Ongepland zwanger vriend niet blij

Alle goeds gewenst

Het zal een zware avond geweest zijn, gisteren. Moed en vertrouwen gewenst !

Zelfde

Ik ben op mijn 30e ongepland zwanger geraakt. Mijn partner riep ook meteen heel hard dat hij het niet wilde, over een paar jaar misschien. Maar nu moest "het" weg! En snel!
Ik was zelf al genoeg geschrokken, ik heb het even laten betijen. Ik kon niet anders. Binnen een paar weken was hij bijgedraaid. Ik hoop dat dat bij jouw vriend ook zo gaat werken. Het is ook schrikken, je leven staat op zijn kop.
Maar wees realistisch (dat ben jij), hoeveel volwassener ben je nou echt over 2 jaar? En hoe anders zal jullie situatie dan zijn? Vrijwel hetzelfde, schat ik zo in. Dus probeer nu eerst adem te halen en over de schok heen te komen. Ga maar fijn een afspraak maken bij een verloskundige, leen van een van je vriendinnen een leuk boek over zwanger zijn en probeer je een beetje te verheugen. Er gaat een wonder geschieden!

Gefelicteerd!!

Definitief

Bedankt allemaal voor reacties en tsjor ook voor jouw correcte formuleringen steeds.

Het was zeker een zware avond. Paniek bij hem hij had deze keuze niet verwacht. Ook heeft hij me erg gekwetst en dat is niet zomaar vergeven en vergeten. Gisteravond is hij naar een vriend geweest die zelf vader wordt jn September. Wellicht heeft het iets geholpen ..... hij is er nog steeds. Vanmorgen ben ik alleen naar de dokter geweest en 21 aug staat intake met VK. Voor nu even rust en kalmte en proberen te genieten. Moet nog veel gepraat worden maar het lijkt alsof hij bijdraait ......... dit alles heeft tijd nodig.

Tijd

Je hebt nog wat tijd en tijd is echt belangrijk.
'dat is niet zomaar vergeven en vergeten.' Dat kan, maar ik weet niet hoeveel jij op de rekening wil laten staan. Omgekeerd kan hij zich ook bekocht voelen en dat op de rekening laten staan. Dan heb je aan twee kanten een slechte start voor een nieuwe relatie tussen jullie beiden.
Het lijkt mij erg belangrijk, dat hij toch zoveel mogelijk meegaat naar afspraken, bijvoorbeeld naar de afspraak met de verloskundige. En dat hij dan daarna wel kan vertellen wat zijn gedachten zijn, hoe ongeorganiseerd ook, zonder al teveel tegenspraak.

Tsjor

Maria

Ik begrijp heel goed dat je nu het gevoel hebt dat je dit moeilijk kunt vergeten, maar ik denk dat je hier samen met je man een afspraak over moet maken waar je elkaar op kunt wijzen als je toch eens vergeet dat die afspraak gemaakt is.

Bij ons is in het verleden ook iets voorgevallen wat tot andere keuzes had kunnen leiden dan ik/we gemaakt hebben (geen overspel of iets dergelijks zeg ik maar meteen). De keus is gemaakt om samen met dat in onze rugzak door te gaan, maar ik merk dat ik sporadisch de neiging heb om daar toch naar te verwijzen. Afgelopen week helaas nog. De kunst is om dat weer in de kiem te smoren, niets mee te doen verder dus. Het heeft ook weinig zin om dat te doen, maar als mij iets verweten wordt wat ik als onrecht ervaar, dan floept het er dus heel zelden toch uit. Door zo'n 'afspraak' (niet direct zo uitgesproken bij ons, maar een logische consequentie van dat we door zijn gegaan), heb je toch meer de rem op verwijten die zoals ik ook al zei weinig zin meer hebben. Het is gebeurd, punt.

Ik hoop heel erg dat als hij straks thuiskomt, of al is, de lucht gezuiverd gaat worden en jullie er samen van kunnen genieten.

Stand van zaken

Inmiddels intake verder en echo gehad en wat weken verder ....

Hij is meegeweest na de afspraken maar hij is helaas nog steeds niet blij met de zwangerschap en voelt er niks bij. Snap dat alles onwerkelijk is en wellicht meer tijd nodig heeft. Hij zegt er wel voor willen te gaan en mij absoluut niet kwijt wilt. Hopelijk draait hij bij anders ben ik bang voor einde relatie want jet lukt mij door de situatie nog steeds niet te genieten en of blij te zijn. Heb ook geen idee wat ik verder kan doen? Zolang ik er niet over praat lijkt het net alsof er niks aan de hand is.... maar zo kunnen we ook niet doorgaan moeten toch dingen bespreken. Ervaringen dat de man later bij draait tijdens de zwangerschap? Voel me nu erg alleen gelukkig heb ik wel mijn vriendinnen.

Komt vaker voor

Mijn man, bij ons zeer gewenste eerste kind, moest ook bekennen dat hij er eigenlijk geen gevoel bij had de eerste tijd. Pas toen het schoppen echt voelbaar was, werd het voor hem wat reëeler en pas toen het kind geboren was bestond het echt voor hem. Pas toen kreeg hij er echt gevoelens bij.
Hij is een ontzettend zorgzame en lieve vader geworden, direct vanaf het moment dat hij haar in handen kreeg.

Het kan nog goed komen, ik hoop het zo voor je.

Mijn man

Twee gewenste kinderen, al kwamen beide zwangerschappen wel heel snel en waren we toch beide keren even in shock. Van mijn man had het beide keren nog wel wat langer mogen duren. Ik was al heel snel heel blij.
Mijn man vond de zwangerschap niks en zodra er beweging kwam en de buik dikker werd vond hij het gewoon vooral een eng idee. Hier geen kusjes op mijn buik of geklets tegen de interne baby. Hij ging er liever met een boog omheen.
De zwangerschappen waren voor mij ook een soort solo-ervaring. Best jammer, maar het was nou eenmaal zo. Ik had gelukkig collega's en zussen met wie ik e.e.a. kon delen, maar geen vriendinnen die het leuk vonden (een vriendin was zelfs erg jaloers).

Toch is mijn man vanaf het begin af aan een prima vader.

Ja, je moet over dingen praten. Het helpt om hem dat ook zo te zeggen. Maak een afspraak, vanmiddag moeten we even wat dingen bespreken over de baby. Houd het feitelijk.

Probeer ook je aandacht te verleggen naar jullie tweeën. Doe dingen samen. Geniet van elkaar, ook met de aandacht op elkaar gericht en niet steeds op zwangerschap en baby. En blijf dat doen, ook als jullie kind er is.

Hier ook

Mijn man had tijdens de zwangerschap van oudste ook niet hetzelfde juichgevoel als ik. Is keurig meegegaan naar alle afspraken, heeft de babykamer in elkaar gezet enz. Dat in elkaar zetten vond hij trouwens fijn, hij had het gevoel dat hij iets bijdroeg. Verder blijft een zwangerschap toch een beetje iets van de vrouw.

Pas toen hij na de bevalling een half uur met zijn verse dochter in een kamertje op mij heeft zitten wachten werd het voor hem echt.

Grotendeels eens met Tsjor

Behalve de formuleringen rond het roze prinsessenfeestje en de gedachte dat je uit zou kunnen zijn op de bewonderende reacties als ze het alleen gaat doen (sorry, die vind ik wat framend gesteld) vind ik wel dat Tsjor iets naar boven haalt wat ik met name na je laatste posting ook voelde. Het lijkt idd alsof je van binnen al voorsorteert op uit elkaar gaan omdat hij niet voldoet aan jouw verwachtingen.

Ik vind dat je je vriend onrecht doet door niet meer te benoemen dat het bijzonder en fijn is dat hij wil gaan voor de relatie met jou en jullie kind. Net als jij is hij overvallen door de zwangerschap en hij moet er zijn eigen weg in vinden. Hem tijd geven om het te accepteren en mee om te gaan, moet niet hetzelfde zijn als het op jouw manier gaan doen. Het zou niet ‘your way or the highway’ moeten zijn.
Ook vind ik dat je te veel van hem verwacht in het meegaan met jouw gevoel. Hij mag zijn eigen gevoel hebben, of het ontbreken van bepaald gevoel. Dat maakt hem zeker niet ongeschikt als partner of als vader. Verschil in beleving bij grote dingen zul je altijd houden. Het is niet zo dat dat een relatie onmogelijk wordt als je anders over dingen denkt.

Kortom, werk aan je relatie, waar hebben jullie wel overeenkomsten. Dat je samen een stabiel verleden hebt en er allebei voor wilt gaan lijkt me een prachtig en solide uitgangspunt.

Blij

Ik ben het eens met Aagje en dus ook tot op zekere hoogte met Tsjor. Eerlijk gezegd vond ik de titel van je eerste bericht al bevreemdend. 'Vriend niet blij'. Dat impliceert dat je verwacht dat hij blij is. Waarom zou hij blij zijn? En (goed om jezelf af te vragen) waarom verwacht jij dat van hem?

Een zwangerschap en later ouderschap is als het leven zelf. Met ups en downs, ergernis en teleurstelling, hard werken voor wisselend resultaat, maar ook ontwikkeling, verrassing, plezier, geluk en ok, blijdschap.

Snap Tsjor wel maar..

De gedachte dat je zelf dan ook op een roze wolk kunt gaan zitten, blij en gelukkig bent, die gedachte komt voort uit sprookjesplaatjes, zoals hier boven. Zo is de werkelijkheid niet. Bereid je er maar op voor, dat een kind gepaard gaat met mooie momenten, maar ook met zorgen, twijfels, dingen die niet goed gaan etc. Het is geen prinsessenfeestje.===

Ik vind het eigenlijk heel denigrerend om zo tegen een volwassen vrouw te praten. Ik zie nergens dat ze niet overziet wat het hebben van een kind is. Ten eerste heeft éigenlijk niemand meteen volledig overzicht van het ouderschap, dus ook niet als je dolgelukkig samen de komst van je kindje af kunt wachten, ten tweede heeft de realiteit van het ouderschap voor nú niets te maken met de gemoedstoestand van zowel Maria als haar man. Zolang ze twijfel heeft over zijn deelname aan het ouderschap, durft ze haar emoties nog niet de vrije loop te geven, dat is alles. Is dat niet héél erg begrijpelijk? Hij zegt er voor te willen gaan, maar zo voelt het voor haar nog niet. Ook dat is begrijpelijk. Maar ik denk dat Maria dat gegeven nu wel tot zich door mag laten dringen. Dus Maria, als je vertrouwen hebt in de woorden van je man, probeer de twijfel dan los te laten. Je mág gaan geloven dat hij vader wil zijn van jullie kindje, je mag gaan genieten. Je mag jezelf toestemming geven. Hoe hij het verder zal oppakken is nog wat mistig, maar alleen al het feit dat hij ervoor wil gaan is 200 procent meer dan je aanvankelijk dacht te hebben.

Tja

'Hij zegt er wel voor willen te gaan en mij absoluut niet kwijt wilt. Hopelijk draait hij bij anders ben ik bang voor einde relatie want jet lukt mij door de situatie nog steeds niet te genieten en of blij te zijn.'

Ook als jij de relatie beeindigt, is en blijft hij de vader van jullie kind. Dus daar zul je altijd rekening mee moeten houden.

Deze reactie voedt wel mijn eerste vermoeden dat het kindje voor jou niet ongepland was ...

Ooow Knurf

gezien de eerdere discussie vind ik het ongepast dat je niet vermoeden nu weer uit.

Bij die onveilige vrijpartij waren ze er allebei bij en hadden ze allebei aan de consequenties moeten denken als ze echt geen kind wilden. Hij niet minder dan zij. Hij wilde het condoom niet, weet je nog!?

Knurf, hou toch eens op!

Maria is zwanger, haar vriend was er met zijn volle verstand bij, je mag er het jouwe van denken maar kunnen we de discussie even on topic houden en vrij van ongefundeerd maar wel kwetsend natrappen?

Fransien

Waarom? Dit is een openbaar forum, jij bepaalt niet of en hoe ik reageer.

Kaaskopje

'Zolang ze twijfel heeft over zijn deelname aan het ouderschap, durft ze haar emoties nog niet de vrije loop te geven, dat is alles. Is dat niet héél erg begrijpelijk? Hij zegt er voor te willen gaan, maar zo voelt het voor haar nog niet.'

Bij de zwangerschap en de emoties daaromheen hoort niet alleen de blijdschap om het kind, maar ook dat het kind ongepland was en dat vriend er niet meteen blij mee was. Dat hoort bij die emoties. Dat is er een onderdeel van. Dat is de geschiedenis en dat is de relatie en dat is de werkelijkheid.

'Hij zegt er voor te willen gaan, maar zo voelt het voor haar nog niet.' En daar zit dan ook een probleem, want wat moet hij dan gaan doen om het haar wel te laten voelen? En omgekeerd: hoe laat zij merken dat ze zijn aarzelingen serieus neemt? Als zij geen begrip en respect kan opbrengen voor de aarzelingen en de terughoudendheid, dan begrijpt ze ook de impact niet van wat hij zegt, namelijk dat hij wel voor haar kiest en ervoor wil gaan.

Tsjor

De roze wolk

Ik geen onmiddellijk toe dat het wat denigrerend etc. is. Ik werd (mede) getriggerd door deze opmerking: 'Voel me nu erg alleen gelukkig heb ik wel mijn vriendinnen'.
Het gevoel van eenzaamheid kan ik me voorstellen. Er is iets groots aanstaande, wat onverwachts en ongepland komt en het hele leven van beiden zal veranderen. Over en weer zitten beiden op een andere lijn: de een wil vooral blijdschap en genieten, de ander aarzelt en bedenkt waarschijnlijk wat er daarna allemaal gaat veranderen en of hij dat wel wil. De ander voelt de blijdschap niet en de een begrijpt de aarzelingen niet en wil daar eigenlijk ook geen ruimte voor.
Ik zie, wellicht en hopelijk ten onrechte, een risico in de steun van de vriendinnen. Ik kan me voorstellen dat als zij meegaan in het verhaal van Maria, dat het alleen maar bevestigt dat het voor haar heel moeilijk is en dat hij moeilijk doet en dat het niet goed is zo. Voordat je het weet is er geen weg meer terug. En daar ben ik een beetje bang voor. Ik lees wel dat hij voor haar kiest, maar ik lees nog niet dat zij ook voor hem kiest. Met alle begrip voor wat deze onverwachte wending voor hem betekent.
Soms is elkaar even met rust laten, even de tijd geven, even de eenzaamheid van elkaar delen het beste wat je kunt doen.

Tsjor

Reacties

Het zijn heel wat berichten maar sommige inderdaad kwetsend. Ik geef omzettend veel om mijn vriend en zou hem nooit vaderschap ontnemen en wil uiteraard alles het liefst samen doen. Maar jullie zijn allemaal niet in mijn thuissituatie en hebben geen enig idee hoe het hier soms eraan toe gaat en hoe hij mij heeft gekwetst met opmerkingen.

Nogmaals ik wil mijn vriend niet kwijt kan me niet voorstellen om dit alles alleen te moeten doen dat is het laatste wat ik wil. Maar ik verdien wel respect. Mijn vriendinnen deel ik dingen mee zoals ik me voel waaronder zwangerachapskwalen dat hoef ik niet met mijn vriend momenteel te doen en ook zei willen het beste voor ons. Zijn allemaal volwassenen.

En knurf misschien kan je beter je vooroordelen bij je houden want deze zijn allen nietwaar!!!!

Tsjor

Ik waardeer het dat je bent teruggekomen op mijn opmerking dat het denigrerend was.

Ik heb de indruk dat Maria een vrij normaal leven leidt, soms met diepe dalen en betere tijden. Ze heeft vriendinnen die kennelijk meeleven. Dat is waardevol. Daar kan ze bij terecht als dat nodig is. Blijkbaar heb je de indruk gekregen dat Maria het geestelijke niveau van een jonge puber heeft waardoor ze makkelijk beïnvloedbaar is en daardoor niet zelf blijft nadenken. (alvast sorry Maria, ik besef dat jij dit ook leest). Of dat haar vriendinnen nogal simpel zijn zonder enig vermogen om de situatie goed te kunnen beoordelen.

Misschien is het vervelend dat ik hier op blijf hangen, maar ik vind dat er geen aanwijsbare reden is om hier zo mee om te gaan en dat Maria reacties verdient van de ene volwassene aan de andere. Gelijkwaardig dus.

Blij

Blij ben ik zeker met mijn dochter maar zelfs bij mijn zeer geplande en gewenste zwangerschap was ik zelf niet echt blij toen de zwangerschapstest positief was. Mijn ex wel. Ik moest heel erg wennen en het staat mij nog goed bij dat ik toen ook tegen mijn man zei: als ik het niks vind ga ik weg en blijft 'het' bij jou.

De eerste 6maanden van de zwangerschap kon ik het nog wel negeren, geen kwalen en geen buik. Die bezoekjes aan de verloskundige kon ik snel afwikkelen.
De periode van mijn verlof voor de bevalling waren aardig maar zeker geen roze wolk, ik verveelde me de blubber, mocht niet werken, vrienden wel dus dan zit je alleen thuis, nou gezellig (not!) Ik ging maar zwemmen 3-4 uur per dag, wat kon ik anders .

Ik snap je vriend volkomen, hij is in shock en dat kan nog wel een tijdje duren. Ik vond dochter ook pas echt leuk worden met een week of 10, toen mocht ze mee naar het zwembad, konden we samen wat doen.

Maria (ook beetje meta)

Je vindt sommige opmerkingen kwetsend en je zegt "Maar jullie zijn allemaal niet in mijn thuissituatie en hebben geen enig idee hoe het hier soms eraan toe gaat en hoe hij mij heeft gekwetst met opmerkingen."
Daarin heb je helemaal gelijk. Maar dat is altijd het geval als je post op een forum waar we elkaar niet kennen. Mensen reageren op wat jij schrijft en dan vanuit hun eigen perspectief. Daar kunnen dan opmerkingen bij zitten die je niet aangenaam vindt. Als je dat wilt vermijden kun je beter alleen met bekenden over je situatie spreken.
Ik richt deze opmerking nu tot jou maar het is eigenlijk een meer algemene opmerking. Ik lees vaker draadjes waarin duidelijk wordt dat een TS slechts een bepaald soort reactie verwacht. Daar kan ik me nog best iets bij voorstellen, maar ik vraag me af of OO dan goede forum is. En als dat het geval is, zou er niet een aparte rubriek voor kunnen komen iets in trant van "even mijn hart luchten" of zo.

Kaaskopje

'Ik heb de indruk dat Maria een vrij normaal leven leidt, soms met diepe dalen en betere tijden.'
Op een of andere manier heb ik de indruk gekregen, dat Maria en haar vriend tot nu toe een vrij zorgeloos bestaan hebben kunnen leiden, zonder al teveel dalen, waarin alles nog onder controle was en planbaar was.
En dat dit eigenlijk de eerste grote tegenslag is. Ik heb juist de indruk dat zij beiden (dus in de onderlinge relatie) niet goed weten hoe ze daarmee om moeten gaan.
Maria is teleurgesteld over de reactie van haar vriend. Maar die teleurstelling is zo heftig, dat ze in haar hoofd al een grens getrokken heeft: als ik er niet blij mee kan zijn dan hoeft het niet.
Maria is gekwetst door opmerkingen van haar vriend (en niet alleen van haar vriend, ook hier). Dat is een betonnen basis voor een voortdurende staat van verongelijktheid (Ja, maar toen zei je...) .
De behoefte van Maria is ondersteuning, blijdschap, bespreken van de zwangerschapskwaaltjes etc. Dat krijg je bij vriendinnen die jouw insteek delen. En Maria is teleurgesteld dat haar vriend haar dat niet biedt.
Maar waar blijft de behoefte van de vriend, die ondergesneeuwd is doordat de zwangerschap definitief is.
Maria is er al snel overheen dat de zwangerschap onverwacht is. De vriend niet zo snel, vermoed ik. Die puzzelt nog op alles wat dat met zich mee zal brengen. Stel dat je zou vragen aan de vriend: waar ben je bang voor? Ik denk dat hij daar niet eens goed antwoord op kan geven, maar het zou wel helpen om iets meer gelijkwaardigheid in dit proces te krijgen.
Nu blijft het toch teveel een verongelijkte vrouw tegenover een man die het niet goed kan doen.

Tsjor

Maria

'Nogmaals ik wil mijn vriend niet kwijt kan me niet voorstellen om dit alles alleen te moeten doen dat is het laatste wat ik wil. Maar ik verdien wel respect.'
Even alvast ter verlichting: na de bevalling hoef je niet meer alles alleen te doen, mochten jullie uit elkaar gaan, de meeste ouders hebben co-ouderschap na een scheiding. Dus dan is het maar de helft van je tijd.
Dan dit: ik verdien wel respect. Wat betekent dat? Wil je geen kritiek? mag iemand niet boos zijn?
En hoe geef jij de ander respect? Hoeveel respect kun jij opbrengen voor het feit dat iemand niet meteen blij en enthousiast reageert als jij hem een onverwachte zwangerschap aankondigt. Heb je enig zicht op zijn gedachtes, zijn zorgen of angsten wellicht? Bied jij hem genoeg ruimte om daarover te praten of te zwijgen?

Tsjor

Stijgende verbazing

Ik zit dit topic met verbazing te lezen. Jullie hebben willens en wetens onveilige seks gehad, dat betekent dat je niet kunt spreken van een ongeplande zwangerschap.

Het was voor jullie allebei duidelijk dat je zonder anti conceptie een grote kans hebt om zwanger te raken. Dat dit uiteindelijk gebeurt is niet meer dan een logische keuze van jullie beslissing om zonder voorbehoedmiddelen te vrijen.

Als ik jou was zou ik een stevig gesprek met je vriend aangaan waarin je bovenstaande kenbaar maakt. Kom op zeg, jullie zijn allebei ruim volwassen. Als jullie nou 10 jaar jonger waren geweest, dan snapte ik het nog wel, maar nu? Tijd om volwassen te worden en je verantwoordelijkheid te nemen. Ik zou je vriend hier ook op aanspreken. Hij heeft dit bewust zo gedaan en nu de consequenties van zijn gedrag zichtbaar worden kan hij niet terugkrabbelen.

Als hij echt geen kind wil, dan had hij daar zelf voor moeten zorgen door een condoom om te doen. Heel simpel.

Eeeuh Lanza

Wat is het doel van dit betoog? Even fijn mensen de oren wassen? Gebaseerd op wat je schrijft, lijkt het alsof je alleen het begin gelezen hebt. Beide nemen hun verantwoordelijkheid, het levert echter nog wel een verschil in beleving op.

Enne.....het feit dat ze onbeschermde seks hadden, is niet hetzelfde als dat de zwangerschap die er uit voort komt gepland is. Onverstandig is het wel om geen voorbehoedsmiddel te gebruiken als je geen zwangerschap wilt. En naïef als je er niet vanuit gaat dat die zwangerschap kan ontstaan na onbeschermde seks.

Logisch gevolg

Het ene is het logische gevolg van het ander. Dan is het vreemd om verbaasd te zijn als dat logische gevolg inderdaad plaatsvindt.

Voor een man van bijna 30 vind ik dit bijzonder. Dit is meer het gedrag dat je verwacht van een 15 jarige die de consequenties van zijn gedrag nog niet geheel kan overzien.

Ik vind inderdaad dat hij geen enkele reden heeft om boos te zijn. Ja, op zichzelf, dat hij onveilige seks heeft gehad, op het moment dat hij geen kind wilde, dat is 100% zijn eigen keuze geweest.

Lanza

Ik denk dat je het hele draadje even moet lezen voor je verder gaat .