Wederom 'gestraft'
hallo, wij zijn grootouders van beiden 62. Hebben 1 volwassen dochter en 2 kleinzoontjes van 6 en 4 jaar. Onze dochter is 38 en gehuwd sinds 7 jaar. We hebben onze vorige woning verkocht om dichter bij haar in de buurt te wonen (10 km afstand) omdat we steeds zo'n goede band hadden en als er ooit kleinkindjes zouden komen we die ook van dichtbij zouden zien opgroeien en kunnen inspringen als opvang. Dochter heeft ook een darmziekte en wanneer zij opstoot krijgt zijn er enorme vermoeidheidsproblemen. Mede daarom 'gevolgd'. Bij aanvang liep alles goed, oudste kleinzoon werd opgevangen om de 14 dagen, de andere week bij de ouders van de man. 2de kleinzoon kwam eraan, in corona periode. Op bepaald moment verweet onze dochter ons dat zij een niet zo leuke jeugd had meegemaakt (terwijl wij steeds gehandeld hebben naar bestwil). Elk ding wat we deden werd met de loep bekeken en dan volgde er een straf ... kleinzoontjes mochten dan niet meer komen gezien de 'miscommunicatie'. Als grootouder breekt je hart, je deed en doet zo je best en dan word je hiermee geconfronteerd. Er volgen gesprekken maar we merkten vooral de inbreng van de schoonzoon die heel veel kritiek had op alles wat we deden of niet deden (in zijn ogen). Dochter moest precies telkens de boodschap overbrengen naar ons. Grootvader moest zijn excuus aanbieden aan schoonzoon want dan pas konden we verder gaan ... Is gebeurd... vond het heel erg om mijn man zo gekleineerd te zien worden maar voor de lieve vrede dan toch gedaan in de hoop op beterschap. Als moeder heb ik een gesprek gehad met mijn dochter waarin ik ook mijn excuus heb aangeboden (waarom en waarover weet ik op dit moment zelf nog niet, dingen die ik gezegd heb ???). Dan gaat het weer een tijdje goed tot een 3tal weken terug. We huurden een app aan zee en laten dit zondagavond weten dat we 5 dagen weg waren. Maandag tijdens onze vakantie krijgen we dan een bericht van de schoonzoon .... waren jullie vergeten dat jullie de kinderen hadden op woensdag ??? Wij waren verbaasd, ze waren bij ons geweest op 30/8 en vermits de school hervatte gingen wij ervan uit ... 2 weken later opnieuw. We sturen dit zo in bericht terug en vragen of er een probleem is ... neen geen probleem. In het verleden zijn er nog miscommunicaties geweest (stuurden dan een oude versie van kalender zodat onze opvangbeurt totaal niet meer klopte om ons nadien te verwijten). Ik wijs de schoonzoon hierop en krijg dan 's anderendaags vroeg in de ochtend een bericht van de schoonzoon ... wat een arrogant antwoord, wie denk je wel dat je bent, goed bezig om fier op te zijn.... ik was perplex en stuur terug dat ik geen zin heb in discussies en ruziën. Hij bleef doorgaan. Onze dochter kwam er in de groepschat op geen enkel moment tussen buiten 1 berichtje : kunnen de jongens dan komen op 13/9. Wij sturen terug geen enkel probleem. Maandag bel ik de dochter om te horen waar ik moet zijn om de oudste kleinzoon op te vangen vermits hij in ander gebouw op school zit (1ste leerjaar). 's avonds belt ze terug : gezien hetgeen weer gebeurd is moet je begrijpen dat het geen goed idee is dat de kinderen bij jullie komen !! Ergens hadden we al een vermoeden dat we een straf zouden krijgen en ben je ergens wat voorbereid maar toch. Mijn man en ik hadden afgesproken wat we zouden antwoorden en dus ook zo gedaan : het zijn jullie kinderen en jullie beslissen, als jullie denken dat dit het beste is voor hen is het voor ons ook goed maar we vinden het erg dat jullie ze als pasmunt gebruiken. En dan de vraag van ons : voor hoelang nu weer want ik wil geen miscommunicatie. Ah ...Dat zullen we nog zien dan. Bewust kort en bondig geantwoord dat we het dan wel zouden horen wanneer ze terug mogen komen en we dan zullen zien of het voor ons ook nog past. Effe stilte aan de andere kant en dan door mezelf het gesprek gestopt. Dit is de eerste keer dat we op deze manier gereageerd hebben. Vroeger gaven we tekst en uitleg, smeekten we voor de jongens waardoor zij beiden precies nog een beter gevoel kregen. Dit wilden we niet meer. Intussen had ik al gelezen over narcisme en het feit dat die personen gevoed worden door ruzie maken, dat was de reden waarom ik het deze keer over andere boeg gooide. Gevolg : de jongens komen niet meer en voor hoelang weten we niet, weer afhankelijk zijn van hun grillen. Dat zijn we meer dan beu. We denken hier aan narcistische trekken van de schoonzoon en die er alles aan doet om onze dochter te overhalen met argumenten om haar te overtuigen dat haar ouders geen goede bedoelingen hebben. Zij volgt in zijn verhaal : het is mijn man, het is de papa van mijn kindjes, .... allemaal goed en wel maar moeten we dit blijven pikken ???? Ons leven gaat ook verder. Nu vooral met dubben en denken en dat wil ik kwijt. Mijn man is daar (uiterlijk) sterker in. Hij stuurde haar wel een bericht dat zij en de kleinzoontjes meer dan welkom zijn maar haar man niet. Deels omdat we het zo beu zijn omdat we ervaren dat het telkens herbegint en herbegint en deels omdat wij hem nu liever niet onder onze ogen zien. De uitstekende band van vroeger met onze dochter is weggegomd sinds hij precies haar (en ons) leven is binnengekomen.
Graag hoor ik wat jullie hiervan vinden. groetjes ...
Peiling
zijn we fout in onze denkredenering ?
Het klinkt alsof jij de kleinkinderen geweldig vindt, maar de ouders niet. Kan me voorstellen dat jouw dochter zich niet gezien voelt door jou. Alsof je wel van je kleinkinderen houdt, maar niet van je dochter.
poeh, ik vind het erg beklemmend en claimend over komen allemaal. Verhuizen om dichter bij de kleinkinderen te zijn en je hele opgebouwde leven daarvoor achterlaten? Ben erg blij dat mijn ouders dat niet gedaan hebben.
Ik vind je erg claimend overkomen TS, alsof je geen eigen leven hebt dan het leven van je dochter en je kleinkinderen.
ik ga niet uitweiden over de redenen waarom we het niet erg vonden om onze woning te verkopen en te verhuizen. En als we dan onze gedroomde woning vonden, op 10km van haar, wat is dan het probleem ?Zij vond het trouwens geweldig toen we die beslissing hebben genomen.
Het lijkt mssch alsof we onze dochter minder graag zien dan de kinderen maar dat is totaal onwaar.
Ik denk dat het situatie per situatie moet bekeken worden en ook karakter bepaalt of je je geclaimd voelt of niet. Het wordt alleen onduidelijk als bij aanvang de geboden hulp wordt bejubeld om dan stilaan beetje bij beetje af te brokkelen zonder echte duidelijke uitleg.
Je vraagt hier om feedback. Die krijg je. Neem die eens ter harte. Want je blijft verongelijkt. Meerdere mensen hebben gezegd dat jullie focus te sterk op het gezin van je dochter is. Zij is enig kind, die aandacht van jullie wordt niet verdeeld over nog een andere zoon, dochter met kleinkinderen.
Heel fijn al die hulp en geklus van je man, maar het kan ook beklemmend worden. Mijn ouders hadden ook een enorme focus op hun kinderen. Kwamen wekelijks 'helpen en klussen'. Heel lief en ik heb veel respect voor mijn ouders. Maar ik had het geluk dat ik geen enig kind was. Ik kan je vertellen dat die 'hulp' heel dubbel aan kan voelen, als je weet dat het hun levensinvulling is. Zoals hier ook wordt gezegd, als jullie al met pensioen zijn, ga dan vrijwilligerswerk doen, zoek andere contacten en tijdsinvullingen. En laat je dochter haar eigen leven leiden.
" Je kinderen zijn je kinderen niet.
Ze zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf.
Ze komen door je, maar zijn niet van je,
En hoewel zij bij je zijn, behoren ze je niet toe." Zie dat straffen als 'afstand nemen'.
Heb je iets onthouden en ter harte genomen, van dat gesprek van je dochter van '45?
@Labyrinth:
Niet alle feedback die TO hier krijgt is hetzelfde. Ik vind op 10 km afstand gaan wonen helemaal niet beklemmend dichtbij. Dat soort dingen is heel persoonlijk. Ik ken zat mensen in mijn omgeving van wie de ouders in dezelfde wijk of buurt wonen. Daar hebben de kinderen zelf voor gekozen, om in de buurt van paps en mams te blijven want zo lekker gemakkelijk. Hopelijk kunnen paps en mams tzt ook wat zorg terug verwachten als zij wat ouder worden, maar zoiets mag je als ouders zijnde niet als voorwaarde stellen natuurlijk...
Misschien moet je zoiets als oppassen wat zakelijker benaderen dan de (groot)ouder-(klein)kindrelatie. Niet met de mantel der liefde onuitgesproken hoop en verwachting hebben en teleurgesteld raken of om de oren geslagen worden met oude jeugdpijn.
Labyrinth schreef op 27-09-2023 om 17:52:
Je vraagt hier om feedback. Die krijg je. Neem die eens ter harte. Want je blijft verongelijkt. Meerdere mensen hebben gezegd dat jullie focus te sterk op het gezin van je dochter is. Zij is enig kind, die aandacht van jullie wordt niet verdeeld over nog een andere zoon, dochter met kleinkinderen.
Nou, niet alle feedback is even passend, soms lijkt het hier en daar wat zwartgallig. De houding je krijgt feedback en hou je mond verder vind ik veel te ver gaan. Natuurlijk kan hier alleen ts zeggen welk advies past of niet en waarom zouden wij dat niet ter harte nemen? Het lijkt wel als we op dit forum mensen die iets posten per definitie moeten wantrouwen. Dat is niet zo.
Het is natuurlijk zo dat zodra je kinderen krijgt, je geconfronteerd wordt met je eigen jeugd en je kan zien hoeverre die jou gevormd heeft. Vooral als je moe bent, zie je eerder de mindere kanten. Toch, ga daar het gesprek over aan, met jullie twee en luister. Misschien is het heel confronterend of heb je juist de neiging om het af te doen. Luister en bied een excuus aan: ik hoor je verdriet, het spijt me ik heb die dingen nooit gedaan om je bewust pijn te doen, als ik dit had geweten, had ik het anders aangepakt, je wilt immers het beste voor je kind.
Dat je dochter iets bij jou wil aankaarten is niet om je de grond in te trappen maar om jullie relatie te behouden. Ze wil iets repareren zodat jullie relatie door kan in de toekomst. Er zit iets in de weg. Natuurlijk heb je al een excuus gemaakt maar je schrijft dat je niet precies weet waarvoor. En het hoeft niet iets te zijn waar het gaat om gelijk hebben of dat jij ziet dat jij iets fout hebt gedaan. Waar het ook om gaat is dat zij ergens last van heeft in haar leven dat te maken heeft met haar jeugd. Zij ziet het zo, of jij het je nu zo of juist anders herinnert, maakt niet uit. Erken haar verdriet zonder dat je hoeft te zeggen dat je fout en schuldig bent. Pas daarna kan je je weer op de toekomst richten. Net als misschien jouw man iets zou kunnen zeggen als in, ik had niet moeten zeggen dat je niet welkom was, dat was in het heetste van de strijd gezegd, dat is niet verstandig.
Ik zou wel een gesprek hebben, op een ander moment waar je verwachtingen uitspreekt zodat je die ter plekke kan bijstellen en in die geest nieuwe afspraken maakt. Zie die afspraken dan niet als in beton gegoten maar als een computer file dat steeds weer bijgesteld kan worden adhv de behoeftes over en weer (jullie behoefte (welke dat ook zijn) kan ook veranderen, namelijk).
Mijn schoonouders zien elke kanttekening bij “vroeger” als kritiek. En kritiek is voor hun een mokerslag en de weegschaal heeft twee mogelijkheden gelijk of ongelijk. Ze kunnen ook geen sorry zeggen omdat ze voor hun gevoel dan erkennen dat ze fout zijn (als in een nsb-er). Je kan ook sorry zeggen omdat het niet fijn is als iemand (ongewild en onbedoeld) last en verdriet heeft. Dus de relatie erödeert. Met als gevolg dat hun ((oudste) klein) kinderen niet meer vaak komen omdat dit is gaan knagen aan het vertrouwen tussen de generaties met opa en oma.
madee schreef op 27-09-2023 om 18:32:
@Labyrinth:
Niet alle feedback die TO hier krijgt is hetzelfde. Ik vind op 10 km afstand gaan wonen helemaal niet beklemmend dichtbij. Dat soort dingen is heel persoonlijk. Ik ken zat mensen in mijn omgeving van wie de ouders in dezelfde wijk of buurt wonen. Daar hebben de kinderen zelf voor gekozen, om in de buurt van paps en mams te blijven want zo lekker gemakkelijk. Hopelijk kunnen paps en mams tzt ook wat zorg terug verwachten als zij wat ouder worden, maar zoiets mag je als ouders zijnde niet als voorwaarde stellen natuurlijk...
Misschien moet je zoiets als oppassen wat zakelijker benaderen dan de (groot)ouder-(klein)kindrelatie. Niet met de mantel der liefde onuitgesproken hoop en verwachting hebben en teleurgesteld raken of om de oren geslagen worden met oude jeugdpijn.
Maar dat zijn 2 verschillende dingen, zelf een huis zoeken in de buurt van je ouders, of je ouders die jouw kant op verhuizen.
Ik snap dat als ze hulpbehoevend worden, maar niet als ze beiden 62 zijn. Dan hoor je in mijn ogen nog gewoon een eigen leven te hebben.
Ik bekijk het vanuit de dochter, als enig kind alle focus op je hebben van je ouders kan zeker heel beklemmend voelen. En zeker voor de schoonzoon! Hier had ik een schoonmoeder die op onze lip zat. Deels zelf voor gekozen, omdat zij alleenstaand was en fysiek wel wat mankeerde. We hadden geen zin om steeds kilometers te moeten rijden om bij haar een peertje in te draaien of de heg te snoeien. Man was haar doorlopende aanwezigheid gewend, ik vond het benauwend. Natuurlijk was het ook heel fijn, zeker voor onze kinderen, dat ze op kon passen. Maar ik heb heel wat keren flink moeten slikken en me aanpassen aan haar. Als deze schoonzoon wat minder meegaand is kan ik me goed voorstellen dat ze TO te aanwezig vinden.
Ik zeg niet dat het zo is, ik schets wat ik voelde.
@Engeltje: dochter van TO was er blij mee dat ouders dichterbij kwamen wonen, schrijft TO. Ik krijg niet de indruk dat ouders zich opdringen, maar zich rottig bejegend voelen door miscommunicatie. Ze staan voor dochter klaar, maar als er iets mis gaat, krijgen zij genadeloos de schuld en krijgen ze de kleinkinderen niet meer te zien. Dat is tenminste wat ik er uit haal.
Ouders op de lip bij volwassen kinderen (andersom gebeurt het overigens ook hoor) lijkt ook mij niet gezond.
Ik zie vooral mensen die niet goed op kunnen schieten met hun schoonzoon en vice versa. Dochter laveert er een beetje tussendoor. Soms kiest ze zijn kant, soms zegt ze niks. Aangezien zij met hem getrouwd is en 2 kinderen heeft, kun je er weinig méér van verwachten. Als ze hem niet bijvalt is dat al heel wat. Dat jullie een andere relatie hadden voordat hij er was, is logisch. Maar ze is nu met hem getrouwd. Dat het nu zo gaat is heel jammer, maar ik denk niet dat het realistisch is om te verwachten dat dit snel gaat veranderen, tenzij zij van hem zou gaan scheiden.
De bewoordingen van de schoonzoon zijn niet erg vriendelijk of beleefd naar zijn schoonouders die hem en zijn gezin een dienst bewijzen. Dat is wel teleurstellend, maar je kunt daar vrij weinig aan doen, behalve zelf netjes blijven en proberen de relatie met je dochter en de kleinkinderen en evt hem in stand te houden. Ik zou tegenover je dochter proberen om je niet al te negatief te uiten over haar man. Ze heeft daar weinig aan en het drijft jullie alleen verder uit elkaar.
Ik denk dat je aan het idee zult moeten wennen dat je relatie met je dochter en de kleinkinderen er anders uitziet dan je had gehoopt en dat dat niet gauw zal veranderen. Je kunt wel vinden dat het mogelijk zou moeten zijn om dingen op een volwassen manier uit te praten, maar feit is, dat dat tot nu toe niet lukt. Dat is moeilijk te accepteren, maar wel de realiteit.
Ik heb zelf geen goede relatie met mijn schoonfamilie. Dat had ik graag anders gehad. Dat heeft me veel energie gekost in de loop der jaren, omdat ik hoopte op beter en daar ook mijn best voor deed. Op een gegeven moment heb ik besloten er geen energie meer in te stoppen. Dat veranderde apart genoeg niets, het enige was dat het mijzelf minder energie en ergernis kostte.
Ik vond het wel belangrijk dat mijn kinderen hun oma kenden en daarom bracht ik ze regelmatig daar even heen. Voor mezelf verwachtte ik niets meer van zo’n bezoek. Daardoor viel het soms juist mee en was het best gezellig. En soms ging mijn man met de kinderen bij haar op visite, maar ik ging dan niet altijd meer mee.
Ik zou in jullie geval denk ik bijv 1x per maand langs gaan om de kleinkinderen te zien. Hou je niet teveel bezig met gesteggel met de ouders en of je wel welkom genoeg bent enzo. Houd het luchtig. Doel is dat je een band houdt met de kleinkinderen. Hopelijk draaien de ouders op den duur wat bij.
op deze manier straffen ze niet alleen ons maar worden de kindjes ook gestraft door het uitblijven van contact met grootouders wat het dubbel zo erg maakt vind ik. Mijn man heeft gisterenmiddag een telefoontje gedaan met de vraag om aub eens terug te bellen. Tot op heden geen reactie. Er zou in feite iets kunnen gebeurd zijn met ons of onze gezondheid en zelfs dat wordt afgeweerd.
Er zitten bedenkingen tussen de opmerkingen waarmee we wel aan de slag kunnen gaan zoals bv. 1x/maand afspreken om de kids te 'mogen' zien. Maar als er geen reactie komt op een telefoon moeten we ook beseffen dat ze mssch gekozen heeft om de alle bruggen op te blazen ...tot ze mssch geconfronteerd worden met opvangprobleem of ander probleem en we van de kapstok worden gehaald?
KARINE1961 schreef op 29-09-2023 om 17:24:
op deze manier straffen ze niet alleen ons maar worden de kindjes ook gestraft door het uitblijven van contact met grootouders wat het dubbel zo erg maakt vind ik.
Hoe is de band met jullie? Op de oudste hebben julllie om de week gepast, maar of je ook regelmatig op de jongste hebt gepast kan ik er niet goed uithalen.
jongste is geboren tijdens corona en ging naar kribbe en werd 1dag/week opgevangen door zijn ouders. Oudste werd door ons opgehaald aan school en opgevangen zodat hij niet in schoolopvang moest blijven. Na tijdje zijn ze allebei goor grootouders opgevangen op woensdagnamiddag of tijdens verlof ganse dagen
kreeg ik ook te horen op bepaald moment dat we de jongste minder graag zagen omdat we hem zogezegd niet bijhielde . Terwijl wij de intentie hadden dat de oudste ook werd geholpen door hem op te halen onmiddellijk na schooltijd. Precies alsof alles negatief wordt beschouwd wat we doen en er iets achter wordt gezocht.
KARINE1961 schreef op 29-09-2023 om 19:25:
jongste is geboren tijdens corona en ging naar kribbe en werd 1dag/week opgevangen door zijn ouders. Oudste werd door ons opgehaald aan school en opgevangen zodat hij niet in schoolopvang moest blijven. Na tijdje zijn ze allebei goor grootouders opgevangen op woensdagnamiddag of tijdens verlof ganse dagen
Jomgste is dan toch hooguit 3 en geen 4? Ik denk als hij niet zo vaak geweest is en jullie niet zo vaak heeft gezien, het voor hem helemaal geen straf is. Kinderen passen zich gewoon aan. De oudste heeft meer herinneringen, maar vond hij het leuk bij jullie?
juli 2019 en november 2017
Ze waren steeds enthousiast toen we ze ophaalden aan school en sprongen in onze armen....