Hebben vaders direct een connectie met de baby?
Hi Allen.
Mijn vrouw is nu 32 weken zwanger, zij is zwanger van een donor omdat ik geen kinderen kan krijgen. Ik voel het meisje in haar bewegen en ik praat er ook vaak tegen, wel als m’n vrouw slaapt. Maar ik voel eigenlijk gewoon 0,0 gevoel bij deze baby. Is dit normaal dat je geen connectie voelt met de baby? Natuurlijk hoop ik dat ze gezond en wel ter wereld komt en dat ik die connectie straks wel voel als ze er is. Maar op het moment voel ik niks en erger ik me eigenlijk alleen. Is dit anders als het kind wel gewoon van jezelf is of voelen andere vaders ditzelfde gevoel?
Wat mij opvalt is
Ik hou van die vrouw maar
die maar zou ik eens goed onderzoeken als ik jou was
Ik vond het zelf ook nogal onduidelijk wat ik voelde of behoorde te voelen toen ik zwanger was. Ik wist natuurlijk dat er een baby in mijn buik zat en ik vond het wel mooi enzo maar echt een band …? Nee, kan ik niet zeggen. Ik voelde ze nog meer als deel van mezelf, niet als eigen mensjes. Na de geboorte wel bij allebei, en ook meteen. Dat vond ik wel een wonderlijke ervaring, om kennis te maken en meteen zoveel liefde te voelen. Hun vader had die verbinding tijdens de zwangerschap ook echt nog niet.
Ik kan me best voorstellen dat je even moet schakelen als je weet dat het niet biologisch je kind is maar je hebt voor je zoon gekozen dus als je dat voor je dochter ook doet, komt dat vast helemaal in orde.
ik (moeder) had de connectie na de geboorte van de oudste ook niet meteen. Na de jongste wel. Het kan dus verschillen per kind.
De vader was helemaal gelukkig met de baby die kwam maar al echt een connectie voelen was het nog niet. Na de geboorte wel. Hij stond met tranen in de ogen ons kind vast te houden terwijl het bij mij nog moest zakken.
Ik vraag me af of het bij jou niet dieper ligt. Je geeft aan dat je je wel wat ergert aan het gedrag van je vrouw. Aan dat ze niks meer doet (nu lijkt me zo ver zwanger zijn met de hete dagen die we gehad hebben ook pittig hoor!)
Even later zeg je dat het je niet uitmaakt dat ze niks doet...?
Ook vertel je dat je er bij de oudste pas later achter kwam dat je niet de biologische vader bent. Wel de vader trouwens.
Ergens voelt het voor mij niet alsof je helemaal vrede hebt met hoe alles gelopen is. Door je manier van schrijven.
Weet er buiten je vrouw iemand van hoe alles gelopen is en dat er een donor is. Ik hoop dat je er met iemand over kan praten.
Hier, ook een donor kindje, was de klik er meteen. Arts was nog even met mij bezig, man had de kleine op zijn arm en pats, het was er. Voor de tijd had hij ook wel twijfels, waar we uitgebreid over gepraat hebben.
Niet te veel nadenken, het komt goed!
Waar zit jouw irritatie hem in qua gedrag van je vrouw? Is het nooit goed genoeg wat je allemaal doet of is het nog oud (maar daarmee niet onterecht) zeer over de minder fraaie spelletjes die ze met je heeft gespeeld? Indien dat laatste begrijp ik dat wel, maar het is niet iets wat je het ongeboren kindje kunt verwijten zoals je dat je zoon ook niet verwijt. En die frustratie brengt je nu ook niets. Hebben jullie dat wel goed uitgesproken en het ook gehad over de verwachtingen van elkaar voor de toekomst?
Verder zit ouderschap niet zozeer in dna of juridische status maar is het vooral een werkwoord, iets dat doet. Jouw dochter zal jou straks als papa zien, niet de donor die haar verwekt heeft. En dat zit hem niet in de handtekening die je bij de gemeente hebt gezet op de huwelijkspapieren maar in de dingen die je voor en met haar doet. Voor je zoon idem dito.
Hoe voelde dat toen je vrouw zwanger was van je zoon? Voelde je toen wel direct die connectie?
I
Voor mijzelf sprekend voelde ik in de laatste maanden van de zwangerschap al wel een band met de baby, ook al voelde het nog erg abstract. Toen ze geboren was voelde ik gelijk een golf van verliefdheid en voor mijn man was dat ook zo. Toch hoor ik om mij heen dat het bij veel jonge ouders moet groeien. Het is toch een nieuw persoon, die je nog moet leren kennen. Als man zijnde lijkt het mij ook nog een stuk abstracter.
Ik vraag me ook af waarom je haar buik vooral aanraakt gedurende de nacht?
Manlief was gelijk Heppie de peppie ik moest erin groeien.
Is het niet toch ergens een mind-set? Je benadrukt erg dat het een donorkind is... je begint zelfs je TO ermee. Niet als kritiek, maar ik zou zeggen: "Stop daar als eerste maar eens mee". Ik ga er vanuit dat jullie beide voor deze zwangerschap hebben gekozen en dat je er bij was, toen het werd verwekt (al was het zaadje niet van jou).
Dus jullie zijn beide 'in verwachting'.
Je benadrukt ook erg de praktische kant van de zaak. Ja, poeh zeg, ik mag aannemen dat je alles geregeld hebt en dat je je vrouw in de laatste zwangerschapsweken volledig ontlast.
Maar daarmee creer je geen connectie met je dochter. Was het niet geweldig om de baby-kamer voor je dochter helemaal klaar te maken? Heb je er een soort welkoms-cadeau gemaakt voor jouw (!) dochter (een mooie poster die speciaal voor jou is, waar je haar over kunt vertellen ookal kan ze nog niets begrijpen? Of een knuffelbeer... waar je nu al over fantaseert om dat naast haar in bed te leggen)?
Je mag nee zeggen, hoor. Het zijn maar tips.
Ik zou ook stoppen met "Kleine Smurfin" te zeggen. Noem je dochter bij haar naam. Jij wilt toch ook niet "Die grote kabouter" heten? Bij de naam noemen, maakt het wel dichtbij. Misschien dat je daarom liever "kleine smurfin" zegt... maar BRENG het maar dichtbij, je dochter is van jou en jij bent de vader.
Tot slot snap ik niet helemaal dat je eerst zegt (inzake dat ze niks doet, behalve 28 uur werken) "maar haar gedrag ergert me heel erg". Terwijl je later zegt "ze is nu 32 weken en doet verder niks meer naast haar werk van 28 uur per week. En ik vind dat geen probleem..." => Er staat duidelijk iets tussen jou en je vrouw in, waar je hier niet over spreekt. Los dat op, praat er met je vrouw over, lucht je hart.
De laatste tip: als je dochter echt welkom is, op deze wereld... en jij bent de vader... dan komt het zeker goed met dat gevoel.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik tijdens de zwangerschap wel al een band en heel veel liefde voor ons kindje voelde, maar na de spoedkeizersnede ging het met zowel mij als dochter niet goed waardoor ik al genoeg had aan mezelf en daardoor geen ruimte voelde om zo'n wolk van liefde voor dochter te ervaren. Sterker nog, ik ben met momenten apathisch en zelfs boos op haar geweest. Ik heb ooit, nadat de arts me kwam vertellen dat ik niet meer zwanger mocht worden, schreeuwend voor de couveuse gezeten, terwijl dochter voor haar leven vocht. Ben ik niet trots op, maar het is wel gebeurd. Gelukkig haalde mijn man me weg daar om elders alles eruit te gooien. Pas toen ik later in tranen en vol spijt mijn meisje aaide en ze haar handje op de mijne legde, borrelde dat ultieme 'moedergevoel' van oneindige liefde op. En dat is nooit meer gestopt.
En hier ga ik niet populair mee worden, maar ik riskeer het: je vrouw is nu een stuiterbal vol hormonen. Het kind komt daardoor op nummer 1... dan een hele tijd niks... en dan komt je zoon en dan nog veel verderop kom jij misschien.
Survival/oerinstinkt. Je doet er weinig aan.
Lees: "Help! Ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt" van Kluun. Het leest makkelijk weg en heeft mij erg geholpen met het zien van het juiste perspectief. Spoileralert, maar ook Kluun doet uiteindelijk uit de doeken dat 'ie een dochter krijgt.
[Weet u wat bedoeïenen doen als er een storm opsteekt in de woestijn? Ze gaan plat op hun buik liggen en verroeren zich niet. Geen kameel die weet hoe lang die storm zal duren, maar eens gaat-ie voorbij, dat is de enige zekerheid die ze hebben, de bedoeïenen en hun kamelen. Tot die tijd blijven ze liggen. Een tactiek waar ook u veel aan zult hebben]
Das waar, hormonen zijn gekke dingen. En ik denk dat die ook een rol blijven spelen. Bijna alle ouders vinden hun eigen kinderen de allerleukste, liefste en mooiste schepselen die op aarde rondlopen. Dat kan natuurlijk niet, maar toch ervaren veel mensen dat zo. En zelfs als je objectief ziet dat het niet zo is, willen veruit de meeste mensen toch niet ruilen van kind.
Nick90 schreef op 12-07-2023 om 16:42:
[..]
Daar ben ik dus ook bang voor dat golf van liefde voor je nieuwe baby ontbreekt. Ik ben erg praktisch ingesteld en ik zorg dat mijn vrouw niks hoeft te doen na haar werk behalve in het zwembad dobberen, ik zorg ook voor zoon van nu bijna 9 en voor onze 2 (grote) honden. Zij doet niks buiten haar werk om. Ik ben dol op deze vrouw en hou van haar maar haar gedrag ergert me heel erg, terwijl ik echt knetter veel van haar hou en dat al vanaf onze eerste ontmoeting En dan daarbij het gevoel dat ik geen band voel met het meisje in haar buik. Mijn verstand weet dat ze eraan komt en alle praktische zaken zijn al klaar en we hebben een naam voor haar maar het voelen van een connectie blijft uit.
En ja @MamaE , m’n zoon is ook niet van mij maar ik ben dol op dat mannetje. Ik wist niet dat het niet mijn zoon was en kwam er op de verkeerde wijze achter. Misschien dat ik me daarom boos voel richting m’n vrouw.
Ik heb het je al eerder gezegd: ga met je vrouw in relatietherapie. Jullie hebben nog flink wat hobbels en oud zeer te overwinnen, en praten over gevoelens is niet jouw sterkste kant. Maar je hebt ze overduidelijk wel. Ga daarmee aan de slag. Zal niet meer lukken voor die kleine Smurfin zich aandient, maar ik zou daar echt werk van maken. Jouw gevoelens tegenover je vrouw en haar vroegere leugens steken nu weer de kop op. Wat logisch is, ze heeft je nogal beduveld. Jullie hebben dat naar mijn idee nog niet goed genoeg uitgesproken en verwerkt. Maar dat moet je echt achter je kunnen laten (of beter: verwerken, samen!) anders zit het je gevoel voor dit meisje nog heel lang in de weg.
Daddy_gijs schreef op 12-07-2023 om 21:43:
Is het niet toch ergens een mind-set? Je benadrukt erg dat het een donorkind is... je begint zelfs je TO ermee. Niet als kritiek, maar ik zou zeggen: "Stop daar als eerste maar eens mee". Ik ga er vanuit dat jullie beide voor deze zwangerschap hebben gekozen en dat je er bij was, toen het werd verwekt (al was het zaadje niet van jou).
Dus jullie zijn beide 'in verwachting'.
Je benadrukt ook erg de praktische kant van de zaak. Ja, poeh zeg, ik mag aannemen dat je alles geregeld hebt en dat je je vrouw in de laatste zwangerschapsweken volledig ontlast.
Maar daarmee creer je geen connectie met je dochter. Was het niet geweldig om de baby-kamer voor je dochter helemaal klaar te maken? Heb je er een soort welkoms-cadeau gemaakt voor jouw (!) dochter (een mooie poster die speciaal voor jou is, waar je haar over kunt vertellen ookal kan ze nog niets begrijpen? Of een knuffelbeer... waar je nu al over fantaseert om dat naast haar in bed te leggen)?
Je mag nee zeggen, hoor. Het zijn maar tips.
Ik zou ook stoppen met "Kleine Smurfin" te zeggen. Noem je dochter bij haar naam. Jij wilt toch ook niet "Die grote kabouter" heten? Bij de naam noemen, maakt het wel dichtbij. Misschien dat je daarom liever "kleine smurfin" zegt... maar BRENG het maar dichtbij, je dochter is van jou en jij bent de vader.
Tot slot snap ik niet helemaal dat je eerst zegt (inzake dat ze niks doet, behalve 28 uur werken) "maar haar gedrag ergert me heel erg". Terwijl je later zegt "ze is nu 32 weken en doet verder niks meer naast haar werk van 28 uur per week. En ik vind dat geen probleem..." => Er staat duidelijk iets tussen jou en je vrouw in, waar je hier niet over spreekt. Los dat op, praat er met je vrouw over, lucht je hart.
De laatste tip: als je dochter echt welkom is, op deze wereld... en jij bent de vader... dan komt het zeker goed met dat gevoel.
Mooie post, maar kleine smurfin vind ik alleen maar lief.
In je berichten proef ik altijd heel veel liefde voor je zoon. Dat gaat ook echt wel komen voor je dochter. Ik denk dat het voor jou gewoon eerst concreet moet worden, en dat wordt het heel binnenkort.
Pinokkio schreef op 12-07-2023 om 22:10:
[..]
Mooie post, maar kleine smurfin vind ik alleen maar lief.
Mee eens. Een koosnaampje lijkt me sowieso niet in de weg staan van een band met kind. Het wordt ook door veel mensen gedaan om te voorkomen dat ze de naam zeggen waar anderen bij zijn. Een vriendin noemde haar ongeboren baby 'drolletje'. Ze heeft hem na de geboorte niet door de wc gespoeld hoor. 😉
