwillige vader niet op wil vertrouwen. Een vrouw kan dat wel zeggen, dat ze niks van je wil, en dan ga je akkoord, maar volgens mij kan een rechter je zo dwingen tot betaling of omgang als ze ineens van gedachten verandert, bijvoorbeeld als het toch minder meezit in haar eentje. Zo'n afspraak lijkt me heel onbetrouwbaar, als je als man echt, echt niet wil.

En dat moet je als vrouw ook laten meetellen.

Verantwoordelijkheid man

Lieve mensen, deze man heeft willens en wetens het grote risico (kans) genomen om zijn vrouw zwanger te maken. Hij heeft dus al lang de keus voor zwangerschap en kind gemaakt. Dat hij nu een abortus wil, tegen de zin van de vrouw, is belachelijk en immoreel. Abortus is geen voorbehoedsmiddel.

Al dat gejank over alimentatie en dat hij niet kan kiezen en er ongewild zijn hele leven aan vast zou zitten is flauwekul. Hij heeft zijn vrouw bewust zwanger gemaakt en moet nu niet janken maar zijn verantwoordelijkheid nemen.

"Ja dat wist hij.... twee maanden geleden moest spiraal eruit. Heb gezegd laat geen nieuwe zetten. Condooms gehaald (vinden beide minder) maar ik had ze gehaald. Toen gaf ie zelf aan doen het lekker op de oudewetse manier (die ken je vast wel *** de kerk uit ...) heb gezegd je loopt een risico."

Wenda en Knurf, AnneJ

Dank je wel voor het knippen en plakken. Dit vond ik zelf ook aanleiding om direct door te schakelen naar stevigere taal richting aanstaande vader. Hij was er zelf bij.

Knurf, ik lees zelf ook weleens slordig, maar bovenstaande heb jij kennelijk gemist.

AnneJ, ik zou mijn dochter persoonlijk naar een kliniek begeleiden als ze dat zou willen. Dan doen mijn gevoelens er niet toe. Ik zou het wel moeilijk vinden.

Nergens

Lieve Wenda, er is nergens gezegd dat hij een abortus wil. Alleen Maria heeft dat, min of meer in paniek of boosheid, geroepen: wat dan?
En dan is zij ook bewust zwanger geworden, terwijl ze wist dat het nog niet de planning was. Zij heeft geen spiraaltje meer laten zetten, en geen ander voorbehoedmiddel gebruikt. Nu lijkt het vooral het gevolg van vage communicatie: zij denkt dat hij wel zou begrijpen en hij denkt dat het nog wel veilig is.
Ik denk overigens dat ze er wel allebei uit zullen komen.

Tsjor

Arda

Maar hij wordt wel vader. En er zijn mensen die dat een grote verantwoordelijkheid vinden. De keuzes die je aangeeft zijn grote keuzes, meer dan 'wat wil je eten'.

Tsjor

Kaaskopje

'Het gaat mij erom dat een vrouw de bepalende partij is. Alleen al het idee dat je een abortus moet ondergaan omdat iemand ánders vindt dat het moet, bezorgt mij een vreselijk gevoel.'
Herhaling: niemand kan je dwingen een abortus te ondergaan of een zwangerschap uit te dragen. Ik vind alleen wel, dat je je ervan bewust moet zijn dat wat er in je lichaam is niet alleen van jou is. Dat je je het vervolgens kunt toe-eigenen, omdat jij het kind draagt wil niet zeggen dat je daarom geen rekening hoeft te houden met het gegeven dat dat kind een vader heeft. Of je nu wil of niet.
'Ik bepaal en de vader moet maar zien wat hij ermee doet', tsja, ik vind dat een toonbeeld van weinig respect voor het kind en voor de vader.
De eerste vraag moet toch zijn: willen wij een kind.
En dan: willen wij nu een kind. Dan wordt het konkreter. Dan komen er meer praktische vragen bij kijken. Je hebt tijd nodig om daarnaar te kijken en dat te overwegen. Tijd om met elkaar over serieuze zaken te praten en elkaar te respecteren in waar je mee bezig bent.
Dan kan het zijn dat de uitkomst verschillend is: hij zegt nee, zij zegt ja.
Vanaf dat moment heeft ieder een andere keuze. Voor haar: abortus of alleenstaand ouderschap; voor hem: blijven, alleenstaand ouderschap, weekendouder of op afstand en verdwijnen.
Ik vind het echt te simpel om te stellen: ik beslis en als het je niet bevalt dan hoepel je maar op.

Tsjor

Tsjor

'dat wat er in je lichaam is niet alleen van jou is. Dat je je het vervolgens kunt toe-eigenen, omdat jij het kind draagt wil niet zeggen dat je daarom geen rekening hoeft te houden met het gegeven dat dat kind een vader heeft.'

Precies!

Ik vind hoe jullie hierover praten niet prettig

Dat zeg ik niet boos of zo, gewoon mijn mening. Ik vind het een voorbeeld van " de maakbare wereld". Een kind komt nu niet uit, dus weg ermee. Zo denk ik niet. Een zwangerschap is een kind in wording. Geen onbeduidend cellenzakje. Ik denk weleens na over die mening en ben dan haast bang dat ik op een anti-abortus fanatiekeling kan lijken. Dat is niet mijn bedoeling. Ik ga oprecht uit van "baas in eigen buik". Maar dan ook totaal. Desnoods ten koste van de relatie met de vader. Niemand mag meebeslissen of ik een kind hou of niet. Dat vind ik niet getuigen van weinig respect naar de vader toe. Hij hoeft er niet voor te zorgen, liever wel. Als je onbeschermd seks hebt, is een zwangerschap een risico, dus dom als je dat niet beseft. Ik zou bij zo'n domme actie mijn verantwoordelijkheid nemen. Is het niet respectloos van de vader als hij dat niet wil?

Knurf

Ik vind dat zo’n bijzondere en ook rare gedachte, die jij hier steeds uit. Kwetsend ook dat je ts iets in de schoenen lijkt te willen schuiven waar in het verhaal van ts nergens bewijs voor is.

Hij wist dat er geen anticonceptie gebruikt werd door haar (was op de hoogte dat de spiraal er uit was en er geen andere middelen gebruikt werden door ts), zij heeft condooms aangeschaft maar hij wilde ze niet gebruiken. Want wilde liever ouderwets voor het zingen de kerk uit. Dan weet je toch allebei, dus ook hij, dat je een enorm risico loopt? Dan kun je haar toch niet betichten van per ongeluk expres zwanger worden? Ze waren er allebei bij.

Ik vind het naar en tendentieus dat je dit toch steeds weer opwerpt. Voordat je zegt dat we alleen het verhaal van ts kennen: waar. Maar als we er niet van uitgaan dat posters hier eerlijk zijn, kunnen we ieder draadje wel stoppen.

Kaaskopje

Je gaat niet in op het feit dat de vader niet weet wat jij of je kind in de toekomst gaan doen. Hij mag van jou niet mee beslissen of het kind er komt, maar voor hem is dat geen garantie dat er niemand later alsnog bij hem aanklopt.
Tenslotte ben jij dan al minstens 1 keer van gedachten veranderd t.a.v. een kind (in het geval van per ongeluk zwanger worden) en dan ben je nou niet bepaald het toonbeeld van standvastigheid of betrouwbaarheid. Wat je dan nu zegt over alles alleen doen heeft dan ook helemaal geen betekenis. Want wat zeg je volgend iaar?
Het zou ook kunnen dat hij dacht 'er is altijd nog abortus, want zij wil het ook niet' en dan ineens moet het kind er toch komen. Als je dan later nog eens een kind aan je deur krijgt, ben je wel dubbel genaaid.
Dat niemand mag meebeslissen vind ik daarom niet zo netjes. De mening van de vader moet op zijn minst meewegen, zeker als je zelf zo veranderlijk bent.
Liefst vooraf bespreken, maar het blijkt in zo'n geval maar weer dat meningen toch niet helemaal vaststaan van tevoren.

Tsjor

Uiteraard zijn dat ook moeilijke beslissingen. Net zo moeilijk als de beslissing om het kind wel of niet te houden. Als vader zal hij een manier moeten vinden om daar mee om te gaan, ongeacht of hij het kind wel of niet wilde. Uiteindelijk zal hij moeten beslissen of hij verder gaat met de relatie of niet.

Ik zou TS dan ook adviseren hem rustig de tijd te geven om na te denken en hierover met hem te praten. Maar de beslissing wel/geen abortus is feitelijk al genomen dus daar hoeft het niet meer over te gaan.

De vader heeft inderdaad minder keuze dan de moeder. Hij heeft wel de keuze gemaakt om onbeschermd seks te hebben. Dat had ook anders gekund natuurlijk. En zelfs bij beschermde seks kan er een zwangerschap ontstaan. Dat is nu eenmaal het gevolg van seks hebben, zeker onveilige seks.

En ik kan me voorstellen dat het als man heel oneerlijk voelt dat je een kind tegen je zin kan krijgen (of dat de ander abortus pleegt tegen je zin) maar dat is nu eenmaal de natuur. Het is niet anders.Het leven is niet maakbaar. Soms gebeuren er gewoon dingen die je liever niet had gewild.

Floria

Ik wist niet dat ik daarop in moest gaan. De vader krijgt alle gelegenheid om zijn vaderschap op zich te nemen. Het is aan hem of hij dat gaat doen. Ondertussen zou ik het moederschap al op mij genomen hebben door verstandig met de zwangerschap om te gaan.

Bij zaaddonors is het ook niet meer zo dat je anoniem kunt doneren. Kinderen moeten je kunnen vinden. Dus een partner van moeder is dan niet anders. Daar heb ik al van gezegd dat dat losstaat van afspraken die je als ouders met elkaar maakt. Ik vind dit alles nog steeds geen gegronde reden voor abortus.

Ik herken niet dat ik van gedachten veranderd ben. Wil je dat uitleggen? Bedoel je dat TS ook is overvallen door deze zwangerschap en geen abortus wil, terwijl de bedoeling nog niet was dat ze zwanger zou raken? Iemand die weleens van gedachten verandert over een zwangerschap heeft haar recht op baas in eigen buik verspeeld?

Vriend wilde geen jasje aantrekken, voelt zo vervelend, wat zegt dat over hem? Hoe betrouwbaar is iemand die op het moment suprême alles laat waaien en vervolgens verbaasd is dat dat gevolgen kan hebben? Als hij het vaderschap afwijst is dat zijn keus, maar het kind is er wel en mag er zijn. Niet verbaasd zijn dan als kind ooit voor de deur staat met "hallo pa!".

Kaaskopje

'Een kind komt nu niet uit, dus weg ermee.' Weet je, dat heeft niemand gezegd, alleen jij. Ook de vriend van Maria heeft dat niet gezegd. Ook ik niet. Het zit alleen in jouw hoofd.
Overigens is dit wel vaak de grond voor een abortus. En gelukkig kunnen mensen (vrouwen en mannen, waarbij de vrouw wel de definitieve beslissing moet nemen) die keuze maken. Dankzij 'baas in eigen buik' en de wet die dat opgeleverd heeft.

Tsjor.

Aanvulling

'Het zit alleen in jouw hoofd.'Aanvulling: en in het hoofd van Maria.

Tsjor

Stel...

...je hebt afgesproken anticonceptie te gebruiken, dan wil je dus geen kind. Ook de vrouw niet. Gaat de anticonceptie mis, dan blijft dat niet-willen toch staan?
Willen doe je in overleg.
Je kunt toch niet eerst afspreken om het te voorkomen (hoe krakkemikkig de methode dan ook) en dan van gedachten veranderen en geen ruimte laten voor de mening van degene die NIET van gedachten is veranderd?
Natuurlijk kan het dat je er dan niet uitkomt samen, maar dan heb je het wel geprobeerd. Als je vast blijft houden aan dat abortus geen optie is, dan niet, dan respecteer je dus de wens van de vader niet eens een klein beetje.
Ik vraag me dan af, wist de man dat? Er is namelijk altijd een kans dat je zwanger wordt met anticonceptie. Dus, dacht de man 'dan hebben we abortus nog, want ze wil ook niet' of 'nou ja, dan komt dat kind er maar'? Als hij het eerste dacht, dat de vrouw wel abortus zou doen bij een foutje, want ze wil niet, is dat toch vrij vervelend als ze dan ineens wel blijkt te willen en hij mag er niets meer over zeggen.
Nee, ik vind zo'n houding absoluut niet netjes. "Als hij het vaderschap afwijst is dat zijn keus, maar het kind is er wel en mag er zijn" nee, het kind is er nog niet. Nu kun je nog proberen te voorkomen dat er een half-ongewenst kind komt.

Veel reacties .....

Bedankt voor jullie reacties. Hoe het er nu voor staat? Ik weet niet eens waar ik moet beginnen......

Mijn vriend is als eerste een slechte prater en heeft in onze relatie nog nooit gehuild (3 jaar) en deze week voor het eerst liet hij echt zijn emotie zien. Hij ziet ook dat ik eraan onder doorga betreft welke keuze. We hebben gesproken met een stelletje wat hele goede vrienden zijn en die wii vertrouwen. Kortom praat goed met elkaar en weeg alles af. Zoals jullie omschrijven.

Relatie is sterk. Beide een baan en wonen samen in een appartement (maar is oke). Hij geeft aan het nu nog niet te willen keer op keer .... hij heeft zelf geen vader gehad in zijn jeugd. Zijn zus hetzelfde die man wilde geen kinderen wn vertrok na 11 dagen. Hij is wil voor zichzelf eerst alles op een rijtje hebben. Heeft een kinderwens maar NU NIET. Ja te laat ..... want hij was er zelf bij.

Vandaag huisarts geweest. Goed gesprek gehad ook mogelijheden abortus besproken. Heeft geluisterd naar mij vragen gesteld en naar hem. Mijn vriend vond dat hij partij trok voor mij met name door zijn reactie; je bent baas over je eigen buik. Hij heeft geadviseerd dat mijn vriend met een vertrouwenspersoon moet praten; dat is dan toch zijn moeder. Heeft hij vanmiddag gedaan en die steunt als ware mijn vriend en was ook erg geschrokken. Ik durf het mijn ouders niet te vertellen want die zeggen laat het niet weghalen het zal uiteindelijk wel goedkomen.

Kortom er is geen juiste keuze. Ik hou het en wacht af of mijn vriend blijft of niet en toekomst geen idee?

Of ik maak de keuze die mijn vriend wil en gaan in de toekomst voor als we beide er echt achterstaan. Zal ik het hem later kwalijk nemen? Straks lukt het inderdaad niet meer ..... wat wil ik? Mijn gedachtes schieten van links naar rechts ben op en trek het slecht. Daarnaast liegen over afspraken en 5 vriendinnen om mij heen die zwanger zijn ...... wat niet makkelijk maakt.

Ik weet het allemaal niet meer...... dinsdag weer dokter en moet dan echt een keuze maken. Anders val ik onder de 5 dagen wettelijke bedenktijd.

Floria

Ik krijg opeens het gevoel dat ik me moet verdedigen over mijn standpunt dat ik nooit abortus zou overwegen bij een ongelukje.

Je gebruikt anticonceptie en dan.. "Gaat de anticonceptie mis, dan blijft dat niet-willen toch staan?" Waarom? Mag je op zo'n moment niet van gedachten veranderen? Je weet pas echt hoe je zult beslissen als je in een situatie zít. Van gedachten veranderen is hel menselijk. Ik zie anticonceptie trouwens niet automatisch als afwijzing van een zwangerschap. Het is een middel wat voorkomt dat je zwanger wórdt, om wat voor reden dan ook. Bén je het desondanks toch, dan verandert dat alles, dus mogelijk ook het idee dat je er nog niet aan toe bent. En dat mag.

Verrassing

Noem het ongelukje een verrassing. Vind het altijd zo jammer als mensen als ‘ ongelukje’ worden betiteld. En kom op, heel wat mensenkinderen komen per verrassing op de wereld. Het leven is niet zo afgepast en georganiseerd als we denken toch ?

En Kaaskopje, ik snap je. Al kunnen er situaties ontstaan waarvan je dacht dat dat je nooit zo overkomen. Zeg nooit nooit.

Wilgenkatje

Ik zou het zelf liever ook geen ongelukje noemen. Ik schijn het cadeautje van mijn ouders geweest te zijn.

Wat dit draadje betreft gaat het nu alleen over wel of geen abortus zonder te weten of er iets met het kindje aan de hand is. Als er wel iets aan de hand is, durf ik inderdaad nooit nooit te zeggen. En dan heb ik nog makkelijk praten ook, want de tijd van zwanger kunnen worden ligt al ruimschoots achter mij.

Aagje

Ik blijf het raar vinden dat je geen nieuw spiraaltje wilt terwijl jullie samen nog geen kinderen willen.

En dat mag

Dat zegt iemand alleen voor zichzelf.

Ja, alles mag. En dan heb je het er over met je man...

Een middel dat voorkomt dat je zwanger wordt IS een afwijzing van een zwangerschap OP DAT MOMENT. Als je op dat moment zwanger had willen worden, had je helemaal niks gebruikt.

In het algemeen dus, even niet specifiek voor de halfhalfgebruik situatie van to.

"Maar we gebruikten wat, hoezo wil jij nu ineens wrl?" Kan me dat goed voorstellen van een man hoor.

Maat

Eigenlijk ging het me om het ' en dan spreek ik af dst iik hem niet lastig val'.

Maria

'Kortom er is geen juiste keuze.' Er is geen gemakkelijke keuze, maar uiteindelijk kom je wel tot een goede keuze, of de best mogelijke keuze voor dat moment.
Goed dat jullie zoveel gesprekken hebben georganiseerd. Wees niet bang voor de 5 dagen bedenktijd.
Wellicht toch goed om je ouders in te lichten, zodat ze begrijpen wat jij nu doormaakt.Maar probeer wel respectvol over de zorgen van je vriend te praten.
Wellicht ook nog een gesprek bij FIOM en eventueel een vroege echo, al is dat misschien een beetje chantage. Ik heb zelf een echo gehad met 7 weken. Dan zie je een klompje onduidelijk gevormde cellen, met daarin een kloppend hartje. Ik vond het ontroerend. Het wordt daarmee allemaal wel heel konkreet, welke beslissing je ook neemt.
Misschien helpt het ook als je zelf en hem ervan kunt overtuigen, dat je hem graag als vader wil. Dus niet alleen: ik wil dit kindje; maar ook: ik wil jou als vader, ik heb alle vertrouwen in jou.
Heb je al enig zicht op wat zijn problemen zijn met 'nu'? Is het appartement eigenlijk te klein voor kinderen? Is hij bang dat jij minder wil gaan werken? Heeft hij nog een verre wereldreis op zijn to-do-lijstje staan? Heeft hij geen idee van een goede vaderrol en is hij bang om het niet goed genoeg te kunnen doen? Is er een goed rolmodel in zijn familie of vriendenkring? Kan hij wellicht eens gaan praten met de partners van je vriendinnen die nu zwanger zijn? Wellicht een mannenavond organiseren? Waarschijnlijk herkennen sommigen wel zijn huiver en is het dan beter bespreekbaar voor hem.
Mijn zoon en zijn vriendin hebben nagenoeg dezelfde situatie gehad. Zij hadden net een woning die ze aan het opknappen waren en besloten om te stoppen met anti-conceptie. Vriendin had een duidelijke kinderwens, die in een eerdere, slechte relatie niet was vervuld. De gedachte was|: over een jaar kunnen we dan het medische circuit in. Maar toen was zij zwanger. Zij blij, hij wat pips. Zij is ook ouder dan hij, net als bij jou. Als je als vrouw begin 30 bent, dan heb je voor je gevoel toch al 2/3 van je vruchtbare periode achter de rug en wordt het spannend of het in de laatste 1/3 van de tijd nog gaat lukken. Hij was nog bezig met vrienden, gamen, werk opbouwen en wat wil ik eigenlijk in het leven. Zij verdiepte zich al in de babykleertjes. Hij zag de grote zorgen op zich af komen. Er is bij hen overigens geen sprake geweest van abortus.
Ik heb hen geadviseerd om allebei de zorgen even serieus te nemen, zowel de zorg voor het kind als ook de zorg voor het inkomen; en waar mogelijk ervoor te zorgen dat de vader in elk geval ook een dag alleen voor de baby kon zorgen. De band tussen vader en kind is geweldig goed. Ik zou het je vriend gunnen als hij op een dag net zo kan genieten van zijn kind als mijn zoon. Thuis komen en enthousiast begroet worden met 'papaaa' is bijzonder (maar dat duurt wel een jaar of 2).
Ik hoop echt dat jullie er samen uit komen, als het nu niet is, dan volgend jaar.

Tsjor