Gepland zwanger maar nu wil partner er niks meer van weten
Hoi allemaal.
Omdat ik nog nergens mijn verhaal kwijt kan omdat het nog heel pril is, wil ik hier mijn hart luchten.
Ik ben al moeder van 2 kinderen en dacht altijd dat ik hierna ook klaar was.
Echter heb ik sinds anderhalf jaar een nieuwe relatie en hij heeft ook 2 kinderen. Hij is aantal jaar geleden gesteriliseerd en dus was de vraag wel of geen kinderen nooit een issue.
Echter was ik na een tijdje toch zwanger, en ja echt van hem. Uiteraard schrokken we hier allebei van en had het echt heel lang nodig om het te laten landen of onze weg in te vinden. Deze zwangerschap is op een miskraam uitgelopen, maar toen realiseerde zowel mijn vriend als ik dat we beide eigenlijk nog wel een kinderwens hebben.
We hebben het er toen uitgebreid over gehad en alles besproken en kwamen al snel tot de conclusie dat mocht het nog een keer lukken dat we het echt wilde een dat er we er samen voor zouden gaan. Vanaf toen ben ik bewust mijn ovulatie gaan bijhouden en hebben we bewust op bepaalde vruchtbare dagen seks gehad.
Hij kon niet wachten tot het zou lukken of om mij zwanger te zien.
Inmiddels weet ik sinds dinsdag dat ik dus wederom zwanger ben van hem. En waar hij maandagavond niet eens kon wachten tot ik een test kon doen want ik voelde wel veel bekende dingen dus mijn vermoeden was heel sterk, is hij vanaf dinsdag compleet omgedraaid.
Hij zit sinds vorige week met een burnout thuis en dus schieten zijn emoties nu alle kanten in. Maar hij zegt nu gewoon glashard dat hij geen zwangere vriendin wil, het kind niet wil nu niet en nooit niet. En dat hij het ook nooit gewild heeft. Hij verwacht nu van mij dat ik een abortus laat uitvoeren en als ik het laat komen dan is het mijn keus en trekt hij zijn handen er vanaf en neemt hij totaal geen verantwoordelijkheid. Hij verwijt mij nu zelfs dat ik met een ander iets zou hebben gedaan want hij is gesteriliseerd dus het kan niet van hem zijn. Dit is echt de grootste onzin en dat weet hij zelf ook.
Hij is nu zo onredelijk en zet mij voor een onmogelijke en onmenselijke keuze. Hij weet dat ik in het verleden en abortus heb gehad en wat voor klap dat mij heeft gegeven en hij dwingt me nu bijna om weer die keuze te maken.
Hij geeft daarbij ook aan dat, ook al zal ik voor abortus kiezen dat hij niet mee gaat en er niks mee te maken hebben een me dus ook dan niet zal steunen. Allemaal over het mom van ik ben overspannen en kan het er niet bij hebben.
Nu snap ik dat een groot deel van wat hij nu zegt door zijn burnout komt, en dat je in een burnout behoorlijk egoïstisch bent, maar ik weet nu zelf gewoon niet meer wat ik moet denken of doen.
Het voelt alsof ik al die tijd voorgelogen ben toen hij zei dat het zijn grote droom was. En nu laat hij mij keihard in de steek en voel ik me enorm alleen en eenzaam.
Wat kan ik nog doen?
Viva-amber schreef op 08-10-2021 om 08:07:
To, wat weet je over zijn historie, de reden van zijn scheiding. Heb je zijn ex weleens gesproken? Wat voor regeling heeft hij met de kinderen uit zijn eerste relatie?
Ik heb zijn ex zelf nooit gesproken. Ze zijn niet zo heel gezellig uit elkaar gegaan zeg maar.
De afspraken om de kinderen duidelijk en hij heeft ze op de afgesproken dagen. De communicatie tussen loopt via advocaten en zijn ex wil alleen maar meer geld zien.
Dus ik kan begrijpen dat hij misschien ergens wantrouwend is want hoe het tussen hen gaat is ook niet fijn. Maar dat verklaart niet de plotselinge gedragsverandering bij hem naar mij toe. Alsof er ineens een knop is omgegaan en er alleen nog maar haat en woede is.
Viva-amber schreef op 08-10-2021 om 08:07:
To, wat weet je over zijn historie, de reden van zijn scheiding. Heb je zijn ex weleens gesproken? Wat voor regeling heeft hij met de kinderen uit zijn eerste relatie?
Ja, dit ook. En in welke fase is jullie relatie? Ken je zijn ouders, vrienden enz? En hij de jouwe? Hebben jullie al een gezamenlijk sociaal leven?
Jullie wonen niet samen en kozen (op dat moment) wel ervoor om te proberen een kindje te maken. Hadden jullie nagedacht over wat jullie zouden doen als het zou lukken? Toch samenwonen? Of blijven latten?
Ik vind de reacties hier vrij ver gaan; "deze relatie is over, je wordt alleenstaande moeder tenzij je abortus laat doen." Deze situatie duurt 'pas' 3 dagen. En is plots ontstaan en voor jou niet te doorgronden. Mss is je vriend idd een onbetrouwbare wispelturige klootzak. Maar mss is hij daadwerkelijk ziek geworden. Want psychisch ziek is ook ziek. En dan is meteen bij iemand weggaan en abortus laten plegen toch minder logisch.
Verder: Stel dat dit een (rand) psychose is. Of een bipolaire ontregeling met paranoide wanen oid. Dan ben jij onderdeel van zijn paranoïde gedachten. Vanuit die positie kun je weinig doen, behalve anderen inschakelen. Zoals zijn ouders of zijn vrienden. En ook voor je eigen gemoedsrust. Gewoon 'Het gaat niet goed met Piet en ook niet met ons. Zouden jullie/zou jij eens bij hem langs willen gaan. Ik maak me zorgen'.
Maya81 schreef op 08-10-2021 om 07:55:
[..]
Nee hij heeft juist mij doen na laten denken of ik toch ook niet nog een kindje wilde. Hij heeft de eerste aanzet gegeven en er is bij mij echt nog wel een tijd overheen gegaan voor ik er in mee ging.
Liet hij verder ook zien dat hij de verantwoordelijkheid voor een kindje zou nemen? Ik begrijp bijvoorbeeld dat jullie niet samenwonen, dus dan draai jij in je eentje voor de zorg op. Of, als samenwonen wel het plan was, hoe zag hij dat dan voor zich met jouw oudere kinderen? Ik neem aan dat jullie het er wel over hebben gehad hoe dat zou gaan als jouw kinderen binnen een half jaar tijd moeten wennen aan een man in huis èn aan een broertje of zusje. Wat was zijn plan en was hij daar constructief mee bezig? Of deed hij er heel makkelijk over en heeft hij het misschien allemaal nooit echt serieus genomen?
Maya81 schreef op 08-10-2021 om 08:25:
[..]
Ik heb zijn ex zelf nooit gesproken. Ze zijn niet zo heel gezellig uit elkaar gegaan zeg maar.
De afspraken om de kinderen duidelijk en hij heeft ze op de afgesproken dagen. De communicatie tussen loopt via advocaten en zijn ex wil alleen maar meer geld zien.
Dus ik kan begrijpen dat hij misschien ergens wantrouwend is want hoe het tussen hen gaat is ook niet fijn. Maar dat verklaart niet de plotselinge gedragsverandering bij hem naar mij toe. Alsof er ineens een knop is omgegaan en er alleen nog maar haat en woede is.
Misschien heeft zij dat ook wel meegemaakt. Het zou mij niet verbazen. Ik denk dat je je vriend veel minder goed kent, dan jezelf denkt. Nog maar 1,5 jaar samen. Hij heeft een historie van conflicten in relaties (ligt natuurlijk nooit aan hem) en je woont niet samen.
Maya81 schreef op 08-10-2021 om 08:25:
[..]
Ik heb zijn ex zelf nooit gesproken. Ze zijn niet zo heel gezellig uit elkaar gegaan zeg maar.
De afspraken om de kinderen duidelijk en hij heeft ze op de afgesproken dagen. De communicatie tussen loopt via advocaten en zijn ex wil alleen maar meer geld zien.
Dus ik kan begrijpen dat hij misschien ergens wantrouwend is want hoe het tussen hen gaat is ook niet fijn. Maar dat verklaart niet de plotselinge gedragsverandering bij hem naar mij toe. Alsof er ineens een knop is omgegaan en er alleen nog maar haat en woede is.
Wat hier al eerder is gesuggereerd, zou ik doen: contact opnemen met mensen die hem al langer kennen. Hoeft niet zijn ex te zijn maar kan ook familie zijn. Een mentale aandoening kan erfelijk zijn. Je wilt bovendien toch weten wat er aan de hand is?
Je kunt pas kiezen als je weet waar je voor kiest.
Meesje schreef op 08-10-2021 om 08:28:
[..]
Ja, dit ook. En in welke fase is jullie relatie? Ken je zijn ouders, vrienden enz? En hij de jouwe? Hebben jullie al een gezamenlijk sociaal leven?
Jullie wonen niet samen en kozen (op dat moment) wel ervoor om te proberen een kindje te maken. Hadden jullie nagedacht over wat jullie zouden doen als het zou lukken? Toch samenwonen? Of blijven latten?
Ik vind de reacties hier vrij ver gaan; "deze relatie is over, je wordt alleenstaande moeder tenzij je abortus laat doen." Deze situatie duurt 'pas' 3 dagen. En is plots ontstaan en voor jou niet te doorgronden. Mss is je vriend idd een onbetrouwbare wispelturige klootzak. Maar mss is hij daadwerkelijk ziek geworden. Want psychisch ziek is ook ziek. En dan is meteen bij iemand weggaan en abortus laten plegen toch minder logisch.
Eens dat je iemand een stoornis niet kwalijk kan nemen. Maar als je een relatie met iemand met een stoornis niet ziet zitten, moet je het vooral niet doen. Bovendien zijn sommige stoornissen erfelijk.
Meesje schreef op 08-10-2021 om 08:28:
[..]
Ja, dit ook. En in welke fase is jullie relatie? Ken je zijn ouders, vrienden enz? En hij de jouwe? Hebben jullie al een gezamenlijk sociaal leven?
Jullie wonen niet samen en kozen (op dat moment) wel ervoor om te proberen een kindje te maken. Hadden jullie nagedacht over wat jullie zouden doen als het zou lukken? Toch samenwonen? Of blijven latten?
Ik vind de reacties hier vrij ver gaan; "deze relatie is over, je wordt alleenstaande moeder tenzij je abortus laat doen." Deze situatie duurt 'pas' 3 dagen. En is plots ontstaan en voor jou niet te doorgronden. Mss is je vriend idd een onbetrouwbare wispelturige klootzak. Maar mss is hij daadwerkelijk ziek geworden. Want psychisch ziek is ook ziek. En dan is meteen bij iemand weggaan en abortus laten plegen toch minder logisch.
Je slaat echt de spijker op zijn kop. Hoe hij nu is, zo is hij echt in anderhalf nog nooit geweest. Het is echt net of er iets geknapt is of een knoop om gegaan is. We konden altijd prima met elkaar praten en hebben ui terasrd ook gesproken over hoe en waar wonen als ik zwanger zou zijn. Daar waren we ook allemaal over uit. Ik zou ook nooit aan een kind denken als we daar niet uit waren gekomen geloof mij.
Ik maak me nu gewoon echt zorgen want dat niet (alleen) om een burnout gaat daar twijfel ik niet aan. Wie weet zit er een diepere psychische achtergrond achter. De keuze om hem dan maar te laten vallen en om de zwangerschap dan maar gewoon even af te breken hoe pril deze ook is, is makkelijker gezegd dan gedaan. Iemand die ernstig ziek is laat je ook niet zomaar in de steek. Tuurlijk ben ik me bewust dat de situatie alles behalve ideaal is en dat maakt de worsteling alleen maar moeilijker.
yette schreef op 08-10-2021 om 08:39:
[..]
Eens dat je iemand een stoornis niet kwalijk kan nemen. Maar als je een relatie met iemand met een stoornis niet ziet zitten, moet je het vooral niet doen. Bovendien zijn sommige stoornissen erfelijk.
Maar je weet niet of die man een stoornis heeft. Je weet überhaupt niet of ie ziek is. En als hij het is wát hem dan mankeert. Een eenmalige psychische/psychiatrische ziekte komt ook voor. Het hoeft niet meteen een blijvende stoornis te zijn hè. Zo kan iemand ook bij een depressie psychostische verschijnselen laten zien bijvoorbeeld. Maar goed, dat is heel erg speculeren over diagnoses. Vandaar dat ik zeg; zoek eerst uit wat aan de hand is.
Meesje schreef op 08-10-2021 om 08:43:
[..]
Maar je weet niet of die man een stoornis heeft. Je weet überhaupt niet of ie ziek is. En als hij het is wát hem dan mankeert. Een eenmalige psychische/psychiatrische ziekte komt ook voor. Het hoeft niet meteen een blijvende stoornis te zijn hè. Zo kan iemand ook bij een depressie psychostische verschijnselen laten zien bijvoorbeeld. Maar goed, dat is heel erg speculeren over diagnoses. Vandaar dat ik zeg; zoek eerst uit wat aan de hand is.
Dat laatste sowieso.
Maar hoe pak je dat aan als hij dreigt de politie in te schakelen voor stalking als je zelf bij zijn familie op zoek gaat naar informatie? Hij is niet bepaald meewerkend, zeg maar.
Ook ziekte hoeft geen verklaring te zijn voor alle soorten gedrag. Ook aan iemand die ziek is mogen grenzen worden gesteld. Als hij echt volledig in de war is, dan is het overmacht. Op één of andere manier wordt het boven een bepaalde leeftijd wel raar als dit de eerste keer zou zijn. In theorie kan het, maar gezien de eerste conflicten in relaties, is de kans aanwezig dat je vriend al op de hoogte was van zijn aandoening. Daarnaast was het eerste advies dat ik tijdens een burnout kreeg van een behandelaar: geen grote beslissingen maken. Hij had ook de mogelijkheid om op de rem te trappen, omdat hij zich niet goed voelt.
Ik zou je aanraden om naar het Fiom te gaan en om te kijken of je vriend een gesprek samen met het Fiom ziet zitten.
Meesje schreef op 08-10-2021 om 08:43:
[..]
Maar je weet niet of die man een stoornis heeft. Je weet überhaupt niet of ie ziek is. En als hij het is wát hem dan mankeert. Een eenmalige psychische/psychiatrische ziekte komt ook voor. Het hoeft niet meteen een blijvende stoornis te zijn hè. Zo kan iemand ook bij een depressie psychostische verschijnselen laten zien bijvoorbeeld. Maar goed, dat is heel erg speculeren over diagnoses. Vandaar dat ik zeg; zoek eerst uit wat aan de hand is.
En toch, misschien niet heel sociaal wenselijk, mag je na een redelijk korte relatie ook beslissen dat je dit niet wil en je kinderen hier niet aan bloot wil stellen. Zeker als partner niet tot enige medewerking bereid is, zie ik even geen andere optie dan je handen er van af trekken en op je eigen situatie (=zwangerschap) focussen.
Meesje schreef op 08-10-2021 om 08:28:
[..]
Maar mss is hij daadwerkelijk ziek geworden. Want psychisch ziek is ook ziek. En dan is meteen bij iemand weggaan en abortus laten plegen toch minder logisch.
Als het inderdaad ernstige psychische ontregeling zou zijn, is dat niet minder belastend of problematisch dan als hij ‘gewoon’ een klootzak zou zijn. Hij gedraagt zich namelijk evengoed als een destructieve klootzak. Persoonlijk zou ik deze gebeurtenissen, helemaal los van de oorzaak, een reden vinden om de zwangerschap te beëindigen. Er komt anders een kind hè, van deze vader. Hoeveel druk denk je dat dat op hem legt? Of op TO als hij zich eraan onttrekt of er de hele tijd conflicten over aangaat? Als het inderdaad een kwetsbaarheid is, is een gezin stichten met hem op dit moment niet echt een ‘gezonde’ keuze. Een miraculeuze terugkeer naar de ontspannen, blije relatie van hiervoor ligt niet zomaar in het verschiet. Als je een beëindiging van de zwangerschap niet kunt opbrengen (wat ik me best kan voorstellen overigens) is het perspectief totaal anders dan vorige week. TO kan niet meer vertrouwen op zijn stabiliteit namelijk, of hij daar nou wat aan kan doen of niet. Ik zou me als TO echt achter de oren krabben of je dit op je moet nemen, voor jezelf, het kind wat er zou komen en de kinderen die er al zijn.
Maya81 schreef op 08-10-2021 om 08:41:
[..] Ik maak me nu gewoon echt zorgen want dat niet (alleen) om een burnout gaat daar twijfel ik niet aan. Wie weet zit er een diepere psychische achtergrond achter. De keuze om hem dan maar te laten vallen en om de zwangerschap dan maar gewoon even af te breken hoe pril deze ook is, is makkelijker gezegd dan gedaan. Iemand die ernstig ziek is laat je ook niet zomaar in de steek. Tuurlijk ben ik me bewust dat de situatie alles behalve ideaal is en dat maakt de worsteling alleen maar moeilijker.
Je moet jezelf niet overschatten! Het klinkt heel liefdevol, hem niet in de steek laten, maar je kunt dit niet met liefde oplossen. Hij wijst jou af, ziet jou als de vijand, wil niet dat je informatie gaat inwinnen bij familie, dreigt de politie in te schakelen tegen jou (hoe onrealistisch ook). Hoever ruimte denk je dat er is om hem te helpen? Het is alsof je een pleister plakt op een slagaderlijke bloeding! Doe dat niet! Probeer anderen in te schakelen maar haal jezelf er tussenuit. Jij hebt genoeg aan je eigen dilemma’s. En, een overtijdbehandeling is geen abortus. Persoonlijk zou ik dat minder belastend vinden in ieder geval. Maar goed, de hele situatie er omheen is dramatisch natuurlijk. Ik snap heel goed dat het gemakkelijker gezegd is dan gedaan! En dus: ga zelf met iemand praten, de huisarts, Fiom oid. Probeer het niet helemaal alleen uit te vogelen.
PS Wat jouw vriend je verteld heeft over de ‘vechtscheiding’ met zijn ex hoeft niet de waarheid te zijn. Ik weet zeker dat de huidige vriendin van mijn ex vreselijke verhalen over mij heeft gehoord. Daar zit vast wel ergens een kern van waarheid in maar er zit ook heel veel verdraaiing in. Ik zou er toch wat rekening mee houden dat dat aan de hand zou kunnen zijn. Als je nu ziet, hoe hij de confrontatie met jou zoekt, werpt dat toch echt een ander licht op die zaak. Misschien kun je haar het voordeel van de twijfel gunnen en je ideeën over hun conflicten voorlopig opschorten?
Ik ga even niet in op de zwangerschap en eventuele abortus - dat kun je in mijn ogen het beste met je huisarts en/of FIOM bespreken.
Ik wil wel iets zeggen over jou en je relatie. Het valt me op in je berichten dat je beschermend en vergevend over hem schrijft, maar dat je die compassie niet voor jezelf laat zien. Mijn advies: stop met hem “redden”, “vergeven” en jezelf opofferen voor hem, en kies voor het redden en vergeven van jezelf en pak de verantwoordelijkheid voor jouw eigen leven (niet dat van hem, dat mag hij zelf doen!).
Ga naar je huisarts, bel een goede vriendin en beslis wat jij met jouw leven wilt. En daarbij wil ik je meegeven dat liefde niet betekent dat je alles van iemand moet accepteren: liefde is gelijkwaardig en mooi, niet giftig en verdrietig.
Heel veel sterkte TO en kies voor jezelf! 
