Gepland zwanger maar nu wil partner er niks meer van weten
Hoi allemaal.
Omdat ik nog nergens mijn verhaal kwijt kan omdat het nog heel pril is, wil ik hier mijn hart luchten.
Ik ben al moeder van 2 kinderen en dacht altijd dat ik hierna ook klaar was.
Echter heb ik sinds anderhalf jaar een nieuwe relatie en hij heeft ook 2 kinderen. Hij is aantal jaar geleden gesteriliseerd en dus was de vraag wel of geen kinderen nooit een issue.
Echter was ik na een tijdje toch zwanger, en ja echt van hem. Uiteraard schrokken we hier allebei van en had het echt heel lang nodig om het te laten landen of onze weg in te vinden. Deze zwangerschap is op een miskraam uitgelopen, maar toen realiseerde zowel mijn vriend als ik dat we beide eigenlijk nog wel een kinderwens hebben.
We hebben het er toen uitgebreid over gehad en alles besproken en kwamen al snel tot de conclusie dat mocht het nog een keer lukken dat we het echt wilde een dat er we er samen voor zouden gaan. Vanaf toen ben ik bewust mijn ovulatie gaan bijhouden en hebben we bewust op bepaalde vruchtbare dagen seks gehad.
Hij kon niet wachten tot het zou lukken of om mij zwanger te zien.
Inmiddels weet ik sinds dinsdag dat ik dus wederom zwanger ben van hem. En waar hij maandagavond niet eens kon wachten tot ik een test kon doen want ik voelde wel veel bekende dingen dus mijn vermoeden was heel sterk, is hij vanaf dinsdag compleet omgedraaid.
Hij zit sinds vorige week met een burnout thuis en dus schieten zijn emoties nu alle kanten in. Maar hij zegt nu gewoon glashard dat hij geen zwangere vriendin wil, het kind niet wil nu niet en nooit niet. En dat hij het ook nooit gewild heeft. Hij verwacht nu van mij dat ik een abortus laat uitvoeren en als ik het laat komen dan is het mijn keus en trekt hij zijn handen er vanaf en neemt hij totaal geen verantwoordelijkheid. Hij verwijt mij nu zelfs dat ik met een ander iets zou hebben gedaan want hij is gesteriliseerd dus het kan niet van hem zijn. Dit is echt de grootste onzin en dat weet hij zelf ook.
Hij is nu zo onredelijk en zet mij voor een onmogelijke en onmenselijke keuze. Hij weet dat ik in het verleden en abortus heb gehad en wat voor klap dat mij heeft gegeven en hij dwingt me nu bijna om weer die keuze te maken.
Hij geeft daarbij ook aan dat, ook al zal ik voor abortus kiezen dat hij niet mee gaat en er niks mee te maken hebben een me dus ook dan niet zal steunen. Allemaal over het mom van ik ben overspannen en kan het er niet bij hebben.
Nu snap ik dat een groot deel van wat hij nu zegt door zijn burnout komt, en dat je in een burnout behoorlijk egoïstisch bent, maar ik weet nu zelf gewoon niet meer wat ik moet denken of doen.
Het voelt alsof ik al die tijd voorgelogen ben toen hij zei dat het zijn grote droom was. En nu laat hij mij keihard in de steek en voel ik me enorm alleen en eenzaam.
Wat kan ik nog doen?
is het gedrag wat hij laat zien, totaal nieuw voor je?
Het dwingende, het veranderlijke en de achterdocht?
En dit alles vd 1 op de andere dag?
Tatemae schreef op 07-10-2021 om 18:30:
is het gedrag wat hij laat zien, totaal nieuw voor je?
Het dwingende, het veranderlijke en de achterdocht?
Het gedrag wat hij nu laat zien is echt totaal nieuw. Tuurlijk is hij in de afgelopen weken veranderd want die burnout zag ik allang aan komen maar volgens hem viel het allemaal wel mee.
Desire schreef op 07-10-2021 om 18:42:
En dit alles vd 1 op de andere dag?
Ja van de een op de andere dag is hij totaal omgekeerd. Ik heb zijn bericht nog van maandagavond nog waarin hij letterlijk zegt hoe blij hij zou zijn als zijn droom van mij zwanger uit zou komen. De dag erna is het ineens ik wil het niet en ik het niet en ontkend hij in alle toonaarden dat hij het wil en ontkend zelfs alle berichtjes die het tegendeel bewijzen. Het lijkt wel alsof hij nu ineens realiseert dat het 'echt' is, en dat hij nu zijn verantwoordelijkheid moet gaan nemen. Dat het tussen ons ook echt is. Ik weet het niet maar ik ben echt totaal van slag en sta echt letterlijk met mijn rug tegen de muur en kan geen kant op.
Wat je nog kan doen?
Ik denk dat je voor jezelf moet nagaan of je een alleenstaande moeder met 3 kinderen wil zijn en of je dit alleen aankan.
Sterkte!
nog niet heel lang geleden stond er een vrijwel gelijk topic op viva, misschien kun je daar nog wijsheid uit halen als iemand hem weet op te duiken...
Yumi schreef op 07-10-2021 om 18:54:
Wat je nog kan doen?
Ik denk dat je voor jezelf moet nagaan of je een alleenstaande moeder met 3 kinderen wil zijn en of je dit alleen aankan.
Sterkte!
Ik weet nu gewoon echt niet wat ik wil. Deze hele situatie heeft mij totaal verrast. Zijn reactie, zijn beschuldigingen, zijn verantwoordelijkheid in helemaal niets willen nemen. Letterlijk zeggen ik heb er niets mee te maken.
Zoals ik al zei had ik niet verwacht dat ik nog een keer moeder zou worden. Maar doordat we na de miskraam allebei ineens toch nog een kinderwens boeken te hebben en dit avontuur niets liever dan samen nog een keer aan te gaan. Dat hij nu ineens zo omgeturnd is doet ongelooflijk pijn.
Ik zou proberen de relatie en de baby even in je gedachten te scheiden. Er zijn twee vragen namelijk. De eerste is of je überhaupt nog wel met hem verder wilt. Gezien zijn gedrag, lijkt me dit echt iets om over na te denken. En de tweede vraag is of je bereid bent om alleen voor de baby te zorgen. Kan je dat erbij hebben?
Maya81 schreef op 07-10-2021 om 19:03:
[..]
Ik weet nu gewoon echt niet wat ik wil. Deze hele situatie heeft mij totaal verrast. Zijn reactie, zijn beschuldigingen, zijn verantwoordelijkheid in helemaal niets willen nemen. Letterlijk zeggen ik heb er niets mee te maken.
Zoals ik al zei had ik niet verwacht dat ik nog een keer moeder zou worden. Maar doordat we na de miskraam allebei ineens toch nog een kinderwens boeken te hebben en dit avontuur niets liever dan samen nog een keer aan te gaan. Dat hij nu ineens zo omgeturnd is doet ongelooflijk pijn.
Ik snap dat je nu niet weet wat je wil, en je hoeft ook niet meteen te weten hoe je verder wilt gaan. Voor mij zou het vertrouwen weg zijn, wat als hij over 'n week denkt ach ik was in de war door mijn burn out maar ik wil het echt wel? Kan jij dit dan opzij zetten, en opnieuw beginnen? Of blijft er iets knagen je hele zwangerschap of langer? Vandaar mijn reactie, dat jij moet gaan nadenken wat je wil en wat je aankan en of je dat dan nog met hem samen wil doen.
Dutchgirly schreef op 07-10-2021 om 19:10:
Ik zou proberen de relatie en de baby even in je gedachten te scheiden. Er zijn twee vragen namelijk. De eerste is of je überhaupt nog wel met hem verder wilt. Gezien zijn gedrag, lijkt me dit echt iets om over na te denken. En de tweede vraag is of je bereid bent om alleen voor de baby te zorgen. Kan je dat erbij hebben?
De relatie lijkt me wel gedaan, dit komt niet meer goed. Resteert de vraag of je er zelf nog een kind bij wilt.
Hij wil dat jij abortus ondergaat en je daarin niet gaat steunen.
Deze relatie is voor mijn gevoel voorbij, want hoe dan ook je staat er alleen voor. Wil je kindje houden, dan ben je hem kwijt en onderga jij een abortus, kan jij dan nog verder met hem?
https://forum.viva.nl/zwanger/gewenst-zwanger-man-wilt-na-positieve-test-toch-niet/list_messages/464059
Het was even zoeken maar ik denk veel raakvlakken met jouw verhaal
Dutchgirly schreef op 07-10-2021 om 19:10:
Ik zou proberen de relatie en de baby even in je gedachten te scheiden. Er zijn twee vragen namelijk. De eerste is of je überhaupt nog wel met hem verder wilt. Gezien zijn gedrag, lijkt me dit echt iets om over na te denken. En de tweede vraag is of je bereid bent om alleen voor de baby te zorgen. Kan je dat erbij hebben?
Ik weet dat een groot deel van zijn reactie door zijn burnout komt en hij nu compleet in paniek is. Maar ik weet ook dat dat nog niet betekend dat hij mij zo mag behandelen en doen alsof het niks is. Mijn hoofd draait momenteel overuren en sinds denk ik krijg ik maar weer een miskraam dan hoef ik zelf de keus niet te maken. En dat ik deze gedachte überhaupt al heb vind ik verschrikkelijk.
Yumi schreef op 07-10-2021 om 19:15:
[..]
Ik snap dat je nu niet weet wat je wil, en je hoeft ook niet meteen te weten hoe je verder wilt gaan. Voor mij zou het vertrouwen weg zijn, wat als hij over 'n week denkt ach ik was in de war door mijn burn out maar ik wil het echt wel? Kan jij dit dan opzij zetten, en opnieuw beginnen? Of blijft er iets knagen je hele zwangerschap of langer? Vandaar mijn reactie, dat jij moet gaan nadenken wat je wil en wat je aankan en of je dat dan nog met hem samen wil doen.
Ik weet dat je het zo bedoelde. En ik weet ook dat ik nu nog geen beslissing hoef te maken. Want het is nog veel te pril en er is nu nog niks mogelijk.
Maar in tegenstelling tot hem, gewoon mij negeren en dan is het probleem er ook niet, kan ik het niet negeren. Ik voel in heel mijn lijf dat ik zwanger ben en kan het niet even uitzetten of vergeten. Het is geen paar schoenen waar ik op uitgekeken ben en het dan maar weg gooi. Dit heb ik ook tegen hem gezegd maar interesseert hem helemaal niks.
Je vertelt het hier omdat je voorlopig niemand anders hebt om hier over te praten. Ik zou - hoogdringend - je huisarts raadplegen zodat hij jou met voorrang kan verwijzen naar een psycholoog. Of je daar supersnel terecht gaat kunnen met die ellenlange wachtlijsten, weet ik niet. Maar jij hebt hier zeer dringend recht op, er is geen tijd te verliezen.
Ik heb geen ervaring met of kennis van een burn-out. Maar zoals jij je vriend nu beschrijft, is dat werkelijk 'enkel' te wijten aan een burn-out of kan er hier meer aan de hand zijn?
Ik weet niet welke oplossingen er zouden kunnen zijn, maar eenvoudig is het voor jou niet. Daarom ook intens 'sterkte' gewenst.
Patatje15 schreef op 07-10-2021 om 19:22:
Het was even zoeken maar ik denk veel raakvlakken met jouw verhaal
Jeetje dit lijkt vrijwel exact hetzelfde verhaal op de burn out en sterilisatie na dan. Zelfs de gevoelens die ze beschrijf zijn identiek. Ook ik voel me dom dat ik in zijn praatjes ben getrapt. Terwijl ik gewoon weet dat mezelf niets te verwijten valt.
Maya81 schreef op 07-10-2021 om 19:24:
[..]
Ik weet dat een groot deel van zijn reactie door zijn burnout komt en hij nu compleet in paniek is. Maar ik weet ook dat dat nog niet betekend dat hij mij zo mag behandelen en doen alsof het niks is. Mijn hoofd draait momenteel overuren en sinds denk ik krijg ik maar weer een miskraam dan hoef ik zelf de keus niet te maken. En dat ik deze gedachte überhaupt al heb vind ik verschrikkelijk.
[..]
Ik weet dat je het zo bedoelde. En ik weet ook dat ik nu nog geen beslissing hoef te maken. Want het is nog veel te pril en er is nu nog niks mogelijk.
Maar in tegenstelling tot hem, gewoon mij negeren en dan is het probleem er ook niet, kan ik het niet negeren. Ik voel in heel mijn lijf dat ik zwanger ben en kan het niet even uitzetten of vergeten. Het is geen paar schoenen waar ik op uitgekeken ben en het dan maar weg gooi. Dit heb ik ook tegen hem gezegd maar interesseert hem helemaal niks.
Maar die zgn burn-out is niet vd 1 op de andere dag gekomen, dus waarom wel zijn mening? Wat vele anderen al schrijven, probeer het los te zien van dit en hoe sta jij alleen tegenover het feit weer moeder te worden en dan mn alleen? Dan heb je daar je antwoord!
