Gepland zwanger maar nu wil partner er niks meer van weten
Hoi allemaal.
Omdat ik nog nergens mijn verhaal kwijt kan omdat het nog heel pril is, wil ik hier mijn hart luchten.
Ik ben al moeder van 2 kinderen en dacht altijd dat ik hierna ook klaar was.
Echter heb ik sinds anderhalf jaar een nieuwe relatie en hij heeft ook 2 kinderen. Hij is aantal jaar geleden gesteriliseerd en dus was de vraag wel of geen kinderen nooit een issue.
Echter was ik na een tijdje toch zwanger, en ja echt van hem. Uiteraard schrokken we hier allebei van en had het echt heel lang nodig om het te laten landen of onze weg in te vinden. Deze zwangerschap is op een miskraam uitgelopen, maar toen realiseerde zowel mijn vriend als ik dat we beide eigenlijk nog wel een kinderwens hebben.
We hebben het er toen uitgebreid over gehad en alles besproken en kwamen al snel tot de conclusie dat mocht het nog een keer lukken dat we het echt wilde een dat er we er samen voor zouden gaan. Vanaf toen ben ik bewust mijn ovulatie gaan bijhouden en hebben we bewust op bepaalde vruchtbare dagen seks gehad.
Hij kon niet wachten tot het zou lukken of om mij zwanger te zien.
Inmiddels weet ik sinds dinsdag dat ik dus wederom zwanger ben van hem. En waar hij maandagavond niet eens kon wachten tot ik een test kon doen want ik voelde wel veel bekende dingen dus mijn vermoeden was heel sterk, is hij vanaf dinsdag compleet omgedraaid.
Hij zit sinds vorige week met een burnout thuis en dus schieten zijn emoties nu alle kanten in. Maar hij zegt nu gewoon glashard dat hij geen zwangere vriendin wil, het kind niet wil nu niet en nooit niet. En dat hij het ook nooit gewild heeft. Hij verwacht nu van mij dat ik een abortus laat uitvoeren en als ik het laat komen dan is het mijn keus en trekt hij zijn handen er vanaf en neemt hij totaal geen verantwoordelijkheid. Hij verwijt mij nu zelfs dat ik met een ander iets zou hebben gedaan want hij is gesteriliseerd dus het kan niet van hem zijn. Dit is echt de grootste onzin en dat weet hij zelf ook.
Hij is nu zo onredelijk en zet mij voor een onmogelijke en onmenselijke keuze. Hij weet dat ik in het verleden en abortus heb gehad en wat voor klap dat mij heeft gegeven en hij dwingt me nu bijna om weer die keuze te maken.
Hij geeft daarbij ook aan dat, ook al zal ik voor abortus kiezen dat hij niet mee gaat en er niks mee te maken hebben een me dus ook dan niet zal steunen. Allemaal over het mom van ik ben overspannen en kan het er niet bij hebben.
Nu snap ik dat een groot deel van wat hij nu zegt door zijn burnout komt, en dat je in een burnout behoorlijk egoïstisch bent, maar ik weet nu zelf gewoon niet meer wat ik moet denken of doen.
Het voelt alsof ik al die tijd voorgelogen ben toen hij zei dat het zijn grote droom was. En nu laat hij mij keihard in de steek en voel ik me enorm alleen en eenzaam.
Wat kan ik nog doen?
Inderdaad kies voor jezelf en wees aardig voor jezelf. Ga met het FIOM praten en de huisarts.
Maya81 schreef op 08-10-2021 om 08:41:
[..]
Je slaat echt de spijker op zijn kop. Hoe hij nu is, zo is hij echt in anderhalf nog nooit geweest. Het is echt net of er iets geknapt is of een knoop om gegaan is. We konden altijd prima met elkaar praten en hebben ui terasrd ook gesproken over hoe en waar wonen als ik zwanger zou zijn. Daar waren we ook allemaal over uit. Ik zou ook nooit aan een kind denken als we daar niet uit waren gekomen geloof mij.
Mag ik vragen welke plannen jullie hadden voor samenwonen of niet? Het lijkt mij namelijk heel lastig als je als je eenmaal zwanger bent nog moet verhuizen / gaat samenwonen en je nog in het proces komt van leren samenwonen mét kinderen uit eerdere relaties terwijl je ook nog zwanger bent. Welke ideeën hadden jullie daarover?
Maya81 schreef op 08-10-2021 om 07:55:
[..]
Nee hij heeft juist mij doen na laten denken of ik toch ook niet nog een kindje wilde. Hij heeft de eerste aanzet gegeven en er is bij mij echt nog wel een tijd overheen gegaan voor ik er in mee ging.
Jullie zijn pas 1,5 jaar samen, hoeveel tijd kan er dan helemaal over heen zijn gegaan?
Iets psychotisch zou heel goed kunnen, en daar kan hij niks aan doen, maar dat betekent nog niet dat je jezelf en je kinderen daar dan aan bloot moet stellen. Niet alle zorg kun je als partner zelf verlenen. Ik zou voorlopig even helemaal afstand nemen, heel goed nadenken over wat je wil met je leven en de zwangerschap en puur voor jezelf kiezen want met hem kun je nu geen rekening houden en je kunt het ook niet goed doen voor hem.
Hij kan er ook voor kiezen om het kind niet te erkennen en er geen verantwoordelijkheid voor te willen nemen, ook niet financieel of iets dergelijks. Dat kan een keuze zijn, maar het kan dan alsnog jouw keuze zijn om het kind toch op de wereld te zetten omdat het ondanks alles gewenst is en je veel moeite had met je abortus uit het verleden. Hij kan jou nergens toe dwingen. Die keuze ligt bij jou. Hoe verdrietig het ook is dat het zo is gelopen.
Ja burnout, psychose, het kan allemaal. Of het is gewoon een lul die ineens cold feet heeft gekregen. Kan bijtrekken, of niet.
Maar feit is dat hij jou als een baksteen heeft laten vallen op een lullige en ronduit gemene manier en wat je ook besluit met de baby te doen, kun je je daar overheen zetten, mocht ie bijdraaien?
De enige reden waarom het belangrijk is om het onderscheid te maken tussen klootzak of psychiatrische onbalans, is wat je doet met zijn omgeving. Want iemand die ziek is, laat je verzorgen.
Alleen niet meer door jezelf. Jij bent de vijand, en daardoor kun je niets. Focus je op je twee kinderen, jezelf en wat jij nodig hebt om de komende tijd door te komen. Ik herhaal mezelf, maar FIOm is bij uitstek de plek om objectief alles op een rij te zetten. Want vergeet niet, je hebt al twee kinderen waar je ook voor moet zorgen. Die zijn nu, samen met jezelf, het meest belangrijke.
Als hij inderdaad terugkomt omdat hij andere inzichten heeft/medicatie slikt/drie nachten goed geslapen heeft, is het aan jou om niet meteen te stappen in wat het was. Maar voor jezelf de balans op te maken of je je eigen kinderen en jezelf dat wil aandoen, zo’n instabiele man.
En ja, ik ben heel erg voor door dik en dun. Maar dit is niet de vader van je kinderen, je woont nog niet samen en hij heeft je niet de kans gegeven met hem mee te denken. Waardoor door dik en dun voor mij toch even niet het geval is.
Maya, zelf zeg je: 'Iemand die ernstig ziek is, laat je ook niet zomaar in de steek'. Natuurlijk maakt het nogal verschil of je partner klootzak blijkt te zijn die liegt, vals beschuldigd en manipuleert of een instabiele, zieke man die door zijn ziekte liegt, vals beschuldigd en manipuleert. Als jij denkt dat jullie relatie sterk genoeg is om in dat laatste geval bij elkaar te proberen te blijven, is het dus zaak om zo snel mogelijk uit te vinden wat er nou precies aan de hand is. Maar je bent ook moeder. Het gaat er niet alleen om of jij iemand die ziek is, in de steek zou laten. Wil je voor je kinderen wel een (stief)vader die, om welke reden dan ook, dit soort nare dingen doet?
Leg inderdaad contact met mensen uit zijn omgeving, ondanks zijn dreigement.
Wat gaat hij zeggen dan? Jij stalkt zijn familie omdat je 1× contact opneemt?
Het is voor jou nuttig om uit te zoeken of hij dit gedrag al eerder heeft laten zien.
Maar los daarvan, wil je jezelf en je kind hier wel aan blootstellen?
er.is.maar.1.Pino schreef op 08-10-2021 om 09:34:
Ik ga even niet in op de zwangerschap en eventuele abortus - dat kun je in mijn ogen het beste met je huisarts en/of FIOM bespreken.
Ik wil wel iets zeggen over jou en je relatie. Het valt me op in je berichten dat je beschermend en vergevend over hem schrijft, maar dat je die compassie niet voor jezelf laat zien. Mijn advies: stop met hem “redden”, “vergeven” en jezelf opofferen voor hem, en kies voor het redden en vergeven van jezelf en pak de verantwoordelijkheid voor jouw eigen leven (niet dat van hem, dat mag hij zelf doen!).
Ga naar je huisarts, bel een goede vriendin en beslis wat jij met jouw leven wilt. En daarbij wil ik je meegeven dat liefde niet betekent dat je alles van iemand moet accepteren: liefde is gelijkwaardig en mooi, niet giftig en verdrietig.
Heel veel sterkte TO en kies voor jezelf!
Hier ben ik het woord voor woord mee eens.
Bedenk je goed: ongeacht welke keuze je maakt, hij is er niet voor je. Hij steunt je niet en laat je alles alleen beslissen en ondergaan. Dat is toch geen basis voor een goeie relatie?
Ik werd heel verdrietig toen ik las: "hij verwacht dat een abortus ga doen, maar hij gaat niet mee, wil er niks over horen en zal me er niet in steunen.". Zo'n redenering zou voor mij einde relatie zijn.
BlueHeart schreef op 08-10-2021 om 10:09:
[..]
Jullie zijn pas 1,5 jaar samen, hoeveel tijd kan er dan helemaal over heen zijn gegaan?
Ik vind zo wie zo na 1,5 jaar besluiten om voor een kindje te gaan, ontzettend snel. Hoe goed ken je elkaar dan helemaal? En dan ook nog van beide kanten kinderen hebben ook.
Wanneer werd je voor het eerst onbedoeld zwanger van hem?
Het is raar dat je tot nu toe niet wilde samenwonen om wille van het samenwonen, zelfs niet na de eerste zwangerschap/miskraam, maar dat je wel samen een kindje wilt.
Waarom niet dat samenwonen? Wie wilde dat niet en wie wilde dat wel?
1.5 jaar en nog niet samenwonen, dat is eigenlijk een heel korte relatie. Veel te kort om te zeggen dat het "goed" gaat. Het kan ook zijn dat het "goed" ging doordat Maya en partner nooit tegenstrijdige wensen/belangen hadden (dat is makkelijk als je nog niet samenwoont), of doordat Maya nog onvoldoende aan hem gecommitteerd was dat hij zich niet durfde laten gaan.
Veel controlerende mannen laten pas hun ware aard zien vanaf het moment dat hun partner zwanger is of haar eigen woning verkocht/opgezegd heeft.
Ik denk dat wat hij nu doet (controleren, isoleren, beschuldigen, projecteren), dat dat niet hoort bij een burnout. Dus ofwel hij was altijd al stiekem een klootzak, dan wel er is nog wat meer aan de hand (manisch, psychose, etc). Maar daar help je hem niet mee door bij hem te blijven en te doen wat hij wil.
Maya81 schreef op 07-10-2021 om 19:44:
[..]
Wat me nog het meest frustreert er hebben de beslissing echt niet van de en op de andere dag gemaakt.
Het kan zijn dat je het zelf zo ervaart, maar anderen wijzen er ook al op dat het nou ook niet echt een langzaamaan traject is geweest. Jullie hebben nog niet erg lang een relatie en er is al een hoop gebeurd.
Komt bij dat je alleen zíjn kant van het verhaal kent over zijn vorige relatie. Nu kun je daar met heel andere ogen naar kijken en blijkt misschien dat hij altijd al een Jekyll&Hyde is geweest. Wat is waarschijnlijker: dat jij hem niet zo goed kent als je dacht, en dat hij daarom panisch is dat jij zijn kring erbij gaat betrekken, omdat die misschien wel een boekje open gaan doen? Of dat hij altijd de goedheid zelve was met een gemene ex en dat hij nu out of the blue ineens ziek is en daardoor is veranderd in een klojo?
Ik kan geen diagnoses stellen, maar ik denk wel dat je er serieus rekening mee moet houden dat dit gedrag misschien helemaal niet zo nieuw is.
Kataravrouw schreef op 08-10-2021 om 11:47:
[..]
Ik vind zo wie zo na 1,5 jaar besluiten om voor een kindje te gaan, ontzettend snel. Hoe goed ken je elkaar dan helemaal? En dan ook nog van beide kanten kinderen hebben ook.
Wanneer werd je voor het eerst onbedoeld zwanger van hem?
Ik vind dat ook snel, ik zou toch op zn minst eerst een tijd samen willen wonen voor ik over nog een kind zou nadenken. Dan heb je elkaar als het goed is ook op je niet allerbest meegemaakt.
Ik vind dat zó flauw om nu te gaan roepen dat 1,5 jaar relatie en nog niet samenwonen veel te kort is om te zeggen dat het goed gaat.
Hebben jullie er die 1,5 jaar bij gezeten?
Maandag waren ze zeer gewenst in blijde verwachting. Ze zouden gaan samenwonen. Zouden jullie maandag ook hebben gezegd dat TO en haar partner elkaar niet goed genoeg kenden?
Dinsdag ging er plotseling iets goed mis in de bovenkamer van deze aanstaande vader. Mogelijk is er sprake van psychische problemen. Dàt is wat deze nare situatie veroorzaakt. En die situatie zou niet minder ernstig zijn geweest als ze al járen samenwoonden.
Sorry hoor, maar dit soort opmerkingen over dat TO beter had moeten weten, leunen wat mij betreft aan tegen victim blaming. Bah!
Allereerst wil ik zeggen bedankt iedereen voor de reacties.
Het feit dat velen zeggen dat anderhalf jaar kort is om al aan kinderen te beginnen vind ik erg makkelijk. Dat is ook voor velen een persoonlijke keuze en dat zeg ik niet om mezelf of wat dan ook goed te praten. Er hoeft geen jaren over heen te gaan om te weten dat je het wil, of dat het goed voelt om die stap te maken. Hoe het tempo in een relatie gaat is denk ik voor iedereen heel persoonlijk. In de relatie met mijn ex heeft het ook geen jaren geduurd voor de eerste er was.
Zelfs na 10 jaar stabiele realiteit kan het nog totaal anders uitpakken dan verwacht. De reden dat we volgens velen 'zo snel' hebben besloten om er voor te gaan heeft ook met onder andere mijn leeftijd te maken.
De eerste keer dat ik van hem zwanger bleek (en dat was vrij vroeg in de relatie) was het voor ons beide onverwacht en schrikken want hij zou gesteriliseerd zijn dus hoe kan dat dan? Na onderzoek bleek dat er bij hem toch nog zwemmers te vinden waren en er dus nog wel degelijk een mogelijkheid was.
Dat wij nog niet samen in 1 huis wonen wil niet zeggen dat onze levens totaal langs elkaar heen leefden. Hij was vaak genoeg dagen en nachten hier en andersom, en ook de kinderen werden hierin meegenomen. We hebben voor we de definitieve knop omzetten naar we gaan het nog een keer proberen goed met elkaar gepraat en ook met de kinderen. Want ook zij hebben een stem in het verhaal over waar te wonen en dergelijke. Hij zou hier bij mij in trekken en de eerste gesprekken met de makelaars voor zijn huis waren ook al geweest. Het is echt niet zo dat we vorige week besloten hebben o we gaan ervoor en na een 1 of 2 gesprekjes besloten er voor te gaan. Hier is meer dan een jaar overheen gegaan.
Dat hij ineens zo veranderd is in zijn gedrag van de een op de andere dag heb ik nooit aan kunnen zien komen. Niets in zijn gedrag en doen leek te wijzen naar hoe zich nu nog opstelt. Ja hij werkte veel maar zelfs dat verklaard die plotselinge wenteling in 'haat en woede' naar mij niet.
Ik heb voor mezelf nu even afstand van hem genomen en ga proberen om de komende dagen alles op een rijtje te krijgen en bij mezelf weer wat rust te vinden. Want alle emoties slingeren me van de ene naar de andere kant en een 'juiste' keuze kan ik nu voor mezelf niet maken. Ik moet eerst voor mezelf de rust terug krijgen in mijn hoofd om een keus te maken die niet uit emotie word gemaakt.
