Ongepland zwanger vriend niet blij

Vriendin

Mijn vriendin heeft twee kinderen met hem gekregen, ze zijn zo'n twaalf jaar redelijk gelukkig met elkaar geweest. Hij is altijd egocentrisch gebleven en dat (gecombineerd met vreemdgaan) heeft er toe geleid dat ze hem de deur gewezen heeft. Vreemdgaan pikte ze niet. Maar hij is een heel behoorlijke vader geworden en gebleven.

Sop

Ik zei niet dat hij levenslang moest koken. Even. Een week zonder "strijd". Dat kan ruimte geven voor heldere inzichten. Ik zeg eerlijk dat ik dit advies zelf vaak ook kan gebruiken.

Tsjor: "Het is ook niet het moment om te denken: als jij er nu niet blij mee bent, dan doe ik het wel alleen. "

Oh, als ik het was, absoluut wel. Baas in eigen buik heet dat toch? Ik zou voor niemand abortus laten plegen, tenzij ik er zelf achter zou staan. Dus als de aanstaande vader een halve inzinking krijgt bij het idee alleen al, zou ik in standje "alleen doen" schieten en als vader overtuigend en geloofwaardig bijdraait, in zijn sop gaarkokend, is dat mooi natuurlijk.

Baas in eigen buik

Ging over de wet, niet over de onderlinge relaties tussen twee mensen die mogelijk een kind krijgen.
Tsjor

Tsjor

Wat je eerste reactie betreft doe je aannames op basis van hoe jóuw mening gevormd is, maar wat een vooroordelen zeg!

Ook in een onderlinge relatie is de vrouw degene die bepaalt of ze een zwangerschap afbreekt of niet en niemand anders. Ja, eventueel haar arts, als daar een medische noodzaak voor is.

Nee Kaaskopje

'Ook in een onderlinge relatie is de vrouw degene die bepaalt of ze een zwangerschap afbreekt of niet en niemand anders. '

Nee, dat is niet wat een gelijkwaardige relatie inhoudt.

BOM

Als ik op mijn 31e ongepland zwanger zou zijn geraakt, ongepland maar wel met een kinderwens, zwanger van mijn "verkering", had ik zeker geen abortus laten plegen. Ik zou het prima alleen hebben gekund, zonder vader, met hulp van derden.
Vriend zou ik er rustig over na laten denken, doen we dit samen of doe ik het alleen?

Schrale troost

Ook als het al jaaaaren heel gewenst is, vanuit hem en vanuit haar, en dan eindelijk lukt, vliegt het je aan bij vlagen. Dat is heel normaal.

baas in eigen buik

Gaat wel degelijk over het recht van de vrouw om in of aan haar lichaam niets te laten gebeuren wat zij zelf NIET wil.
Ja, Tsjor: inderdaad en dan ook nog zeuren om alimentatie!!

Dit is geen zeuren. Vrouwen zijn nu eenmaal de pisang op dit gebied; biologisch bepaald. En dat ontslaat mannen niet van de verantwoordelijk te zijn voor dat gene wat zij voortgebracht hebben.

Kijk naar dit verhaal: meneer vond het niet zo lekker met condoom, dus 'doe maar zonder, we gaan wel voor het zingen de kerk uit' …. hoe lang is het al alom bekend dat je dit geen voorbehoedsmiddel kunt noemen?

En ik denk, net als kaaskopje dat het het beste is om duidelijk te zijn:'het kan zijn dat jij het besluit niet te willen...maar dan wil ik het alleen'. Dat is eerlijk en duidelijk en geeft je grens aan: ik haal geen kind weg omdat JIJ alleen dat wil.

Knurf

Een baby laten weghalen omdat de man het niet aan zou kunnen, zou ik een zeer slechte reden vinden. Vind jij dat een vrouw daar in mee moet gaan?

Juf Ank

'Gaat wel degelijk over het recht van de vrouw om in of aan haar lichaam niets te laten gebeuren wat zij zelf NIET wil.'
Ik heb zelf nog meegelopen in de demonstraties: het ging om een verandering van wetten, waardoor artsen en vrouwen die abortus zouden willen plegen niet meer de gevangenis in zouden moeten. Er lag een goede wet van D66, maar Van Agt kon dat niet accepteren. Uiteindelijk is er een andere wet gekomen.
Maar die wet gaat niet over interpersoonlijke relaties!

Tsjor

Juf Ank

'Vrouwen zijn nu eenmaal de pisang op dit gebied; biologisch bepaald.'
Jemig, wat een archaisch vrouwbeeld. En man voor geld. Hoe ver zijn wij gekomen met onze emancipatie?
Vrouwen kunnen opnieuw een spiraaltje laten zetten, de pil gebruiken, de prikpil nemen of zelf zorgen voor een condoom. Wij zijn geen baarmoeders zonder verstand? Dat wij overgeleverd zouden zijn aan de natuur is echt al zo lang achterhaald.

Wellicht een mooi beeld van hoe wij in Nederland tegen moederschap aankijken was vandaag te horen op radio 1, naar aanleiding van een boek van Liesbeth Smit: Echte vrouwen krijgen een kind; de stille revolutie van de niet-moeder.

Kunststof - Liesbeth Smit, schrijver
1 augustus 2019, 19:30 - 20:30 uur

Twee punten hieruit die mij opvielen:
- er is nog nooit zo'n overvloedige cultus rond zwangerschap en moederschap geweest als nu; (vooral romantisch beeld, is mijn interpretatie)
- dankzij de parttime werkende vrouwen (ma-di-do-vrouwen) en goede kinderopvang is er in Nederland geen stijging van het aantal kinderloze vrouwen, zoals in veel andere landen (Spanje gaat naar 1:3 kinderloze vrouwen).

Ik denk dat we terug moeten naar een wat praktischere benadering van moederschap en ouderschap.

Tsjor

Tsjor

Baas in eigen buik gaat toch niet alleen om de wet? Het gaat om een denkwijze. De denkwijze is dat de vrouw in principe het alleenrecht heeft op de beslissing over een abortus. Als een vrouw die beslissing niet met volle overtuiging heeft genomen, kan het een groot psychisch probleem worden.

Net als Ava

Denk ik dat het je kan aanvliegen. Dat is een teken dat je je zeer bewust bent van de verantwoordelijkheid die er op je af komt.

Een paar praktische overwegingen:
Vriend is 29, Maria is 31. Dat maakt veel verschil in de ervaring van de levenstijd die je hebt om grote beslissingen te nemen.
Wat betekenen de twee jaar uitstel voor vriend? En wat voor Maria? Praat daarover.
Je kunt een aantal stappen zetten om het even goed tot je door te laten dringen: naar de huisarts voor bevestiging; wellicht een eerste echo laten maken (het kan zijn dat je die zelf moet betalen); informatie opvragen bij het FIOM of daar een gesprek aanvragen.

Het heeft ook zeker zin om met de huisarts te praten over: wat als we nu niet door laten gaan, maar over twee jaar wel.

Bespreek ook de financiële consequenties: een kind kost 17% van je inkomen, een kleine ton voordat het kind 18 is. Hoe ga je dat opvangen?

Ik zou die stappen zoveel mogelijk samen zetten en daar ook over praten. Dus niet al meteen de beslissing nemen, maar even de tijd nemen om het erover te hebben en ermee bezig te zijn.

Ik zou zeker niet al meteen dreigen met het verbreken van de relatie. Je wil toch niet dat hij onder dwang het kind accepteert? Als de uitkomst van alle gesprekken en informatie is, dat jullie lijnrecht tegenover elkaar staan, hij wil echt niet, jij wil echt wel, dan kom je voor de moeilijke keuze te staan om uit elkaar te gaan en krijgt je kind gescheiden ouderschap.

Tsjor

Sle chte vertaling

'De denkwijze is dat de vrouw in principe het alleenrecht heeft op de beslissing over een abortus.'
Dat is dan een slechte vertaling van de slogan waarmee wij indertijd rondliepen.
Het betekent wel dat niemand een vrouw kan dwingen tot een abortus of kan verplichten een kind uit te dragen, tegen haar wil.
Maar dat wil niet zeggen dat er geen gemeenschappelijk gesprek over mogelijk is, dat de mening van de partner er niet toe doet.
In het begin geeft Maria al een reactie aan van haar vriend: 'Vervolgens geeft hij aan dus ik heb geen zeggenschap en jij mag maar beslissen?' Nee, zo is het dus niet.
Hij kan haar niet dwingen tot een abortus. En niemand kan haar dwingen het kind tegen haar wil uit te dragen. Maar daar tussenin valt er nog heel veel te zeggen. Dat zou je als twee volwassen mensen in een relatie toch aan moeten kunnen, zonder elkaar op voorhand af te serveren.

Tsjor

Tsjor

Ik zou zeker niet al meteen dreigen met het verbreken van de relatie. ===

Nee, ik ook niet. zo gaan dat soort zaken meestal ook niet, denk ik. Er is schrik, er wordt gehuild, er worden boze uitspraken gedaan en in het ideale plaatje trekt men zich dan terug om dit alles te overdenken. Wat is hier gebeurd?? Als daarná blijkt dat de vader geen zin in het kind heeft, dan zou ik uitspreken dat ik het desnoods alleen zou doen. Dan volgt weer een fase van praten, al dan niet met ruzie en boze woorden en dan is het beslissingstijd.

Wat de abortus zelf betreft, zou ik een onneembare vesting zijn, vrees ik. Ik zou nooit overstag gaan. Dus in mijn geval is de keus voor de vader accepteren of niet accepteren. Jouw hele gang naar de huisarts, praten over uitstel met twee jaar (dan zal er dus eerst abortus gepleegd moeten worden), zou voor mij taboe zijn.

Op voorhand de kosten van een kinderleven berekenen en daarvan af laten hangen of je er wel aan wilt beginnen of niet, is ook al niet mijn stijl. Je hoeft het niet in een keer te betalen. Wie weet zit je er opeens ook warmpjes bij tegen dat kind het meeste geld gaat kosten.

Kaaskopje

'Een baby laten weghalen omdat de man het niet aan zou kunnen, zou ik een zeer slechte reden vinden. Vind jij dat een vrouw daar in mee moet gaan?'

Het zou in ieder geval niet op voorhand als belachelijk weggezet moeten worden. Net als een baan in het buitenland, het kopen van een huis, voor jezelf beginnen, een open huwelijk. Je staat toch sámen in een relatie?

Knurf

Jazeker, je staat er samen in, maar ik zou voor niemand een zwangerschap afbreken. Echt niet. In mijn ogen is dat ook echt iets anders dan een beslissing die over werk of bezit. Als mijn man werk in het buitenland had gekregen, was ik meteen aan het googelen geslagen om alles te regelen. Als hij zonder mij een huis had gekocht, zou ik heel erg boos geworden zijn, maar zo'n huis kun je verkopen als het niet bevalt. Een kind kun je niet terughalen als het eenmaal verwijderd is. Je zal maar niet meer zwanger kunnen raken na een abortus. Een gelukstreffer die zich niet meer herhaalt.

Slikken of stikken

Of slikken en stikken....

'Jouw hele gang naar de huisarts, praten over uitstel met twee jaar (dan zal er dus eerst abortus gepleegd moeten worden), zou voor mij taboe zijn.'
'Als mijn man werk in het buitenland had gekregen, was ik meteen aan het googelen geslagen om alles te regelen.'
Vreemd, dat je over iets trivialers wel informatie zou gaan verzamelen om alles te regelen, terwijl je voor iets wat zo belangrijk is geen enkele moeite zou doen om de beslissing meer inhoud te geven dan: je hebt het maar te slikken, dit wil ik (of omgekeerd: dit wil ik niet).
Vraag: wil je kind dat ook, door jou alleen opgevoed worden, gescheiden ouders met gedoe over alimentatie en omgangsregelingen?
Je kunt toch wel een greintje energie stoppen in de relatie op zo'n belangrijk moment? Elkaar even de tijd geven om eraan te wennen, om gedachtes te vormen, zonder dat iemand met een klaar staat met de hakbijl? Of twee mensen tegenover elkaar, met standpunten die in graniet gehouwen zijn?

Tsjor

Tsjor

Mijn kind heeft geen keuze (het is allemaal hypothetisch, maar ik zou het zo gedaan hebben). Er zijn hele kuddes alleenstaande ouders, moet ik dan opeens gewetensbezwaren hebben over het alleenstaand moederschap?

Wat betreft het moment dat bekend is dat je zwanger bent en dat niet zo best blijkt te vallen, zul je wel geduld móeten hebben. Inderdaad... de kans geven om het nieuws te laten inwerken en eraan te kunnen wennen... of niet. Maar mijn boodschap zou absoluut niet zijn dat de mogelijkheid van abortus open staat. Die mogelijkheid is er niet. Dus het zou draaien om wat vader beslist. Doet hij mee, of doet hij niet mee? En daar is ook nog wat variatie in te bedenken: meedoen maar in een lat-vorm. Als vader wil dat het weggehaald wordt, kunnen er afspraken gemaakt worden die uitsluiten dat er aanspraak gedaan wordt op zijn vaderschap. Ik zou tegen dat dat aan de orde komt al zo'n hekel aan de vader hebben, dat ik dat ook wel zonder zwart op wit gedoe voor elkaar zou kunnen krijgen, maar voor de zekerheid van vader moet dat dan maar. Ik zou wel eisen dat vader medische informatie verstrekt die van belang is voor kind. Daar hoeft vader niets mee te doen verder, het is alleen voor eventuele gezondheidsproblemen van kind.

Waarom moet je akkoord gaan met abortus, of iemand de kans geven je daartoe over te halen, als je daar totaal niet achterstaat? Nee is nee in dit geval voor mij. Dat hoef jij niet te begrijpen of ermee eens te zijn.

Elkaar de tijd geven om te wennen

aan de gedachte en energie stoppen in de relatie lijkt me inderdaad het minste wat je kunt doen. In die zin vind ik de suggestie van Tsjor niet gek om samen bij de huisarts te gaan praten en wellicht het Fiom in te schakelen. Mn bij de laatstgenoemde zit een bak aan ervaring over deze problematiek.

Maar tegelijkertijd blijft staan dat niemand en ook ts niet gedwongen kan en mag worden een zwangerschapsafbreking te ondergaan. Dat blijft haar beslissing. En dat maakt dat zij toch wel de ‘macht in handen’ heeft mbt iets dat hem ook levenslang raakt. Op basis van wat ts eerder schreef zal haar partner dat wel voelen.

En andersom?

Stel dat twee mensen afspreken om wel aan kinderen te beginnen, en de man laat zich stiekem steriliseren zodat ze kinderloos blijven? Dat mag dan dus ook.

Beslissing

De beslissing is aan de vrouw en hoewel de man uiteraard zijn mening mag en kan geven heeft hij uiteindelijk geen macht hier. Gelukkig maar. Deze beslissing is aan de vrouw zelf. Je kan uiteraard wel in gesprek blijven met je vriend en dat zou ik ook zeker doen maar ik zou geen er geen schijn discussie van maken. Als je de beslissing al hebt genomen dan heeft dan zou ik niet net doen alsof het niet al vaststaat.

Ik zou wel je vriend tijd geven aan het idee te wennen, niet dreigen met uitmaken maar hem rustig zelf zijn conclusies te laten trekken. Hij heeft geen keuze in of je de baby zal houden. Hij heeft wel een keuze in hoe hij vervolgens hier mee om wil gaan. Betrokken vader of vader op afstand. Wel of niet in een relatie met jou. Ik zou hem zeker de tijd geven om hier rustig over na te denken en ook zeker in gesprek te blijven.

Knurf

Uiteraard mag een man zich laten steriliseren tegen de wens van zijn vrouw.
Stiekem dat mag ook maar dat zegt heel wat over de kwaliteit van de relatie. Kan ook makkelijk uitkomen als de vrouw maar niet zwanger raakt en zich laat onderzoeken en alles blijkt in orde te zijn. Dan kom je toch al bij de man uit. De kans is groot dat het huwelijk daarna is afgelopen. Gewoon eerlijk zijn en zeggen dat je geen kinderen wil en je laat steriliseren. Dat is ook een beslissing die je alleen kan nemen want het gaat om zijn lichaam.

dat kán toch helemaal niet?

"Als vader wil dat het weggehaald wordt, kunnen er afspraken gemaakt worden die uitsluiten dat er aanspraak gedaan wordt op zijn vaderschap."

Dat doe JIJ dan, die afspraak maken.

Maar later is er een kind en dat kind heeft maling aan jouw afspraak...en dan? Dan zit de onwillige vader alsnog met een kind dat hem misschien wil leren kennen of geld van hem wil.

Jij kunt toch niet voor je kind bepalen dat die vader voor altijd buiten beeld blijft? Dat kind gaat zelf ook dingen willen.

O, en stel je loopt tegen wat financiële problemen aan en besluit dan toch ineens de vader te gaan houden aan zijn onderhoudsplicht...

Arda

'De kans is groot dat het huwelijk daarna is afgelopen. '

Precies. Net als wanneer een man tegen de afspraken in met een kind wordt opgezadeld, zoals bij TS.

2 dingen

Toch, in de begintekst staat ook dat TS bang is om alleenstaande moeder te worden. Natuurlijk kun je zeggen: schep moed. Maar sommigen willen gewoon geen kinderen als het niet met een partner is.

En verder, niet om te zaak te compliceren, maar het is ook normaal dat in een enkel geval er een miskraam optreedt. Dat kan ook nog gebeuren. Het komt vaker voor dan je denkt omdat niet iedereen er over spreekt. De zwangerschap is nog pril.

Schijndiscussie

Arda: 'De beslissing is aan de vrouw en hoewel de man uiteraard zijn mening mag en kan geven heeft hij uiteindelijk geen macht hier. Gelukkig maar. Deze beslissing is aan de vrouw zelf. Je kan uiteraard wel in gesprek blijven met je vriend en dat zou ik ook zeker doen maar ik zou geen er geen schijn discussie van maken. Als je de beslissing al hebt genomen dan heeft dan zou ik niet net doen alsof het niet al vaststaat.'
Daarom moet je zien te voorkomen dat je al een beslissing vast hebt staan, voordat je met je vriend hebt gecommuniceerd dat er sprake is van een zwangerschap.
Het lichaam is van de vrouw en zij zal het moeten uitdragen. Maar wat erin zit is niet alleen van haar. Het zou toch goed zijn als dat het uitgangspunt is van de beslissing, en niet 'baas in eigen buik'.
Neemt niet weg dat niemand je kan dwingen tot abortus of uitdragen (herhaling).

Tsjor

Knurf

zonder andere reacties te lezen: je stiekem laten steriliseren laat door het woord stiekem al zien dat daar een verschil zit met de situatie van TS. Hun kindje is niet stiekem zonder voorbehoedsmiddel verwekt. Stiekem steriliseren vind ik laaghartig gedrag en een uitstekende reden voor een relatiebreuk.

Ik mag toch hopen dat je het verschil zelf ook al had gezien?