Gepland zwanger maar nu wil partner er niks meer van weten
Hoi allemaal.
Omdat ik nog nergens mijn verhaal kwijt kan omdat het nog heel pril is, wil ik hier mijn hart luchten.
Ik ben al moeder van 2 kinderen en dacht altijd dat ik hierna ook klaar was.
Echter heb ik sinds anderhalf jaar een nieuwe relatie en hij heeft ook 2 kinderen. Hij is aantal jaar geleden gesteriliseerd en dus was de vraag wel of geen kinderen nooit een issue.
Echter was ik na een tijdje toch zwanger, en ja echt van hem. Uiteraard schrokken we hier allebei van en had het echt heel lang nodig om het te laten landen of onze weg in te vinden. Deze zwangerschap is op een miskraam uitgelopen, maar toen realiseerde zowel mijn vriend als ik dat we beide eigenlijk nog wel een kinderwens hebben.
We hebben het er toen uitgebreid over gehad en alles besproken en kwamen al snel tot de conclusie dat mocht het nog een keer lukken dat we het echt wilde een dat er we er samen voor zouden gaan. Vanaf toen ben ik bewust mijn ovulatie gaan bijhouden en hebben we bewust op bepaalde vruchtbare dagen seks gehad.
Hij kon niet wachten tot het zou lukken of om mij zwanger te zien.
Inmiddels weet ik sinds dinsdag dat ik dus wederom zwanger ben van hem. En waar hij maandagavond niet eens kon wachten tot ik een test kon doen want ik voelde wel veel bekende dingen dus mijn vermoeden was heel sterk, is hij vanaf dinsdag compleet omgedraaid.
Hij zit sinds vorige week met een burnout thuis en dus schieten zijn emoties nu alle kanten in. Maar hij zegt nu gewoon glashard dat hij geen zwangere vriendin wil, het kind niet wil nu niet en nooit niet. En dat hij het ook nooit gewild heeft. Hij verwacht nu van mij dat ik een abortus laat uitvoeren en als ik het laat komen dan is het mijn keus en trekt hij zijn handen er vanaf en neemt hij totaal geen verantwoordelijkheid. Hij verwijt mij nu zelfs dat ik met een ander iets zou hebben gedaan want hij is gesteriliseerd dus het kan niet van hem zijn. Dit is echt de grootste onzin en dat weet hij zelf ook.
Hij is nu zo onredelijk en zet mij voor een onmogelijke en onmenselijke keuze. Hij weet dat ik in het verleden en abortus heb gehad en wat voor klap dat mij heeft gegeven en hij dwingt me nu bijna om weer die keuze te maken.
Hij geeft daarbij ook aan dat, ook al zal ik voor abortus kiezen dat hij niet mee gaat en er niks mee te maken hebben een me dus ook dan niet zal steunen. Allemaal over het mom van ik ben overspannen en kan het er niet bij hebben.
Nu snap ik dat een groot deel van wat hij nu zegt door zijn burnout komt, en dat je in een burnout behoorlijk egoïstisch bent, maar ik weet nu zelf gewoon niet meer wat ik moet denken of doen.
Het voelt alsof ik al die tijd voorgelogen ben toen hij zei dat het zijn grote droom was. En nu laat hij mij keihard in de steek en voel ik me enorm alleen en eenzaam.
Wat kan ik nog doen?
Maya81 schreef op 07-10-2021 om 19:31:
[..]
Jeetje dit lijkt vrijwel exact hetzelfde verhaal op de burn out en sterilisatie na dan. Zelfs de gevoelens die ze beschrijf zijn identiek. Ook ik voel me dom dat ik in zijn praatjes ben getrapt. Terwijl ik gewoon weet dat mezelf niets te verwijten valt.
Ja ik kreeg ook een enorm déjà vu gevoel toen ik je topic opende. Volgens mij is die andere TO voor een abortus gegaan, hopelijk kun je nog iets met haar ervaringen
Natuurlijk kan je het niet uitzetten vergeten of negeren. Maar ondertussen denk na over de keuze of je dit kindje wel/niet alleen kan opvoeden. Hoe graag wil je dit kindje en ben jij sterk genoeg om het alleen te redden, met 3 kinderen?
Ik weet maar al te goed wat je doormaakt, je leven staat op zijn kop, eerst de blijdschap en dan wil meneer ineens niet meer. Je zou toch verwachten dan die man eerst nadenkt voordat hij roept nog wel een kindje te willen 
Wat een verraad. Ik zou nu even niets doen, behalve het laten bezinken. Je hebt nog wel even tijd. Maar ik denk dat ik hem dit niet zou kunnen vergeven, voor mij was deze relatie nu over. En de zwangerschap is een beslissing die daar los van staat. Sterkte, met beide zaken.
Aan het ‘begin’ van mijn burn-out (toen ik echt niet meer kon) was ik alles behalve egoïstisch. Ik probeerde nog vanalles ookal kon ik niet uit bed en voelde mij mega schuldig en emotioneel. Pas later in mijn herstel leerde ik om juist wat egoïstischer te zijn. Nu weet ik niet of mijn ervaring een goede graadmeter is, maar de reactie van je partner klinkt in mijn oren niet als een typische reactie van iemand met een burn-out eerlijk gezegd.
Yumi schreef op 07-10-2021 om 19:37:
Natuurlijk kan je het niet uitzetten vergeten of negeren. Maar ondertussen denk na over de keuze of je dit kindje wel/niet alleen kan opvoeden. Hoe graag wil je dit kindje en ben jij sterk genoeg om het alleen te redden, met 3 kinderen?
Ik weet maar al te goed wat je doormaakt, je leven staat op zijn kop, eerst de blijdschap en dan wil meneer ineens niet meer. Je zou toch verwachten dan die man eerst nadenkt voordat hij roept nog wel een kindje te willen
Wat me nog het meest frustreert er hebben de beslissing echt niet van de en op de andere dag gemaakt. Toen bleek dat zijn sterilisatie niet was gelukt hebben we veel, heel veel gepraat. Op het moment dat we de keus maakte om er samen voor te gaan heb ik nog extra benaderd dat hij het echt zeker moest weten want het gaat niet om een pakje boter en hij weet hoe ik mijn vorige abortus jaren geleden heb ervaren.
Dat hij zich nu als een klein kind gedraagd en zijn hakken in het zand zet doet me echt zo pijn. De schuld bij mij neerlegt terwijl hij toch echt zelf met zijn volle verstand 2 weken geleden na mijn positieve ovulatietest zijn deel heeft gedaan. En het is zo laag dat hij mij nu beschuldigd van vreemdgaan omdat het niet van hem kan zijn, en durft te beweren dat ik hem er bij wil naaien.
Maya81 schreef op 07-10-2021 om 19:44:
[..]
En het is zo laag dat hij mij nu beschuldigd van vreemdgaan omdat het niet van hem kan zijn, en durft te beweren dat ik hem er bij wil naaien.
Met dat onrealistisch hysterische gedoe lijkt het me meteen klaar. Hoe pijnlijk en intens verdrietig ook voor jou 
Je hebt een pb
Hysterisch is inderdaad het juiste woord. Wat een vreselijke situatie voor je.
Je ziet een kant van hem waarvan je niet wist dat hij bestond.
Heel veel sterkte. Bel familie en vrienden voor steun.
ik vind zijn gedrag die je beschrijft niet typerend Burn Out, wie heeft die diagnose gesteld bij hem?
En zouden jullie daar naar terug kunnen om over de jullie eventuele toekomstige kind te praten?
Tatemae schreef op 07-10-2021 om 20:23:
ik vind zijn gedrag die je beschrijft niet typerend Burn Out, wie heeft die diagnose gesteld bij hem?
En zouden jullie daar naar terug kunnen om over de jullie eventuele toekomstige kind te praten?
We wonen nog niet samen dus hij is naar eigen zeggen naar zijn eigen huisarts geweest, en heeft nu gesprekken met een psycholoog. Maar ja wat is daar nog van waar. Ik vind zijn gedrag behoorlijk zorgwekkend. En ik weet niet meer wat ik nog kan geloven. Begin zelf ook aardig op weg te raken naar flink overspannen door dit hele gebeuren.
En al zou ik willen dat we samen naar iemand toegaan om er over te praten, hij weigert alles en speelt alsof hij in het geheel het slachtoffer is. Gooit zijn hakken in het zand en negeert mij compleet. Want als hij mij niet onder ogen hoeft te komen dan kan hij lekker makkelijk doen alsof het er niet is.
Maya81 schreef op 07-10-2021 om 20:50:
[..]
We wonen nog niet samen dus hij is naar eigen zeggen naar zijn eigen huisarts geweest, en heeft nu gesprekken met een psycholoog. Maar ja wat is daar nog van waar. Ik vind zijn gedrag behoorlijk zorgwekkend. En ik weet niet meer wat ik nog kan geloven. Begin zelf ook aardig op weg te raken naar flink overspannen door dit hele gebeuren.
En al zou ik willen dat we samen naar iemand toegaan om er over te praten, hij weigert alles en speelt alsof hij in het geheel het slachtoffer is. Gooit zijn hakken in het zand en negeert mij compleet. Want als hij mij niet onder ogen hoeft te komen dan kan hij lekker makkelijk doen alsof het er niet is.
Jeetje, wat een situatie zeg.
Overweeg je om de relatie te verbreken?
Wat een nare situatie! Misschien vind je het fijn om even contact te hebben met het FIOM mbt je zwangerschap? Niet om een abortus te regelen, absoluut niet, maar zij lijken me wel geschikt om dit verhaal in ieder geval eens kwijt te kunnen.
TO, je hebt geschreven dat je al een abortus achter de rug hebt. Ik hoef totaal geen details te kennen over het waarom en het hoe.
Maar - ik vraag het alleen maar hé - denk je dat het voor jou haalbaar is om een abortus in deze omstandigheden anders te bekijken dan je andere abortus. Je wil van deze man toch geen kind als je nu al moet gaan twijfelen of hij wel werkelijk een diagnose van burn-out heeft. Anderhalf jaar (relatie) is nog niet extreem lang om je anders voor te doen dan je echt bent. Misschien is, zoals je hem nu leert kennen, wel de echte. Trouwens, je woont nog niet samen, dus geen ervaring van 24/7.
Wat ik hierboven vroeg is natuurlijk moeilijk 'op voorhand' te beantwoorden. Nù kan jij nog niet weten hoe je in de toekomst over een abortus van nu zou denken.
en bij jouw vorige korte zwangerschap was hij helemaal niet zo? Na hoeveel tijd kreeg jij toen een miskraam (maw hoe lang heeft hij toen over 'dat zwanger zijn' kunnen nadenken?)
.... en hier weet dus momenteel nog niemand iets over? niet van dat zwanger zijn en niet zijn gedrag?
letterkoekje schreef op 07-10-2021 om 21:38:
TO, je hebt geschreven dat je al een abortus achter de rug hebt. Ik hoef totaal geen details te kennen over het waarom en het hoe.
Maar - ik vraag het alleen maar hé - denk je dat het voor jou haalbaar is om een abortus in deze omstandigheden anders te bekijken dan je andere abortus. Je wil van deze man toch geen kind als je nu al moet gaan twijfelen of hij wel werkelijk een diagnose van burn-out heeft. Anderhalf jaar is nog niet extreem lang om je anders voor te doen dan je echt bent. Misschien is, zoals je hem nu leert kennen, wel de echte. Trouwens, je woont nog niet samen, dus geen ervaring van 24/7.
Wat ik hierboven vroeg is natuurlijk moeilijk 'op voorhand' te beantwoorden. Nù kan jij nog niet weten hoe je in de toekomst over een abortus van nu zou denken.
.... en hier weet dus momenteel nog niemand iets over? niet van dat zwanger zijn en niet zijn gedrag?
en bij jouw vorige korte zwangerschap was hij helemaal niet zo? Na hoeveel tijd kreeg jij toen een miskraam (maw hoe lang heeft hij toen over 'dat zwanger zijn' kunnen nadenken?
Nee nog niemand weet van mijn zwangerschap af en ook niemand weet hoe zijn gedrag hier nu in is. Sterker nog hij verbied mij om het ook maar met iemand te bespreken. Nu laat ik me dat echt niet zeggen want hij heeft totaal geen recht om mij ook maar iets te verbieden. Ik ben uiteraard bij dat ik zijn ware aard nu zie. Echter maakt dat de keus om dan ook maar voor een abortus te kiezen niet makkelijker. Ik heb zover verder in te gaan op de reden waarom, inderdaad eerder een abortus ondergaan en dit heeft echt veel met me gedaan. En ik weet dat ook deze abortus mocht ik daar voor kiezen veel met me zal doen.
De vorige keer dat ik zwanger was heb ik met 9 weken een miskraam gehad. Zijn eerste reactie op de zwangerschap was toen heel geschrokken, wat te begrijpen is want je gaat er ook vanuit dat als je gesteriliseerd bent dat je geen vader meer zal worden. Zijn weerstand toendertijd was ook te begrijpen, maar na heel veel praten en laten hertesten met als resultaat dat het bij hem dus nog wel degelijk mogelijk is zijn er er toen samen uitgekomen en realiseerde we toen beide dat er beide nog wel een kinderwens was. En zelfs daarna hebben we nog heel vaak erover gesproken voor we ook maar echt gingen proberen.
Waar zijn haat (want dat is het nu echt) jegens mij nu ineens vandaan komt ik weet het niet. Waar het maandagavond nog alleen maar liefkozend en hoopvolle berichtjes van hem waren is hij in nog geen 12 uur tijd compleet veranderd.
Tatemae schreef op 07-10-2021 om 21:33:
[..]
Jeetje, wat een situatie zeg.
Overweeg je om de relatie te verbreken?
Ik weet momenteel echt niet wat ik allemaal denk. Ik snap niet waar zijn ommekeer en zijn plotselinge haat naar mij ineens vandaan komt. Alsof hij ergens bang voor is. Zie ik een relatie nu zitten, als je het nu vraagt is het antwoord nee. Maar in mijn hoofd blijft de vraag waarom doet hij ineens zo, waarom was het maandagavond nog ik hou van je en ik hoop zo dat de test morgen positief is, en waarom was zijn reactie dinsdag ineens ik wil het niet, ik kan het niet en het is niet van mij.
