Wederom 'gestraft'
hallo, wij zijn grootouders van beiden 62. Hebben 1 volwassen dochter en 2 kleinzoontjes van 6 en 4 jaar. Onze dochter is 38 en gehuwd sinds 7 jaar. We hebben onze vorige woning verkocht om dichter bij haar in de buurt te wonen (10 km afstand) omdat we steeds zo'n goede band hadden en als er ooit kleinkindjes zouden komen we die ook van dichtbij zouden zien opgroeien en kunnen inspringen als opvang. Dochter heeft ook een darmziekte en wanneer zij opstoot krijgt zijn er enorme vermoeidheidsproblemen. Mede daarom 'gevolgd'. Bij aanvang liep alles goed, oudste kleinzoon werd opgevangen om de 14 dagen, de andere week bij de ouders van de man. 2de kleinzoon kwam eraan, in corona periode. Op bepaald moment verweet onze dochter ons dat zij een niet zo leuke jeugd had meegemaakt (terwijl wij steeds gehandeld hebben naar bestwil). Elk ding wat we deden werd met de loep bekeken en dan volgde er een straf ... kleinzoontjes mochten dan niet meer komen gezien de 'miscommunicatie'. Als grootouder breekt je hart, je deed en doet zo je best en dan word je hiermee geconfronteerd. Er volgen gesprekken maar we merkten vooral de inbreng van de schoonzoon die heel veel kritiek had op alles wat we deden of niet deden (in zijn ogen). Dochter moest precies telkens de boodschap overbrengen naar ons. Grootvader moest zijn excuus aanbieden aan schoonzoon want dan pas konden we verder gaan ... Is gebeurd... vond het heel erg om mijn man zo gekleineerd te zien worden maar voor de lieve vrede dan toch gedaan in de hoop op beterschap. Als moeder heb ik een gesprek gehad met mijn dochter waarin ik ook mijn excuus heb aangeboden (waarom en waarover weet ik op dit moment zelf nog niet, dingen die ik gezegd heb ???). Dan gaat het weer een tijdje goed tot een 3tal weken terug. We huurden een app aan zee en laten dit zondagavond weten dat we 5 dagen weg waren. Maandag tijdens onze vakantie krijgen we dan een bericht van de schoonzoon .... waren jullie vergeten dat jullie de kinderen hadden op woensdag ??? Wij waren verbaasd, ze waren bij ons geweest op 30/8 en vermits de school hervatte gingen wij ervan uit ... 2 weken later opnieuw. We sturen dit zo in bericht terug en vragen of er een probleem is ... neen geen probleem. In het verleden zijn er nog miscommunicaties geweest (stuurden dan een oude versie van kalender zodat onze opvangbeurt totaal niet meer klopte om ons nadien te verwijten). Ik wijs de schoonzoon hierop en krijg dan 's anderendaags vroeg in de ochtend een bericht van de schoonzoon ... wat een arrogant antwoord, wie denk je wel dat je bent, goed bezig om fier op te zijn.... ik was perplex en stuur terug dat ik geen zin heb in discussies en ruziën. Hij bleef doorgaan. Onze dochter kwam er in de groepschat op geen enkel moment tussen buiten 1 berichtje : kunnen de jongens dan komen op 13/9. Wij sturen terug geen enkel probleem. Maandag bel ik de dochter om te horen waar ik moet zijn om de oudste kleinzoon op te vangen vermits hij in ander gebouw op school zit (1ste leerjaar). 's avonds belt ze terug : gezien hetgeen weer gebeurd is moet je begrijpen dat het geen goed idee is dat de kinderen bij jullie komen !! Ergens hadden we al een vermoeden dat we een straf zouden krijgen en ben je ergens wat voorbereid maar toch. Mijn man en ik hadden afgesproken wat we zouden antwoorden en dus ook zo gedaan : het zijn jullie kinderen en jullie beslissen, als jullie denken dat dit het beste is voor hen is het voor ons ook goed maar we vinden het erg dat jullie ze als pasmunt gebruiken. En dan de vraag van ons : voor hoelang nu weer want ik wil geen miscommunicatie. Ah ...Dat zullen we nog zien dan. Bewust kort en bondig geantwoord dat we het dan wel zouden horen wanneer ze terug mogen komen en we dan zullen zien of het voor ons ook nog past. Effe stilte aan de andere kant en dan door mezelf het gesprek gestopt. Dit is de eerste keer dat we op deze manier gereageerd hebben. Vroeger gaven we tekst en uitleg, smeekten we voor de jongens waardoor zij beiden precies nog een beter gevoel kregen. Dit wilden we niet meer. Intussen had ik al gelezen over narcisme en het feit dat die personen gevoed worden door ruzie maken, dat was de reden waarom ik het deze keer over andere boeg gooide. Gevolg : de jongens komen niet meer en voor hoelang weten we niet, weer afhankelijk zijn van hun grillen. Dat zijn we meer dan beu. We denken hier aan narcistische trekken van de schoonzoon en die er alles aan doet om onze dochter te overhalen met argumenten om haar te overtuigen dat haar ouders geen goede bedoelingen hebben. Zij volgt in zijn verhaal : het is mijn man, het is de papa van mijn kindjes, .... allemaal goed en wel maar moeten we dit blijven pikken ???? Ons leven gaat ook verder. Nu vooral met dubben en denken en dat wil ik kwijt. Mijn man is daar (uiterlijk) sterker in. Hij stuurde haar wel een bericht dat zij en de kleinzoontjes meer dan welkom zijn maar haar man niet. Deels omdat we het zo beu zijn omdat we ervaren dat het telkens herbegint en herbegint en deels omdat wij hem nu liever niet onder onze ogen zien. De uitstekende band van vroeger met onze dochter is weggegomd sinds hij precies haar (en ons) leven is binnengekomen.
Graag hoor ik wat jullie hiervan vinden. groetjes ...
Peiling
zijn we fout in onze denkredenering ?
Het is duidelijk dat dit een keuze is van de ouders en niet van de kleinkinderen. Dus of die jullie nu wel of niet leuk vinden, zij hebben deze keuze niet gemaakt en zijn er ook niet verantwoordelijk voor. Als ze thuis aangeven graag naar jullie te willen, dan moeten de ouders dat uitleggen.
Er is een reden dat de ouders afstand van jullie nemen en dat op een nare manier ook via de kleinkinderen spelen. Het grootste probleem vind ik dat ze daar niet eerlijk en open over zijn, want dan kun je er niks mee. Behalve aangeven dat jullie open staan voor contact en dat dochter altijd op jullie terug kan vallen.
dat bericht heeft ze ook gekregen altijd welkom en dat weet ze ook goed van vorige situaties. Het feit dat ze zelfs de moeite niet neemt om terug te bellen is heel hard en komt binnen. Terwijl het ook een stap tot tegemoetkoming kan zijn. Wij kunnen ook niet weten of de kids naar ons vragen en wat ze erop antwoorden. Het blijft gissen en lijden.
Er is hier al een heel goed advies gegeven, van Philou. Ik zet hieronder nog een keer neer. Wat vind je van dit advies? Kan je op een andere manier reageren op de 'kritiek' van jullie dochter dat ze nu met andere ogen kijkt naar de opvoeding. Dat niet alles zo fijn was, misschien heeft ze wel alles materieel gekregen, maar is die overbezorgdheid, ze is jullie enige dochter, met ook nog een chronische ziekte, ook beklemmend geweest. Niemand is volmaakt, ook jullie als ouders niet. Verdediging je niet als je dochter deze kritiek uit, maar probeer haar vanuit haar emoties te begrijpen. Overigens is ook jullie dochter en schoonzoon niet volmaakt, begrijp mij niet verkeerd.
"
Het is natuurlijk zo dat zodra je kinderen krijgt, je geconfronteerd wordt met je eigen jeugd en je kan zien hoeverre die jou gevormd heeft. Vooral als je moe bent, zie je eerder de mindere kanten. Toch, ga daar het gesprek over aan, met jullie twee en luister. Misschien is het heel confronterend of heb je juist de neiging om het af te doen. Luister en bied een excuus aan: ik hoor je verdriet, het spijt me ik heb die dingen nooit gedaan om je bewust pijn te doen, als ik dit had geweten, had ik het anders aangepakt, je wilt immers het beste voor je kind.
Dat je dochter iets bij jou wil aankaarten is niet om je de grond in te trappen maar om jullie relatie te behouden. Ze wil iets repareren zodat jullie relatie door kan in de toekomst. Er zit iets in de weg. Natuurlijk heb je al een excuus gemaakt maar je schrijft dat je niet precies weet waarvoor. En het hoeft niet iets te zijn waar het gaat om gelijk hebben of dat jij ziet dat jij iets fout hebt gedaan. Waar het ook om gaat is dat zij ergens last van heeft in haar leven dat te maken heeft met haar jeugd. Zij ziet het zo, of jij het je nu zo of juist anders herinnert, maakt niet uit. Erken haar verdriet zonder dat je hoeft te zeggen dat je fout en schuldig bent. Pas daarna kan je je weer op de toekomst richten. Net als misschien jouw man iets zou kunnen zeggen als in, ik had niet moeten zeggen dat je niet welkom was, dat was in het heetste van de strijd gezegd, dat is niet verstandig.
Ik zou wel een gesprek hebben, op een ander moment waar je verwachtingen uitspreekt zodat je die ter plekke kan bijstellen en in die geest nieuwe afspraken maakt. Zie die afspraken dan niet als in beton gegoten maar als een computer file dat steeds weer bijgesteld kan worden adhv de behoeftes over en weer (jullie behoefte (welke dat ook zijn) kan ook veranderen, namelijk).
Mijn schoonouders zien elke kanttekening bij “vroeger” als kritiek. En kritiek is voor hun een mokerslag en de weegschaal heeft twee mogelijkheden gelijk of ongelijk. Ze kunnen ook geen sorry zeggen omdat ze voor hun gevoel dan erkennen dat ze fout zijn (als in een nsb-er). Je kan ook sorry zeggen omdat het niet fijn is als iemand (ongewild en onbedoeld) last en verdriet heeft. Dus de relatie erödeert. Met als gevolg dat hun ((oudste) klein) kinderen niet meer vaak komen omdat dit is gaan knagen aan het vertrouwen tussen de generaties met opa en oma.
KARINE1961 schreef op 30-09-2023 om 00:22:
kreeg ik ook te horen op bepaald moment dat we de jongste minder graag zagen omdat we hem zogezegd niet bijhielde . Terwijl wij de intentie hadden dat de oudste ook werd geholpen door hem op te halen onmiddellijk na schooltijd. Precies alsof alles negatief wordt beschouwd wat we doen en er iets achter wordt gezocht.
Je kan ook een vraag aan hen stellen bij een confrontatie. Het lijkt er nu op alsof jullie dichtklappen als een oester. Soms zorgt een vraag ervoor dat mensen stil gaan staan bij hun eigen ingenomen standpunt of nadenken bij hoe ze zelf overkomen. Je kan op een verwijt reageren, ik hoor wat je zegt, hoe zou jij willen dat ik hier op reageer? Wacht dan het antwoord af. Soms valt er een lange stilte. Laat die vallen. De ander moet zich dan proberen in te leven in jouw situatie.
Of je reageert met, ik hoor wat je zegt maar waarom denk je dat en hoe zou jij dan willen zien dat wij het doen? En dan kan je uitleggen waarom je het zo doet en je kan horen wat ze dwars zit. Zit ze alleen de beeldvorming dwars of is het iets dat je praktisch makkelijk anders kan doen? En soms kan je ook zeggen dat je je best doet maar niet over superkrachten beschikt, sorry, hoe graag je dat ook zou willen.
Edit: dank voor het compliment Labyrinth
Ik heb heel wat tips meegenomen uit de reacties en gehoopt dat ik die zou kunnen toepassen als ik dochter hoorde of zag. Tot op heden is er geen wijziging in de situatie en zijn we week 6 gepasseerd zonder iets te horen of iemand te zien. Ook geen reactie op de vraag om eens terug te bellen...
Wat verdrietig voor jullie Karine. Het is een lastige situatie omdat er geen enkel contact is. Hier wordt toch niemand gelukkig van, ook jullie dochter niet. Intussen 6 weken verder...overweeg je nog stappen om toch je dochter weer eens te spreken?
Wel, volgende week ben ik jarig en hoop ik een berichtje of telefoontje te krijgen van haar. Mocht dat zo zijn is er een stap gezet en zou ik graag onder ons de situatie uitklaren dmv gesprek. Mocht het niet zo zijn leef ik naar november, dan is de kleinzoon jarig. Ik heb reeds zijn geschenk gekocht, ook voor zijn kleiner broertje een verrassing en ga dit aangetekend opsturen met een lieve kaart van ons erbij. Afwachten of hierop gereageerd wordt en hoe ... wordt het pakje teruggestuurd ???? Uit zelfbescherming heb ik zo min mogelijk verwachtingen om het kwetsen zo miniem mogelijk te houden. Er zullen misschien mensen zijn die denken, waarom ga je het gewoon niet afgeven ? Akkoord, maar als de deur niet wordt geopend ...nog die extra pijn. Daarvoor willen we ons behoeden.
Nooit gedacht deze situatie met onze eigen dochter voor te krijgen.... Triestig... Hoe hard ze geworden is terwijl we vroeger 2 handen op 1 buik waren.
TO heel verdrietig. Het is best wel lastig om op afstand via forum te achterhalen wat precies het probleem is. De beginvraag die je stelt: ligt het aan ons of ligt aan een narcistische trek van schoonzoon.
Zou je niet via de huisarts met een psycholoog of een ander soort therapeut kunnen praten, en die om feedback vragen. Het kan zo zijn dat dochter met zaken loopt uit haar verleden en dan is de juiste manier van reageren (luisteren, gevoelens erkennen en behoeften en NIET jezelf verdedigen, haar verhaal corrigeren; verdiep je in dat geval in geweldloze communicatie/ of verbindende communicatie) cruciaal.
Kan ook zijn dat je uitkomt bij een zeer lastige (wellicht narcistische) schoonzoon. Ook dan zou je tips en steun kunnen gebruiken.
Tot slot, misschien hebben jullie hier nog iets aan.
https://www.anbo.nl/het-stille-verdriet-van-grootouders
Sterkte!
Ik sta niet voor hetzelfde probleem, heb wel een kind en kan me nu ook niet voorstellen dat er zo'n afstand tussen ons kan groeien. Tips en raad zijn moeilijk. We kennen jou niet, je dochter niet en weten niet wat er in haar hoofd omgaat. Ik zou heel erg geneigd zijn om kort, maar wel liefdevol, te reageren als mijn kind me zou appen op mijn verjaardag na langere tijd geen contact. "Dank je lieverd, ik hoop je snel weer eens te zien". In die trant ongeveer.
Ik zou niet beginnen over een gesprek of de lucht klaren. Maar goed, dat zeg ik nu. Ook van mij, sterkte gewenst.
bedankt voor het medeleven en begrip voor de situatie. In het verleden ben ik met psycholoog gaan praten. Die vond het raadzaam om de 'jeugd' perikelen waar dochter beweert mee te zitten door te praten onder ons 3, ouders en zij. Dat moest gebeuren voor er verder gewerkt kon worden. De vraag gesteld aan dochter, zij wou dat niet en zou dat ook nooit doen. Ik heb toen ook haar huisarts gecontacteerd om eventueel de naam van haar psycholoog te krijgen om daar zelf ook op gesprek te gaan. Beroepsgeheim en werd niet gegeven. Toen reeds haalde mijn psycholoog voorzichtig de term van narcistische ingesteldheid aan van de schoonzoon. Echte tips zijn toen niet besproken. Wel werd gesteld dat het heel lastige personen zijn in omgang, wat we idd merken. We moeten altijd ja knikken, ons zelf klein maken en, onszelf wegcijferen ... dan is er 'vrede' en mogen de kleinkids komen. Op een bepaald moment gaat je zelfbeeld zo laag dat je wel je eigen grens moet stellen om zelf niet ten onder te gaan.
Ik wil zeker niet overkomen dat ik steeds mijn gelijk moet halen, wat respect mag er m.i. toch zijn en als dat zelfs al niet meer kan ....met wat zijn we dan bezig ?
Ik snap wel steeds meer van de kant van je kind. Naar de huisarts gaan van je kind om te achterhalen naar welke psycholoog ze gaat? Snap je zelf echt niet dat dat grensoverschrijdend is?
ik heb toen telefonisch contact gezocht met de bedoeling dat de psycholoog de 2 kanten van het verhaal kon horen en evt sturen naar oplossing. Of dit grensoverschrijdend gedrag is ????? Het moet jezelf maar overkomen !
Het is niet terecht om de term narcistische ingesteldheid op je schoonzoon te plakken als je niet weet welke info hij van zijn vrouw heeft gekregen.
De suggestie gesprek dochter en ouders, dus 1 tegen 2, zou eerder averechts werken wanneer je dochter zich door die overwicht geïntimideerd voelt. Daarom al eerder de suggestie je dochter en jij ergens koffie drinken. Dat hoeft niet meteen in kader van uitpraten te zijn, want daar is het vertrouwen nu te bros voor. Maar eerder in kader van rustig opbouwen van contact.
’Een kado opsturen’ komt best manipulerend over, in de zin van dat ze het van de postbode moet aannemen. Je kan ook een verjaardagskaart sturen met de boodschap dat je graag hem een kado wilt geven.
Karina1961, je kan zelf in ieder geval met je dochter de verstandhouding verbeteren als je verbindend leert communiceren (ook wel geweldloze communicatie genoemd, omdat onze gebruikelijk communicatie altijd vol oordelen zit).
Ik noemde een psycholoog omdat zij dit ook kunnen. In onderstaande link (er zijn kortere, maar hier leer je alle stappen; jullie hebben toch de tijd 
) wordt uitgelegd hoe je dit doet. Het komt er op neer dat je op een andere manier gaat luisteren. Luisteren is niet jouw kant van het verhaal laten weten, het is niets af doen van alles wat je hoort, dat kan als je je niet focust op wat het verhaal jou doet. Jouw gevoelens als moeder die geraakt worden.
Wat je doet is je richten op wat je dochter zegt en dan niet inhoudelijk gaan reageren (dus niet een verhaal inhoudelijk gaan corrigeren) maar probeer te voelen wat zij voelt als ze dit vertelt en benoem dit gevoel. Stel dat ze het net iets anders voelt, zal ze dit benoemen, als je dit benoemt, kan er eerst meer emoties komen, schrik daar niet van. En ook benoem je wat haar behoefte was die op dat moment niet werd vervuld. je voelt je....., omdat je .
Dit kan best lastig zijn, omdat je zelf ook van alles voelt. Als voorbereiding kan je opschrijven wat jij voelde (de vorige keer toen je dochter het had over haar 'jeugdperikelen' (je omschrijft dit zo, maak het niet kleiner, bagatelliseer niet, daarmee ga de mist in) vertelde. " Ik voelde je verdriet, of irritatie, omdat ik behoefte aan respect. 'Je dochter kan dit nu niet geven, geeft het aan jezelf.
Als het tussen jullie ouders en jullie dochter geheeld is, dan is dit stap 1. Het eventuele narcistische gedrag van jullie schoonzoon kunnen jullie deels begrenzen, maar daar is jullie dochter aan zet. Jullie kunnen vertrouwen schenken aan jullie dochter, dat ze hiertoe in staat is (zonder daar iets concreets voor te doen).