Hebben vaders direct een connectie met de baby?
Hi Allen.
Mijn vrouw is nu 32 weken zwanger, zij is zwanger van een donor omdat ik geen kinderen kan krijgen. Ik voel het meisje in haar bewegen en ik praat er ook vaak tegen, wel als m’n vrouw slaapt. Maar ik voel eigenlijk gewoon 0,0 gevoel bij deze baby. Is dit normaal dat je geen connectie voelt met de baby? Natuurlijk hoop ik dat ze gezond en wel ter wereld komt en dat ik die connectie straks wel voel als ze er is. Maar op het moment voel ik niks en erger ik me eigenlijk alleen. Is dit anders als het kind wel gewoon van jezelf is of voelen andere vaders ditzelfde gevoel?
het is volgens mij wel normaal dat je als vader minder connectie voelt, het kind zit immers niet in jouw lichaam en is dus echt minder dichtbij.
Maar dat je je ergert is wel een beetje gek. Waarom is dat?
Mijn man had dat wel, die voelde het echt als een soort bezegeling van onze wederzijdse liefde. En volgens mijn moeder was mijn vader destijds tijdens de zwangerschappen ook al begaan met de ongeboren baby's in haar buik. Die had zelfs al koosnaampjes voor ons nog voordat we geboren waren.
Maar je kunt nu als vader natuurlijk nog niet zo veel doen behalve zorgen voor je vrouw en je zoon. Bedenk ook dat je zoon ook niet van jou is en dat je daar wel ook een goede band mee hebt en liefde voor voelt. Je kunt het dus wel.
Bij mij als vrouw moest het zelfs groeien. Ik wilde graag dat het goed ging met de baby in mijn buik en voelde me daar verantwoordelijk voor. Maar écht liefde voelen, dat kwam pas na de geboorte. En zelfs dat moest bij mij groeien. Niet die golf van uitzinnige liefde die altijd omschreven wordt. Ik maakte me daar zorgen over, voelde mee een slechte moeder, durfde het ook niet te zeggen. Inmiddels kan ik me niet meer voorstellen dat ik van iemand meer kan houden dan van mijn dochter. Zo veel liefde had ik nooit voor mogelijk gehouden.
Ik denk dus dat dit voor iedereen anders is. Ook als het er na de geboorte niet direct is: ga je meisje knuffelen, verzorgen, in badje doen enz en dan komt het echt wel.
Dat je op dit moment niks voelt vind ik niet zo vreemd. Maar waaraan erger je je?
Waarom ergeren ?
Meesje schreef op 12-07-2023 om 16:22:
Bij mij als vrouw moest het zelfs groeien. Ik wilde graag dat het goed ging met de baby in mijn buik en voelde me daar verantwoordelijk voor. Maar écht liefde voelen, dat kwam pas na de geboorte. En zelfs dat moest bij mij groeien. Niet die golf van uitzinnige liefde die altijd omschreven wordt. Ik maakte me daar zorgen over, voelde mee een slechte moeder, durfde het ook niet te zeggen. Inmiddels kan ik me niet meer voorstellen dat ik van iemand meer kan houden dan van mijn dochter. Zo veel liefde had ik nooit voor mogelijk gehouden.
Ik denk dus dat dit voor iedereen anders is. Ook als het er na de geboorte niet direct is: ga je meisje knuffelen, verzorgen, in badje doen enz en dan komt het echt wel.
Daar ben ik dus ook bang voor dat golf van liefde voor je nieuwe baby ontbreekt. Ik ben erg praktisch ingesteld en ik zorg dat mijn vrouw niks hoeft te doen na haar werk behalve in het zwembad dobberen, ik zorg ook voor zoon van nu bijna 9 en voor onze 2 (grote) honden. Zij doet niks buiten haar werk om. Ik ben dol op deze vrouw en hou van haar maar haar gedrag ergert me heel erg, terwijl ik echt knetter veel van haar hou en dat al vanaf onze eerste ontmoeting En dan daarbij het gevoel dat ik geen band voel met het meisje in haar buik. Mijn verstand weet dat ze eraan komt en alle praktische zaken zijn al klaar en we hebben een naam voor haar maar het voelen van een connectie blijft uit.
En ja @MamaE , m’n zoon is ook niet van mij maar ik ben dol op dat mannetje. Ik wist niet dat het niet mijn zoon was en kwam er op de verkeerde wijze achter. Misschien dat ik me daarom boos voel richting m’n vrouw.
Ik had bij beide zwangerschappen geen enkel gevoel voor het babytje in mijn buik. Verstandelijk wist ik waar ik het voor deed en dat het wel goed zou komen. Maar ik kon echt geen connectie voelen met de baby. Gek genoeg voelde ik dan wel dat het gezond zou zijn en had ik bij beide het gewicht en de beval datum goed ingeschat.. maar liefde nee absoluut niet.
Na de bevalling was dat er wel direct. Bij ons allebei.
Het wordt hier al aangestipt, maar er zijn dus ook veel vrouwen die niet meteen een connectie met de baby voelen. Ook niet na de bevalling. Ook niet al is de bevalling gladjes verlopen.
Mijn moeder is daar altijd open over geweest: toen ik werd geboren (ik ben de eerste) vond ze me wel een lief baby'tje, maar moedergevoelens waren er nog niet, ik was een vreemde. Ik nam die mededeling van mijn moeder altijd voor kennisgeving aan, het leek me ook heel logisch, maar pas later besefte ik dat mijn moeder mij een enorme dienst bewezen heeft door dit zo te vertellen als iets doodnormaals. Want daardoor heb ik nooit het idee gehad dat ik onmiddellijk na de bevalling een diepe band met mijn baby zou moeten voelen. Dus dat scheelde een hoop angst en twijfel 🙂
MamaE schreef op 12-07-2023 om 16:18:
Mijn man had dat wel, die voelde het echt als een soort bezegeling van onze wederzijdse liefde. En volgens mijn moeder was mijn vader destijds tijdens de zwangerschappen ook al begaan met de ongeboren baby's in haar buik. Die had zelfs al koosnaampjes voor ons nog voordat we geboren waren.
Ik noem haar Kleine Smurfin.
Temet schreef op 12-07-2023 om 17:01:
Het wordt hier al aangestipt, maar er zijn dus ook veel vrouwen die niet meteen een connectie met de baby voelen. Ook niet na de bevalling. Ook niet al is de bevalling gladjes verlopen.
Mijn moeder is daar altijd open over geweest: toen ik werd geboren (ik ben de eerste) vond ze me wel een lief baby'tje, maar moedergevoelens waren er nog niet, ik was een vreemde. Ik nam die mededeling van mijn moeder altijd voor kennisgeving aan, het leek me ook heel logisch, maar pas later besefte ik dat mijn moeder mij een enorme dienst bewezen heeft door dit zo te vertellen als iets doodnormaals. Want daardoor heb ik nooit het idee gehad dat ik onmiddellijk na de bevalling een diepe band met mijn baby zou moeten voelen. Dus dat scheelde een hoop angst en twijfel 🙂
Zij voelt die connectie wel met haar kind maar ik niet. En ik doe echt m’n best, alle praktische zaken zijn geregeld. Ze is nu 32 weken en doet verder niks meer naast haar werk van 28 uur per week. En ik vind dat geen probleem maar ik ben bang dat ik geen connectie voel met de baby waarvan ik door ons huwelijk juridisch gezien de vader ben.
Daar hoef je dus denk ik niet bang voor te zijn, die connectie komt er heus wel, alleen niet meteen.
En het kan zelfs ook nog dat jij en je partner hetzelfde voelen maar dat zij dat "band met de baby" noemt en jij niet
Adoptie-ouders voelen ook liefde voor hun kind, dus waarom zou jij dat niet hebben?
Temet schreef op 12-07-2023 om 17:13:
Daar hoef je dus denk ik niet bang voor te zijn, die connectie komt er heus wel, alleen niet meteen.
En het kan zelfs ook nog dat jij en je partner hetzelfde voelen maar dat zij dat "band met de baby" noemt en jij niet
Wanneer dan moet ik die band voelen?, ik weet dat het een meisje is, ze heeft dan straks een grote broer en twee honden die haar ook als een zusje zien. En ze heeft mij maar ik vraag me af of ze dat weet.
Nick90 schreef op 12-07-2023 om 17:28:
[..]
Wanneer dan moet ik die band voelen?, ik weet dat het een meisje is, ze heeft dan straks een grote broer en twee honden die haar ook als een zusje zien. En ze heeft mij maar ik vraag me af of ze dat weet.
Ik heb zo een idee dat die hersentjes dat voorlopig nog niet beseffen. 
Denk je niet teveel erbij na?
Van de eerste wist je pas na de bevalling dat hij niet van jou was? Daar geef je toch ook om?
Juridisch ben je de vader, maar in werkelijkheid dus ook. Probeer het wat op je af te laten komen, zulke dingen laten zich niet sturen.
