Ongepland zwanger vriend niet blij

Je weet het

‘ het is niet gepland maar voor mij wel gewenst ‘ Dat is wat je duidelijk van binnen voelt. En ook dat je een zwangerschap niet wilt beëindigen omwille van je vriend.

Je zou deze baby graag verwelkomen, en je bent bang voor alleenstaand moederschap. Zover is het nu nog lang niet. Als dat aan de orde zou komen - dat kun je!

Je vriend wil nu geen kindje, maar denkt aan ‘ over twee jaar’ ( waarbij hij kennelijk onvoldoende beseft dat een kindje geen meubelstuk o.i.d. is dat je naar believen op een door jou gekozen moment kunt laten arriveren ), Hij bedoelt als hij wat ouder is en wat meer aan het idee heeft kunnen wennen ? ( hoewel een kindje krijgen een enorme revolutie in je leven betekent die je nooit echt kunt voorzien, het is altijd anders dan gedacht)
Hij is erg geschrokken. Dat gebeurt vaker. Geef hem tijd.

Sterkte en een dikke knuffel.

zou ook mijn eerste advies zijn:

Geef hem de tijd. er kan nog veel veranderen. Laat nog even in het midden wat jij doet, laat hem wennen aan het idee.
Of, als je het heel zeker weet: laat hem weten dat dit kind er komt met of zonder hem. Daarmee zou je het op de spits kunnen drijven, maar je kunt proberen dit rustig doch beslist te laten weten. Niet omdat hij geen zeggenschap heeft (hij kan gaan of blijven) maar omdat dit kind in jou groeit en jij dit met je lichaam niet kan laten gebeuren zo zwaar tegen je wil.
En ik ben er ook van overtuigd dat jullie relatie het niet redt als je het voor hem laat weghalen. Je voelt zo duidelijk wat je wil. Vroeg of laat komt dit enorm tussen jullie in te staan.
Sterkte! Ennuh...gefeliciteerd

Bedankt voor jullie reactie

Ik had wel de zaterdag aangegeven paar dagen overtijd te zijn .... straks ben ik zwanger .... toen zei die alleen dat zien we dan wel en moet je een test halen. Daarin voelde ik me alleen en daarom heb ik het ook alleen gedaan .... we hebben het er nu niet meer overgehad.

Het vliegt mij net zo goed aan, is ook mijn eerste zwangerschap, komt van alles op me af wat moet ik doen wat voor afspraken moet ik inplannen?

Betreft dat hij geen zeggenschap heeft gaf ik ook aan dat is het jouw keuze is om te blijven. Vond hij niet eerlijk want hij wil mij niet kwijt hij heeft een kinderwens maar (nu nog) niet. Maar goed dat plan je niet altijd en hij was er zelf bij.

Bedankt voor jullie berichtjes die doen me goed!

Liefs,
Maria

Relatie

Een andere mogelijkheid is dat hij nog niet zo zeker is over jullie relatie als jij. Met een kind zit je er aan vast.

Hij was er zelf bij?

'Maar goed dat plan je niet altijd en hij was er zelf bij.'

Dat vind ik toch een rare opmerking. Jullie hadden sex met voorbehoudsmiddelen, dat is het uitgangspunt voor hem geweest. Dit gevolg heeft hij natuurlijk niet voorzien. Ik snap dat je moeite hebt met opties die afwijken van het idyllische plaatje van 'samen een kindje krijgen', maar je geeft hem geen milimeter ruimte om er anders over te denken. Daarmee duw je hem alleen verder van je af.

Reactie op knurf en ad hombre

Hi knurf

Waaruit lees je dat we het met voorbehoudsmiddelen deden? Dat was namelijk niet zo dan weet je ook wat er kan gebeuren toch?

@ad hombre als dat zo is moet hij gaan en is hij me niet waard. Maar uit alles naast deze situatie en gister gaf hij duidelijk aan mij niet kwijt te willen.

Hoe...

kan je nou ongepland zwanger zijn als je geen voorbehoedsmiddelen gebruikt? In dat geval weet je dat de kans dat je zwanger wordt zeker niet ondenkbaar is.

Dit is niet ongepland, maar ondoordacht zwanger worden.

Rare vraag misschien

Maar wist je vriend ook dat er geen voorbehoedsmiddelen gebruikt werden?

Re: knurf

Ja dat wist hij.... twee maanden geleden moest spiraal eruit. Heb gezegd laat geen nieuwe zetten. Condooms gehaald (vinden beide minder) maar ik had ze gehaald. Toen gaf ie zelf aan doen het lekker op de oudewetse manier (die ken je vast wel *** de kerk uit ...) heb gezegd je loopt een risico.

En zeetakje ja dat wist ik maar denk dat hij dat besef niet heeft gehad tot nu toe.

maria

wat voor steun wil je dan?
jullie zijn beiden naïef erin gestapt denk ik, en daar reageren jullie beiden anders op. Als je dat erkent, dat jouw reactie en zijn reactie even 'goed' zijn dan kun je dat als uitgagnspunt nemen.
gr Angela

Kan nog goed komen

Een vriendin van me is ook op net zo'n manier als jij zwanger geworden en hij vond het helemaal niets. Voor haar was het enorm zwaar maar ze wilde het absoluut niet weg laten halen. Pas toen zij de beslissing genomen had met of zonder hem toch een kind te krijgen is hij aan het idee gaan wennen en toen ze vier maanden was was hij helemaal enthousiast en zat zich erop te verheugen.
Sommige mannen hebben nu eenmaal wat tijd nodig...

Het lastige is

Dat voor jou je biologische klok ineens opspeelt. Misschien hoopte je zelfs wel dat, door geen nieuw spiraaltje te nemen, automatisch 'de volgende fase' in jullie relatie was aangebroken. Je vriend heeft dat blijkbaar niet zo ervaren, en nu zitten jullie beiden met een gevoel van teleurstelling. Gevalletje 'ik dacht dat je dat wel wist/snapte/begreep' over en weer.
Misschien is het goed om dat eerst naar elkaar toe uit te spreken. En voortaan niet meer te verwachten dat de ander gedachten kan lezen. Wat voor de een logisch is, hoeft dat niet te zijn voor de ander.

Praten met je vriend dus!

Re: Fransien

Bedankt Fransien. Ik ga nu ook nog geen besluit nemen.... het was eigenlijk voor mij ook een shock en vraag mezelf ook af ben ik er klaar voor? Maar ook nog onbesef. Logisch voor hem miss nog wel meer ...... we wachten het af hoe het gaat verlopen. Mijn vriend is helaas niet zn prater ...... maar nu moet hij wel. Maar wil geen druk erop geven daarom laat ik het een paar dagen rusten.

@knurf mijn biologische klok is in beeld. Maar niet nu NU. Zelf wou ik aankomende winter met hem bespreken ervoor te gaan als hij er ook achter stond. En dat we dan wel zouden zien wanneer bet ons gegund zou zijn .... alleen nu is de keuze min of meer al gemaakt. Bedankt voor jullie reactie.

Maria

Met alle kennis die er heden ten dage is over sex en bevruchting is het rijkelijk naïef dat je bijna een jaar het onderwerp niet wilde bespreken (begin dit jaar tot aan kerst). Ja het is een wonder van toevalligheden als conceptie plaatsvindt maar anderzijds gebeurt het ook wel vaak . Misschien is dat een opening voor het gesprek, dat hij ook dacht dat het niet zo snel zou gaan?
gr Angela

Re: Angela

Waaruit concludeer jij dat ik bijna een jaar dit niet wilde bespreken. We hebben beide een kinderwens dat is vaker besproken. Maar nu niet.... je zegt eigenlijk continue wat je van me vindt! Kortom erg naïef. Vraag ik daarom? En wat voor steun ik wil? Wellicht vergelijkingsverhalen ...... of gewenste reacties zoals fransien, juf Ank of wilgenkatje

Ik zeg niet dat ik slim bezig ben geweest of wij eigenlijk niemand is perfect. Ben naar een forum gegaan omdat ik nu (nog) niet wil dat iedereen het weet. Wellicht andere ervaringsverhalen kon lezen etc.

je zegt

spiraaltje eruit gehaald, condooms niet gebruikt sinds aantal maanden. Met kerst aanstaande 'het' willen gaan bespreken. Dat betekent dus fiks aantal maanden onveilig vrijen. Ik zeg inderdaad wat ik van jou vind en van je gedachtengang - ik denk dat als iemand inzicht heeft in de manier waarop hij/zij beslissingen neemt en welke verwachtingen daar een rol in spelen kun je makkelijker het gesprek met de partner aan. Want hij heeft misschien nog weer andere verwachtingen (gehad). En als je m.b.t. zoiets cruciaals als zwangerschap niet met elkaar praat over verwachtingen, dan loop je dit soort risico's. Niet dat er iets onherstelbaars gebeurd is (ga ik vanuit) maar het zou jammer zijn als onuitgesproken verwachtingen zo'n rol spelen in je relatie.
gr Angela

Maria

'... alleen nu is de keuze min of meer al gemaakt. '

Dan heeft je vriend dus gelijk als hij zegt dat hij geen inspraak heeft.

Weet je zeker dat dit een ongelukje was?

voor het zingen de kerk uit

Dit stond in mijn jonge jaren al bekend als één van de slechtste antiiconceptiemethodes.

Je hebt alle recht om het toch te proberen, maar spreek dan niet over een "ongeplande zwangerschap". Dan hebben jullie toch echt de kop in het zand gestoken.

ongepland...

'een beetje zwanger' bestaat niet...dat is het lastige. Een beetje onvoorzichtig zijn wel. Dat was het, dat wisten jullie. Al kun je stiekem gedacht hebben 'het gaat pas lukken als we er écht voor gaan'.

Verwijten, daar heb je niks aan. Wel aan (vanaf nu?) helder communiceren. zoals Angela en Knurf aanreiken.

Wanneer je 'aan een kindje toe bent' - tja, wat zal een mens daarvan zeggen. Dat ligt zo persoonlijk, naast zakelijke overwegingen van geld en huis. Ook bij een gewenste zwangerschap kan het je aanvliegen dat je een avontuur bent aangegaan dat onzeker is, heel lang gaat duren, een avontuur waartegen je op een bepaald moment (ook dat ligt persoonlijk) geen nee meer kunt zeggen. Zwanger zijn, afwachten hoe dat gaat verlopen, en een kind krijgen en de jaren door begeleiden naar volwassenheid - het is een enorm avontuur. Vroeger belandden mensen daar vanzelfsprekend in (en werd er minder gedacht in termen van maakbaarheid dan nu) maar een avontuur blijft het.

Beetje nuchter

Je bent 31, hij wil met 2 jaar kinderen en jij zo ongeveer over een jaar.
Nu dan gewoon zwanger omdat jullie onbeschermd gevreeën hebben; daar kun je niet verbaasd om zijn.
Het kind komt niet eens zoveel eerder dan in de planning zat.
Kind is er nu eenmaal en jullie zijn op een leeftijd dat je een kind kunt opvoeden, dus lijkt mij dat je de gevolgen van de daden neemt.
En echt, ook alleen kunt je dat kindje makkelijk grootbrengen.
Wil niet, kan niet, doe niet is praat van een 3-jarige.
Geef hem de tijd, maar weet dat je het ook zelf kunt. Let goed op jezelf, laat het niet een en al drama zijn. Je kunt het echt.

Plop

'hij wil met 2 jaar kinderen'

Hij wil MISSCHIEN over twee jaar. Of zo. Hij heeft zich daar nog helemaal niet zo duidelijk over uitgesproken.

wat als

Wat als je het nu laat weghalen en je wordt niet meer zwanger over twee jaar? Die kans is niet ondenkbaar. Als jullie over een of twee jaar toch al kinderen willen, dan snap ik het probleem niet zo. Het is niet dat je 16 bent en onverwacht zwanger, je hebt alles al op orde. Man, baan en huis.
Hopelijk draait je vriend nog bij als hij een beetje aan het idee gewend is.
Realiseer je wel dat je niet op commando zwanger wordt en dat je heel erg ongelukkig wordt als het later niet lukt en je nu abortus laat plegen.

31/32

Dat is een mooie leeftijd voor een eerste. Realiseert je vriend zich wel dat als je nog 2 jaar wacht met beginnen te proberen, je alweer 34/35 bent als het kind geboren wordt als het meteen lukt om zwanger te worden en het te voldragen?
Leuk dat hij pas 29 is en er nog niet klaar voor is, maar jij hebt maar een beperkt aantal jaar. Misschien vind je zelf 40 het uiterste en stel je wil er 3, dan kan het wel krap worden. Open deur, maar dat was jullie anticonceptie ook...

Toen mijn man 35 was zei hij ook "ooit"...hij is gelukkig wel binnen een jaar volwassen genoeg geworden, want ik had ook maar een beperkte periode....

Zo duidelijk als wat

Jij vindt dit kindje gewenst, dus dan ga je vanaf nu blij zijn met de komst van je kindje. De omstandigheden zijn voor nú even niet om vrolijk van te worden, daar mag je mee in je maag zitten, maar ik zou die twee zaken wel gescheiden houden.

Door wat ik in de reacties gelezen heb, denk ik ook dat het verstandig kan zijn om je vriend even in zijn sop gaar te laten koken. Ga ondertussen zelf gewoon je gang, maar deel niet al je ingevingen die met de komst van je kindje te maken hebben. Daar zal hij zich meer door opgejaagd voelen. Maar je mag best een tijdschrift kopen en doen wat je normaal doet in deze fase. Ik zeg eerlijk dat ik zelf heel erg teleurgesteld zou zijn door een reactie als van je vriend en ik zou zelf ook tijd nodig hebben om daar weer verstandig op te kunnen reageren. Als hij de schok te boven komt en dan blij kan zijn.. nou vooruit, dan moet , maar vooral mag de knop om naar blije verwachting. Blijft hij in shock dan zou ik voor jezelf en je baby kiezen.

Sop

Je laat iemand niet zomaar in zijn sop gaarkoken, terwijl jij ondertussen zijn kind krijgt. En het is ook niet zomaar naief als iemand denkt: ho, wacht eens even...
Het is ook niet het moment om te denken: als jij er nu niet blij mee bent, dan doe ik het wel alleen. Da
Het gaat echt wel om een grote verantwoordelijkheid die de rest van jullie leven gaat bepalen, wat je ook kiest. Hij zal altijd de vader blijven, het zal altijd ook zijn kind blijven.
Dat gevoel van verantwoordelijkheid ziet er voor beiden anders uit, instinctief. Simpel gezegd: zij denkt: leuk, ik word moeder en zorg vanaf nu voor mijn kind; hij denkt: ik moet vanaf nu vrouw en kind onderhouden. Als je daar samen over kunt praten ben je al een stap verder: waarom ben jij blij, wat lijkt je leuk en waarom schrik je, wat lijkt je moeilijk?
Het klinkt even alsof jullie in de relatie nog niet veel tegenspoed hebben gehad en elkaar nu pas daarin tegenkomen. De beste insteek is dan: respect voor elkaar en de vraag hoe kan ik de ander steunen. Dat kan ook heel veel zonder uitgesproken teksten.
Tsjor

Sop gaarkoken

Bij mijn vriendin heeft het wel gewerkt, hem in zijn sop gaar laten koken.
Zij werd dus onverwacht zwanger, hij was er niet blij mee en vond dat ze abortus moest laten plegen en dat ze over ongeveer twee jaar wel aan kinderen konden gaan denken. Zij kon het niet, het was vanaf het begin al haar kind. Hij heeft zelfs met zelfmoord lopen dreigen als ze de zwangerschap toch doorzette. Effectief gezien was dat de druppel voor haar, ze heeft hem toen gezegd dat hij zijn eigen beslissingen kan nemen maar zij neemt de hare.
Een week later was hij bijgedraaid.

Maar Fransien

'Hij heeft zelfs met zelfmoord lopen dreigen als ze de zwangerschap toch doorzette.'

Gut, dat klinkt echt als iemand met wie je samen kinderen wilt grootbrengen 😨

Wat herkenbaar

Hier ging t ook zo. Ik moest van de pil af, want dan kreeg ik meer zin (en dat vond hij prettig, want t lag aan mij dat ik weinig zin had). Voor t zingen de kerk uit, want meneer vond een condoom niet fijn. Toen was ik zwanger en dat vond hij niet leuk. Hij heeft me nooit gefeliciteerd en is nooit blij voor mij en ons geweest want ‘ straks is het niet echt ‘. Ook de controle’s kon ik alleen doen maar weg bij hem mocht ook niet want dan pleegde hij zelfmoord. Ik moest hem maar begrijpen. Bij de bevalling zijn leek hem niks, daar kon hij niet tegen. Vrienden hebben hem over moeten halen. Uiteindelijk was hij daar wel bij, maar de verpleegster heeft de telefoon uit zijn handen moeten rukken want hij belde elke 5 minuten naar zijn moeder. Die moesten op de hoogte zijn vond hij. Tot de arts hem erbij sleurde en zei ‘ het kind wordt hier geboren, zorg voor je vrouw’.....
In de kraamweek dreigde hij al ‘je kunt weggaan maar het kind blijft bij mij’
Je raad al dat het nooit meer goed kwam. En dat lag allemaal aan mij volgens hem.....