Hebben vaders direct een connectie met de baby?
Hi Allen.
Mijn vrouw is nu 32 weken zwanger, zij is zwanger van een donor omdat ik geen kinderen kan krijgen. Ik voel het meisje in haar bewegen en ik praat er ook vaak tegen, wel als m’n vrouw slaapt. Maar ik voel eigenlijk gewoon 0,0 gevoel bij deze baby. Is dit normaal dat je geen connectie voelt met de baby? Natuurlijk hoop ik dat ze gezond en wel ter wereld komt en dat ik die connectie straks wel voel als ze er is. Maar op het moment voel ik niks en erger ik me eigenlijk alleen. Is dit anders als het kind wel gewoon van jezelf is of voelen andere vaders ditzelfde gevoel?
Pinokkio schreef op 12-07-2023 om 22:10:
Mooie post, maar kleine smurfin vind ik alleen maar lief.
Het is lief, als het een echt koosnaampje is.
Het wordt minder lief als het -- wellicht onbewust -- een manier is om geen 'Marianne' te hoeven zeggen.
Daddy_gijs schreef op 12-07-2023 om 22:38:
[..]
Het is lief, als het een echt koosnaampje is.
Het wordt minder lief als het -- wellicht onbewust -- een manier is om geen 'Marianne' te hoeven zeggen.
Kan.
Maar bij een aanstaande vader die volop praat met baby in buik maak ik me daar eigenlijk geen zorgen om.
Meesje schreef op 12-07-2023 om 16:22:
Bij mij als vrouw moest het zelfs groeien. Ik wilde graag dat het goed ging met de baby in mijn buik en voelde me daar verantwoordelijk voor. Maar écht liefde voelen, dat kwam pas na de geboorte. En zelfs dat moest bij mij groeien. Niet die golf van uitzinnige liefde die altijd omschreven wordt. Ik maakte me daar zorgen over, voelde mee een slechte moeder, durfde het ook niet te zeggen. Inmiddels kan ik me niet meer voorstellen dat ik van iemand meer kan houden dan van mijn dochter. Zo veel liefde had ik nooit voor mogelijk gehouden.
Ik denk dus dat dit voor iedereen anders is. Ook als het er na de geboorte niet direct is: ga je meisje knuffelen, verzorgen, in badje doen enz en dan komt het echt wel.
Bij mij was het ook zo. Niet dat ik me een slechte moeder voelde, maar het abstracte had ik helemaal niks mee. En bij die pasgeboren baby had ik vooral: help, en nu? Ik zorgde wel op instinct ofzo, maar niet op ‘liefde’. Ik geloof dat mijn man wel instant verliefd was toen kind eenmaal geboren was, te zien aan zijn reacties.
Eerst niet, tot de eerste echo waaruit bleek dat ik 14 weken zwanger was. Geen koffieboon in beeld, maar een mensje met handen en voeten.
We zijn pas na drie maanden naar de huisarts gegaan, eerst maar eens zien of het bleef zitten.
No way dat mijn man nog een vruchtwaterfunctie wilde laten uitvoeren, geen enge dingen als naalden bij zijn kind.
Hij wilde eerst alle soorten onderzoeken, eventueel op eigen kosten, laten doen.
Het antwoord op je vraag is denk ik; nee, vaders hebben niet altijd direct een connectie met de baby. Moeders ook niet. Bij sommige mensen kost dit tijd om te groeien en dat is ook ok. Komt goed, echt.
Hier ervaarde man de connectie op een moment dat hij ‘s nachts wakker werd van een onbekend geluid. Het duurde even voor hij in de gaten had wat dat geluid was. Ons kindje dat nog in mijn buik aan het groeien was, maakte hik geluiden. Zijn kindje was bezig met de ontwikkeling van de longen en hij was daar getuige van. Dergelijke kleine voorvallen creëren een band.
PS met 32 weken deed ik het ook rustiger aan; het getrap tegen de middenrif of de druk op de blaas etc maakte dat ik krachten wenste te sparen voor het moment dat de bevalling zich aandiende. De vrouw van TO werkt nog en zorgt ook voor de twee andere kinderen. Terecht dat ze zichzelf gaat sparen. Daar is niets vreemds aan. Maar TO heeft niet eerder een zwangerschap bijgestaan, dus voor hem is het nieuw en alleen maar lastig.
Mijn man voelde voordat onze kinderen er waren ook nog niet die connectie, dat kwam echt pas na de geboorte.
Nou ik ben blij om te lezen dat ik dus niet de enige ben die nog weinig voelt.
Ik denk dat het in algemen zin wel een beetje zo gaat: Als man sta je natuurlijk een stuk verder van die zwangerschap af dan een vrouw. Dat wil niet zeggen dat je minder van je kind houd, of dat je een slechte vader bent. Het is allemaal wat "minder echt", vond ik althans, dan dat mijn vrouw het ervoer, omdat zij die kleintjes in haar buik had.
Maar dat gezegd hebbende: Die situatie is natuurlijk wel heel anders dan de situatie die er bij jou speelt. Je bent vader van een kind, waarbij je zoals ik begrijp, op een hele vervelende manier erachter bent gekomen dat het je kind niet is. Dus wellicht zitten er daar voor jou ook wat onverwerkte zaken bij.
'Waarbij het je biologische kind niet is.'
Als niet biologische dochter zie ik mijn niet-biologische vader toch echt als mijn fijne, liefhebbende vader. En hij kwam pas in mijn leven toen ik 10 was.
Dit even om TO een hart onder de riem te steken🩷
Elpisto schreef op 14-07-2023 om 13:30:
Ik denk dat het in algemen zin wel een beetje zo gaat: Als man sta je natuurlijk een stuk verder van die zwangerschap af dan een vrouw. Dat wil niet zeggen dat je minder van je kind houd, of dat je een slechte vader bent. Het is allemaal wat "minder echt", vond ik althans, dan dat mijn vrouw het ervoer, omdat zij die kleintjes in haar buik had.
Maar dat gezegd hebbende: Die situatie is natuurlijk wel heel anders dan de situatie die er bij jou speelt. Je bent vader van een kind, waarbij je zoals ik begrijp, op een hele vervelende manier erachter bent gekomen dat het je kind niet is. Dus wellicht zitten er daar voor jou ook wat onverwerkte zaken bij.
Ja maar dit is niet echt de tijd om daarover te beginnen. Dus ik erger me in stilte als ik weer eens naar boven moet om de droger uit te zetten terwijl zij gewoon boven is en het maar 1 trap naar de droger is. Of als ik haar gezonde voedzame maaltjes voorzet die ze vervolgens niet op eet maar net zo lang zeurt tot ik voor haar naar de Mac rij. Ik durf er niet eens iets van te zeggen dat ze inmiddels 20 kg zwaarder is dan ze op dag 1 van de zwangerschap was.
TrefleQ schreef op 14-07-2023 om 14:35:
'Waarbij het je biologische kind niet is.'
Als niet biologische dochter zie ik mijn niet-biologische vader toch echt als mijn fijne, liefhebbende vader. En hij kwam pas in mijn leven toen ik 10 was.
Dit even om TO een hart onder de riem te steken🩷
Ja maar de weg ernaar toe valt me behoorlijk tegen.
Nick90 schreef op 14-07-2023 om 15:23:
[..]
Ja maar dit is niet echt de tijd om daarover te beginnen. Dus ik erger me in stilte als ik weer eens naar boven moet om de droger uit te zetten terwijl zij gewoon boven is en het maar 1 trap naar de droger is. Of als ik haar gezonde voedzame maaltjes voorzet die ze vervolgens niet op eet maar net zo lang zeurt tot ik voor haar naar de Mac rij. Ik durf er niet eens iets van te zeggen dat ze inmiddels 20 kg zwaarder is dan ze op dag 1 van de zwangerschap was.
Poe ik lees hier nou niet echt iets schokkends eigenlijk. Een beetje meer begrip voor je zwangere vrouw is wel op zijn plek. Het is echt kut om trap te lopen aan het einde van je zwangerschap (aan het begin soms ook). En gewicht aankomen is ook normaal, de ene vrouw komt meer aan dan de andere. Misschien word het tijd dat je jezelf eens in de spiegel aan kijkt en jezelf vermand. En het hele “ze doet niets” klopt kennelijk ook niet.
jeetje al 32 weken, ik dacht dat het veel korter was. Wat gaat de tijd hard.
Ik kan me voorstellen dat her voor jou ook wennen is, want de vorige keer heb je haar niet zwanger meegemaakt, maar ik vraag me wel af of je je hebt verdiept in de impact die een zwangerschap op een vrouw kan hebben. Ik weet uit mijn omgeving dat het zo richting in het einde echt zwaar kan zijn.
Misschien helpt het je om er meer over te lezen. Als je het beter begrijpt erger je je misschien ook minder aan haar. Want ik vind de manier waarop je over haar schrijft echt heel naar klinken.
Jeetje, wat een negativiteit over de vrouw waar je zielsveel van zegt te houden.
Gemiddeld komen vrouwen 12 kilo aan in een zwangerschap. Er zijn dames die 9 maanden niks binnen kunnen houden en er zijn dames die 30 kilo aankomen. En alles wat ertussen zit. Is allemaal normaal. En over het algemeen raak je het overgrote deel van die extra kilo’s gewoon vanzelf weer kwijt. Maar je hoeft natuurlijk niet voor haar te koken en daarna naar de Mac te rijden, dat do je helemaal zelf.
En ik geef het je te doen, al die extra kilo’s de hele dag mee te zeulen. Een zwangerschap is voor je lijf te vergelijken met elke dag een marathon lopen heb ik ooit gehoord. Dat zal ietwat overdreven zijn, maar het kan zeker een enorme aanslag op je lijf zijn. Vergeet ook niet dat ze nu 7 of 8 jaar ouder is dan in haar eerste zwangerschap. Ook dat zal schelen. Sommige vrouwen houden er een slecht gebit aan over, anderen spataderen of een verzakking, blijven incontinent en ga zo maar door. Verkijk je daar niet op!
Ik verwacht van een liefhebbende man een wens om zijn vrouw te ondersteunen terwijl ze zijn kind draagt. Want ook al is het biologisch niet van jou, jullie zijn zeer beslist samen deze zwangerschap aangegaan. Dat heeft consequenties. Ook voor hoe ze er nu en straks na de bevalling uit ziet.
