Gepland zwanger maar nu wil partner er niks meer van weten
Hoi allemaal.
Omdat ik nog nergens mijn verhaal kwijt kan omdat het nog heel pril is, wil ik hier mijn hart luchten.
Ik ben al moeder van 2 kinderen en dacht altijd dat ik hierna ook klaar was.
Echter heb ik sinds anderhalf jaar een nieuwe relatie en hij heeft ook 2 kinderen. Hij is aantal jaar geleden gesteriliseerd en dus was de vraag wel of geen kinderen nooit een issue.
Echter was ik na een tijdje toch zwanger, en ja echt van hem. Uiteraard schrokken we hier allebei van en had het echt heel lang nodig om het te laten landen of onze weg in te vinden. Deze zwangerschap is op een miskraam uitgelopen, maar toen realiseerde zowel mijn vriend als ik dat we beide eigenlijk nog wel een kinderwens hebben.
We hebben het er toen uitgebreid over gehad en alles besproken en kwamen al snel tot de conclusie dat mocht het nog een keer lukken dat we het echt wilde een dat er we er samen voor zouden gaan. Vanaf toen ben ik bewust mijn ovulatie gaan bijhouden en hebben we bewust op bepaalde vruchtbare dagen seks gehad.
Hij kon niet wachten tot het zou lukken of om mij zwanger te zien.
Inmiddels weet ik sinds dinsdag dat ik dus wederom zwanger ben van hem. En waar hij maandagavond niet eens kon wachten tot ik een test kon doen want ik voelde wel veel bekende dingen dus mijn vermoeden was heel sterk, is hij vanaf dinsdag compleet omgedraaid.
Hij zit sinds vorige week met een burnout thuis en dus schieten zijn emoties nu alle kanten in. Maar hij zegt nu gewoon glashard dat hij geen zwangere vriendin wil, het kind niet wil nu niet en nooit niet. En dat hij het ook nooit gewild heeft. Hij verwacht nu van mij dat ik een abortus laat uitvoeren en als ik het laat komen dan is het mijn keus en trekt hij zijn handen er vanaf en neemt hij totaal geen verantwoordelijkheid. Hij verwijt mij nu zelfs dat ik met een ander iets zou hebben gedaan want hij is gesteriliseerd dus het kan niet van hem zijn. Dit is echt de grootste onzin en dat weet hij zelf ook.
Hij is nu zo onredelijk en zet mij voor een onmogelijke en onmenselijke keuze. Hij weet dat ik in het verleden en abortus heb gehad en wat voor klap dat mij heeft gegeven en hij dwingt me nu bijna om weer die keuze te maken.
Hij geeft daarbij ook aan dat, ook al zal ik voor abortus kiezen dat hij niet mee gaat en er niks mee te maken hebben een me dus ook dan niet zal steunen. Allemaal over het mom van ik ben overspannen en kan het er niet bij hebben.
Nu snap ik dat een groot deel van wat hij nu zegt door zijn burnout komt, en dat je in een burnout behoorlijk egoïstisch bent, maar ik weet nu zelf gewoon niet meer wat ik moet denken of doen.
Het voelt alsof ik al die tijd voorgelogen ben toen hij zei dat het zijn grote droom was. En nu laat hij mij keihard in de steek en voel ik me enorm alleen en eenzaam.
Wat kan ik nog doen?
Misschien leek die liefdesbaby in gedachten heel leuk maar nu het echt is was het toch minder.
Ik vind t om te beginnen behoorlijk onverstandig om zwanger te worden als, zoals je zelf schreef, duidelijk was dat hij afstevende op een burn-out. Maar goed, gedane zaken nemen geen keer en het is natuurlijk een verschrikkelijke situatie waar je nu in zit.
Wat de oorzaak ook moge zijn van zijn gedrag, ik zou niet met zo’n man verder willen omdat je spreekt van haat tegen jou en je kan hem blijkbaar dus niet vertrouwen. Zo’n man moet je niet in je leven willen.
Wat betreft je zwangerschap, ik hoop dat je daarover met anderen kan praten om duidelijk te krijgen wat je “moet” doen. Ik persoonlijk zou het laten afbreken, je hebt 2 gezonde kinderen, wil je echt alleenstaand zijn met een baby? Je zit dan ook echt vast aan die “fijne man” waar je ongetwijfeld nog wel meer mee te stellen zal krijgen. Want het is wel echt een ontzettende eikel.
Vavoom schreef op 07-10-2021 om 22:25:
Ik vind t om te beginnen behoorlijk onverstandig om zwanger te worden als, zoals je zelf schreef, duidelijk was dat hij afstevende op een burn-out. Maar goed, gedane zaken nemen geen keer en het is natuurlijk een verschrikkelijke situatie waar je nu in zit.
Wat de oorzaak ook moge zijn van zijn gedrag, ik zou niet met zo’n man verder willen omdat je spreekt van haat tegen jou en je kan hem blijkbaar dus niet vertrouwen. Zo’n man moet je niet in je leven willen.
Wat betreft je zwangerschap, ik hoop dat je daarover met anderen kan praten om duidelijk te krijgen wat je “moet” doen. Ik persoonlijk zou het laten afbreken, je hebt 2 gezonde kinderen, wil je echt alleenstaand zijn met een baby? Je zit dan ook echt vast aan die “fijne man” waar je ongetwijfeld nog wel meer mee te stellen zal krijgen. Want het is wel echt een ontzettende eikel.
Zoals je dan ook hebt kunnen lezen is deze beslissing echt niet over 1 nacht ijs gegaan om samen nog voor een kindje te kiezen. We dachten echt niet o we zullen morgen eens zwanger worden lijkt me wel leuk. Hij werkte de laatste dagen erg lange dagen en veel maakte makkelijk meer dan 90 uur per week. Dus ja hij was begrijpelijk moe en ik heb toen ook regelmatig gezegd kijk maar uit dat je niet overwerkt raakt. Maar zijn doen en laten was op dat moment nog niet heel anders.
De keus voor een abortus is voor mij niet zo makkelijk omdat ik door een eerdere abortus weet wat dit met mij doet. Wat ik nu ook kies de keuze is nooit goed.
En wat betreft de eikel, druk je je nog zachtjes en netjes uit. Ik heb hem al vele vele andere dingen genoemd en verwenst.
BlueHeart schreef op 07-10-2021 om 22:12:
Misschien leek die liefdesbaby in gedachten heel leuk maar nu het echt is was het toch minder.
Tja daar had hij eerder over na moeten denken. En al helemaal niet nu mij de schuld in de schoenen schuiven en zich totaal overal van distantiëren. Het minste wat hij nu kan doen is mij steunen, mee gaan naar de huisarts, de verloskundige of abortuskliniek of wat dan ook. Hij was ook zo volwassen en groot om zijn deel aan de zwangerschap te leveren dan moet hij zich nu niet als een klein kind gaan gedragen.
Wat een moeilijke situatie!
Hoe oud zijn zijn kinderen en hoe oud waren ze toen hij en zijn ex uit elkaar gingen? En waarom is hun relatie gestrand?
Kan dat licht werpen op zijn houding van nu?
Ik ben niet zo voor online psychiatrische diagnoses stellen en ik denk ook echt niet dat ik dat zomaar kan maar dit is zo’n bijzondere, abrupte omslag in gedrag dat ik het toch niet kan laten het woord (rand)psychose te laten vallen. Je schrijft dat hij op een burn-out afstevende. Kan het zijn dat er iets anders aan het gebeuren was? Hij is paranoïde (jij hebt hem erin geluisd), verdraait de werkelijkheid (hij heeft nooit gezegd dat hij een kind wilde en dat berichtje wat jij van hem hebt, is niet echt) en zijn emoties zijn extreem. Heb je al eens met zijn familie gepraat of ze dit gedrag kennen van hem? Is er met hem te praten of hij iets dergelijks al eens eerder heeft meegemaakt? Is het een optie om samen met hem naar de huisarts te gaan?
Ik vind het heel extreem, vreemd gedrag. Natuurlijk is het ‘slecht gedrag’ maar het zou dus kunnen dat hij er zelf ook door is overvallen. Dat betekent niet dat je het met de mantel der liefde moet bedekken, helemaal niet zelfs. Maar het kan wel zijn dat je het dan beter begrijpt.
Mija schreef op 07-10-2021 om 23:01:
Ik ben niet zo voor online psychiatrische diagnoses stellen en ik denk ook echt niet dat ik dat zomaar kan maar dit is zo’n bijzondere, abrupte omslag in gedrag dat ik het toch niet kan laten het woord (rand)psychose te laten vallen. Je schrijft dat hij op een burn-out afstevende. Kan het zijn dat er iets anders aan het gebeuren was? Hij is paranoïde (jij hebt hem erin geluisd), verdraait de werkelijkheid (hij heeft nooit gezegd dat hij een kind wilde en dat berichtje wat jij van hem hebt, is niet echt) en zijn emoties zijn extreem. Heb je al eens met zijn familie gepraat of ze dit gedrag kennen van hem? Is er met hem te praten of hij iets dergelijks al eens eerder heeft meegemaakt? Is het een optie om samen met hem naar de huisarts te gaan?
Ik vind het heel extreem, vreemd gedrag. Natuurlijk is het ‘slecht gedrag’ maar het zou dus kunnen dat hij er zelf ook door is overvallen. Dat betekent niet dat je het met de mantel der liefde moet bedekken, helemaal niet zelfs. Maar het kan wel zijn dat je het dan beter begrijpt.
Het is zeker heel vreemd gedrag, waar komt die plotselinge omslag ineens vandaan. Het probleem is dat hij mij nu nergens meer bij betrekt. Ik mag niet mee naar de psycholoog of huisarts. Ik weet ook niet wie zijn huisarts is dus kan daar ook weinig mee. Als ik het in mijn hoofd haal om zijn familie er bij te betrekken zijn de rapen helemaal gaar en zegt hij zelfs dan geef ik je aan bij politie voor stalken. En weet je hij doet zijn best maar als hij het al zou doen, ik denk dat ik behoorlijk stevig in mijn schoenen zou staan bij de politie mochten ze verhaal komen halen. Maar zo extreem en ver gaat hij. Het is alsof er ineens een knop bij hem is omgegaan en dit heeft volgens mij dan ook maar weinig met zijn burnout te maken. Zijn haat jegens mij is opeens zo ongelooflijk groot dat ik me echt zorgen maak. Ook naar zijn kinderen toe, waar komt dit vandaan en tot wat is hij nog meer in staat? En misschien is het dan mijn zorghart wat opspeelt waardoor ik me juist ongerust maak om hem, terwijl ik nu wel iets anders aan mijn hoofd heb.
Courage schreef op 07-10-2021 om 22:57:
Wat een moeilijke situatie!
Hoe oud zijn zijn kinderen en hoe oud waren ze toen hij en zijn ex uit elkaar gingen? En waarom is hun relatie gestrand?
Kan dat licht werpen op zijn houding van nu?
Er vanuit gaande dat hij de waarheid heeft gesproken over zijn vorige relatie. Zijn ex heeft hem bedrogen, hij vond haar met een ander in bed. De relatie omtrent de kinderen met zijn ex is ook echt dramatisch en is echt een vechtscheiding geworden waarin zij Aken maar meer en meer geld eist.
Zijn kinderen waren toen 2 en 5. Dat dit voor hem en klap is geweest dat kan ik begrijpen, en dat er ergens een stukje wantrouwen zit kan ik ook nog begrijpen. Maar als je officieel op papier hebt staan dat je sterilisatie zich hersteld heeft en je dus een vrouw zwanger kunt maken, dan kun je niet vervolgens zeggen dat het niet van jou kan zijn en dat ik dus wel met een ander het bed zou hebben gedeeld. Ook verklaard het niet waarin hij ineens compleet in zijn gehele gedrag veranderd.
Wat een heftig verhaal dit zeg. Ten eerste slaat het gedrag van je man helemaal nergens op. Burn-out of niet, hij heeft geen enkel recht om jou zó te behandelen en voor het blok te zetten. Hij eist abortus, maar steunt je er niet in. Als je het houdt, wil hij er niks mee te maken hebben. Kortom, je staat er toch alleen voor dus kies voor jezelf. Ga z.s.m. naar de huisarts en bespreek dit. Ook de houding van je man en alle dreigende taal die hij uitslaat. Hoe gedraagt hij zich momenteel tegen zijn en jouw kinderen?
Maya81 schreef op 07-10-2021 om 23:11:
[..]
En misschien is het dan mijn zorghart wat opspeelt waardoor ik me juist ongerust maak om hem, terwijl ik nu wel iets anders aan mijn hoofd heb.
Des te meer reden om wel zijn familie in te seinen. Misschien kunnen die wat zorg op zich nemen. Jij kunt dat nu niet. Moet dat ook niet doen. Desnoods vraag je ze maar om niet tegen hem te zeggen dat je gebeld hebt.
Als je bang bent dat hij agressief wordt, zou ik daar toch wel maatregelen tegen treffen. Als hij een sleutel heeft van je huis, zou ik die proberen terug te krijgen. Als hij je bedreigt, meld je dat bij de politie. Je zou ook eens contact kunnen zoeken met een wijk-ggd-er verward gedrag, als die er bij jou in de gemeente zijn. Je hoeft niet voor hem te zorgen maar wel voor jezelf. Je moet je op de een of andere manier een beeld vormen van deze situatie waarnaar je kunt gaan handelen. Dat hij is ‘doorgedraaid’ lijkt me een prima hypothese voor nu. En dat betekent ook dat je afstand moet nemen, niet nu moet proberen er met hem uit te komen. Geen ruzies, gesprekken, pleidooien, scheldkanonnades. Dat maakt het op dit moment alleen maar erger. Ga ervanuit dat hij psychisch ontregeld is en neem afstand.
En over die zwangerschap: nu kun je misschien nog een overtijdbehandeling doen? Ik snap dat je helemaal op je kop staat maar ik zou dat in ieder geval serieus overwegen. Ook voor jou is deze zwangerschap nu in een nachtmerrie veranderd. Je wil niet aan deze man vastzitten. En onder deze omstandigheden alleenstaande ouder zijn van drie waarvan een baby lijkt me eerlijk gezegd ook veel te zwaar. Gun jezelf dat je er in ieder geval over mag nadenken. Je hebt helemaal niets verkeerds gedaan en gaat dat ook niet doen als je de zwangerschap besluit te beëindigen. Ook niet als hem besluit uit te dragen trouwens.
Probeer hem op afstand te zetten en tot rust te komen. En maak dan echt je eigen keuze, voor jezelf en je kinderen. Welke keuze dat ook is!
Ook ik waag me niet aan psychiatrische diagnoses, maar ook ik kan de term rand psychose wel begrijpen. Is er Een familielid of vriend van hem die jij kent, en hij vertrouwt? Die zou je iets kunnen melden als dat frits ergens zo van geschrokken is, dat hij absurd reageert. Jij bent niet meer in de gelegenheid contact met hem te houden, maar misschien wil dit familielid dat doen?
Dan snap je nog steeds niet wat er aan de hand is, maar heb je in elk geval de misschien aanwezige ongerustheid ergens neergelegd. Tijd om je op jezelf te focussen.
Want daar is het nu tijd voor. Je bent zwanger van een derde en alleenstaand. Kun je dat, wil je dat, gaat dat. Die antwoorden kan niemand je geven. Misschien kun je contact opnemen met FIOM, die zijn er voor dit soort vraagstukken en zijn niet gekleurd in hun advies. Neem vooral mensen in vertrouwen, want of je nou een zwangerschap of een overtijdbehandeling doorstaat; mensen naast je die je steunen zijn hard nodig. En probeer, hoe lastig ook, de man die dit kind verwekt heeft niet te begrijpen. Dat kost vooral veel energie waar je niets aan hebt.
Zo’n man zou ik de eer niet geven om (nog een keer) vader te worden. Dat is hij niet waard.
Dutchgirly schreef op 07-10-2021 om 19:10:
Ik zou proberen de relatie en de baby even in je gedachten te scheiden. Er zijn twee vragen namelijk. De eerste is of je überhaupt nog wel met hem verder wilt. Gezien zijn gedrag, lijkt me dit echt iets om over na te denken. En de tweede vraag is of je bereid bent om alleen voor de baby te zorgen. Kan je dat erbij hebben?
Dit. Haal de zwangerschap even ervan af. Wil je verder met deze man? Hij vertoont bizar, egoistisch en schadelijk gedrag en je kunt je afvragen of je uberhaupt met zo iemand verder wil, ongeacht je beslissing omtrent het zwanger zijn.
En de vraag, wil je nog een baby op de wereld brengen, ook als dat alleen betekent? Want daar zou ik vanuit gaan. En dat zou gezien zijn gedrag misschien niet eens het worst case scenario zijn. Het scenario van blijven in een relatie met deze man die niet de verantwoordelijkheid wil aangaan van een kind en jou vanalles verwijt, is nog vele malen erger.
En dan een vraag aan jou, iets wat stof tot nadenken geeft, je zag al van mijlenver aankomen dat hij overspannen was. Wat maakte dat je het een goede beslissing vond om toch voor een zwangerschap te kiezen?
Maya81 schreef op 07-10-2021 om 22:50:
[..]
De keus voor een abortus is voor mij niet zo makkelijk omdat ik door een eerdere abortus weet wat dit met mij doet. Wat ik nu ook kies de keuze is nooit goed.
Weet je, ik kan jou niet vertellen hoe je je hoort te voelen na een abortus. Maar een abortus is feitelijk een relatief kleine medische ingreep met weinig risico's. Die ingreep betekent voor de ene vrouw reden voor een feestje en voor een andere vrouw jarenlange rouw. Hoe je dit ervaart, heeft dus allemaal met perceptie te maken en niks met een vaststaand feit. Je kunt ook kijken of je je perceptie kunt veranderen op een abortus. Kijk alleen al naar hoe vrouwen die verkracht zijn anders kunnen aankijken tegen die ongewenste bevruchting (terwijl ze misschien een kinderwens hadden) en daarmee de beleving van een abortus compleet kan veranderen.
Je ging uit van situatie A. En je kreeg het tegenovergestelde, situatie B. In situatie A was een kind welkom. Bij B wel het laatste waar je zin in zou hebben. Je redeneert nog vanuit situatie A. Maar jij zult de realiteit van situatie B op jezelf moeten gaan toepassen. Een realiteit dat als je dat van te voren had geweten, je hele andere keuzes zou hebben gemaakt. Je hebt in Nederland godzijdank het recht als vrouw om je levensloop in eigen handen te kunnen nemen en deze tot een bepaald stadium te mogen corrigeren als de situatie daarom vraagt. Je zit nog erg vroeg in je zwangerschap en wetenschappelijk gezien spreken we nog maar over een paar cellen, dus het is vooral jouw lading die jij geeft aan een bevruchting, hoe je de uitwerking van (jouw gevoelens naderhand) een abortus zult interpreteren. Verdrietig zul je hoe dan ook zijn, ook los van een abortus. Want deze situatie en ommezwaai van je vriend met nare opmerkingen zijn dat op zichzelf al. Het ideaalplaatje is al niet meer. Daar moet je uberhaupt afscheid van nemen.
Even een virtuele knuffel omdat ik denk dat je die wel kan gebruiken 
