Wederom 'gestraft'
hallo, wij zijn grootouders van beiden 62. Hebben 1 volwassen dochter en 2 kleinzoontjes van 6 en 4 jaar. Onze dochter is 38 en gehuwd sinds 7 jaar. We hebben onze vorige woning verkocht om dichter bij haar in de buurt te wonen (10 km afstand) omdat we steeds zo'n goede band hadden en als er ooit kleinkindjes zouden komen we die ook van dichtbij zouden zien opgroeien en kunnen inspringen als opvang. Dochter heeft ook een darmziekte en wanneer zij opstoot krijgt zijn er enorme vermoeidheidsproblemen. Mede daarom 'gevolgd'. Bij aanvang liep alles goed, oudste kleinzoon werd opgevangen om de 14 dagen, de andere week bij de ouders van de man. 2de kleinzoon kwam eraan, in corona periode. Op bepaald moment verweet onze dochter ons dat zij een niet zo leuke jeugd had meegemaakt (terwijl wij steeds gehandeld hebben naar bestwil). Elk ding wat we deden werd met de loep bekeken en dan volgde er een straf ... kleinzoontjes mochten dan niet meer komen gezien de 'miscommunicatie'. Als grootouder breekt je hart, je deed en doet zo je best en dan word je hiermee geconfronteerd. Er volgen gesprekken maar we merkten vooral de inbreng van de schoonzoon die heel veel kritiek had op alles wat we deden of niet deden (in zijn ogen). Dochter moest precies telkens de boodschap overbrengen naar ons. Grootvader moest zijn excuus aanbieden aan schoonzoon want dan pas konden we verder gaan ... Is gebeurd... vond het heel erg om mijn man zo gekleineerd te zien worden maar voor de lieve vrede dan toch gedaan in de hoop op beterschap. Als moeder heb ik een gesprek gehad met mijn dochter waarin ik ook mijn excuus heb aangeboden (waarom en waarover weet ik op dit moment zelf nog niet, dingen die ik gezegd heb ???). Dan gaat het weer een tijdje goed tot een 3tal weken terug. We huurden een app aan zee en laten dit zondagavond weten dat we 5 dagen weg waren. Maandag tijdens onze vakantie krijgen we dan een bericht van de schoonzoon .... waren jullie vergeten dat jullie de kinderen hadden op woensdag ??? Wij waren verbaasd, ze waren bij ons geweest op 30/8 en vermits de school hervatte gingen wij ervan uit ... 2 weken later opnieuw. We sturen dit zo in bericht terug en vragen of er een probleem is ... neen geen probleem. In het verleden zijn er nog miscommunicaties geweest (stuurden dan een oude versie van kalender zodat onze opvangbeurt totaal niet meer klopte om ons nadien te verwijten). Ik wijs de schoonzoon hierop en krijg dan 's anderendaags vroeg in de ochtend een bericht van de schoonzoon ... wat een arrogant antwoord, wie denk je wel dat je bent, goed bezig om fier op te zijn.... ik was perplex en stuur terug dat ik geen zin heb in discussies en ruziën. Hij bleef doorgaan. Onze dochter kwam er in de groepschat op geen enkel moment tussen buiten 1 berichtje : kunnen de jongens dan komen op 13/9. Wij sturen terug geen enkel probleem. Maandag bel ik de dochter om te horen waar ik moet zijn om de oudste kleinzoon op te vangen vermits hij in ander gebouw op school zit (1ste leerjaar). 's avonds belt ze terug : gezien hetgeen weer gebeurd is moet je begrijpen dat het geen goed idee is dat de kinderen bij jullie komen !! Ergens hadden we al een vermoeden dat we een straf zouden krijgen en ben je ergens wat voorbereid maar toch. Mijn man en ik hadden afgesproken wat we zouden antwoorden en dus ook zo gedaan : het zijn jullie kinderen en jullie beslissen, als jullie denken dat dit het beste is voor hen is het voor ons ook goed maar we vinden het erg dat jullie ze als pasmunt gebruiken. En dan de vraag van ons : voor hoelang nu weer want ik wil geen miscommunicatie. Ah ...Dat zullen we nog zien dan. Bewust kort en bondig geantwoord dat we het dan wel zouden horen wanneer ze terug mogen komen en we dan zullen zien of het voor ons ook nog past. Effe stilte aan de andere kant en dan door mezelf het gesprek gestopt. Dit is de eerste keer dat we op deze manier gereageerd hebben. Vroeger gaven we tekst en uitleg, smeekten we voor de jongens waardoor zij beiden precies nog een beter gevoel kregen. Dit wilden we niet meer. Intussen had ik al gelezen over narcisme en het feit dat die personen gevoed worden door ruzie maken, dat was de reden waarom ik het deze keer over andere boeg gooide. Gevolg : de jongens komen niet meer en voor hoelang weten we niet, weer afhankelijk zijn van hun grillen. Dat zijn we meer dan beu. We denken hier aan narcistische trekken van de schoonzoon en die er alles aan doet om onze dochter te overhalen met argumenten om haar te overtuigen dat haar ouders geen goede bedoelingen hebben. Zij volgt in zijn verhaal : het is mijn man, het is de papa van mijn kindjes, .... allemaal goed en wel maar moeten we dit blijven pikken ???? Ons leven gaat ook verder. Nu vooral met dubben en denken en dat wil ik kwijt. Mijn man is daar (uiterlijk) sterker in. Hij stuurde haar wel een bericht dat zij en de kleinzoontjes meer dan welkom zijn maar haar man niet. Deels omdat we het zo beu zijn omdat we ervaren dat het telkens herbegint en herbegint en deels omdat wij hem nu liever niet onder onze ogen zien. De uitstekende band van vroeger met onze dochter is weggegomd sinds hij precies haar (en ons) leven is binnengekomen.
Graag hoor ik wat jullie hiervan vinden. groetjes ...
Peiling
zijn we fout in onze denkredenering ?
KARINE1961 schreef op 26-09-2023 om 18:37:
rutiel : bedankt voor je 'neutrale' inkijk. We hebben hier onder ons nog gesproken en gaan gewoon alles op zijn beloop laten en zien wat er van komt. Het is wat het is, het verleden kunnen we niet veranderen maar de toekomst hebben we nog wel zelf in handen. Het jammere zijn de kleinkids missen natuurlijk, begrijpbaar voor diegenen die zelf kleinkinderen hebben, voor andere mssch minder. Toch bedankt voor de reacties en we hopen op een goede afloop natuurlijk.
‘Het jammere zijn de kleinkids missen natuurlijk, begrijpbaar voor diegenen die zelf kleinkinderen hebben, voor andere mssch minder.’ Hoezo voor andere missch minder?
Je hoeft geen oma te zijn om te begrijpen dat jullie hen missen. Voor veel mensen die met pensioen zijn of daar tegen aan lopen, zijn kleinkinderen de lichtjes in hun leven. Welkome handenbindertjes bij wijze van spreken.
Maar is het oppassen volgens een rooster ipv op, nu in de koelkast?
Weet je zeker dat dat niet het knelpunt ligt? Dat ze liever de kinderen alleen door zijn ouders laten oppassen om welke reden dan ook. Misschien wonen die dichter bij school of krijgen ze bij de andere oma minder snoep?!! Gevalletje communiceren.
Gooi niet de deur dicht en geniet van de keren dat de twee jongens bij jullie logeren.
Kunnen jullie de kleinkinderen niet onder andere omstandigheden zien? Dus bijvoorbeeld gewoon als gezellig op visite komen met papa en/of mama mee? Of daar naar toe? Er hoeft hopelijk toch niet altijd opgepast te worden om de kleinkinderen te kunnen/mogen zien?
madee schreef op 26-09-2023 om 20:30:
Kunnen jullie de kleinkinderen niet onder andere omstandigheden zien? Dus bijvoorbeeld gewoon als gezellig op visite komen met papa en/of mama mee? Of daar naar toe? Er hoeft hopelijk toch niet altijd opgepast te worden om de kleinkinderen te kunnen/mogen zien?
Zeker als je zo dicht bij woont hoeft elkaar zien inderdaad niet alleen als er opgepast moet worden lijkt me.
ik bedoelde dat mensen zonder kleinkinderen mssch minder begrijpen dat kleinkinderen je leven verrijken.
Dat was iets wat wij dus ook hadden verwacht : binnen springen voor bezoekje, gezellig leuke dingen doen, spontaan, .... ging niet omdat ze het druk hebben wat we ook wel begrijpen. Het hoeven geen uren-bezoek te zijn daarentegen. Dat vinden we ook jammer maar tja ...
Spontaan? Zoals onverwachts aanbellen voor een gezellig bakkie koffie? Nee, dat gaat tegenwoordig niet meer samen. Helemaal als beide ouders werken.
Tip: volgende keer even bellen of het schikt. Doe ik ook altijd omdat ik het zelf storend vind als iemand onverwachts, lees spontaan, voor de deur staat terwijl ik druk bezig ben dingen weg te werken. Dan baal ik, want het is ook lastig om tegen iemand, die de moeite neemt langs te komen, te zeggen dat het niet gelegen komt.
werd ook getracht maar als er dan zelfs niet gebeld wordt om dat eens te doen ... dan moet je je ook daar een gedacht van maken. Zelf bellen en eens tot daar gaan, oké, maar dan moet je ook het gevoel hebben 'welkom' te zijn.
En als je belt dat je graag een keer op de koffie wil komen, kan dat dan ook niet?
Het komt wel een beetje over alsof ze ook geen zin hebben om tijd te maken of smoesjes bedenken waarom het niet kan. Ik bedoel, niet kunnen logeren omdat iemand maar één bed heeft...kinderen kunnen ook een keertje samen in een bed of op een luchtbed.
Mijn ouders willen wel eens spontaan aan de deur staan, maar snappen dan ook dat het niet altijd past of dat we soms niet thuis zijn. Dat is het risico van op de bonnefooi gaan.
En ze weten ook op welke momenten we meestal niet thuis zijn. Mijn schoonouders wonen zo ver weg, dat dat geen optie is.
Eigenlijk is jullie situatie vergelijkbaar met wat ik heb meegemaakt. Alleen nu geen dochter die naar haar schoonouders hangt, maar hier had ik te maken met ouders die naar mijn zus en haar kinderen hing. Wat ik ook deed, ze bleven meer aandacht en tijd maken voor mijn zus omdat die die zorg volgens hen harder nodig had. Ik heb ook mogen meemaken dat ze op visite zouden komen, onze jonge kinderen vol smacht op de bank zaten tot ze zouden aanbellen, alleen kwam er toen een telefoontje dat ze verhinderd waren want mijn vader moest oppassen bij mijn zus vanwege voetbalwedstrijd van haar zoontje. De teleurstelling op gezicht van mijn kinderen hakte er in. Mijn moeder vroeg of wij anders bij haar op visite kwamen. Daar heb ik voor bedankt. Toen stopte ik met genoeg nemen met de kruimeltjes. Dat is een keuze. De deur bleef gewoon open, maar ik had zeker een eigen leven. Later, toen mijn ouders hulpbehoevend werden, stond ik gewoon voor hen klaar.
Jullie zijn pas 62. Als jullie vrienden en activiteiten elders waren, ben je vrij om terug te gaan. Neem bepaalde afstand als dat gezonder is voor de relatie. Je leeft niet voor je dochter; je dochter en haar gezin kunnen wel een bijdrage leveren aan jullie geluk en gevoel van dankbaarheid maar maak je daar niet afhankelijk van. Los laten is een keuze. Hopelijk zijn jullie beiden in goede gezondheid, probeer daar zo veel mogelijk van te genieten.
Flanagan schreef op 27-09-2023 om 08:44:
Spontaan? Zoals onverwachts aanbellen voor een gezellig bakkie koffie? Nee, dat gaat tegenwoordig niet meer samen. Helemaal als beide ouders werken.
Tip: volgende keer even bellen of het schikt. Doe ik ook altijd omdat ik het zelf storend vind als iemand onverwachts, lees spontaan, voor de deur staat terwijl ik druk bezig ben dingen weg te werken. Dan baal ik, want het is ook lastig om tegen iemand, die de moeite neemt langs te komen, te zeggen dat het niet gelegen komt.
Misschien is dat typisch iets Nederlands? Mijn indruk is dat ts Vlaamse is (maar ik kan het fout hebben).
deden we soms wel maar we misten de hartelijkheid en dan bouw je dat zelf ook wat af, als zelfbescherming. Zo is het gegroeid dat we ze enkel zagen om de 14 dagen zagen bij het ophalen en/of brengen van de kids. Zo ontstaat bij ons het gevoel dat we precies enkel en alleen daarvoor ingeschakeld werden. Steeds met alle plezier de kids opgehaald aan school, samen eten, .... Als er dan zoiets banaals tussenkomt direct de reactie van de kids niet te laten komen ... waar gaat het dan in feite om ? Is vandaag net exact 4 weken geleden nog iets gehoord, gezien. Oudste zit nu in 1ste leerjaar en als grootouder ben je natuurlijk benieuwd hoe hij het doet. Ik vind dat ze hem ook eens aan telefoon zou kunnen laten komen om wat te praten met of zonder beeld ; kiezen ze dan nog zelf maar zelfs zoiets gebeurt niet. Dan met je als grootouders gekwetst. Zij zien het misschien anders maar niets laten horen .... Ze zei ons ooit : als jullie oud worden en hulp nodig hebben zal ik alle instanties hiervoor inschakelen. Het idee om zelf te helpen kwam niet spontaan ter sprake. Zo ver is het gelukkig nog niet natuurlijk. Mssch maken we ons zelf ongerust en loopt alles wel los na een tijd elkaar niet gezien of gehoord te hebben. De jongens zijn telkens onwennig als ze dan terug komen wat we ook verstaan vermits het voor ons ook telkens onwennig aanvoelt.
Je leeft niet voor je dochter; je dochter en haar gezin kunnen wel een bijdrage leveren aan jullie geluk en gevoel van dankbaarheid maar maak je daar niet afhankelijk van. Los laten is een keuze. Hopelijk zijn jullie beiden in goede gezondheid, probeer daar zo veel mogelijk van te genieten.
Veel waarheid in deze uitspraak !
het onwennig aanvoelen hebben wij nooit of te nimmer gehad naar de kids toe, eerder als ze met 4 aanwezig zijn.
KARINE1961 schreef op 27-09-2023 om 11:52:
het onwennig aanvoelen hebben wij nooit of te nimmer gehad naar de kids toe, eerder als ze met 4 aanwezig zijn.
Klopt, ik heb mij er in die tijd ook over verwonderd. Twee echt hele leuke kindertjes en er geen tijd voor maken?
En als we kwamen, had mijn vader vaak geregeld dat de vier drukke kinderen van mijn zus er ook waren en het huis meteen vol was, zodat mijn arme gestresste moeder nog minder aandacht voor mijn kinderen had, terwijl de kinderen van mijn zus meerdere dagen per week daar waren. Mijn vader wilde dat alle kleinkinderen gezellig samen speelden als one big happy family, en had geen oog voor mijn moeder.
Ik plande zodoende de bezoeken in op de dagen dat mijn zus op vakantie was. Ik heb het mijn moeder uitgelegd dat ik het vooral deed om haar te beschermen; ik wilde geen overspannen moeder omdat mijn vader maar hammerde op familiebanden. Ze snapte dat.
Jullie passen om de 14 dagen op de kleinkinderen. Dus het is niet zo dat je ze helemaal niet meer ziet opgroeien of kan vragen hoe het op school gaat. Even de boel laten betijen.
dat om de 14 dagen opvangen is nu exact een maand geleden omdat ze, zoals ik in mijn verhaal schreef, het geen goed idee vond dat ze kwamen omwille van de communicatieproblemen. In godsnaam, dit is toch iets tussen volwassenen dat kan uitgepraat worden en dan hoeven de jongens er geen hinder van te ondervinden. De vraag is nu : wederom wachten tot ZIJ oordelen dat het weer mag en daar hebben wij als grootouders het lastig mee, ook al beseffen we dat het hun kids zijn.
Zoals ik schreef, was de drukte voor mijn moeder voor mij de reden voor veranderingen zodat ze met de kleinkinderen kon praten/ luisteren of met ze pannenkoeken kon bakken, op dagen die beter uit kwamen. De drukte was voor mij een heikel punt omdat ik wist dat er met mijn (koppige) vader toch niet te praten viel.
Bij jullie is het oppas programma wrs een heikel punt; haal die angel eruit, stop met oppassen en zet je deur open voor bezoek buiten oppassen om.
PS Wie aangeeft dat de schoonzoon niet welkom is, hoeft niet te rekenen dat dochter dan wel graag komt. Misschien kunnen jij en je dochter eens ergens op neutraal terrein een bakje koffie gaan doen? Stap voor stap verbroedering, buiten de mannen om.